Zo op een stukje tekst is het moeilijk een goede inschatting vd situatie te krijgen. Wat al eerder gezegd is: het maakt niet uit of hij wel of geen autisme heeft op dit punt. Hij lijkt het prima te doen iig! Het klinkt voor de buitenwereld als een ziekte of aandoening, maar autisme kan ook is gewoon "anders" dan normaal zijn, niet perse iets "minders". Hier een mama met 2 kids waarvan de eerste autisme heeft en de tweede niet. Zwaaien e.d. hoef je niet met hem te oefenen, dat komt wel. Ligt hij motorisch op schema? Taal? Zit er autisme in de fam,of een vermoeden daarvan? Ik weet niet precies meer welke leeftijd (rond 12mnd dacht ik) maar hier was een groot verschil dat de jongste wel mijn vinger kon volgen als ik iets aanwees, de oudste niet (zeker tot 6 jaar moest ik hem attenderen op "kijk waar ik heen wijs"), en ook een groot verschil in het delen van "ontdekkingen". Mijn jongste had bijv een mooi autootje gevonden, of een stukje gescheurd papier, en kwam dat dan aan mij laten zien. Dat heeft de oudste nooit gedaan (iig niet voordat hij 3j was). Beide kids zijn geweldig, en de een is zeker niet minder leuk dan de ander. Ik zou de autisme ook niet willen wegwensen uit mijn oudste, het maakt zijn karakter tot wie hij is❤ Volg je moederhart idd sowieso. Volg je kind! Wil hij aan armleuningen aaien (ik noem even iets uit de lucht gegrepen), laat hem lekker gaan, zo lang het niet gevaarlijk is. Wetende wat ik nu allemaal weet, zou ik het bij een derde kind met 11 maanden ook nog niet met zekerheid kunnen zeggen. Verder dan een vermoeden zou ik niet komen (rond 2j misschien wel)
Dit was wat mij ook vooral opviel... Onze dochter is met 9 maanden voor het eerst naar de opvang gegaan, die ging dan 2 halve dagen (ik had 1 halve dag nodig eigenlijk) - pfff die heeft ook best lang moeten wennen hoor... Zo moeilijk dat huilen telkens.... Maar het ging over... Inmiddels is ze 14 - en ze kan nog steeds slecht tegen veel geluiden. Alsof haar oren gewoon ontzettend goed functioneren... Op school heeft ze dus altijd oordopjes bij. en verder: De ontwikkeling bij baby's/dreumesen is natuurlijk ontzettend verschillend. En als hij wel oogcontact maakt en zo druk is met de grove motoriek, kan ik me voorstellen dat er geen tijd is voor andere dingen en/of dat het ook gewoon even veel voor 'm is. Als hij straks die sprong heeft gemaakt, gaat het daarna misschien weer even beter, tot de volgende stap... Sommige kinderen kunnen zichzelf wat dat betreft ontzettend in de weg zitten... Oh en ; onze oudste, rolde nog niet eens met 9 maanden.. dat begon met 9,5 maand pas.... pff wat kun je dan onzeker zijn. Maar 1,5 liep ze uiteindelijk los. Deze periode ontwikkelen ze zó ontzettend veel... Praten net zo... tot 2 jaar zei ze amper wat (Tie! Tie! En dan wijzen met haar vingertje en veel meer zei ze niet) ... hmm ze loopt wel wat achter? Met 2 jaar 2 maanden maakte ze een sprong! En kreeg ik om me heen te horen: zo die kan wel kletsen he, die loopt aardig voor! - euh?? Dus ik sluit me aan bij Emma... In de gaten houden kan nooit kwaad -hopelijk heb je ook een fijn cb wat je hierbij ondersteunt - maar je kindje ontwikkeld zich nog zoveel.... en dat gaat niet in een vloeiende lijn- heel normaal.
