Misschien dat jullie het herkennen, misschien wel helemaal niet....maar ik ben mijn werk zo ZAT. Ik heb 2 weekjes vrij gehad en begin vandaag weer. Maar ik zie er al sinds maandag tegenop. Het legt toch wel een soort laag over mijn algehele gemoedstoestand heen. Alsof er een steen in mijn maag zit. Ik werk onregelmatig dus ik ben gelijk 17 uur van huis....20 uur als je de reistijd meerekend. Ik heb slaapdienst maar ik wil zo graag lekker in mijn eigen bedje liggen. Op het werk mag ik maar 6 uurtjes slapen, van 12 tot 6. Nu ga ik vaak wel om 11 uur naar bed als het werk af is maar dan lig ik 2 uur wakker...dus slaap ik nog niet echt veel. Gevolg is dat ik mijn hele vrije dag bezig ben met bijkomen en er gewoon thuis ook niets gebeurt. Nergens puf voor. Bovendien ben ik voor mijn vakantie nogal overstuur weggegaan omdat een (verstandelijk gehandicapte) client nogal een scene trapte. Hij wilde niet werken, was boos en ging spullen slopen....normaal kan ik dit best wel hebben...maar toen wist ik het niet meer en zat gewoon te huilen na bijna een hele dienst strijd met hem. Moest mijn collega nog eerder komen aflossen. Dat zit ook echt al 2 weken in mijn hoofd en ik heb gewoon geen trek in de sorres van daar, ik ben zoooo compleet er niet bij op het werk. Echt al mijn aandacht gaat uit naar de baby...en naar mijn huisje inrichten en klaarmaken voor ze komt. Het klinkt als 1 grote klaagzang, maar ik moet nu dus nog 1 maand werken en dan heb ik verlof. Lichamelijk voel ik me redelijk goed voor 30 wkn zwangerschap maar geestelijk ben ik nogal op. Nadat ik verhuisd was ook telkens van die huilbuien als ik moest werken. Ook echt die hormonen weer, ik vind het zo zielig dat ik dan al mijn beestjes zolang moet achterlaten alleen
Hoi! Ik heb totaal ander werk dan jij, maar ik geloof dat ik wel weet hoe je je voelt! Ik had precies hetzelfde in de laatste periode van mijn zwangerschap. Overigens heb ik hier ook een topic geopend over mijn werk. Net als jij was ik mijn zwangerschap ook bezig om een huis klaar te hebben voor ik met zwangerschapsverlof zou gaan (dat begrijp ik tenminste uit je verhaal?). Een verhuizing, tijdelijk elders verbleven om de tijd naar het nieuwe huis te overbruggen, een verbouwing en weer verhuizen. Een hoop geregel en gedoe. De laatste weken voor mijn verlof waren echt een hel! En als ik het zo lees, geldt dat nu ook voor jou! Wat is jouw gevoel erbij, komt het door je werk of door alles bij elkaar? Anyway, ik was maar wat blij toen ik eindelijk met verlof kon, was de dagen echt aan het aftellen! Ik heb me regelmatig ziek gemeld de laatste weken voor ik met verlof zou gaan, omdat ik steeds kapot was (lichamelijk en geestelijk). Nu ben ik vorige week weer begonnen op mijn werk en ik vind het nog steeds verschrikkelijk. Ik had gehoopt dat dat nare gevoel weg zou zijn na mijn bevalling, maar het is alleen maar erger geworden (hmm, dat klinkt lekker opbeurend voor je...). De hele dag ben ik in gedachten bezig met mijn kleine en alles wat met baby's te maken heeft. Bovendien zit mijn partner overspannen, depressief en werkloos thuis, dus dat doet mijn gevoelens ook geen goed. Ik vind het echt heel naar voor mijn vriend en zou alles willen doen om hem te helpen, het doet erg pijn om hem zo te zien. Hij is heel gek met zijn zoontje en dat doet hem dan wel weer goed. Oh, ik dwaal een beetje af... Eind deze week heb ik 2 weken vakantie, maar ik zie nu al op tegen het feit dat ik daarna toch echt weer naar mijn werk moet! Nou, lekker ben ik, dit helpt je natuurlijk ook niet echt, zit ik hier een partij te klagen ipv je op te beuren! Ik wil je heel veel sterkte wensen en geniet van je zwangerschap! Ik hoop dat je dat nare gevoel snel kwijt mag zijn! groetjes Joke
