Ik wil graag even van me afschrijven, en misschien tips krijgen dus vandaar mijn eerste berichtje hier. Wij hebben twee dochtertjes van bijna 3 maanden en bijna 20 maanden. Op de dagen dat mijn man thuis is of de oudste naar de opvang is vind ik het prima te doen (heb nog verlof). Maar op de twee dagen dat ik alleen ben met allebei vind ik het echt wel zwaar. De jongste is nog geen goede slaper, dus ik loop veel met de draagzak, en heb dan toch het gevoel niet echt met de oudste te kunnen spelen. Als ik probeer de jongste in bed te leggen voor een dutje, moet de oudste perse mee, omdat ze alles bij elkaar krijst als ik haar alleen laat. Heb ik de jongste in slaap dan moet ik vaak een paar keer terug voor haar speen, waar de oudste dan weer heisa van maakt. Het is vaak veel moeite voor een dutje wat maar 30-45 min duurt. Zeker op dagen met slecht weer, als we niet kunnen wandelen, tel ik echt wel eens de uren af totdat mijn man er weer is. hoe ervaren andere mama’s dit?
Het begin met 2 kinderen vond ik echt heel erg zwaar. Beide sliepen slecht (voor beide meerdere keren per nacht eruit), de jongste was heel aanhankelijk en prikkelgevoelig, de oudste had heel intensief gedrag en kon je niet uit het oog verliezen. Het is aanpoten en sommige dagen zijn he-le-maal niet leuk, dat je echt blij bent als de dag voorbij is. Dat is ouderschap. Wel wordt je meer ervaren om je aandacht te verdelen tussen de twee, dat je tactieken ontwikkelt om bepaalde moeilijke momenten iets makkelijker te doorstaan en ze worden ouder, waardoor oude 'problemen' verdwijnen en nieuwe 'uitdagingen' ontstaan. Je groeit met je kinderen mee. Pak de hulp die je kunt krijgen, leg de lat voor jezelf niet te hoog en ben lief voor jezelf. Het zijn tropenjaren en ze heten niet voor niets zo. Veel succes!
Zit er ook middenin. Herkenning lezen is fijn. Hang in there.. tropenjaren ja. Blijf mezelf maar eraan herinneren dat ik niet alleen ben!
Acceptatie is echt key. Hoewel ik het nooit volledig accepteer en me er aan kan overgeven. Ik probeer met onrustige huilbaby's zoveel mogelijk naar buiten te gaan. Dus rondje wandelen. Heeft dreumes/peuter ook weer een uitje. Ook met regen.. of rondje tuincentrum, winkel. Gewoon IETS buiten het huis. Of klusjes in huis, hield die van mij altijd wel bezig. En jezelf 20x vertellen dat je leven er over een jaar heel anders uitziet.
O ja zware periode dit! Zo te lezen is het voor jouw oudste ook even wennen. Maar het wordt echt wel makkelijker en het komt echt goed! Wat voor mij goed hielp was een vaste dagindeling. Veel mensen vinden dit saai, maar het hielp mij echt om structuur aan de dag te brengen. En altijd even naar buiten. Ook bij slecht weer ( slecht weer bestaat niet, alleen slecht gekleed ). Peuters vinden het heerlijk om met de laarzen buiten in regenplassen te stampen. En baby's slapen beter als ze genoeg frisse lucht hebben gehad.
Heel herkenbaar! Tussen onze oudste 2 zit ook 17 maanden. Ik vond het 1e jaar heel pittig. Je bent zelf nog herstellende, slaapt slechter en hormonen doen bij mij ook weinig goed. Maar wat hier al word gezegd, lekker veel naar buiten gaan en wandelen. Als de kleine het in bed niet doet is het misschien een idee om ze in de draagzak te nemen? Daar slapen ze vaak best snel in, en kost jou minder moeite om steeds bij de oudste weg te lopen en om de jongste in slaap te krijgen. In bed slapen komt wel! Sterkte, het komt goed en jij kan dit!