Bij de eerste heb ik een half uur op de baarkruk gezeten (van de 1,5 uur persen), op suggestie van de vk. Die van mij had de baarkruk standaard bij zich. Na dat half uur moest ik weer op bed gaan liggen, omdat zij met de doptone het hartje van de baby niet goed genoeg kon horen. Ik vond de afwisseling wel fijn, al kon ik mij op het moment zelf niet voorstellen dat ik me nog kon verplaatsen 't Is toch gelukt. Uiteindelijk is de oudste geboren terwijl ik plat op m'n rug lag. Qua houding vond ik daar overigens ook niks mis mee. Door het lange en harde persen had ik wel een giga-tros aambeien. Zwaartekracht heeft dáár volgens mij geen invloed op (wel op de duur van het persen, niet op het ontstaan van de aambeien). Bij de tweede was de baarkruk geen optie. Tijdens de eerste perswee braken m'n vliezen, en ik voelde het hoofdje al staan. VK ging kijken, bij de volgende perswee kwam haar hoofdje mét navelstreng en nog een wee later was onze dochter er, terwijl ik deze wee probeerde weg te zuchten (die navelstreng moest eerst opzij). Ik heb nauwelijks meegeperst, werd nogal overdonderd door dit natuurgeweld. Omdat de uitdrijving van een tweede kindje vaak veel sneller gaat, is een baarkruk vaker geen goede mogelijkheid. Reken er dus niet te vast op. Ik ben beide keren thuis bevallen, en heb dus geen ervaring met ctg's tijdens de bevalling.
uhmmm romantiek was op dat moment ver te zoeken, maar snap wel wat je bedoeld ! Het was idd heel intiem, hij fluisterde constant in mijn oor hoe geweldig ik het deed en trots hij op me was, wat mij zoveel energie gaf!
Nee ik vind dat ook erg lief, alleen ik weet van mezelf als ik pijn heb dan duw ik altijd iemand van me weg..hoop dat ik me vriendje wel toelaat tijdens het bevallen, natuurlijk is hij erbij maar ik hoop dat hij me kan steunen, weet dat hij dat graag doet.
Ik vond het juist niet zo fijn op de baarkruk... achteraf riep de wc ook allerlei mixed emotions op . Ik had juist het gevoel dat het onnodig extra druk zette. Het zal mss iets met de houding van je kindje te maken hebben. Ik kreeg van mijn vlos één belangrijke tip, je merkt op dat moment wel welke houding je instinctief aan wil nemen... die is meestal de beste. bij mij was dat liggend, maar omdat ik - uit angst - mijn persweeen verzweeg dacht de vlos dat het liggend niet vorderde. (niet slim om je persweeen te verzwijgen!)
Ik wilde graag op de baarkruk bevallen en had hem vanaf 38 weken thuis staan. Tijdens de bevalling stond ik onder de douche de laatste centimeter weg te schreeuwen toen de verloskundige vroeg of ze de baarkruk gereed moest maken, ik heb toen(volgens mijn man) héél onaardig 'alstjeblieft niet, hou op!' geschreeuwd, ik moest er echt niet aan denken haha. Mijn moeder is van alle 3 haar dochters op de baarkruk bevallen en vond het juist heel fijn. Het schijnt wel dat je én sneller scheurt en dat het persen langer kan duren..
mijn vk raadde me aan om t laatste stukje op toilet te gaan zitten omdat t persen zo lang duurde... wat een rotgevoel.. ben daarom niet eens op de baarkruk gaan zitten...
Ik heb toen ik zwanger was van de eerste tijdens het 'bevallingspraatje' bij de verloskundige aangegeven dat ik graag op de baarkruk wilde bevallen. Dit mocht, wanneer de conditie van de baby het toeliet, aangezien er meer druk op het hoofdje komt. Ik ben uiteindelijk ook bevallen op de baarkruk, maar met m'n benen meer vooruit. Het is eigenlijk de bedoeling dat je in hurkzit zit, maar dit voelde voor mij toen niet prettig. Na 19 minuten persen is mijn zoon toen geboren in het ziekenhuis, poliklinisch. Ik heb hem zelf aangepakt en op m'n buik gelegd. Deze keer mag ik niet op de baarkruk, aangezien ik een grote kans heb om uit te scheuren, omdat de eerste al na een korte tijd persen geboren is. En bij een tweede pers je over het algemeen (nog) korter dan bij de eerste. Jammer, want ik had het anders wel weer gewild.