Ik heb net een gesprek met een vriendin van me gehad over mannen en relaties.Zij en haar (ex)vriend zijn gister uit elkaar gegaan, na 3 jaar liep het gewoon niet meer en hebben ze er toch maar een punt achter gezet. Zij was er flink kapot van en zei tijdens het gesprek een paar keer: ik dacht echt dat hij de ware was....Wat mij aan het denken zette..Hoe weet je dat iemand de ware voor jou is? Was het bij jullie meteen bij de eerste blik? Of was er een bepaald punt dat je dacht ja met deze man wil ik oud worden en kinderen krijgen? Bij mijzelf was het tijdens onze eerste vakantie samen We stonden midden in parijs, compleet verdwaald. En toen begon het ook nog te regenen. We stonden daar helemaal verzopen en keken elkaar aan en toen wist ik dat ik echt niet meer zonder hem wilde. (nu ik het teruglees is het echt een vreselijk kwijl verhaal) Maar goed...hoe ging dat bij jullie? nog meer romantische verhalen?
Mijn man kwam (inmiddels 14 jaar geleden) verbouwen in het huis van mijn ouders. Ze hadden net de sleutel gekregen en ik ging even mee kijken. De bel ging, ik deed open en keek hem recht in zijn ogen. Ik stond als aan de grond genageld en kon geen woord meer uitbrengen. Stond hem echt zo aan te kijken van.... tja geen idee maar was als versteend haha. Totdat hij zei: jij bent zeker de dochter??! Zijn je ouders er toevallig ook?? Toen aan elkaar voorgesteld, hem binnen gelaten, na een week heb ik hem mee uiteten gevraagd en sindsdien zijn we samen, dus sinds 1996 al. Na 3 jaar gaan samenwonen, toen na een jaar getrouwd en weer 8 jaar later een kindje. Tja het gevoel van de ware, moeilijk te omschrijven maar het voelt gewoon compleet met hem erbij.
Goeie vraag, ik had al meerdere lange realties gehad waarbij ik genoegen nam met 99%, maar nu voelde het vanaf dag 1 zo verschrikkelijk goed, we voelen elkaar aan, we irriteren of ergeren ons eigenlijk helemaal niet aan elkaar, het voelt gewoon zo goed dat ik dacht; aha, DIT is dus 100%. Het klinkt een beetje vaag maar kan even geen betere omschrijving geven, ahahahahahaha.
Toen ik mijn donorpapieren binnenkreeg om te mogen beginnen en moest kiezen tussen mijn (toen) prille relatie en om verder te gaan om moeder te worden. Ik wilde namelijk graag mama worden (in onze familie gaan vrouwen vroeg in de overgang (32) en was 25) ik dacht ik begin vast dat zal wel even duren (voordat ze donor hebben e.d.) tussendoor maakte ik wel gewoon lol, lekker daten maar had niet echt behoefte aan een echte relatie, toen kwam ik Martin tegen (het grappige was als donor heb ik hem leren kennen geen intentie om überhaupt wat met hem te beginnen mar na urenlange chats en telefoongesprekken bleken we teveel te klikken) Het klikte dus gewoon te goed! Dus in december 2006 kreeg ik een brief van de kliniek dat ik mocht beginnen dus tranen met tuiten want ik was toch opeens erg verliefd en het was wel kiezen tussen verder gaan met de kliniek of mijn huidige relatie, ik heb toen gekozen voor mijn (inmiddels) man en bleek later dat ik toen al zwanger was (wist ik niet toen ik de brief binnenkreeg) en augustus 2007 is onze zoon geboren, augustus 2008 getrouwd en april 2009 onze dochter geboren. Weet je wat het is, OP DAT MOMENT kan iemand de juiste persoon voor je zijn (de ware zo gezegd) MAAR je groeit alletwee en soms naar elkaar op hetzelfde pas en soms sla je allebei een ander pad in en ontgroei je elkaar en kan het zijn dat "mr right" dat niet meer is. Ik geloof meer in een Mr. RIGHT NOW! OP elk potje een dekselt maar alleen voor dat moment, je kan elkaar ontgroeien of aan je relatie werken om op hetzelfde pad te blijven.
Tja, echt zeker weten doe je helaas dat nooit... Ik voel het doordat ik bij niemand liever ben dan bij hem en ik bij hem echt mezelf kan zijn. Ik kan mijn leven niet voorstellen zonder hem en wil daar ook niet aan denken!
