Hoi, Sinds de kleine 2 week oud is gaat het niet zo goed met mij, ik ga gewoon maar door, maar gisteren was mijn eerste werkdag en ben ik 's avonds compleet ingestort. Het enige wat ik nog kon was liggen huilen. Ik loop dus al geruime tijd met depressieve klachten en ben vandaag naar de huisarts gegaan. Er wordt gedacht aan een postnatale depressie. Nu moet ik morgen weer werken en ik zie er ontzettend tegenop, anderzijds ben ik ook heel bang dat wanneer ik mij ziek meld, ik daar ook niet beter van word en ben ook bang voor de reacties op het werk moet ik heel eerlijk zeggen. Moeders die hier ervaring mee hebben, wat hebben jullie gedaan met jullie werk, wel of niet ziekmelden? Ik ben bang als ik zo doorga dat ik echt op een gegeven moment niets meer kan, mijn werk is behoorlijk stressvol op dit moment en daar kan ik nu gewoon totaal niet mee omgaan. Ik ga alleen al helemaal verkrampen en trillen als ik eraan denk, maar ziekmelden voelt als een zwaktebod. Pff, zo lastig. Ik hoor graag jullie ervaringen en hoe er werd gereageerd op het werk, door de omgeving, bedrijfsarts, etc. Ik moet overigens eerst mijn bloed laten onderzoeken en dan komende week terugkomen en dan word ik doorverwezen voor gesprekken en wordt er eventuele medicatie besproken.
Ik dacht ook wel dat ik weer kon werken na mn verlof van onze zoon.. Heb dat drie weken volgehouden... Ik heb me ziek gemeld en dat idee kwam niet eens bij mezelf vandaan. Mn vriend stond erop nadat ik helemaal overstuur was omdat ik een koffiekopje uit mn handen liet vallen. Ik vond het zo erg dat ik dat liet vallen,tranen bleven maar komen en kon niet meer stoppen met huilen .... Dus toen had mn vriend zoiets van jij gaat niet meer werken eerst maar even zorgen dat je je weer ok voelt. Ben toen naar ha gegaan en die zei eerst twee weken rust even niks en dan verdr kijken. Maar dat hielp dus niks en ben toen thuis gebleven voor twee maanden,moest toen ook naar bedrijfsarts en met hem overlegd. Na twee maanden toch weer langzaam begonne maar dat werd hem niet: weer volledig thuis. Toen ben ik naar psycholoog gestuurd en ben op haar advies in overleg met ha met anti depressiva begonnen. In totaal ben ik 17maanden thuis geweest. Tja en hoe collega's erop reageerden... Niemand snapte het,vonden het raar en niet te begrijpen want een kind krijgen is toch juist alleen maar positief?!? Dat vond ik heel erg moeilijk in t begin (extra door hormonen) maarja ik deed t ook niet voor mn lol en had t liever ook anders gezien. Vrienden reageerden heel anders,die zag ik vaker dan collega's natuurlijk en mn vrienden zagen wel dat het serieus was en ik niet lekker in mn vel zat. Gelukkig maar want ik ging nog twijfelen aan mezelf. Ben toen gaan denken van: mn collega's zijn maar collega's,jammer dat ze het niet begrijpen pech voor hun,ik voel me k*t en dat is nou eenmaal zo,werk komt op de laatste plaats! Bedrijfsarts wilde me alleen maar aan het werk hebben,snap ik ook wel,je bent eruit even andere dingen om je heen en zo word de drempel niet zo hoog om te gaan maar ik kon t niet meer overzien... Ik heb 1x in de auto gereden van sportschool naar huis en toen ik thuiskwam wist ik niet meer hoe ik had gereden... Volledig auto pilot en kon me niks van rit herinneren... Weet nog wel dat ik op een rood stoplicht afreed en dacht ow het is rood maar ik remde niet... Pas vijf seconden later dacht ik ow remmen.... Gelukkig was het niet druk meer en was t geen ramp als ik door gereden was maar t zal maar gebeuren op een drukker tijdstip.... Ook had ik regelmatig paniekaanvallen en voelde me zelfs noet meer prettig in mn eigen bed! Gelukkig kreeg ik later een arts die meer afwist van PND (had tijdje met gyn meegelopen ofsow) en die snapte wel wat er was en die heeft toen ook gezegd: jij blijft net zolang thuis totdat je je weer 100% voelt en je kunt genieten van je kleintje en je nieuwe leven met zn 3en. Tja en dat duurde 17maanden. Psycholoog zei wel: als je eerder doorgestuurd was naar mij had het allemaal veel korter geduurd en waren we er veel eerder achter gekomen en had ze eerder in kunne grijpen. Ik zou dus wel je gevoel serieus nemen en je ziekmelden en niet denken dat het wel weer gaat! Hoe eerder je hulp krijgt hoe sneller je weer beter bent. Ik werd door hef werken juist meer overspoelt door van alles en kon dat er niet bij hebben (zaak is in verlof overgenomen door andere eigenaar dus het was een grote chaos daar) kom ik aan,net bevallen,nog aan het bijkomen van alle complicaties,hormonen gieren nog door lichaam,kon niks hebben,hele nieuwe situatie thuis en dan ook nog eens nieuwe sitautie op werk... Sterkte meid,vertrouw op jezelf en doe waar jij je het rustigst bij voelt! Het zou leuk zijn als je collega's meeleven maar je hebt ze niet nodig voor je herstel! Familie en vrienden zijn belangrijker en die hebben echt wel door dat je niet lekker in je vel zit! Xx