Op de een of andere manier ben ik weer op dit forum beland en laat het me toch niet meer los. Er spookt vanalles door mijn hoofd, dus dit wordt een beetje een allegaartje van dingen. Ik opende laatst een topic dat nóg een kindje eigenlijk niet kan. Of niet handig is. Maar natuurlijk zit dat dan toch in mijn hoofd. Waar een wil is, is een weg. Maar misschien moet ik het gewoon even uit mijn systeem schrijven ofzo. Wij hebben 1 jongen en 3 meiden. Mijn zoon krijgt toch wel vaak te horen van ‘nou dat is zeker niet leuk met alleen maar zussen’. Of iets in die richting. Vind ik echt heel stom! Want ja, zo gaat hij dat ook wel vinden ja! Terwijl hij er daarvoor niet eens over nadacht. Stel we zouden voor een vijfde gaan, kan het natuurlijk weer gewoon een meisje zijn. Maar aan een jongen heeft hij ook niks, want daar zit al 9 jaar leeftijdsverschil tussen minimaal. Ik ben zo bang voor allemaal opmerkingen. Sowieso over het aantal kinderen. 5 is niet echt de norm natuurlijk. En dan als het een meisje is daar ook weer dingen over te horen. Naar ons toe, van ‘ga je nog door tot een jongen’. Of naar mijn zoon van ‘alwéér een zusje’. Ik ben daar best gevoelig voor. Kun je wel zeggen ‘niks van aantrekken’, maar het doet me toch wat. Wie heeft er ook 5 of meer kinderen? Hoe zijn bij jullie de geslachten verdeeld? En hoe was het bij jullie met de opmerkingen over de hoeveelheid kinderen of de geslachten? En nog de belangrijkste vraag eigenlijk: heeft die vijfde jullie leven echt verrijkt en was het dat echt allemaal waard ed? (Afgezien van dat je zo’n kindje natuurlijk nooit meer kunt missen). Of was bijvoorbeeld 4 kinderen eigenlijk ook al wel goed geweest en heeft het verder niet zoveel veranderd? Wat heeft die vijfde voor jullie toegevoegd of waarom moest die er per se ook nog komen? Misschien een lastige vraag om te omschrijven. Ik probeer gewoon voor mezelf even op een rijtje te zetten of ik dit echt nog zou willen of dat ik dit gevoel na 10 kinderen nog steeds heb.
Wij gebben 5 kinderen. Ik zie ze als individuen die samen op mogen groeien. Voor de jongste hadden wij ook 1 jongen en 3 meiden. De opmerking dat dat zielig zou zijn hadden we al gauw afgekapt. Hij heeft 3 fantastische zussen waar hij blij mee is. Niks zielig. Toen we zwanger waren van de 5e wilde hij graag een broertje, maar zei zelf ook dat een zusje mooi zou zijn, maar dat hij het dan wel even jammer zou vinden. En op de opmerking dat hij de enige jongen in huis is zei hij altijd 'nee hoor, papa en ik zijn de 2 mannen in huis'. Nu hebben we er een zoon bij. Een rijkdom en leuk voor hem een broertje. Elk kind voegt wat toe in het gezin, dus ja zo ook onze 5e.
Ik lees mee. Zelf heb ik een hele grote wens voor een 5e, man zit nog een beetje op de wip van wel of niet, mede omdat we nu eigenlijk al een kamer te kort komen. Bij ons 3 jongens en 1 meisje, wel allemaal nog jong & dochter is net afgelopen week 4 geworden.
Elk kind voegt wat toe aan een gezin. Ik denk dat het belangrijkste is of je graag nog een kindje wil, of je gezin wel of niet compleet voelt. En dan los van de opmerkingen van anderen die jouw gevoel hierin kunnen sturen. Opmerkingen krijg je namelijk altijd, mensen maken deze vanuit hun eigen referentiekader. Dus hoeveel kinderen je ook hebt, welke samenstelling van geslachten het ook is, er is altijd wel iemand die er iets over te zeggen heeft. Dat zou dus ook nooit een leidraad moeten zijn. Uiteraard kan het je aan het denken zetten, maar dan moet je dus ook alle opmerkingen meenemen en is de conclusie uiteindelijk nog steeds dat je zelf wel of niet het gevoel hebt dat er nog een kindje bijkomt. En als die er komt, voegt dit kindje zich bij het gezin en is het een waardevolle aanvulling. Een kindje krijgen met de hoop vooral op een bepaald geslacht lijkt me eerlijk gezegd nooit een goede keuze. De kans is gewoon zo aanwezig dat je het andere geslacht krijgt. Of dat het gewenste geslacht er wel komt maar de betreffende kinderen uiteindelijk weinig met elkaar hebben.
