Baby + 23 mnd oude peuter samen echt zo zwaar?

NEE dat valt reuze mee. De derde draait gewoon mee.
Echt waar tussen de 2e of 3e zit eigenlijk geen verschil.
(tenminste dat is bij ons zo)

 

Ik zie niet op tegen 2 kinderen.
Als nm.2 wordt geboren is de oudste 23 maanden.

Waar ik wel tegen op zie is de combinatie 2 kleine kids + werken

Over 2 maanden loopt mijn contract af dus ik heb wel genoeg tijd om me te orienteren op na de zwangerschap.
Maar lastig vind ik het wel!!!

 

Hier ook een dochter van nu bijna 3 en een dochtertje van 6maanden, en over 6 maanden verwachten we ons 3e kleintje....
Toen onze 2e geboren werd was de oudste 2jaar en 3,5 maand zo ongeveer.
Alles is eigenlijk erg goed verlopen, en nee zwaar vindt ik het niet, maar ja ik heb de vindt ik toch wel luxe dat ik altijd thuis ben bij de kindjes. Manlief die werkt, en ik ben echt huismama.
De kindjes hebben een perfect slaap en eet patroon, waardoor en ook gewoon genoeg tijd ik voor de kindjes ook apart van elkaar, en zelf ook nog genoeg tijd over heb.
Ik ben overigs wel erg benieuwd hoe het straks met 3 kindjes is...
De oudste is dan 3 jaar en 3,5maand de andere is dan net 1jaar en dan de baby erbij...kan me er nog geen voorstelling van maken, maar ja het zal allemaal wel goed komen!
De stap van 1 naar 2 is ook goed verlopen

 

(nog?) geen ervaring, verwacht mn eerste maar mensen moeten toch altijd iets zeggen. Zit er 2 jaar of minder tussen je kinderen, dan ach en wee, wat zal je het druk krijgen...

Zit er meer dan 2 jaar tussen dan is het weer "te lang" en is t van wanneer de volgende nu eens komt zou de opmerkingen gewoon lekker naast je neerleggen. Als je je kids eenmaal hebt, dan ga je gewoon in die situatie mee zonder daar uitgebreid elke dag over na te denken van hoe verschrikkelijk zwaar en druk je het wel niet zou moeten hebben volgens je omgeving...

 

....en als er vier jaar tussen zat, zouden mensen opmerkingen maken als 'oh, da's ook veel leeftijdsverschil'....
Zo is het altijd wat!

Tussen die van ons zit straks 13-14 maanden. Het zal met tijden best zwaar zijn, maar aan de andere kant: ik weet ook niet beter en ik heb me er - voor zover dit kan - op ingesteld.

Komt goed meid! Vroeger kregen vrouwen soms meer dan 10 kinderen en die konden dat ook.

 

Hier schelen de oudste en jongste 18 maanden. Kan er nog niet veel over zeggen, de jongste is nog geen week oud. Maar de kraamweek vind ik tot nu toe meevallen, de oudste was de eerste dagen wel jaloers, vooral als zijn zusje een flesje kreeg want dan wilde hij ook, zij op schoot, hij ook etc. Maar sinds gisteren is dat ineens over en lijkt hij het te accepteren. Nu is de jongste tot nu toe ook wel een heel zoet makkelijk meisje, heel anders dan haar broer, die huilde veel meer.

 

ik had een kindje van 2jr en 3mnd en beviel van mn 2e. ik vond het meevallen uiteindelijk. nu de 3e op komst.

 

bij mij zit er een verschil tussen van bijna 11 maanden,de een is morgen 5 maand en de ander een paar dagen later 16 maanden,het is wl druk maar super,wat het bij mij druk maakt was een huil baby maar gelukkig was mijn moeder er,nu is de baby beter om het zo maar te zeggen en valt het allemaal wel mee!!

 

wij hebben 18 maand tussen de twee dames zitten.
vaak valt het me reuze mee, maar soms heb ik er ook wel dagen bij zitten dat ik het allemaal even niet meer trek. ik heb dan het geluk dat ik mijn moeder kan bellen en die neemt dan 1 of beide dames even mee.
ik kreeg ook vaak opmerkingen over hoe zwaar het zou zijn toen ik zwanger was van de tweede en het enigste wat ik dan zei; nou dat zal ik allemaal snel gaan ervaren!

 

hier komen de opmerkingen vooral van mijn sm. die heeft zelf 5 jaar tussen haar jongens zitten (vond ze erg veel, maar door omstandigheden liep het zo) en zegt nu steeds tegen mij dat het erg pittig gaat worden.

mijn eigen moeder kreeg mijn broertjes toen ik 26 maanden was. een tweeling dus, waarvan eentje 18 uur per dag huilde. dat heeft ze overleefd dus zij vindt mijn situatie een eitje

 

ik heb niet alles hier gelezen (moet eigenlijk nodig aan het werk...) maar ik zag de kop en dacht: dit gaat over mij!

