Mijn man en ik hebben altijd een wens gehad voor 1 kindje. Maar toen ik voor het eerst mijn zoontje in mijn handen had wist ik eigenlijk wel dat ik dit allemaal nog een keer wilde. En wat gaat het allemaal snel. Hij is alweer 15 maanden en ik geniet echt van elke dag. Nu ga ik weer aan een 2e denken. Niet nu gelijk, maar over een tijdje. Mag best nog een jaartje duren hoor. En ook mijn man zegt soms dingen als: Als er met ons iets gebeurt heeft Danny niemand meer. En daar heeft hij gelijk in. Alleen mijn ouders heeft hij dan nog, want wij hebben ook alle 2 geen broers of zussen. Wat vinden jullie de voor en tegens van 1 of 2 kindjes en waarom? Ik heb wel een lijstje voor mezelf, maar wil graag jullie ervaringen en ideeen erover weten.
Is er niemand die ook altijd 1 kindje wilde en nu steeds vaker aan een 2e gaat denken of zelfs al een 2e kindje heeft?
Nou............uhhhh Bij ons is het duidelijk: Wij willen 2kindjes. Alleen de vraag is of we een tweede kindje zullen krijgen. En qua woonruimte word het ook lastig omdat we geen extra slaapkamer hebben en we niet willen verhuizen. Tja..............dus...wij gaan nu wel voor een tweede en de vraag blijft hoer we het gaan doen maar dat zien we dan wel weer alles komt toch altijd wel op z'n pootjes terecht
Ja natuurlijk is het ook geen kindje nemen, maar krijgen. Daar ben ik me heel erg van bewust. Hoop dat het bij jullie snel raak is en dan komt er inderdaad vanzelf een oplossing.
Hoi, Lastig om te reageren , en toch voel ik dat ik dat toch even moet doen. Als ik het goed begrijp, zijn jullie alletwee enig kind? Kan je ook herrinneren of er vroeger iets was wat je miste of juist helemaal niet? Je wist niet beter...zeg maar... Waarom ik nou reageer??? Ik ben zwanger van mijn vierde!! Aahh, misschien een shock voor jou.. kan ik in komen hoor. Gisteren had ik er het met mijn man nog over, dat de onvoorwaardelijke liefde die onze kinderen onderling hebben zoiets moois is, daar komt niemand tussen!! Tuurlijk hebben ze ruzie en vinden ze elkaar af en toe helemaal niet zo lief!! Maar wat hebben ze veel aan elkaar! Mijn zoontje van 4, die echt even iets tegen zijn grote zus van 7 moet vertellen, neee--ee, niet tegen jou mam, maar tegen haar!! Daar kom ik zelfs niet tussen!! Als mijn dochter verdrietig is, zijn haar broertjes het ook... Het is echt heel mooi! Vanuit mijn beleving/ervaring is het geweldig voor jullie kindje als er nog een kindje bij zou komen.... maar dat is natuurlijk heel persoonlijk! Succes met jullie overwegingen, je had geen haast zei je, dus kan je alle tijd nemen samen om dit goed te overwegen, wat voor jullie en jullie kindje het beste werkt.... Liefs Chantal
Ik herken het hoor! hier een beetje zelfde geval, maar wij hebben besloten om maar te kijken of en wanneer het lukt. Ik slik al een tijdje geen pil maar, omdat ik me er niet goed bij voelde en aangezien ik mijn eisprong goed voel gokken we een beetje "wanneer het kan zeg maar"haha. En nu gaan we daar maar mee stoppen. Klinkt raar als ik zo vertel/ schrijf, maar zo is het wel een beetje. Dat had ik bij de eerst ook trouwens, hier nooit last gehad van rammelende eierstokken. Mijn zoon is overigens al bijna 3 1/2 en aangezien ik bijna 35 ben vind ik dat ik wel een moet beslissen vandaar...
@vierdekindje: Ik kom uit een heel groot gezin...........3eigen kinderen en 3pleegkinderen. Mijn man is wel enig kind en dit vind ik vreselijk! Alles is saai bij zijn ouders.......altijd wij met zijn ouders. Dus ik zou het echt niet zo willen voor mijn dochter. Wel ben ik bijna 36 dus heel erg veel tijd hebben we ook niet meer.