Oh nee hoor het geslacht maakt voor mij niet uit. Vind meisjes hartstikke leuk en zou er zo nog meer willen! Dat gevoel om compleet te zijn komt nooit denk ik. Na de tweede dacht ik compleet te zijn. Na de vierde weer. Nu kriebelt het alsnog. Misschien moet ik ook maar gewoon tevreden zijn. Een baby/dreumes/peuter/kleuter wil ik sowieso wel graag. Maar ik kan me gewoon nog geen voorstelling maken hoe het gaat zijn als ze dan allemaal nog ouder zijn. Of ik dat ook wel wil. En een baby in combinatie met de 4 die ik al heb, daar ga ik vast ook spijt van krijgen haha.
Grappig, ik heb precies hetzelfde dilema, maar dan met kindje 6. Wij hebben 5 kinderen in de leeftijd van 2 - 16 jaar. Dat geeft een hele leuke dynamiek! We hebben 1 jongen en 4 meiden. Ze zijn zo leuk met elkaar. De jongste is in corona tijd geboren en kwam vlot na nummer 4. Dat vond ik pittig, maar zou haar voor geen goud willen missen. Bij ons kriebelt het voor nummer 6, maar iets in mij vind ook dat ik gewoon tevreden moet zijn. Ben ik ook natuurlijk, maar oh het blijft zo leuk! Lastig he! Mijn leeftijd speelt ook mee, ben nu 37... en heb heel erg het gevoel: áls ik het wil, moeten we niet te lang wachten, nu kan het nog...
Onze 5e was trouwens wel gewenst. maar niet persé gepland.... haha dus we gingen er niet bewust voor ofzo.
Ik vind dit het perfecte voorbeeld van de hedendaagse "ik moet er altijd wat van vinden én wat van zeggen, moedermaffia". Ik krijg overal te horen: wil je serieus nog een 3e? Heeft je lichaam het niet zwaar genoeg gehad? Ben je niet gelukkig met 2? Nee, ik ben nog niet klaar, het is nog niet compleet. Het is pas compleet als het compleet voelt. En het kan best zo zijn dat je nooit compleet wordt omdat het gewoonweg niet meer kan of lukt, dat maakt je niet perse ongelukkig, maar hoogst waarschijnlijk wel een levenlang incompleet.. Komt ie: krijg je spijt als je het doet? Krijg je spijt als je het NIET doet?
Oh ja lastig hè! Ik denk dat ik het antwoord nooit zal weten wat nou het beste is. Het is gewoon maar een gok. Ga je ervoor, dan is dat je leven. Spijt zul je niet gauw hebben denk ik. Misschien alleen in tijden dat ze slecht slapen enzo haha. Ik heb vooral dat ik niet voor mezelf moet beslissen. Want dan zeg ik gewoon een dikke ja natuurlijk. Doe er nog maar 3 ofzo! Niet tegelijk graag haha. Maar nu gaan ook andere dingen tellen. Dat de andere kinderen ook aandacht in moeten leveren. Dat het qua slaapkamers niet meer past. Dan moeten ze ook nog hun ruimte gaan delen. Dat je minder leuke dingen kunt doen die geld kosten, pretpark, vakantie, enz. We hebben het heel goed hoor, maar we kunnen ons geld ook maar 1x uitgeven. En dan moet het toch over meer kinderen verdeeld worden. En ik denk ook aan later. Het zou qua leeftijd van mezelf nog net kunnen misschien. Maar ik wil straks ook wel graag oppassen op de kleinkinderen als mijn kinderen dat zouden willen. Zou het ergens toch niet eerlijk vinden als ik het voor de oudste nog zou kunnen, maar bij de jongste te oud ben, ergens in de 70 ofzo. Ik gun ze allemaal evenveel. Misschien is dat allemaal overdreven om over na te denken hoor. Maar dat spookt dan zo door mijn hoofd. Eigenlijk ook omdat ik gewoon weet dat het antwoord hier nee zal zijn. Dan moet ik mezelf maar allemaal redenen geven dat het toch prima is zo. Maar eigenlijk wil ik natuurlijk nog wel. Zo moeilijk!
Oh toch leuk! Zo’n ongelukjes hebben wij nou nooit haha. Maar dan ook nog een zesde! Wel heerlijk dat je man daar ook gewoon in mee gaat. Die van mij is er wel klaar mee.
Ja die ‘ik moet wat zeggen en vinden’ mentaliteit is wel heftig hè! Maar ik ben helaas echt niet zo sterk dat ik dat altijd maar naast me neer kan leggen. Als iedereen altijd maar negatief commentaar heeft is dat ook niet leuk om te horen natuurlijk. Daar krijg je gewoon een rot humeur van. Je wil natuurlijk het liefst gewoon dat iedereen blij en vrolijk en enthousiast is. Zolang je dat zelf ook bent, raar dat mensen dan menen dat ze het maar even een negatieve draai moeten geven. die vragen ‘krijg je spijt als je het wel/niet doet’. Tja. Misschien krijg ik wel spijt hoor als we het wel doen. Want we hebben het goed zo. Waarom zou je dat verstoren? Maar dat dacht ik ook bij nummer 3 en 4. En toen wilde ik ze toch omdat ik ook dacht dat ik anders spijt zou krijgen. Maar ook toen ze er wel waren heb ik heus ook wel gedacht van ‘nou het was toch echt wel makkelijker met 2. Waarom moest ik er in hemelsnaam 4?!’ Dat is natuurlijk alleen op momenten dat het even minder gaat. Dus ja euh werkelijk geen idee!
