mijn dochter van bijna 1.5 heeft zoon kort lontje! Als ze de duplo stenen niet binnen 5 seconden op elkaar krijgt schreeuwt ze van frustratie en smijt ze weg. of als ik haar fruit schoon wil maken aan het aanrecht gilt ze aan mijn benen. blijft ze ergens achter hangen met haar loopkar schreeuwt ze binnen 2 seconden. (Terwijl ze dit eerder rustig zelf oploste) eigenlijk met alles wat haar niet snel genoeg gaat of naar haar zin is het grommen en schreeuwen. Hoe leer is haar dat ze dit ook anders kan aanpakken. Ik probeer haar elke keer rustig te vertellen hoe ze dit anders aan kan pakken maar ik geloof niet dat ik echt door kom als ze zo gefrustreerd is. De meeste dingen kan ze best als ze even rustig kijkt maar uit frustratie gooit ze rustig alles aan de kant. Hoe gaan jullie hier mee om?
Haha is hier ook zo met mijn dochter van dezelfde leeftijd Is de leeftijd + het geslacht denk ik Ik zeg haar dat ze rustig moet zijn en even moet wachten, ofwel leid ik haar af met iets anders...
Haha, en dan is ze nog geen eens 2! Ik zou zelf rustig blijven en proberen te helpen of uitleggen waarom ze moet wachten. Maar als ze heel gefrustreerd en boos blijft, zal ze je waarschijnlijk niet 'horen'. Dan zou ik haar gedrag (gegil e.d.) gewoon even negeren. En zodra ze rustig is weer positieve aandacht geven. Ze wil nu misschien even te snel te veel. Misschien een groeisprongetje? En inderdaad, afleiden doet vaak wonderen bij dreumesen en peuters.
Pure frustratie. Ze willen meer dan dat ze kunnen en als het niet in 1x lukt, dan breekt de hel los. Zeer herkenbaar. Gelukkig is het een fase welke vanzelf weer overgaat. Hier inmiddels al tijden achter de rug. Gelukkig. Net als de ZELLUF DOEN!-fase en owee als je dan toch dreigt te helpen, omdat je haast hebt vanwege school en werk.... Dan is het huis ook te klein.
Haha ik kan geen boterham smeren zonder een krijsende peuter naast me. Begon bij 1,5 en hij is nu bijna 2 en het wordt er niet bepaald beter op. Is de leeftijd heb ik mij laten vertellen
O help! Dan kunnen we nog even en ik ben er al behoirlijk klaar mee. Hier hetzelfde verhaal en is inderdaad begonnen met 1,5 jaar. Ze was altijd wel ongeduldig, maar nu helemaal. Alles moet NU meteen en ze wil ook alleen maar dat wat ze zelf heeft bedacht. Ik denk gewoon maar doorbijten en tot 10 blijven tellen
Hier precies zo!!! Ik ga dan op de grond zitten, gezichten op gelijke hoogte en leg uit dat dit niet werkt en hoe het wel zou moeten gaan. Geen idee of ze me snapt maar ze kijkt me dan lachend aan, krijg een knuffel en alles is weer okay..
Ja klopt is soms echt irritant. Ik probeer hem vaak af te leiden al kan het niet altijd. En ik leg het altijd uit. Alleen stopt hij meestal pas als hij z'n eten heeft (of zijn speelgoedje of....) het is een fase fase fase faaaaseeee
Hier werkt het als ik boterham of fruit aan tafel klaar maak. Dan zit hij ook aan tafel en kan hij meekijken. Dat geeft hem wel rust. Ondertussen een boekje of speeltje erbij en dan is het helemaal goed. Maar geen duplo dan dus haha
Het is eigenlijk bij alle speeltjes zo die ze zelf doet. Krijgt ze het boekje niet open waar ze wil.. het figuurtje niet in de box.. of het goeie puzzelstukje er niet snel genoeg in.. Het is gewoon echt frustratie om alles en niets. Ik twijfel steeds tussen maar ff negeren. Wil dit gedrag natuurlijk niet aanmoedigen. proberen uit te leggen hoe het anders kan of ze mama of papa kan roepen zonder. Schreeuwen gillen huilen. Het steeds uitleggen doet voor zover niet echt iets. f het "probleem" maar zo snel mogelijk oplossen. Dit voorkomt het meeste drama. Maar wil dit gedrag ook niet in de hand werken en leert ze natuurlijk ook niks van.
Hier maken ze beide vliegtuigen van de Duplo Die van 3 bouwt iets wat op een vliegtuig lijkt en laat het dan trots zien en bij die van 1,5 daar vliegt de Duplo net gefrustreerd weg voordat het in elkaar past... Ik lach er in mezelf om en soms help ik haar door het uit te leggen als ze er zelf niet uit komt en soms laat ik het gaan en gaat ze zelf iets anders doen als het weer over is gewaaid.
Hier hebben we consequent bij iedere dergelijke bui tegen onze bijna twee jarige gezegd dat ze ''helpen'' moet zeggen wanneer iets haar niet lukt. Het heeft wat tijd en energie gekost, maar ze begrijpt nu eindelijk dat dat meer zoden aan de dijk zet dan het op een krijsen zetten of gefrustreerd met spullen gaan smijten of ander driftig gedrag! En natuurlijk is het nog niet helemaal voorbij...maar ''helpen'' is hier inmiddels echt een magisch woord geworden!