Sinds ik moeder ben heb ik het gevoel dat ik een heel ander persoon ben geworden. Ik weet niet zo goed hoe ik het precies moet beschrijven maar ik heb het gevoel dat ik buiten mezelf sta, dat ikzelf niet meer besta. Alles staat in het teken van mijn kind omdat ik zo ontzettend veel van hem hou. Ik heb een soort van continu stress. De stress bestaat uit hoe gaat het met mijn kind, als ik aan het werk ben kijk ik continu of ik al een berichtje heb gehad van de opvang of oppas. Als ik een avondje weg ga kijk ik continu op de babyfoon of hij nog wel slaapt (kijk zowat elke 15 minuten). Als ik met iemand in gesprek zit denk ik continu aan mijn kind (ik zit dan soort van in een eigen wereld en het gesprek wat ik voer komt dan heel gemaakt over omdat ik heel ergens anders zit met mijn gedachte). Ik heb een continue stress gevoel in mijn lijf. Waar het vandaan komt, geen idee? Voorheen kon ik ook wel snel stressen om dingen, maar kon het ook wel snel naast mij neer leggen en verder gaan met het dagelijkse leven. Alles staat in het teken van mijn kind (wat ook logisch is). Maar soms vergeet ik echt voor mijzelf te zorgen. Dan is het bijvoorbeeld 14:00 uur en heb ik nog steeds niks gegeten. Moet ook wel zeggen dat ik niet het makkelijkste kind heb, hij is druk, huilt best snel en vraagt veel aandacht (dit geef ik hem met alle liefde). Ben ook heel erg geforceerd op dat alles goed gaat, zoals slapen. Ik lig gerust alle dutjes naast hem, zodat ik snel kan reageren als hij wakker wordt en hij nog verder kan slapen (zodat hij aan genoeg slaap komt). Mijn man vindt ook dat ik heel erg veranderd ben en heeft het gevoel dat ik heel afwezig ben en totaal geen aandacht aan hem geeft. Wij hebben amper nog gesprekken omdat ik altijd bezig ben met mijn kind en heel afwezig. Hij is zelf ook niet echt een prater, dus we hebben het er wel af en toe over, maar hij doet er ook niet echt wat aan. Daarnaast is hij erg druk met werk. Maar dit is weer een ander onderwerp. Mijn kind is nu 16 maanden. Wie herkent dit en heeft iemand tips of ervaringen om weer een beetje dichter bij mezelf te komen?
Dat je een ander persoon bent sinds het moederschap is niet zo vreemd, maar wat jij omschrijft vind ik wel best extreem. Eerlijk gezegd vind ik het een beetje klinken zoals ik me voelde tijdens mijn postnatale depressie, ook al wil ik je niets aanpraten. Ik voelde me toen opgejaagd, had het gevoel 24/7 verantwoordelijk te zijn voor mijn kind, nam nauwelijks de tijd om te eten of te douchen en genoot niet van het moederschap omdat ik me te verantwoordelijk voelde. Met de juiste behandeling is dat over gegaan en beide keren ging het beter toen mijn zoontjes 8 maanden waren. Daarom schrok ik vooral van je laatste zinnetje dat je kind al 16 maanden is. Dan duurt dit al best lang. Ik zou eens kijken of je je in de symptomen herkent en een afspraak maken bij de huisarts die zou je eventueel kunnen verwijzen naar de poppoli. Maar, dit zelf ik alleen op basis van wat je schrijft. Verder ken ik jouw verhaal niet natuurlijk.
https://www.lentis.nl/probleem/postnatale-depressie/symptomen-postnatale-depressie/ Hier zie je bijvoorbeeld de symptomen op een rijtje staan. Vaak wordt er overigens geschreven dat ouders Dan moeite hebben om zich te hechten aan het kind, dat kan zeker, maar ook het kind moeilijk uit handen kunnen geven, hoort erbij.
Ik dacht ja dit herken ik wel, zo voelde ik me de eerste maanden ook. Tot je laatste zin, je kindje is al 16 maanden. Wat maakt dat je er niet gerust op kunt zijn dat het goed met hem gaat? Is het stress of is het vooral angst.. en waar is dat dan op gebaseerd?