Allereerst edankt voor jullie reaktie. Ik schrik echt niet van 4 kindjes hoor. Bij het overweldigende moedergevoel wat ik voor ons zoontje heb kan ik me dat zelfs nog voorstellen ook. Dat is ook de reden dat ik aan het twijfelen ben. Wij hebben altijd gezegt dat 1 kindje heel fijn zou zijn en dit ook omdat we zelf alle 2 nooit wat gemist hebben zonder broer of zus. Pas op het moment dat ik Danny in mijn armen had had ik het gevoel dat ik nog een kindje wilde. Dit gevoel is nu steeds sterker aan het worden. We hebben het er vorige week weer eens even rustig over gehad en mijn man zei nu dus ook van anders stop je met de pil en dan zien we wel. Denk dat we dus toch een poging gaan wagen, maar dan wil ik nog een paar maandjes wachten. Stel dat ik gelijk zwanger zou raken dan is Danny 2,5 als de baby komt en misschien dat mijn ouders dan 1 dag willen blijven oppassen als Danny naar de peuterspeelzaal gaat een halve dag. Dan is het maar een halve dag op 2 kindjes passen voor hun. (Nou ga ik er echt niet vanuit dat ik gelijk zwanger raak Bij Danny duurde het best even voor ik weer een cyclus had)
droppie, toen ik zwanger was van ons meisje wist ik het zeker 1 keer en niet meer, mijn zwangerschap liep niet van een leiedakje. maar nu nu heb ik weer kriebbels en zou ik het zo overdoen. we hebben het er samen over gehad en we willen graag en brusje voor ons meisje. en ook omdat man lief geen broer of zus heeft en bij mij zit er minnimaal 6 jaar tussen en m'n jongste broer zit zelf 17 jaar tussen en ik heb totaal geen leuk contact. dus nu zijn we gestopt met de pil en hoop ik deze zomer zwanger te zijn en kan zeggen dat ik niet kan wachten tot het zo ver is
Hier ook nog een hele late reactie. Wij hebben lang getwijfeld. Mijn man heeft zijn eigen bedrijf en werk heel veel uur en ik zit in het onderwijs en heb het ook altijd druk. We vinden ons werk allebei ontzettend leuk en we houden ook van uitgaan en reizen. Nu is onze zoon 3 en beginnen we weer wat vrijheid te krijgen. We willen wel een tweede, maar tegelijk vinden we het moeilijk om weer terug te gaan naar zo'n gebonden leven. Eerlijkgezegd zie ik er tegen op om daar weer doorheen te gaan, maar ik weet ook dat ik mij incompleet zou voelen met maar 1 kind. Ik denk af en toe dat ik het misschien helemaal niet wil. En dan komt er ook bij dat ik tegen het lichamelijke aspect op kijk. Ik ben al 39 en ik ben bang dat ik niet ongeschonden uit de zwangerschap kom, of dat er iets met het kindje mis is. Het is een hele moeilijke beslissing, niet waar?
Ik ben blij dat wij niet de enige zijn die er over na moeten denken. In tegenstelling tot wat jij zegt kijk ik juist uit naar die eerst tijd met een klein babytje. Ons zoontje is nu 1,5 jaar en ik vind het zo super. Ik ben alleen heel erg ziek geweest de eerste 4,5 maand van mijn eerste zwangerschap en was 9 kilo afgevallen. Ik kon niet meer lopen zo slap was ik. Als ik alleen thuis was moest ik gewoon naar de wc kruipen en hopen dat ik niet flauw zou vallen. Nou ben ik gewoon heel erg bang dat dit met een 2e zwangerschap weer zo gaat en dan kan ik dus ook niet voor onze Danny zorgen en die heeft toch ook zijn mama nodig. We zijn nog steeds aan het denken, maar we zijn er wel haast uit dat we toch voor een 2e willen gaan als dat zo zou mogen zijn. Maar dan wel pas over een paar maanden, zodat als we gelijk zwanger zouden raken, wat we niet verwachten hoor, Danny minstens 2,5 is en naar de peuterspeelzaal gaat 2 ochtenden. Dit is makkelijker ivm de oppas.