Lieve dames, Hooelijk mag ik even m'n frustratie bij jullie kwijt. Ben bijna 35 weken zwanger van eerste kindje en gisteren verhuisd naar heel mooi nieuw huis. Hadden eerder willen verhuizen, maar er moest nog eea verbouwd worden. Ook nu is de aannemer nog bezig.. Nog geen keuken (Wel noodoplossing, maar duurt nog 6 weken..), overal zaagsel etc, nog geen gordijnen... Ikzelf voelde me hele zwangerschap topfit maar sinds een week ineens blaasontsteking, heel benauwd, en kan vrijwel niks. Baby ligt ook in stuit dus dat geeft ook zorg. Mijn vriend is superlief voor me en doet alles voor me, maar daar voel ik me dan ook weer schuldig over. Wil de hele dag tegen hem aanhangen en moet om alles huilen, voor hem ook geen pretje... Maak me erge zorgen of alles op tijd af komt voor baby en hoe ik eraan toe zal zijn, net bevallen in een huis dat nog niet af is.... Ik weet, we doen wat we kunnen en de rest moet ik loslaten, maar ik voel me er zoooo rot onder... Er zijn vast veel van jullie die dit herkennen!! Medestanders die hun frustratie willen delen...? Of meiden die dit "overleefd" hebben...? Kan alle opbeurende woorden gebruiken nu! Sorry voor de klaagzang, natuurlijk ben ik dolblij dat ik zwanger ben, een mooi nieuw huis heb (krijg) en zo'n lieve vriend heb!
Hoi, Hier drie weken geleden verhuisd, geen nieuwbouw dus alles aanwezig. Maar wel heel vieze mensen die erin hadden gewoond, dus echt wel dagen bezig geweest met schoonmaken. Had beloofd niet teveel te doen, maar toch gedaan. Ook ik voelde me voor de verhuizing goed. De week erna een drama. Veel harde buiken en ook emotioneel wat minder sterk. Nu rustiger aan gaan doen en ik voel me wel weer wat beter. Slaap in de middag en leg mezelf niet te veel doelen op per dag. Fijn dat je vriend zo lief is! Neem wat meer rust en je gaat je wat beter voelen!
Sterkte! Natuurlijk overleef je het wel! Maar het is nu ff heel zwaar. Logisch dat je je druk maakt en huilt. Hier met 36wkn verhuisd (alles moest in 1wk gedaan worden vanwege krappe overdracht) en het was een hel. Nog nooit in mn leven zoveel gejankt als toen die week. Maar ook dat gaat weer voorbij Heel de week mensen dag en nacht over de vloer gehad om te helpen. Na een week was iedereen weg. Het eerste enigszins rustige nachtje in ons nieuwe bed in ons nieuwe huis en hop daar braken 's nachts mijn vliezen met precies 37wkn. Ben ervan overtuigd door alle stress die ik heb gehad. Babykamer ook nog niet klaar. Geen fijn gevoel maar alles is goed gekomen. Dus een dikke knuffel voor jou en heel veel sterkte en succes. Laat het over je heen komen en geef zoveel mogelijk uit handen. Het is bijna voorbij, houd je daar aan vast!
Bij de eerste verhuisd drie weken voor de uitgerekende datum. Hoefden alleen cosmetische dingen te doen. Wij hadden veel hulp geregeld, ik zat op een stoel aanwijzingen te geven wat er waar naar toe moest. we hebben eerst de babykamer en de woonkamer klaar gemaakt, slaapkamer voor ons hoefde relatief weinig te gebeuren, beetje schilderen. Het is logisch dat je labieler bent in deze periode: je loopt tegen het eind, je hormonen spelen tegen, je bent vermoeider doordat je al slechter slaapt en dan inderdaad de spanningen van de verhuizing. Ik zou me nu eerst concentreren op de babykamer en het schoon hebben van de babywas etc. Natuurlijk is het voor jou lastig om geen keuken te hebben, maar daar heeft jullie kleintje straks geen last van. Je baby heeft liefde, warmte en melk nodig.... da's alles.
Dank jullie wel voor de lieve berichten. Overdag gaat relativeren prima, savonds wat minder soms Maar over een paar weken zit ik hopelijk met een lieve baby in een mooi, af huis... En ik houd mezelf steeds maar voor dat mijn man en ons zoontje het allerbelangrijkste voor mij zijn, en niet een werkende keuken, wasmachine, uitgepakte dozen etc