Goeie vraag...ik persoonlijk geloof niet echt in de "ware" vind dat meer een sprookjes begrip en het leven is helaas geen sprookje . Ik weet dat mijn man mijn soulmate is, en dat is voor mij het belangrijkste! En dat daarbij ook nog eens liefde is dat maakt het helemaal compleet.
Ik wist het na een enorme ruzie met hem, ik had toen nog net geen jaar een relatie met hem. Ik was in Den Haag voor parkpop, hij zou ook komen maar zei af op het moment dat wij net in Den Haag aankwamen.. waarom we ruzie hadden geen idee, maar ik had geen zin meer in het festival en ben naar huis gegaan, alleen. De langste treinreis ooit naar Rotterdam! Thuis aangekomen was er niemand, heb ik mijn ex gebeld.. die kwam met me praten. Na die ruzie besefte ik pas dat ik hem echt niet meer kwijt wilde en dat heb ik hem verteld ook! De klik die er ook gewoon is.. zeggen wat de ander denkt, elkaar aanvullen enz enz..
Ik leerde mijn man kennen toen ik 19 was, ik was centraliste en hij chauffeur bij een taxibedrijf. Ik had op dat moment een relatie. Ik werd geopereerd aan mijn enkel en op een gegeven moment kwam mijn pa thuis met een taxi (mijn mannetje) en hij had 2 rozen voor me gekocht met een beterschapskaartje! Maar ik had dus een relatie, dus verder was er "niets"! Begin 2009 kwamen we elkaar weer tegen op internet, hyves, en toen heb ik hem een mailtje gestuurd. Na een week mailen en chatten, ben ik op zaterdagmiddag bij hem op visite gegaan..... 's Avonds kwam hij bij mij en vanaf die dag zijn we samen. Nog niet zo heel lang samen maar we kennen elkaar heel goed. En zijn soulmates... Tuurlijk zijn er wel eens ergernissen, of kleine strubbelingen. Maar als ik dan om heen kijk dan zijn we dolgelukkig met elkaar. Binnen 3 maand heb mijn boeltje gepakt en ben bij hem gaan wonen. En na 9 maand zijn we getrouwd.
Het feit dat mijn man en ik sinds 1994 bij elkaar zijn en elkaar nog altijd keihard kunnen laten lachen is voor mij bewijs genoeg dat we bij elkaar horen.
helemaal gelijk in, als je niet meer kunt lachen samen zelfs in je donkerste dagen zou het voor mij "niet goed" zitten..
Ik weet dat mijn vriend de ware is, omdat ik mijzelf niet in de toekomst kan zien zonder hem. In wat voor klote periode we ook zaten, of hoe boos ik op hem kan zijn, ik kan mezelf niet voorstellen zonder hem erbij. Met hem wil ik oud worden en ik hoop nog een kindje ( of 2 ) met hem te mogen krijgen. En met mijn exxen heb ik dat nooit gehad! Voor mij is dat duidelijk! x
na 4 maanden vroeg hij of ik samen wou gaan wonen en dat hebben we na 6 maand gedaan. Waneer ik het wist omdat hij me tegen gas gaf. En omdat ik mezelf kon zijn klinkt misschien dom. Maar ik wist het gewoon en nu 7,5 jaar verder zijn we nog steeds gelukkig en gaan trouwen. En we kunnen nog steeds als pubers ravotten. Kan me gewoon niet voorstellen om naast iemand anders te liggen. Vanaf het eerste moment zijn we aan elkaar gewaagd (op een goede manier). Zelfs na al die vruchtbaarheids behandelingen gaat het goed en dat zegt voor mij genoeg.
Heb meerdere relaties gehad waarvan ik dacht de ware gevonden te hebben, niet dus! vandaar dat ik dat begrip ook niet meer in mijn mond zal nemen, maar mijn huidige vriend komt er wel akelig dichtbij
ik denk niet dat mijn man de "ware" is, ik denk dat hij gewoon perfect is voor mij ik was nadat ik hem zag al smoor verliefd op hem, ik krijg na 6 jaar nog steeds de kriebels als hem zie, en het "gevoel" was anders dan met mijn exen. Hij is gewoon me beste vriend, me maatje, me alles.