Als ik eerlijk ben vind ik dat je erg hard van stapel loopt met zo'n vermoeden van (zelf)diagnose voor zo'n jong kind. Jonge kinderen ontwikkelen zich in sprongen. En vaak 1 gebied te gelijk. Dus als nu alle energie naar zijn motoriek gaat is het logisch dat het communicatieve even wat stil blijft staan. Ik lees niet dat hij op geen enkele wijze met jullie of anderen communiceert. Vaak trekt dat daarna weer bij. Als ze een bepaalde vaardigheid beheersen komt er weer wat nieuws. En het is ook volkomen normaal dat het een tijdje stilstaat. Vaak is 2 jaar een mijlpaal wat betreft ontwikkeling en hebben kinderen dsn ongeveer dezelfde vaardigheden bereikt. Wat betreft de opvang is hij nog maar 2x geweest. En gaat maar 1x per week. Dat is echt te kort om al gewend te zijn. Zeker omdat hij uit een thuissituatie komt van veel rust. Er zijn immers geen siblings die lawaai maken of met hem bezig zijn. En jullie hebben alle tijd en aandacht voor hem en zijn behoeftes. Bij een opvang zal hij misschien soms moeten wachten, zijn er veel meer prikkels en andere (onverwachte) geluiden, geuren en personen. Kan het zijn dat jij teveel met hem bezig bent. En teveel kijkt naar zaken die hij zou moeten kunnen terwijl dat wellicht nog niet aan de orde is? Zeker omdat je geen ervaring hebt met kinderen en geen vergelijking in je omgeving. Zoals ik lees is jouw kind nog vollop in ontwikkeling. Er is geen sprake van frustratie bij hem. Of dat jullie totaal niet weten wat je ermee aanmoet. Ik zou de situatie bespreken met het consultatiebureau. Daar zien ze (meer nog dan een huisarts) dagelijks jonge kinderen en weten prima wat echt afwijkend is. En wat bepaalde mijlpalen zijn qua gedrag en vaardigheden. Bedenk ook dat er snelle en langzame kinderen zijn. Slimme en wat minder slimme kinderen. En dat behalve autisme er tal van oorzaken of redenen kunnen zijn voor een trage ontwikkeling (als daar al sprake van zou zijn).
Dan wil ik nog even toevoegen dat je moedergevoel ook iets waard is. Uiteraard kan die ontwikkeling nog alle kanten op. Maar als je het gevoel hebt dat er iets anders is, dan is dat misschien ook wel zo. Dat is dan gebaseerd op jullie interactie door de hele dag heen, terwijl de mening hier van mensen die zeggen "valt wel mee, mijn kind doet ook wel eens zoiets" gebaseerd is op die paar dingen die je nu noemt. Je hoeft niet meteen alle hulptroepen in te schakelen maar ik zou er zeker alert op blijven. Mijn zoon heeft ook autisme en je moest eens weten hoe vaak ik hoor bij afwijkend gedrag "och, mijn kind doet dat ook wel eens hoor". Die mededeling heb je dus he-le-maal niks aan.
Precies wat jij zegt, zegt mijn man ook tegen mij. Hij zegt altijd er is niks met hem en hij ontdekt gewoon de wereld om zich heen. Maar dan zie ik weer soms dingen waarvan ik denk zou het?? Zoals het zwaaien laat hij de afgelopen weken wel af en toe zien als hij er zin in heeft. Maar dan tijdens verschonen of omkleden doet hij super hysterisch tot aan schreeuwen toe, wilt dit dan echt niet. Dat vind ik dan weer wel vreemd als ik andere baby’s van zijn leeftijd rustig in bad zie zitten en die zich rustig aan laten aankleden.
ja ik vind het lastig. Ik ben denk ik sowieso een bezorgde moeder die elke keer denkt dat er iets aan de hand is. Eigenlijk al vanaf het moment dat hij geboren was maakte ik me zorgen om van alles. Hij had bijvoorbeeld hele dunnen benen als baby, ging ik dat Google, kwam ik gelijk terecht op verschillende ziektes. Bij het consultatie bureau gaven ze aan dat zijn hoofdomtrek iets groter is als gemiddeld, maar prima in verhouding met de rest. Was ik gelijk bang dat hij een waterhoofd zou hebben. Soms vraag ik mij af of het komt door mijn overbezorgdheid, maar dan zie ik wel andere dingen waar ik mij zorgen om maak. mag ik jou vragen wat de symptomen waren die jij zag bij je zoontje voor de leeftijd van 1 jaar?