Dat je je de eerste weken zo voelt kan ik me nog indenken. Alles is dan nieuw en sommige dingen best spannend. Maar 16 maanden verder vind ik ook ergens toch wel zorgelijk. In mijn ogen heeft je kind dan een prima band opgebouwd met anderen zoals vader, oppas, opa/oma om hem daar ook in vertrouwen achter te laten en jezelf op iets anders te kunnen focussen. Ik zou proberen in bepaalde dingen echt verandering te brengen en wanneer dat niet lukt hier via de huisarts hulp bij te zoeken. Ook voor je zoontje, neem hierin je verantwoordelijkheid en dat bedoel ik echt niet onaardig, maar ik denk dat bepaald gedrag van je zoontje ook wel eens zou kunnen komen door jouw eigen gedrag en gevoel. Sterkte!
Begin eens met tijd voor jezelf blokkeren. Het gaat prima met de kleine, natje droogje gehad en jij neemt dan 5 minuten pauze. Ga iets van mindfullness of yoga oefening doen ofzo of met een bak koffie/thee aan tafel zitten. Dat bouw je langzaam op naar kwartiertje. Calamiteiten en poepluiers daargelaten. Zag ooit eens een artikel over franse opvoedingsstijl "wachten". Was voor mij ook een eye opener. G is ook zo'n lekker intensief persoontje. Maar je hoeft niet elke kuch, kuchel en kik je kind op zn wenken te bedienen. Met 16 mnd zijn ze niet volledig hulpeloos, ze kunnen zitten/staan/lopen en eigen spelletje bedenken. Zelf leren spelen/vermaken is ook iets wat nodig is. Zolang er geen accute dienst is (en dat hoor je echt wel) hoef je niet direct op te springen en te gaan rennen. Het belangrijkste is dat je er bent, dat ze op je kunnen vertrouwen en bouwen als er echt wat is. Maar je mag ze ook echt wel ff hun eigen problemen laten oplossen (dingen buiten bereik gegooid hebbende bijv). Neem de tijd om voor jezelf te zorgen, je kind is er niet mee geholpen als mama in elkaar stort fysiek of mentaal. Eventjes wachten kunnen ze prima leren. Zou je een tweede kindje krijgen dan zullen ze ook af en toe op elkaar moeten wachten, je bent maar 1 persoon. Die "altijd aan" knop zal je niet makkelijk uit kunnen zetten, bij mij staat hij net zo goed altijd op aan en vond dat ook best lastig. Maar je moet daar een beetje balans in zien te vinden.
Dat je veranderd als mens naar moeder vind ik ook niet vreemd. Maar wat jij beschrijft is wel normaal gedrag voor de eerste weken/ maanden, maar nu je kleintje 16 maanden blijkt, vind ik het ook zorgelijk. Ik zou er hulp bij zoeken. Zeker omdat je relatie met je partner er onder te leiden heeft. En met een kind van 16 maanden zou je prima in staat moeten zijn om.met je aandacht erbij een gesprek te voeren. En af en toe checken op een berichtje van de opvang doe ik ook, maar elke 15 min? Zoek hulp en zoek uit wat er achter zit. Want dit hou jij niet lang vol maar ook je relatie niet. Sterkte mama!
Wat je omschrijft herken ik van de eerste weken/maanden maar niet zo lang. Ook merkte ik een flink verschil toen ik stopte met borstvoeding. Geef je nog (veel) borstvoeding? Ik vind het ook best extreem klinken en niet perse gezond. Waak voor jezelf en je relatie. Je bent meer dan een moeder, verlies dat niet uit het oog.
Misschien een gekke vraag, maar hoe was je eigen jeugd? Wat je omschrijft past heel erg bij angstige gehechtheid.. en vaak worden de dingen uit je jeugd getriggerd als je zelf moeder wordt. Ik zou er hulp bij gaan zoeken, want het is wel heel extreem.. misschien dat het voort komt uit een postnatale angststoornis of depressie, of door je eigen jeugd.. hoe dan ook: het is belangrijk voor jezelf en je gezin dat je beter in je vel komt te zitten en los leert laten.