Ik herken het gevoel ook wel. Ik heb 3 kinderen (waarvan de jongste 2 met huidige man) en ergens kriebelt het nog, terwijl wij echt compleet zijn en ik mijn handen vol heb aan een bijna-puber met ass, een peuter en een dreumes. Ook lichamelijk is een zwangerschap niet verstandig. Maar ik vind een newborn gewoon zó leuk! Bij mij is het meer de kraamtijd en de eerste periode, dat kan ik wel blijven doen, zo bijzonder. Maarja, óók een volgend kindje wordt groot, dus het is goed zo Opmerkingen krijg je toch wel. Het gaat erom dat jullie er beiden achter staan en het kindje genoeg kunnen bieden. Niemand anders heeft daar wat over te zeggen hoor Succes met jullie beslissing!
Dat financiële stuk snap ik! Het is allemaal zo duur... Dat is voor mij ook nog wel een reden om er goed over na te denken. Haha ja daar 'betrap' ik mezelf ook op, als ik het graag wil, zie ik alleen maar voordelen en als ik denk van nee, dan verzin ik van alles om mezelf wijs te maken dat we het gewoon niet moeten doen! haha
Wij hebben 5 kinderen. Na 4 meiden kregen we afgelopen april een zoontje. En wij kregen zeker wel de opmerking of we dit gingen tot we een jongen hadden, maar die vraag beantwoorde ik dan met ‘ja en die kregen we nu, dus we kunnen stoppen’. En de 1 zegt ‘arme jongen met 4 zussen’ en de ander zegt ‘goh, wat zal hij verwend worden door zijn 4 zussen’. Ieder kind is een verrijking van ons gezin en ons zoontje is echt de kers op de enorme taart. Hij zal de enige jongen blijven, want ik ben gesteriliseerd dus een 6e komt er sowieso niet.
Heerlijk! Bij mij is het andersom. Eerst een jongen en daarna alleen maar meiden. Toch raar want mensen zien dat dan ineens niet als dat hij ‘de kers op de taart’ zou zijn, omdat hij de eerste is. Dan is het ineens minder speciaal ofzo. Maar ik had dus eerst een jongen en toen een meisje en toen zei ook iedereen ‘oh dan kun je nu stoppen, meer smaken zijn er niet’. Of iets in die richting. Maar ook wel positief hoor, van wat leuk dat je nu allebei hebt! En dat vond ik zelf ook hoor. Eerlijk is eerlijk, jongen of meisje maakt me niet uit, maar vind het stiekem toch leuk dat ik ze allebei heb. Ook al zijn de meiden in de meerderheid haha.
Die opmerking hebben wij ook gehad na de 1e twee..en ik snap gewoon echt niet waarom mensen zo denken. Je gaat toch voor een kind en niet voor een jongen/meisje. En ik herken dat het bijzonder mooi is om beide te hebben, maar meerdere van dezelfde is ook bijzonder, omdat ze zo zichzelf zijn. Geeneen hetzelfde.
Zelf kom ik uit een gezin van 5kids 3meiden 2 jongens. En elk kind heeft zn eigen rol in het gezin. Waren ook geen(eigen) kamer issues je deelde gewoon en ben er niks minder om geworden. Ben nooit wat tekort gekomen en nu snel tevreden. En geloof mij mensen maken overal opmerkingen over, opleiding, werk, groter huis, andere auto, meer kids, wanneer trouwen, opvoeding enzenz. Voor veel mensen is tevreden zijn maar heel moeilijk denk ik dan! En hoe ouder ik word hoe meer schijt ik eraan ga krijgen. Dus doe voor wat jouw gezin goed voelt!
Tussen mijn oudste (12) en jongste (4) zoon zit 8 jaar en ze hebben toch nog best veel aan elkaar. Mijn dochter (8, bijna 9 tegen die tijd) krijgt in november een zusje en ook daar ziet ze heel erg naar uit. Ik heb niet de illusie dat ze beste vrienden zullen worden, maar ze spelen hier thuis allemaal met elkaar ongeacht leeftijd. Ook de oudste vindt het geweldig dat hij nog een zusje krijgt. Hoe die band gaat verlopen (dan is hij bijna 13) gaat afwachten worden maar 8 jaar was hier in ieder geval geen probleem tussen de jongens. En zelfs als je nog een meisje krijgt, laat je niet tegenhouden door opmerkingen of meningen van anderen. Ik heb me er ook best druk om gemaakt in het begin van deze zwangerschap maar uiteindelijk gaat het er om dat jullie er gelukkig mee zijn en niet de buitenwereld.