Hopelijk kan ik hier wat adviezen/tips/herkenning vinden.. 22 oktober 2011 ben ik opgenomen in het zh ivm bloedverlies en harde buiken en menstruatiekrampen. De bevalling was begonnen, maar na een aantal uur hectiek hebben ze het gelukkig kunnen remmen. 5 dagen later mocht ik weer naar huis, maar wel met rust. Die heb ik uiteraard genomen en daardoor is onze dochter blijven zitten tot 40+1. Hoe ironisch. Die 11 weken (was 29 weken zwanger toen ik werd opgenomen) waren zwaar en heftig en ik kijk er niet met plezier naar terug. Voorweeën, harde buiken, slecht slapen, pijn etc. Elise is nu bijna 3 maanden en ik krijg steeds meer het besef over hoe het had kúnnen lopen. Wat als ze wel 11 weken te vroeg was geboren, wat als ze 7 weken te vroeg was geboren, wat als........ Ik ben sinds twee weken weer aan het werk en heb daar totaal geen moeite mee. De kinderen doen het beide super op het kdv en er word goed voor ze gezorgd. Alleen de opmerkingen op m'n werk zijn niet van de lucht.. Ik werk in de horeca (bediening) dus ook een boel vaste gasten, die er al jaren komen (ik werk er nu zo'n 7 jaar in totaal, 2 jaar weggeweest). Iedereen vraagt hoe het nu met haar is, hoe het was de laatste weken, ik krijg (goedbedoelde) adviesen en opmerkingen die ik steeds minder kan hebben. Er worden grapjes gemaakt, die helemaal niet grappig zijn. Bevalling van kleinere kinderen is makkelijker, had je de eerste weken uit kunnen slapen (Ineens heb ik blijkbaar geen peuter meer van 2, die vergeet men voor het gemak), kon Lenn langzaamaan wennen aan zn zusje etc. Zucht. Ik krijg het idee dat de hele commotie van toen, nu pas bij me binnen komt. Elise doet het goed, is vrolijk en tevreden, groeit goed, drinkt goed en alles loopt eigenlijk op rolletjes, dus daar ligt het totaal niet aan. Ik geniet enorm van beide kinderen als ik vrij ben en doen eigenlijk alleen maar leuke dingen. Alleen besef ik nu pas hoe het ook had kunnen gaan in oktober. En ik weet eigenlijk niet wat ik er mee aan moet.. Is dit 'normaal?' (ik weet het, iedereen is anders dus het zal voor iedereen ook anders gaan/zijn) en wat moet ik hier mee? Ik heb geen idee wat ik met mezelf aan moet momenteel. SOrry, waarschijnlijk heel onduidelijk en onsamenhangend, maar goed, ik ben het elk geval voor even kwijt..
Heb wel een beetje hetzelfde gehad na de bevalling van Amy. 36 weken ingeleid ivm Hellp. Heb me later pas beseft hoe veel slechter alles had kunnen lopen. Denk dat je er lekker over moet praten, zo kom je er het beste vanaf.
Ik herken je gevoel, alleen dan de andere kant op zeg maar! Ik was 29 weken zwanger en opgenomen in het ziekenhuis met gebroken vliezen, na 2 weken mocht ik weer naar huis, met rust... Wel elke dag terug komen voor CTG en echo, 2 weken daarna wéér opgenomen in het ziekenhuis omdat mijn zoontje het niet meer goed deed (groei was al gestopt met 27 à 28 weken) en toen heb ik een keizersnede gehad. In plaats van daarna geen ziekenhuis meer te zien (was er wel klaar mee ) waren we nog wéken verbonden aan het ziekenhuis voor ons zoontje. Nu vraag ik me regelmatig af "wat als?" Maar ik ben er ook wel achter dat die vraag geen antwoorden geeft. Soms is het best wel pittig, en die 'goed bedoelde adviezen' die jij krijgt/hebt gekregen, kreeg ik ook! "Ja, nu hij in het ziekenhuis ligt, kun je tenminste nog even lekker uitrusten" Alsof ik niet 6x per dag naar h et ziekenhuis ging! Grote onzin allemaal en kan me er nog steeds boos om maken! Maar om een lang verhaal kort te maken; ik denk dat het heel normaal is dat je nu er meer mee bezig bent. Je dochter doet het goed, alles is in een rustiger vaarwater dus kun je ook weer meer nadenken over zulke dingen!