Mijn zoon destijds: - Flinke slaapproblemen, kreeg hem overdag met moeite een half uurtje op bed. Ik was langer bezig met hem op bed krijgen dan dat hij sliep. 'S nachts veel huilen en altijd bij mij willen liggen. - Hij haalde de meeste CB mijlpalen... net. Niet heel overtuigend. Ook niet slecht genoeg om meteen iets over te kunnen zeggen. - Laat met praten. Wel taalbegrip. Dusdanig laat met praten dat we Kentalis onderzoeken hebben laten doen. Brabbelen heeft hij niet echt gedaan. - Hij was enorm ongelukkig op het kinderdagverblijf en huilde daar gerust de hele dag. Vooral heel gevoelig voor harde geluiden, zoals huilende kinderen. Ik heb hem er uiteindelijk vanaf gehaald en opa's en oma's hebben daarna opgepast. - Verschonen en verkleden en badderen was drama. Werd uiteindelijk wel wat beter hoor. - Zijn grove motoriek is ook niet geweldig, struikelde veel toen hij ging lopen (16 maanden). - Hij reageerde zeker wel op ons, en ook lachen. Er stond dus geen bordje bij met "ASS-ertje" maar al die dingen bij elkaar waren wel anders. Het werd hier pas echt duidelijk toen hij naar peuterspeelzaal/school ging.
maar dat zijn beelden die gedeeld worden he... mijn jongste dochter is een schatje en iedereen vond haar altijd zo schattig en ze wikkelde iedereen om haar vinger. Dat ze driftbuien had waar ze soms pas na 45 minuten uitkwam, dat zien mensen niet. Het is niet dat ik dat geheim houd, maar zelfs al zeg ik dat, dan zien mensen dat niet, dus dat blijft niet echt hangen. En mijn oudste bijvoorbeeld, die had een hekel aan slapen. Tussen haar 11 maanden en 2,5 ongeveer - brulde ze overdag zo heftig, dat ze regelmatig blauw werd en bijna flauwviel. Overigens deed ze dat ook een keer toen haar vader naar de wc ging en zij niet mee mocht... Eng in het begin, later herken je het en vang je haar gewoon op (breath holding spell) . Maar ook weinig mensen die daar iets van mee krijgen, want dat deed ze alleen bij ons. Dat zijn andere dingen, maar meer om aan te geven dat het lastig vergelijken is, als je niet een vergelijkbaar kind een paar dagen om je heen hebt.
Het was echt allemaal nog te subtiel met 1 jaar, ik kan er meer terugkijkend iets van zeggen: Mijn zoon - afwijkend oogcontact (hij staarde heel veel met grote ogen, te intensief dus) - heel stoicijns (hij leek alles wel prima te vinden, we konden echt alles met hem doen, overal mee naar toe nemen) - hij stopte niets in de mond, deed weinig met speelgoed en keek vooral naar van alles, had een hekel aan vieze handjes en weigerde te kruipen over bijvoorbeeld gras, zand ed - taalbegrip was laag - ging net op tijd tijgeren (11 mnd) en wipte veel op zijn buik (een push up met zijn armpjes, zodat zijn buik ritmisch tegen de vloer 'bonkte'. Dit was een van de eerste stereotypische, herhalende bewegingen die ik me bij hem kan herinneren. Ik heb het nooit bij andere baby's gezien) Maar de echte verschillen en afwijkingen werden na 1 jaar zichtbaar. Hij werd in toenemende mate ernstig prikkelgevoelig, haalde bijna alle mijlpalen bij 14 mnd consult CB niet, kreeg slaapproblemen, eetproblemen en in toenemende mate ook gedragsproblemen. Vooral na 18 mnd werd het echt moeilijk. Mijn dochter - prikkelgevoelige baby (snel huilen bij geluiden, fel licht, na visite etc), veel behoefte aan lichamelijk contact (BV) en wat moeizame slaper (maar dit was vrijwel identiek aan mijn ervaring met mijn middelste die dus geen ASS heeft, dus dat zegt eigenlijk niets...) - ze had een pittig temperament, kon behoorlijk fel/giftig huilen/gillen als dingen niet naar de zin waren - was net op tijd voor veel mijlpalen (zoals volgen met ogen, lachen, zitten, kruipen, gaan staan), maar laat met praten (bij goed taalbegrip), maar ook weer niet ernstig genoeg om hier echt gerichte hulp voor te krijgen. Deed het prima op KDV en ook bij haar werd het vooral vanaf 18 mnd moeilijk, maar ook dat leek gewoon op een 'pittige peuter'. Eentje die alleen driftbuien had bij ons (en heftige!), het liefste speelde met non-speelgoed (doosjes, touwtje, papiertjes etc, of speelgoed van grote kids zoals playmobil...) en 'lekker eigenzinnig' was... En slecht sliep. Het was echt allemaal erg subtiel...