Oh dat geeft niet hoor...ik ben blij dat er iemand reageert Nou mijn verhuizing was op zich niet zwaar. Het huis zag er supernetjes uit en er moest alleen geverfd worden. Dat is door andere mensen gedaan. Ik heb alleen thuis dingen ingepakt. Maargoed een aantal oude meubels weggedaan dus moesten we nieuwe kopen enzo en dat vond ik allemaal best leuk om te doen maarja je zit wel in de chaos de hele tijd. M'n vriend en ik hadden een weekje vrij samen(volgens mij de enige dit hele jaar) en dat ging alleen maar op aan spullen kopen en bouwen, chaos opruimen....woon hier nu net een maandje. Maar ik was dan zo bezig met alles hier dat ik nu denk gatver dat werk leidt me alleen maar af! Heel stom maar ik heb een soort heimwee gevoel als ik naar mijn werk moet, ik wil dan gewoon zsm wil naar huis toe. Lichamelijk is het nog best te behappen, maar geestelijk ben ik het gewoon zat. Er zijn veel dingen gebeurt in dit jaar die behoorlijke indruk op me hebben gemaakt en ik heb t gevoel geen tijd te hebben gehad om het allemaal een plekkie te geven....ben best gevoelig en dat uit zich gewoon in een algeheel gevoel van niks meer willen totdat ik eindelijk stilte in mijn hoofd krijg. Mijn oma is overleden in april en nog geen dag later stond ik in mijn nieuwe huis wetende dat we het zouden gaan kopen, ondertussen is de oom van mijn vriend overleden wat alles weer oprakelde van mijn eigen oma....nu zit ik in het laatste trimester en bereid me voor op een nieuw leven maar tegelijkertijd gaat een oom van me keihard achteruit en haalt het einde van het jaar niet meer. Ik ben het gewoon zat wat moet dit jaar nou van me, alsof ik voor 1 nieuw leventje allemaal oude levens moet inleveren. En dan denk je goh het is je oom of je oma dus gelukkig niet heeeeel dichtbij maar zoals ik al zei die dingen maken zo'n indruk op me. Ik voel alles aan maar kan niks loslaten. Zo ook op het werk, alles wat daar gebeurt gaat mij naar huis in mijn hoofd. en met de zwangerschap lijken die antennes alleen maar meer te werken. Daarom wil ik niet meer, ik wil gewoon rust en me focussen op 1 ding: mijn kindje. Mijn vriend heeft overigens nergens last van maar ik mis het samenzijn met hem ook. Juist omdat ik er nu zoveel meer behoefte aan heb. En wat je zegt heb ik ook hoor....ik ben bang dat ik me weer net zo rot ga voelen op het moment dat ik weer moet gaan werken. Daar maak ik me NU al druk om. Ik voel me zo triest ben echt bang dat ik straks onwijs moet huilen op het werk Zo erg maar soms denk ik weleens als ik nou 1 of andere lichamelijke complicatie had gehad, dan mocht ik nu thuisblijven.... Maar voor jou is het ook allemaal niet gemakkelijk lees ik hoor. Ik zeg er niet teveel over, want serieus dat ga ik me ook weer aantrekken en ik laat het niet meer los. Moeilijk allemaal, ik hoop dat jullie snel de rust weer een beetje terug kunnen vinden.