Nou dat was heel grappig, ik stond op een datingsite en kreeg alleen maar rare reacties. Op een gegeven moment kreeg ik een hele lieve reactie terwijl ik ermee wou stoppen. Toen hebben we een tijdje daarna elkaar gesproken op msn waar hij eigenlijk nooit op was, dus dat was al een teken vond ik. En toen ik hem zag, het leek alsof ik door de bliksem werd geraakt hij had precies hetzelfde. En toen we net verkering hadden heeft hij al vrij snel tegen zijn moeder gezegd dit is d´r ma, met haar wil ik trouwen en met niemand anders. En naderhand steeds van die kleine dingetjes waarvan ik dacht dit is de ware, dit is de enigste met wie ik oud wil worden. Nu na ruim 8 jaar een relatie waarvan ruim 3 jaar getrouwd te zijn weet ik gewoon dat mijn man de ware is. Het in zijn ogen kijken en gewoon smelten. De lol die we hebben, het elke dag wakker worden met iemand naast je waarvan je gewoon ontzettend veel houdt. En het steeds meer naar elkaar toegroeien met de jaren en gebeurtenissen in plaats van uit elkaar groeien. Ik geloof sinds ik mijn man ken absoluut in de ware, ik heb hem namelijk gevonden.
Mijn man en ik kennen elkaar al sinds mijn 16e. (Hij was toen 17). Om nou te zeggen dat wij een "we zagen elkaar en mijn hart stond stil"-moment hebben gehad en toen wisten we het... Nou nee. We waren gewoon hartstikke puberaal verliefd en kregen verkering. Het was niet dat ik op mijn 16e dacht: " Dit is hem, hier ga ik mee trouwen en kinderen krijgen." Ik had op die leeftijd wel wat beters te doen zeg. Ik las eerder een reactie waarin stond dat je naar elkaar toe kon groeien of juist uit elkaar. Ik denk dat voor ons opgaat dat we met elkaar zijn meegegroeid. Eindexamen gedaan, we zijn gaan studeren, werken, samenwonen... En ik elke nieuwe 'fase' voelde het weer goed om bij elkaar te zijn. Hoewel ik ook wel eens heb gedacht "we zijn nog zo jong, doen we er niet beter aan om eens rond te kijken wat er nog meer op de markt is?" Maar zolang je het zo fijn hebt met elkaar, is het natuurlijk onzin om uit elkaar te gaan alleen omdat je zo jong was toen je elkaar leerde kennen. Nu, na meer dan 13 jaar, voel ik me vreselijk bij hem op mijn gemakl, maar hij bezorgt me ook nog steeds kriebels in mijn buik. Ik kan bij hem terecht met mijn zorgen of andere serieuze dingen, maar we kunnen ook vreselijk met elkaar lachen. We zitten met de belangrijke dingen op één lijn, maar laten elkaar ook vrij op punten waar we een andere mening hebben. En we genieten er van om dingen samen te doen, maar hebben daarnaast ook ieder onze eigen dingen. En boven alles: nu ik midden ik de nacht ons kind zit te voeden en hij naast me ligt te slapen, weet ik dat er niemand is met wie ik liever in bed lig dan hem. Dus straks kruip ik weer heerlijk lepeltje-lepeltje tegen hem aan om verder te slapen. Wat kan een mens nog meer willen?
Ik geloof niet zo in 1 ware, denk dat je met meerdere personen een goede relatie zou kunnen hebben. Wel heb ik nog een goed gevoel bij hem en lachen we veel.
Geen idee of mijn man de ware is, ik weet wel dat we op een gegeven moment samen in een parkje in Parijs zaten te picknicken, toen nog als vrienden, en ik dacht "goh hij heeft eigenlijk wel heel veel eigenschappen die ik belangrijk vind in een man". En daarna zijn we eigenlijk vanzelf naar elkaar toegegroeid. Maar ik denk dat er vast nog wel een paar mensen rondlopen waar ik prima oud mee zou kunnen worden.
Jij vertelt mijn (ons) verhaal.. Hier sluit ik me helemaal bij aan. Gisteren toevallig nog een gesprek met mijnvriend gehad over 'de ware'.. Op dit moment is mijn vriend dat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe mijn leven er over 10 jaar uit ziet. Ik kan me ook voorstellen dat je bv na vroegtijdig overlijden van je partner *afkloppen* een nieuwe 'ware' tegen komt. Tjah, pas aan het eind van je leven weet je wie de ware is/was...
Ik wist dat mijn man voor mij de ware was toen ik het na een weekend Euro Disney had uitgemaakt... en de 3 dagen erna niet kon slapen omdat ik hem zo enorm miste, ik voelde me leeg zonder hem. Ben donderdagochtend naar hem toe gegaan en sindsdien niet meer weg gegaan. We zijn nu 6 jaar verder waarvan 1,5 jaar getrouwd en een dochter van 3 En hetgeen wat Bubbel zegt, ben ik het volledig mee eens.