mijn zoontje was 23 maanden en 6 dagen toen zijn zusje geboren werd.
en ja, het is zwaar. zwaarder dan ik van tevoren had gedacht. peuters vragen enorm veel aandacht, en zijn minder zelfstandig dan een kindje van 3 of 4 jaar.
dat wij het als zwaar ervaren komt ook doordat onze oudste altijd supergoed geslapen heeft, terwijl onze jongste daar veel meer moeite mee heeft. we zijn dus al máánden oververmoeid door slaapgebrek. hierdoor is het nu voor ons meer dan dubbel zo zwaar dan met één kindje. als je oudste een moeilijke slaper is, en je jongste een makkelijke, zul je veel eerder denken dat je een 2e er makkelijk 'bij doet'.

bovendien hebben zij een 'aanvullend' slaapritme overdag: dochter slaapt eerst, dan zoon, dan weer dochter. het is meestal maar heel even dat ze allebei slapen. je hebt daardoor praktisch gezien nooit meer een uurtje (of nog lekkerder: 2 uur) voor jezelf.

toch ben ik gelukkig met de situatie zoals die is. leeftijdsverschil is dusdanig klein dat ik hoop dat ze binnen een paar jaar écht samen kunnen spelen.
de jongste is nu bijna 1, en ik geloof echt dat we de zwaarste tijd gehad hebben. ze heeft net 2 nachten doorgeslapen, en dat maakt alle verschil van de wereld. (maar 't is alsof de duvel ermee speelt: die enkele keer dat zij doorslaapt, wordt haar broer ineens 's nachts wakker....)

toen ik in m'n zwangerschap van die opmerkingen kreeg (2 kinderen, 4 keer zorgen; of: het wordt niet dubbel zo zwaar maar kwadratisch) dacht ik nog: ja hoor, dat zal wel.... de stap van 0 naar 1 kindje leek me zoveel groter dan van 1 naar 2 kindjes. nu denk ik: ze hadden gelijk. emotioneel is het natuurlijk veel heftiger om van 0 naar 1 te gaan, maar in feitelijke belasting is het meer dan dubbel.

dus ja, het is een heftige combinatie, maar het is te doen. en je kunt nu toch al niet meer anders, dus je zult er het beste van moeten maken he...

 

o ja, situatie van mijn moeder is volkomen onvergelijkbaar.
zij heeft 7 kinderen gekregen binnen 9 jaar. en dan 7 jaar later nog 2 met maar 14,5 maanden verschil. ik heb géén idee hoe ze dat in godsnaam heeft gebolwerkt. al maakt het wel uit dat ze met die eerste 7 in Afrika woonde en dat ze daar veel personeel hadden (kok, nanny, tuinman, chauffeur). maar dan nog: er is er dan écht altijd wel eentje ziek.

 

...

 

Ik ben dus iemand die het niemand zou adviseren. Ik vind het echt heel zwaar!!! Wij hebben er 17 maanden tussen zitten. En het zijn wel twee meiden, dat versterkt het. Maar heb aardige zwangerschap gehad, maar ik kon mijn oudste niet tillen op het einde, maar zij kon nog niet lopen toen.
Maar nu ruzieen ze heel vaak, echt zoals meiden doen. En dit komt voor een groot gedeelte omdat ze elkaars directe concurentes zijn.

Wat wel "fijn" is, ze weten niet beter dan dat ze altijd samen zijn geweest.

 

ik weet niet of dat komt omdat het meiden zijn, maar 17 maanden erussen lijkt me loeizwaar.

voor mij was een absolute voorwaarde dat Ties al kon lopen bij het zwanger raken. dat scheelt zo verschrikkelijk veel. en we wilden er minimaal 2 jaar tussen, dat is net niet gelukt. ik ben 2 dagen voor Ties zijn verjaardag uitgerekend

 

Ik maak me er ook wel zorgen om eerlijk gezegd.
Mijn dochter zal 21 maanden zijn als de kleine geboren wordt.. Ze is wel makkelijk, maar heeft ook sinds een tijdje besloten dat overdag slapen echt niks voor haar is hahaha.

Dus die meid is de hele dag wakker! Ik hoop maar dat de kleine een makkelijke baby is.

 

Oh ja, mijn meisje kan gelukkig erg goed en lang lopen, goed luisteren, zelf traplopen enzo.. Dat scheelt wel enorm denk ik!

 

Hier zit er 27 maanden tussen en ik heb het niet als heel zwaar ervaren eigenlijk. En het was hier soms best pittig met een baby met heftige reflux, die gelukkig voornamelijk aan het eind van de middag/hele avond huilde, als mijn vriend ook weer thuis was en het krijsen kwam pas als Eva al op bed lag. Vervolgens 2 weken Lisa in het ziekenhuis en Eva die toen heel heftig de waterpokken kreeg. Dat waren de enige 2 weken die ik echt hel vond, vooral omdat Eva niet meer in het ziekenhuis mocht komen en zij en Lisa elkaar dus 1,5 week niet hebben gezien, heel stom, maar dat vond ik heel erg.

Eva was/is heel makkelijk en sliep/slaapt erg goed, dus dat maakte het allemaal wat makkelijker, zeker toen Lisa zoveel huilde. Het wordt eigenlijk nu pas iets lastiger omdat Lisa alles leuk vindt wat Eva doet en ook overal bij kan, maar niet alles is geschikt voor Lisa en Eva wil Lisa er ook niet altijd bij hebben . En aan de andere kant wordt het juist makkelijker omdat Lisa niet meer zo'n kleine baby is.