Dank je! Ik hoop ook dat we weer snel rust mogen vinden. Ik hoop het ook voor jou, want als ik zo lees wat je meemaakt, is dat erg heftig! Een hoop dingen die veel impact hebben en het valt niet mee die te verwerken, vooral niet als je voor je gevoel geen rust hebt. Dat gevoel ken ik dus ook. Terwijl je die rust zo hard nodig hebt om alles een plekje te geven. En wat je zegt dat je bang bent dat je straks zult huilen op het werk, daar heb ik wel beeld bij. Ik heb al een paar keer een huilbui weg zitten drukken. Maar ja, het is natuurlijk niet gezegd dat jij dat ook zult hebben. Ik had ook de vage hoop me om de een of andere reden nog ziek te kunnen melden. Er zijn genoeg vrouwen die zich inderdaad nog ziek hebben moeten melden en die zullen me waarschijnlijk voor gek verklaren, maar goed. Ik hoop dat je genoeg rust zult vinden in je zwangerschapsverlof en als je kleintje er eenmaal is, ben je alleen daar nog maar mee bezig tot je een nieuw ritme gevonden hebt. Dat was bij mij tenminste zo. Geniet van je arriveerde kleintje (maar dat doe je ongetwijfeld)!
he Melloncollie, Ik herken je verhaal volledig. Ik ben nu ook 30 weken zwanger en ik werk in de zorg in een verpleeghuis. Op zich kan ik het fysiek nog wel goed aan. Maar geestelijk niet echt meer. Ik heb zoveel problemen gehad met mijn teamleidster sinds dat ik zwanger ben. Ze werkt me zo ontzettend tegen. Het wordt me allemaal niet gegund... Dat knaagt al zo lang aan me dat ik er nachten niet van kan slapen of mezelf in slaap huil van al die toestanden. Het scheelt dat ik op het werk nog wel hele fijne collega's heb die volledig achter mij staan. Maar ook ik moet nog 1 maand voordat ik met verlof mag, maar voor mij is het liever vandaag als morgen, ik ben het ook zo zat! Maar ja nog even volhouden maar en dan lekker genieten van onze welverdiende verlof! Ik vind het eigenlijk wel prettig om te horen dat ik niet de enige ben die er zo tegenop zit om nog 1 maand te werken! Liefs Farfan
Melloncollie: Je weet toch dat je recht hebt op regelmatig werk als je zwanger bent? En je hoeft al helemaal geen nachtdiensten meer te doen. Dat is wettelijk geregeld. Uit de cao voor de gehandicaptenzorg: Een slaapdienst is echt een aanwezigheidsdienst... En dat mag dus niet... Anders moet je even de vakvond bellen, die kunnen je dat precies uitleggen... Ik zou gewoon eens met je teamleider gaan praten, als je zo naar je werk moet is ook niet goed voor jou en je kindje. Als het echt niet gaat moet je je gewoon ziek melden...
Hoi bluesky, Klopt daar heb je gelijk in. Bij ons is het zo dat er alleen maar slaapdiensten zijn. Er is 1 avonddienst per week, die is maar 6 uurtjes en dus kom ik niet aan mijn uren. Er staat extra druk op me want ik sta 60 uur in de min. Dat is allemaal van de afgelopen maanden opgebouwd. Daar zit ik heel erg mee, ook tegenover mijn collega's maar vooral tegenover mezelf. Want ik vind dat ik gewoon hard moet werken net als de rest. Al heb ik voor mijn gevoel helemaal niet weinig gewerkt. Dus ja als ik vraag om geen nachtdiensten draaien dan heb ik dus eigenlijk geen werk. En ik wil toch proberen om zo min mogelijk extra uren in de min te komen of om te proberen het op die 60 te houden. Die kan ik compenseren met vakantiedagen want die houd ik natuurlijk veel over. Daarnaast ik wil mijn team niet in de steek laten. Er zijn er nu 2 op vakantie en we hebben heel veel flexers. Nou toen ik 2 weken terug die problemen had met die ene client, die is dus echt compleet uit zijn pan gegaan lees ik net en daar kwam zelfs politie aan de pas. Nu is hij wel weer rustig maar het is geen fijn idee dat dalijk een vreemde flexer met zijn ' buien' te maken krijgt. Maarja ik las dat en ik dacht gelijk verd*mme, ik heb echt geen zin in een hele weekenddienst drama omdat hij niet wil werken en boos wordt! en ja ik sta dus dit weekend ingeroosterd en dan moet die client ook werken in het weekend...maak me nu al druk...ik heb geen zin in de strijd. En wat als hij ineens fysiek agressief gaat worden? Ik zit daar wel alleen in de middle of nowhere met mn dikke buik....en echt ik heb het al eerder ervaren je bent ECHT alleen dan niemand die je kan komen helpen. maar wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Problemen met de teamleidster lijken mij ook niet fijn nee En ik kan me voorstellen dat bewoners van een verpleeghuis ook een boel energie kunnen zuigen, net als mijn clienten hiero. Volgens mij ben je extra kwetsbaar als zwangere omdat je sneller emotioneel wordt. Emotioneel vergt mensenwerk een hoop vind ik zo van een zwangere. En nog een domper....ik wilde dus 1 t/m 4 sept vakantiedagen opnemen want 5 sept. gaat mijn verlof in. Nou heeft mijn collega me dus doodleuk van 2 op 3 sept. in zitten roosteren....pfff Maarja ik voel me dan weer een zeikerd als ik ga vragen of ze dat wil schappen. die ene dienst kan dan ook nog wel....blijkbaar....
