Ik heb een baby van ruim 10 maanden die eigenlijk zich goed ontwikkelt. Maar ons valt toch wel sterk op dat hij weinig lacht en meestal ‘langs je heen kijkt’ als je hem vasthebt of hem aan het lachen probeert te maken. Dit viel ons al op toen hij nog erg klein was en ook bij het consultatiebureau vonden ze bij een controle dat hij achterliep. Nu niet meer trouwens. Maar ik ben bang dat dit soort dingen op autisme kunnen wijzen: wat denken jullie? In vergelijking met zijn broer lacht onze baby dus heel weinig, als we stoeien dan doet hij even “haha” en zet zijn normale gezicht weer op. Zijn broer krijste het altijd uit van het lachen..?
Als je een speeltje voor zijn gezicht houd volgt hij het dan? Kijkt hij naar de mensen die om ds beurt aan het woord zijn bijvoorbeeld? Ik ben geen ervaringsdeskundige maar de kinderarts van mijn dochter testte zo of alles wel goed was. Dit omdat ik me ook zorgen maak om mijn dochter (van 16 maanden.)
Kan je vrees ik nu nog niet heel veel over zeggen. Onze dochter had ook weinig gevoel voor humor en alleen als papa kietelde was t leuk. Sinds, ik gok, 14-15 maanden oud ofzo begon ze daar pas lol in te krijgen en nu hobbelt ze al schaterlachend door de kamer heen als ik dr alleen al dreig achterna te zitten. Ze was overigens wel mateloos geboeid door ogen dus dat hebben we hier niet maar die blik van "ja euh, wat denk je nou?" en dan voornamelijk naar mij, heeft me best lang zorgen gebaard en nog niet eens vanwege autisme.
Onze oudste zoontje heeft het eerste jaar heeeel weinig gelachen! Ja, als hij er zin in had! Maar nooit of weinig als we bijv contact wilde maken etc, hebben m in het eerste jaar ook nooit horen schateren. Nu daarentegen , net 2 jaar, is het een onwijze clown! En lachebek
Ons tweede zoontje nu bijna half jaar, die heeft direct een mega grijns op zn bekkie als we oogcontact krijgen /hebben En hij schatert om t kleinste dingetje haha heerlijk!
Ik ga nu mijn werkende pet opzetten, ben namelijk werkzaam als psycholoog en werk oa met autisme. Allereerst: onder de 16 maanden is het lastiger om autisme vast te stellen, dus in die zin is het nog erg vroeg. Soms kunnen dingen er wel al op wijzen. Alleen geen oogcontact of lachen hoeft niet op autisme te wijzen. Andere dingen zijn ook belangrijk: Houd je baby van aanrakingen / knuffelen? Reageert hij als je zijn naam noemt of roept? Gebruikt hij lichaamstaal om dingen uit te drukken? Is hij al aan het brabbelen? Komt het voor in de familie? Autisme is namelijk voor een groot deel familiair belast. Mocht je je echt zorgen maken, dan bestaan er speciale poli's voor baby's waar onderzoek wordt gedaan of er sprake is van autisme.
Het komt iig niet in de familie voor, dat scheelt idd. Hij houdt niet van aanraken nee, ik kan hem nooit knuffelen of kussen. Terwijl zijn oudste broer ik op die leeftijd wel al kusjes op zijn mond gaf. Dat is me bij de jongste nog niet gelukt. Maar de rest doet hij wel, hij zegt papa/mama, reageert op zijn naam, kan al gericht beetje spelen. Het stelt me beetje gerust iig fijn dat er nu nog niets over te zeggen is en dat andere ouders het hier wel herkennen!
Mijn advies is: probeer het even te laten en wacht nog een tijdje af. Wat al heel goed is, is dat je niet je kop in het zand steekt en doet alsof er helemaal geen problemen zijn... daardoor vertrouw ik er op dat mocht de ontwikkeling toch niet goed verlopen, je echt wel op tijd aan de bel trekt om te zorgen dat je kindje de beste zorg krijgt die hij nodig heeft. Voor nu gewoon lekker stimuleren in zijn ontwikkeling, succes!