@Kache Dat van geen vieze handjes willen krijgen en niet op gras of zand willen kruipen is ook heel herkenbaar, was ik vergeten!
Je geeft zelf al aan dat je heel erg bezorgd of overbezorgd bent. En direct richting Google gaat als er iets is dat mogelijk zou kunnen afwijken of een opmerking die iemand maakt. Probeer te bedenken dat ieder kind anders is. En dat er een gemiddelde is omdat je zeer snelle en trage kinderen hebt. Daarnaast gaat ontwikkeling in sprongen en dat is volkomen normaal. Zelfs bij kleuters op de basisschool nog. En je geeft aan geen vergelijkingsmateriaal te hebben. Dus hoeveel kinderen zie je daadwerkelijk in bad, bed, aankleden etc? Genoeg kinderen die fases hebben waarin ze moeilijk of dwars zijn. En daarnaast zijn er ook gewoon kinderen die als baby al bepaalde karaktertrekken hadden (eigenwijs, eenkennig, heel rustig of juist snel boos). Bedenk ook dat je online vaak alleen de mooie plaatjes ziet. En veel mensen in hun omgeving niet heel eerlijk zijn over de minder mooie kant van ouderschap. Probeer je minder snel zorgen te maken. Want anders gaat het ouderschap nog best zwaar worden als hij ouder is. Er zullen nog zoveel zaken op jullie pad komen. Probeer meer vertrouwen te krijgen in je eigen handelen en te genieten.
Bij mij hadden beide kinderen (eerste met ASS, 2e niet) wel een probleem met niet op gras willen kruipen overigens. Maar zoals al eerder gezegd, het is niet 1 symptoom maar het telt idd wel op
Dat hebben we hier ook inderdaad en meer van dat soort vlaggetjes. Slapen, driften, taal (zaten we te dubbelchecken door bewust rare opdrachten geven zoals schoenen op de tafel zetten en vooral niet in de richting kijken) ze begreep alles maar zei geen woord. Hier is t allemaal nog niet direct alarmerend maar wel "typisch", we houden t wel in de gaten en herkennen ook dingen van onszelf.
Nu zoek je het echt heel erg op. Ik denk, als iedereen gaat inzoomen op symptomen van autisme, dat iedereen hier een kind met autisme zou hebben. Het ene kind doet dit nog niet, andere kind doet juist dat ene.... Mijn kinderen zijn ook een tijd hysterisch geweest bij badderen e.d. Niet stil willen liggen bij verschonen. Dat is een fase waar de meeste kinderen doorheen gaan. Of hij vindt het echt niet leuk. Zulke kinderen heb je nou eenmaal. Als er echt wat aan de hand is dan is hij gewoon nog te jong voor een diagnose. Voor de 18 maanden kunnen ze er echt niks zinnigs over zeggen. Ik vind de adviezen hier van: 'volg je moedergevoel' eigenlijk misplaatst. Ts is sinds geboorte al bezig met dingen opzoeken die haar kind zou kunnen mankeren en ze blijft naar kenmerken van autisme zoeken. Ze wordt alleen maar in haar angst gevoed op deze manier. Ts: laat het los. Je baby mag toch ook gewoon op zijn eigen manier baby zijn? Met 18 maanden weer kijken, voor die tijd is er echt niks zinnigs over te zeggen. Kijk ook uit dat je je angsten niet gaat projecteren op je kind. Misschien is het verstandig dat je eerst hulp voor jezelf gaat zoeken. Want er gaan nog tig dingen op je pad komen als ouder....
Sluit ik me helemaal bij aan. Als ik hier zo dingen lees zou ik me ook zorgen moeten maken bij mijn jongste. Heeft een hekel aan badderen, met name douchen en spetteren, al vanaf dag 1. Liggen op gras ook en zoals ik al gezegd heb heeft hij een tijdje 'gefladderd' bij hevige emoties. Daarbij is het niet voor niks een spectrum, loopt het enorm uiteen wbt symptomen en is en blijft het een ontwikkelingsstoornis wat maakt dat gedrag normaal is voor een leeftijd. Mijn oudste heeft dan weer wat kenmerken van ADHD en dat komt voor in de familie. Tjah, ik hou het in de gaten, maar ook daar geldt het zelfde voor. En mocht het zo zijn, dan valt er weinig aan te veranderen. Alert blijven op ontwikkeling is uiteraard altijd goed en vroeg signalering is ook enorm belangrijk, maar je kind kind laten zijn is ook enorm belangrijk.
