Veel dames zijn wel klaar met het zwanger zijn aan het einde van de zwangerschap. Ik ben nu 37 weken zwanger, maar ik ben er echt nog niet aan toe om te bevallen. Ik voel me daar af en toe ook schuldig over naar de baby, al kan ik er niets aan doen. Ik weet zeker dat ik weer op een roze wolk zit als de baby geboren is (wij hebben al een zoon van 2), maar ik kan me ook niet voorstellen dat hij/zij er bijvoorbeeld morgen al kan zijn. Weet iemand waar dit gevoel vandaan komt? Of zijn er meer dames die dit hebben? Ik heb thuis wel alles klaar, dus daar kan t nie aan liggen. En het zal wel meehelpen dat ik gewoon goed kan slapen (met drie a vier onderbrekingen omdat ik moet plassen) en dat ik veel minder last van m'n bekken heb sinds de baby is ingedaald. Ik voel me gewoon nog heel goed!
Herkenbaar, ik was er ook nog niet klaar mee. Liep bij zoonlief over de 40 weken, en verwachte dit bij dochterlief ook. Toen ik beviel met net 38 weken kwam dat echt als een verrassing. Het overviel me echt super erg, want wat er van overtuigd dat ik de 40 weken wee zou gaan halen. En ik had nog niks klaar staan voor de kleine dame. Ik genoot ook nog super van het zwanger zijn.
Ik had het ook niet.. Bij de oudste was ik 41 weken, de kleine nog niet ingedaald en ik voelde me prima. Ik was bijna verbaasd dat ik de nacht erna opeens weeën kreeg en met de lunch een kleintje had.. Bij nr2 was ik ook nog niet zover. Had ook die 41 weken in mijn hoofd.. Daar sta je dan met 39/4 en gebroken vliezen.. Dan weet je dat het niet meer lang duurt voordat de baby er is. Eigenlijk vond ik dat wel fijn. Gewoon lekker in je vel zitten tot de bevalling. In plaats van sommigen die zo'n strijd voeren met de gyn/vk/zichzelf om snel te bevallen..
Bij deze zwangerschap kan ik me er niets bij voorstellen, want ik ben er écht wel klaar mee, maar bij mn vorige zwangerschap had ik het ook. Ik ging toen pas met 36wkn 5dgn met verlof en was echt toe aan lekker een paar rustige weekjes verlof, waarin ik alle laatstje dingetjes kon regelen en lekker wat kon tutten. Echter, mn dochter diende zich toen juist al voor de 38 weken aan en aangezien de bevalling ook vrij snel ging voelde ik me flink overrompelt. Ik had na haar geboorte zo'n dag of 3 nodig om om te gaan met het idee dat ze er al was en al mn planntjes subiet gecanceled moesten worden (had ook nog veel afspraken staan met vrienden etc.). Uiteraard was ze meer dan welkom, maar ik had me psychologisch gewoon nog lang niet goed genoeg in kunnen stellen op haar komst voor mijn gevoel.
Heel herkenbaar. Heb het bij beide zwangerschappen gehad en dacht ruim over de 40 wkn gehad want voelde me nog zo goed en vond zwanger zijn geweldig. Maar beide meisjes besloten toch echt om eerder te komen, 1e met 38 wkn en de 2e met 37 + 5.
Ook herkenbaar. Ik had het met 37 wk ook omdat ik me nog fit voelde en me gewoon niet kon voorstellen dat er een baby zou komen. Nu ik twee weken verder ben is het wel anders en kijk ik er uit naar de bevalling. Misschien dat jij er over twee weken ook weer anders naar kijkt.