Het zal vast aan de hormonen liggen maar ik huil al 2 dagen lang omdat vriend zo 'lomp' doet. Er kan niks gedaan worden zonder dat er gemopperd wordt alles lijkt wel met tegenzin te gaan van hem uit. Zijn leven is zo zwaar blabla. Hebben net een kast opgehaald die kan niet/moeilijk uit elkaar maar nu past die niet door het trappengat en is die beschadigd en hij loopt alleen maar te foeteren op mij dat het mijn schuld is omdat ik perse die kast wilde hebben en hij al had gezegd dat we beter een nieuwe in een kant en klaar pakketje konden kopen enzovoort. Ik wordt er gewoon verdrietig van hoe hij tegen me doet en het zal vast allemaal niet expres gaan maar ik denk dan, is een kast nou serieus waar je zo moeilijk over kan doen? Die beschadigingen maak ik wel weer en hoe die kast boven komt geen idee maar er is vast een manier. Ik bedoel er zijn mensen zonder geld en alleen maar verdriet en hij loopt te zeiken over een kast. En zodra ik dan begin te huilen zegt die dat die het niet allemaal zo bedoeld blabla. Ook hadden we een aanhanger geregeld via iemand van facebook (had een berichtje geplaatst of we er 1 van iemand mochten lenen.) En ja die mensen kennen we helemaal niet straks naaien ze ons een oor aan enzovoort. Ik wordt gewoon een beetje moe van dat negatieve gelul om me heen. Sorry moest het even kwijt
Ahw, knuffel Denk maar zo; Misschien dat je vriend ook (on)bewust aan het stressen is. Er komt een nieuw kindje in het gezin, en dat is ook voor hem spannend. Hij heeft dan geen last van hormonen, maar mannen staan erom bekend dat ze niet goed om kunnen gaan met emoties. Ik hoop dat die kast uiteindelijk boven eindigt, haha
Hoi, Wat rot voor je! Het klinkt mij in de oren als een combinatie van pre-pappa stress van manlief en overgevoeligheid door hormonen van jouw kant. Blijf relativeren en blijf ook met elkaar in gesprek! Groetjes Patricia
Nou meid hopen dat je snel weer uit de bui bent herken het ook wel hoor Gewoon even goed momentje voor je zelf nemen! helpt bij mij wel tenminste
Dat klinkt allemaal niet leuk idd, wat je zegt, sommige mensen hebben heel wat meer voor hun kiezen... Ik hoop dat je vriend snel bijdraait en dat het weer goedkomt!
Wat vervelend dat je zo gek wordt van de negatieve vibes van je vriend! Hopelijk gaat hij zich snel beter gedragen Ik vind het wel herkenbaar. Volgens mijn man zit ik de hele tijd op hem te zeuren en kan hij niets goed doen, terwijl ik hem irritant vind en vind dat ie zeurt. Hihi. En dan nog klagen over mijn hormonen ook. Hij heeft tenminste overdag als ik op werk ben rust, ik zit 24/7 met die hormonen opgescheept!
Ah, niet gezellig! Knuffel voor jou! Klinkt alsof hij inderdaad ook even een rotdag/week heeft of pre-papa-stress hormonen. 'T is ook wat joh, zomaar weer een kleintje erbij en al die verantwoordelijkheid erbij! Ze waaien met al onze winden mee, blijven dagen achtereen lief en begripvol, maar ook voor hen loopt het emmertje wel eens vol. Probeer het eventjes langs je heen te laten glijden, het komt beslist goed!!!! ( en ondertussen gewoon lekker hier klagen, wij begrijpen het tenminste ECHT!)
Haha fijn dat jullie zo lief zijn Inmiddels is ons zoontje ziek geworden dus dat lijdt ons genoeg af zullen we maar zeggen. Inmiddels is de kast boven, en nou heeft die het weer in het hoofd gehaald die hele kast opnieuw te verven omdat die beschadigd is met het naar boven doen. Ach waar je maar druk mee kan zijn
Pfffffff ik heb ook zo' n l*l in huis op het moment. Word gestoord van het gezenuw en gezeik af en toe. Vandaag zat ie weer te klagen want hij moest een vloertje leggen in een kamertje van 2 bij 2!!! En dat niet eens alleen maar samen met zn vader...........zucht............ Toen ik een half uur later voorstelde de vloer er zelf ander wel in te knallen, ging ie fris en vrolijk aan de gang. Nee hoor schat zo gedaan joh.
Ha meis, miss een schrale troost dat je niet de enige bent.. als ik je verhaal lees is het net alsof ik mn eigen thuissituatie bekijk.. Manlief is strontchagarijnig, gaat zelf nog eens laat naar bed dus is nog "gezelliger" en zeikt op alles wat hij tegen komt.. Als ik ontbijt voor hem maak dan kan hij nog klagen (terwijl ik dan denk ik moet klagen, jij zou nu eens ontbijt voor mij moeten maken..) Het is altijd wel wat, niks is goed en altijd op zo'n toon dat ik er helemaal depressief van wordt.. Zit ook regelmatig te janken omdat ik het me aantrek dat hij dan op zon toon tegen me praat.. heel vervelend.. Probeer maar een beetje uithuizig te zijn en dingen te ontwijken want de confrontatie aangaan zoals ik normaal zou doen kan ik ook ff niet aan.. Niet dat je wat aan mijn verhaal hebt, maar wilde je even laten weten dat je niet de enige bent en ik je echt snap!