Onze zoon van 21 maanden heeft het best moeilijk met de komst van zijn broertje eergisteren. Hij vindt het helemaal niet zo leuk maar praat nog niet goed genoeg om het te uiten. Tijdens mijn zwangerschap had ik ook niet veel energie om dingen met hem te ondernemen en hij is nu enorm naar zijn vader toe getrokken. Hij lijkt ook wel boos op mij. Heeft iemand tips hoe je hiermee om kunt gaan en wat ik voor hem kan doen?
In het begin is een nieuw broertje of zusje altijd moeilijk. Probeer je zoontje zo veel mogelijk bij alles te betrekken en probeer ook elke dag tijd voor alleen hem te maken (al is het maar een boekje lezen). Ik zou ook met de kraamzorg overleggen of zij ook elke dag even iets met hem alleen kan ondernemen (knutselen, even naar buiten, etc). Succes! Ow, en gefeliciteerd met je kindje
Proberen om ook iedere dag even 1 op 1 met hem bezig te zijn. Uitleggen dat hij nu de grote broer is die al heel veel zelf kan en dat de baby nog wat meer hulp van mama nodig heeft. Ik zou hem ook gewoon betrekken bij je routine met de baby waar het kan, bijvoorbeeld ernaast zitten met een boekje tijdens het voeden.
Komt vast allemaal wel goed! Hier was de oudste 22 maanden en had in de kraamweek totaal geen oog voor mij en de baby, wou niks met me doen en negeerde me compleet. We hebben het laten rusten, lekker haar eigen gangetje laten gaan en 2 weekjes later was ze weer gewoon haarzelf.
Eens met bovenstaande tips! Komt vaak wel goed hoor..... Mijn oudste was op zich heel blij met de komst van broertje, maar trok toch meer naar papa. Inmiddels is dat weer helemaal bijgetrokken.
Hier was duidelijk dat mijn oudste echt helemaal niets kon met de 'grote-broer' rol. Wij zijn toen ook heel snel gestopt met hem actief te betrekken en hem zo veel mogelijk aangesproken op zijn eigen persoontje zeg maar. Hij heeft tenslotte niet om gevraagd om grote broer te worden ... Kijk goed hoe jouw kind hierin staat en probeer dan aan te sluiten. Geef op vaste momenten 'exclusieve' aandacht, zorg dat zijn dagelijkse leventje zo veel mogelijk door kan gaan (psz? kdv? gastouder?) en laat merken dat je zijn woede/verdriet/angst begrijpt en dat je toch nog steeds onvoorwaardelijk voor hem bent. Hij heeft tijd nodig om te wennen aan deze enorme aardverschuiving in zijn leven... En dat kan best een aantal weken duren. Gun hem die tijd, zou ik zeggen, het gaat echt wel weer over.
Wij hebben hem juist ook niet zo veel betrokken. Onze oudste was wel 'al' 2,5 toen zijn zusje kwam, maar hij heeft niks met poppen, niet met het verzorgende, niet met baby's. Die moesten we maar gewoon lekker zijn gang laten gaan en héél veel papatijd geven. mama was die eerste week gewoon even uit beeld, en dat was voor hem juist goed.
Onze zoon was ook 21 maanden toen zijn zusje were geboren. Het is ook nogal wat en ze kunnen zich op die leeftijd niet goed uiten. Dit uit zich in 'opstandigheid'. Ze weten gewoonweg niet wat ze met al die emotie aanvoeren. Het heeft bij onze zoon een dikke 2 a 3 maanden geduurd voordat bij er aan gewend was maar toen stond ook ineens de pejterpuberteit voor de deur. Leuke combinatie dus. Hij had echter ook niet zo veel met erbij betrokken worden, hij vond het weinig aan. Wel hebben we hem bewust altijd bij de baby toegelaten om maar even zo te zeggen. Maw hij mocht altijd bij mama op schoot ook als de baby bij mama zat. Hij mocht baby ook altijd even vasthouden als hij dat wilde. Nooit geroepen dat hij bijv stil moest zijn omdat de baby anders wakker werd. Nee het was gewoon stil zijn. We deden dit om te voorkomen dat hij 'afkeer' tegen de baby zou krijgen want hij mocht niks vanwege de baby. Verder heb ik de kleine veel in een draagzak gedragen zodat ik ook mijn handen vrij had om lekker met hem te spelen. Succes!