Ik snap je dillema wel, maar ik vind dat je teamleider (of eventueel hogerop) je dan passend/ander werk aan moet bieden om toch je aantal uren te maken... Volgens mij zijn ze dat zelfs verplicht als jij aangeeft dat je het niet meer aankunt ivm je zwangerschap. En anders moeten ze je maar in de ziektwet zetten, zodat ze jouw uren vergoed krijgen van het uwv en dus iemand ander in kunnen zetten... Maar goed, ik vind nog steeds dat je eens moet gaan praten met je teamleider. Het kan toch niet zo zijn dat er dadelijk iets met jou of je kindje gebeurd omdat er een client door het lint gaat? Sorry als ik een beetje fel reageer , maar dit soort dingen zijn een beetje mijn stokpaardje(s)... Ik kan er zo slecht tegendat je als werknemer, vooral in de zorg, altijd aan het kortste eind trekt...
Haha geeft niet hoor Nou in principe is mijn teamleidster de beroerdste niet en ik kan het prima met haar vinden. Ik wil het ook nog ff proberen aan de ene kant, dat komt uit mezelf. Als nou blijkt dat die client weer op hol slaat en ik me niet veilig voel, trek ik wel degelijk aan de bel. Ik denk ook niet dat ze zo snel nog iets geregeld zouden krijgen. Welgeteld nog 9 diensten te draaien.
He, voor mij ook een erg herkenbaar verhaal. Ik werk dan wel geen slaapdiensten, maar wel vaak alleen (zeker weekenden en later op de avond). Ook ik kom dan wel eens agressie tegen. Nadat ik betrokken ben geweest bij een fysieke excalatie heb ik met mijn teamleidster afgesproken dat ik niet meer alleen mag werken, dus er is altijd nog een collega in dienst (dan kan ik uit de situatie stappen of meer afstand nemen). Top geregeld en hier heb je wettelijk ook recht op. En als dit niet lukt moeten ze zorgen voor vervangend werk of je inderdaad naar huis laten gaan. Ik moest na mijn vakantie nog zes weken werken. Ik vond het ook zó vreselijk vooruitzicht. Uiteindelijk heb ik het ook niet gered. Ben in de derde week naar de Vk gegaan omdat ik met niet goed voelde. Combinatie werk/zwangerschap/prive was teveel dus ik mocht nog maar 50% werken om complicaties te voorkomen. Bij mijn werkgever hield dit meteen in dat ik met zes weken met verlof "moest". Ik vond het niet erg, alleen maar fijn, zeker met deze warmte, puf! Succes met alles!
Hoi ladyrabbit, Ja dan voel je je even niet veilig he als er eentje uit zijn panty gaat? Ik werk ook altijd 'zelfstandig' a voelt het meer als alleen aan. Want van hulpdiensten kun je ook niet al teveel verwachten. Gelukkig is bij ons de situatie nu weer redelijk onder controle en ik blijf op mijn hoede maar voel me nu niet onveilig op het werk. Ik hoop dat het zo blijft. Volgens mij is die vakantie echt killing tussendoor. Je kunt dan nog beter doorgaan tot aan je verlof want dan blijf je misschien in het ritme. Maarja aan de andere kant ik moest mijn hoofd echt ff wat rust gunnen. Vervelend dat je situatie zorgde voor complicaties. Ik heb dat niet, aan de ene kant heel blij om. Maar soms denk ik pfff lichamelijk wil het allemaal nog best maar geestelijk niet zo !