H helemaal mee eens! Ik zou ook echt hulp zoeken hiervoor. Kinderen voelen alles haarfijn aan en dit kan dan echt in jouw nadeel werken. Ik lees gelukkig ook niks bijzonders, maar heb wel het idee dat te teveel verwachtingen voor zn leeftijd hebt. Hij is nog geen jaar en moet je eens teruglezen wat je allemaal al verwacht dat hij moet kunnen?! Hij is nog geen peuter, hij is een baby en bij a dreumes.
Dat laatste vond mijn oudste ook niks, die wou nooit aankleden, vond in bad vanaf week 1 een marteling. Was als peuter ook écht heel intensief, zeer koppig, enorme drang tot autonomie. Als iets niet volgens haar ‘planning’ ging, moesten we terugspoelen en het overnieuw doen, anders was ze echt úren niet te genieten. Haar zusje had dat ook wel, maar die gaf zich sneller gewonnen en gaf eerder toe aan dingen die gebeuren moesten (zoals verschonen enzo). De oudste is nu 10, nog steeds die drang naar autonomie, met als gevolg een enorm zelfstandig en zelfredzaam kind. Verder is ze ook heel slim. De jongste (nu 8) net zo, maar die is vrij onbesuisd en heeft mogelijk adhd - van ass is bij allebei echt geen sprake.
TS: "Ik maak me zorgen over mijn baby, zou hij autisme kunnen hebben?" Moeders van kinderen met autisme: "Zou kunnen, maar daar kan je nu toch nog niks mee. Gewoon alert blijven, kan ook goed komen." Moeders van kinderen zonder autisme: "Je moet hulp zoeken voor jezelf! Je bent overbezorgd en dat straal je uit op je baby!" Hoe dan ook, heel herkenbaar
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de reacties. Ook wil ik even een update geven. Een aantal weken geleden hadden wij controle bij het cb. Daar vertelde ik aan de arts waar ik mee zat. Zij ging even naar hem kijken en observeerde hem. Zij maakte twee propjes van papier en hield dat op haar hand voor hem, hij pakte het bij haar niet op, maar bij mij wel. Ook stelde zij een paar vragen. Zij gaf aan dat zij een baby ziet die goed oogcontact met haar maakt en eenkennigheid laat zien. Het gedrag wat ik beschreef verklaart zij uit het feit dat hij als baby heel onrustig was met veel buikkrampen en daardoor misschien iets trager is in bepaalde dingen. Hij is nu ondertussen 12.5 maand en dit laat hij zien: -wijst de laatste week veel. Naar van alles wat hij ziet. Ook als ik aan hem vraag waar is mama, waar is papa, waar is de poes, waar is de lamp, waar is de auto, waar is opa? Dit weet hij allemaal gericht aan te wijzen of gericht naar te kijken. -het zwaaien is nog niet echt op gang. Hij doet het heel af en toe als ik het vraag, maar 9 van de 10 keer niet. -klappen in de handjes doet hij nog niet. -hieperdepiep hoera (handjes in de lucht) doet hij af en toe als hij het ons ziet doen (hij moet er wel zin in hebben). -als ik hem een speelgoed telefoon geef en zeg: ga opa maar bellen, houdt hij de telefoon bij zijn oor. -zegt nog geen woordjes, brabbelt wel, maar erg weinig. Zegt soms brabbelend maaamm. -opvang gaat de laatste tijd steeds beter. De laatste twee keer heeft hij het erg goed gedaan. -heeft zijn eerste stapjes gezet (nog wel erg onstabiel). -reageert niet altijd op zijn naam. Als hij bijvoorbeeld een filmpje kijkt of druk aan het spelen is. Moet ik hem soms dan echt 5 keer roepen. ik maak mij een stuk minder zorgen, zijn ontwikkeling is in één keer best snel gegaan. Maar toch zie ik dan wel bepaalde dingen waar ik mij zorgen om maak. Zoals niet altijd reageren op naam, niet zwaaien en/of klappen, is erg druk en houdt niet van knuffelen. ik wilde deze update even met jullie delen.
Bij afleiding (van bv tv of spel) niet reageren, is heel normaal; teken dat hij in opperste concentratie is en je letterlijk gewoon niet hoort. Mijn jongste heeft dat nog steeds, als ze bv zit te lezen, is ze compleet onbereikbaar - ik kan zeggen dat ik een slagroomtaart heb speciaal voor haar, en nog kijkt ze niet op