Even een vraag aan jullie allemaal Want wij zitten ergens een beetje mee... Tis nl zo, Stf is echt de allerliefste vader die S. zich kan wensen. Hij maakt grapjes, geeft de lekkerste knuffels, speelt, kruipt, klautert en klimt mee en verzorgd S. ook heeel lief. Maarrrrr Stf is erg druk met zijn werk (voornamelijk de weekenden, sinds een week of drie en dat gaat de hele zomer zo door) Dus vaak komt hij net op tijd thuis om S. mee in bed te leggen (dat vind hij belangrijk en wil ie niet missen). 's morgens heb ik (omdat wanneer ik werk ik thuis werk) de tijd om nog even met S. in bed te kroelen en te liggen terwijl Stf staat te douchen. Dan kleed ik hem aan en gaat hij met Stf naar beneden waar hij de tafel dekt voor het ontbijt terwijl ik douche. Na het ontbijt moet hij gauw naar zijn werk en spelen S. en ik nog even voor ik hem wegbreng naar het kdv (2 dg) of de hele dag als we lekker samen thuis zijn. Op donderdag heeft Stf papadag maar tja dan ben ik dus ook thuis, weliswaar aan het werk maar ik eet mee en hij krijgt nog een knuffel voordat hij naar bed gaat ed. Als Stf vrij is, is hij best moe (want hij werkt keihard) en heeft hij dus ook behoefte aan wat tijd voor zichzelf, dat doet hij niet want hij wil er dan voor S. zijn maar daardoor is hij soms een beetje afwezig (snappen jullie wat ik bedoel?). Ondanks dat hij de allerliefste man en papa van de hele wereld is is hij soms ook wat onzeker... wat maakt dat hij me vaak erbij roept als hij S. verzorgd ed. (ik ben er immers toch altijd dus zo geroepen, welke kleren wil je dat hij aan heeft? Ojee... sta met een hele vieze luier en de doekjes zijn op kom je even helpen, breng je even een handdoek enz enz hihi) En nu dus het probleem... S. knuffelt mij de hele dag door... komt met de grootste glimlach op zijn gezicht op me af gekropen en luistert naar me enz.. Ik weet ook vaak beter wat er met hem is/ wat hij nodig heeft/waarom hij verdrietig is. Als hij is gevallen moet ik hem troosten en als we er allebei zijn wil hij bij mijn zijn. Hij is blij hoor als het Stf ziet en die krijgt ook wel een kus/knuffel enz maar toch heel anders... als we er allebei zijn kiest hij altijd mij... Als ik mijn armen strek komt hij er aan... als Stf dat dan ook doet blijft hij bij mij... en dat doet een beetje pijn omdat ik voel dat Stf het voelt als een afwijzing ook al wil hij dat niet... Als Stf S. vast heeft en ik loop de kamer uit moet hij soms zelfs huilen... en soms trekt hij zich los uit een knuffel van Stf om naar mij toe te hangen zo van ik wil mama..... Ik ben echt heel blij met al die vleierij maar ik gun het Stf ook zo hij is nl net zo lief als ik (alleen minder vaak thuis en toen ik dat vanavond tegen hem zei zei hij dat dat echt pijn deed omdat hij zo zijn best doet ...) en nu zitten we er dus allebei een beetje mee.... en wordt het ook een beetje een ding.... het is steeds zo pijnlijk duidelijk als er zich weer zo'n situatie voor doet.... Herkennen jullie dit? en hoe gaan jullie er mee om...?
Alle kindjes willen hun mama. En mama is ook vaak het meeste thuis om voor de kinderen te zorgen. Toen ik weer voor het eerst ging werken was onze oudste dochter 5 maanden. Als ik slaapdienst had krijsde ze 's avonds alles bij elkaar omdat ze door mij naar bed gebracht wilde worden en niet door papa. Ze mistte mij. Dit wordt vanzelf anders, tenminste in zoverre dat papa ook wel aandacht krijgt. Maar nog steeds, en dochterlief is 2,5, is het mama voor en mama achter. Vat het niet persoonlijk op, kindjes zijn het liefst bij hun mama, al zullen er altijd uitzonderingen zijn natuurlijk. Ik zou zelf er wel voor kiezen als jij werkt dat je man dan alles zelf doet en jou niet steeds roept. Dit kan hem wel helpen in de band met zijn kind. Jij kunt rustiger werken en hij leert hoe hij de dingen moet doen als jij er niet bent.
ik je hebt papa's kindjes en mama's kindjes. hoe moeilijk wij ook doen er veranderd niks aan. het is niet persoonlijk, wij maken het persoonlijk.
Ik ben zelf ook het meeste bezig met mijn jongens maar ik heb toch echt 1 mama's kindje en 1 papa's kindje... De mannen hebben echt een eigen voorkeur ontwikkeld! Ik zou me pas zorgen maken als hij zn vader helemaal niet wil!!!
Mijn zoontje komt ook het liefst naar mij, terwijl het voor mijn dochter papa voor en papa na is. Maar ik denk dat jullie er misschien ook wat aan kunnen doen door papa wat minder onzeker te maken en zich te laten voelen. Je zoontje ziet nu toch elke keer 'hoe mama het oplost'. Misschien als je man wat zekerder overkomt dat dat ook scheelt. Maar daarnaast heb/hou je altijd de voorkeur.
Ik kan me indenken dat dat heel vervelend is..!! Maar veel kindje hebben dat, helemaal bij degene die er het meeste is. En soms zijn de mama's meer voor het verzorgen en troosten en de papa's meer voor het lachen en ouwehoeren. Niet zo zwartwit, maar wel een beetje waar soms, denk ik. Dus maak jullie maar geen zorgen!! En misschien is het wel eens goed als papa toch eens écht alleen met hem is, zodat hij je ook niet kan roepen (ik herken dat wel hoor). Ik denk dat dit de opties zijn: accepteren en zien welke leuke en andere dingen hij wel met jullie zoon heeft, echte papadagen of jou niet roepen, minder werken, andere baan.
Ik heb ook een mama's jongen, ik moet hem troosten, ik moet hem naar bed brengen, ik moet overal mee naar toe enz. Hij is ook gek op zijn vader hoor maar papa kan soms een beetje druk zijn hahaha, ik heb het idee omdat ik rustiger en voorspelbaarder met hem omga hij toch naar mij trekt (mijn zoontje is nogal van regelmaat) Ik vind het soms ook best vervelend voor mijn vriend maar hij maakt er geen punt van. Ze kunnen ook heerlijk samen stoeien en voetballen.. Maar na een tijdje komt hij weer naar mijn toe gerent met een grote lach 'MAMA MEE.....'