Hoi Melloncollie: neem die geestelijke klachten ook serieus hoor! Het lijkt misschien alsof je loopt te zeuren, maar dat is natuurlijk niet zo! En zeker in dit werk: je doet je clienten en collega's geen plezier als jij het koste wat kost probeert vol te houden. Die betreffende client voelt namelijk aan jou wel dat er iets niet in de haak is en zal dus nog sneller dan normaal uit z'n padje gaan, omdat dat blijkbaar zijn manier van reageren is op dingen... Dan kun je beter een frisse collega de boel op laten knappen en vragen om ander werk! Als je baas dat niet voor je heeft, kom je in de ziektewet en kun je bijkomen: niet zo gek dat je na een jaar met zoveel overlijdens en ziekte daar behoefte aan hebt... Wat dat betreft zou ik je ook aanraden te gaan praten met bedrijfsmaatschappelijk werk of even met een psycholoog: die kan je in een paar gesprekken even weer op de rit helpen, waar het je nu, mede door je hormonen, even niet zelf lukt. Wel zo fijn als je weer op de rit bent, kun je straks tenminste ook wat genieten van je verlof en de voorbereidingen op de geboorte enzo...
Grrrrr alsof het lot er mee speelt! Belt mijn collega'tje net op of ik maandaag op dinsdag wil werken ipv woensdag op donderdag. Omdat er geen invalkracht is. Gister kwam die ook al niet opdagen en mijn collega draait nu al 2 slaapdiensten achter elkaar (dit mag helemaal niet !). Dus ik zaterdag op zondag werken EN maandag op dinsdag. Kom ik net lekker ontspannen uit bad (en DAAR merkte ik pas de spanning en vermoeidheid in mijn lijf), krijg ik weer koppijn ! Begin spontaan weer te huilen word gek van dat pestwerk ! Sorry hoor...moet er allemaal ff uit. Rozemarijke je zegt daar best wel iets, daar had ik nog niet aan gedacht. En natuurlijk doe ik clienten en collega's op deze manier niet echt een plezier, maargoed er moet iemand in die dienst aanwezig zijn. Anders zadel ik er anderen weer mee op en eerlijk is eerlijk ik heb gewoon een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Een ander probleem is dat er momenteel geen frisse collega's zijn. In een team van 5 zijn er momenteel 3 op vakantie. Alleen ik en mijn collega die nu ook zwaar overwerkt zijn er.
Maar is dat niet het probleem van je baas? Als jij je nou eens verantwoordelijk gaat voelen voor jouw dingen, je gezondheid (fysiek en psychisch!), je kindje... Die slaapdiensten mag je sowieso eigenlijk niet doen en als de nood aan de man komt, bellen ze het uitzendbureau wel hoor!
Ja in mijn koppie weet ik wel dat het ook anders kan maar nu het gevoel nog he....ik heb me in ieder geval voorgenomen dat ik geen diensten meer ga verplaatsen en al helemaal niets extra ga draaien. Dat is een begin he ? De telefoon van de uitzendbureaus staan ook al roodgloeiend naast de eigen invallerspool van onze instelling....het is gewoon echt stresserig elke keer is er weer wat daar.
Goed op jezelf passen hoor! Bij mij waren er van de vijf ook al drie op vakantie, maar ook geestelijke klachten kunnen voor complicaties en lichamelijke problemen gaan zorgen! Het is eigenlijk al te laat als je van de verloskundige thuis MOET blijven o.i.d., dan heb je het al tever laten komen! Ik moest gewoon met verlof na advies van verloskundige en ik merk dat het werk evengoed doorloopt daar, ze vinden echt wel een oplossing!