Ik snap je gevoel "wat als" denk dat ook wel eens en Sander is met 32 weken geboren, wat als hij nog eerder was gekomen en de andere kant, wat als ze me wel serieus hadden genomen? ik denk van je af blijven praten/schrijven! en die opmerkingen.. tja volgens mij kent iedere prematuur mama ze. ja je slaapt heerlijk met de gedachte dat je kindje in een couveuse ligt, kolven is het leukste wat er is en zo lang een kleine baby hebben, wie wil dat nou niet? ja die antwoorden kunnen ze krijgen hoor, die mensen die geen idee hebben!
Heel herkenbaar. Hier kwam het besef later maar ik heb gelukkig een paar mensen waarmee ik er over kan praten en het helpt echt. Wat mij ook heeft geholpen is het contact met mensen die weten wat je hebt meegemaakt. Er is een site speciaal voor mensen met kinderen die te vroeg geboren zijn en daar heb ik heel veel aan gehad.
Bedankt.. Mementeel stapelt alles zich op en ik ben de controle daarover volledig kwijt en daar kan ik niet tegen.. ik zit er aan te denken om er een soort blog van te maken en bij te houden. alleen vind ik veel sites waarbij alles openbaar is.. En dat vind ik niet zo nodig.. maar zal nog eens verder zoeken deze week.. Ik wil er van af.. het voelt alsof ik van mijn roze/blauwe wolk ben afgemieterd en ik wil er graag weer op.. van de kinderen geniet ik enorm, maar toch voelt het alsof ik de zwangerschap en alles er omheen nog niet heb kunnen afsluitenn. Bah
Ik begrijp dat je ermee zit, en daar moet je idd aan werken. Mag ik wel eerlijk zijn? Ik vind jouw post een beetje pijnlijk in dit gedeelte van de forum. Ik snap je 'wat als' angsten, maar 'wat als je kindje prematuur was geboren', dan was ze prematuur. Net zoals kinderen van alle mama's die in dit gedeelte schrijven. Snap je? En de opmerkingen die je krijgt zijn echt vreselijk. Moeders van kinderen die wekenlang in zkh moeten blijven, en waar de moeder geen kraamtijd heeft en alleen op bezoek mag komen bij haar kind, krijgen deze (en nog ergere) opmerkingen voortdurend. En dan zak je idd door de grond van pijn...
Ik heb gevraagd 'm te verplaatsen, al weet ik niet waar ie dan heen moet, maar dat laat ik aan de modjes over. Als ik je verkeerd begrijp moet je het zeggen, maar als ze te vroeg was geboren, dan was dat zo. Net als alle kindjes op dit gedeelte van het forum. Dus het had niet uitgemaakt, want er zijn meer kindjes die prematuur geboren zijn. Ze is blijven zitten dus waar hebben we het over.. Ik ben enorm slecht gehumeurd dat zeg ik er eerlijk bij, dus grote kans dat ik het verkeerd lees, maar zo komt je post op mij over. Niet zeuren, ze is niet prematuur.
Ik bedoelde het zeker niet zo, en ik denk dat mijn bericht ook een beetje hard overkwam. Ik wilde gewoon eerlijk vertellen dat ik me gekwetst voelde door je bericht. Maar ik kan je gevoel zeker begrijpen. Je hebt heel veel geluk gehad en je baby is gelukkig blijven zitten. En als ze met 29 weken was gekomen, had je zeker een hele andere start gehad, veel meer onzekerheid/zorgen enz. Ik ben ook dankbaar dat onze kinderen het gehaald hebben en zonder kleerscheuren eruit zijn gekomen. En heb ook vaak aan gedacht dat het ook anders had kunnen lopen. Ik stond met 24 weken op de punt om te bevallen. En dan was ik ze kwijt. En dat besef is heel beangstigend. Maar ik denk dat het confroterend/kwetsend zou zijn als ik dat zou vertellen in het vlindergedeelte. Dat bedoel ik alleen maar.. Sorry als mijn bericht hard overkwam..
Zo had ik het inderdaad niet bekeken, sorry. Ik snap dat het op die manier dan overkomt. Het was elk geval nooit de intentie om iemand met mijn verhaal te kwetsen of verdriet te doen. Dus hierbij mijn excuses, dat was niet de bedoeling.
Nou Roeltje, ik snap je in ieder geval. Ook ik heb heel erg met zulke gevoelens geworsteld. Ik begon namelijk bij 31 weken te vloeien, en bij 33 weken wéér. Maar er werd geen oorzaak gevonden. Tijdens mijn bevalling begonnen ze ineens erge haast te maken, bleek mijn placenta al half losgelaten te zijn.. Ik denk er nog best vaak aan ook, dat Kenji door het oog van de naald is gekropen. Want daar komt het in feite op neer. En ja, ik bén ook hartstikke blij dat ie er is, maar dat neemt niet weg dat ik dat hele gebeuren wel moest verwerken. Probeer er wel over te praten, je moet het toch uiten wil je het verwerken. Dat heeft mij echt geholpen; praten, praten en nog eens praten!
Hey, ik herken je gevoel ook hoor. Alleen heb ik dan een probleemloze zwangerschap gehad maar een iets minder gezellige bevalling. Mijn oudste is geboren na een zwangerschap van bijna 42 weken. Toen de grote dag dan eindelijk daar was, bleek hij onverwacht erg groot te zijn (55cm + 10pond) en lag hij ook nog eens in een aangezichtsligging. Na drie keer vacuüm en uiteindelijk een tangverlossing was hij er dan eindelijk toch. Gezond en wel, dat wel! Ik heb altijd gedacht (en dat zal ook zeker zo geweest zijn) dat wanneer mijn zoontje geen aangezichtsligging had gehad, de bevalling waarschijnlijk probleemloos verlopen was. Mede ook wetende dat elke bevalling natuurlijk pijnlijk is. Tijdens de zwangerschap van de tweede werd de groei beter in de gaten gehouden. Nu wist ik dat het een groot kind zou worden en ben mede om die reden dan ook eerder ingeleid met 38 weken. Tijdens mijn tweede zwangerschap is een collega van mij vader geworden. Hij heeft zijn zoontje alleen nooit mee naar huis mogen nemen. Het is tijdens de bevalling overleden. Ook een onverwacht groot kind (10 pond en 60cm) en het zat vast in het geboortekanaal. Ik heb tijdens de bevalling van nr twee uiteindelijk gesmeekt om een keizersnee, maar dat was een beetje laat, het hoofdje was er namelijk al na de eerste keer persen en na de tweede keer was de rest er ook. Appeltje-eitje achteraf. Maar toen pas werd ik overweldigd door het gevoel dat ik mijn oudste ook tijdens de bevalling had kunnen verliezen. En ondanks dat ik weet dat er vrouwen zijn wiens bevalling nog meer hel is geweest dan mijn eerste, heb ik gigantisch zitten janken om dit idee. Praten, praten, praten is wat ik gedaan heb (en janken). Met een geselecteerd groepje personen, dat wel. Maar ik heb het echt uit mijn systeem moeten praten. En zelfs toen ik dacht dat ik het dan toch echt wel een plekje had gegeven, werd ik er nogmaals mee geconfronteerd. Maar dat is een heel ander verhaal.