Ons zoontje heeft een half jaar in het ziekenhuis gelegen. Hij is er daar heel erg aan gewent in.slaap te vallen met iemand naast hem. Nu is hij al een hele tijd thuis maar zijn we dit blijven doen. Hartstikke verwend dus. En nu vinden we het tijd dat hij leert zelf in slaap te vallen. Gevolg is dat hij nu al drie kwartier om mama schreeuwt boven. Uiteraard ben ik iedere 10 minuten bij hem geweest om em neer te leggen maar pffff mijn hart breekt. Ik weet dat ik vol moet houden maar das heel moeilijk
Moeilijk hoor!! Bekijk bijlage 353576 Ik heb hier totaal geen ervaring mee dus, gewoon even een dikke knuffel!
Hmm, na hoeveel tijd slaapt hij normaal? Als hij bv binnen tien minuten vertrokken is dan is het toch niet erg als je er even bij blijft? Kan me wel voortellen als het een uur duurt dat het teveel wordt.
10 minuten is inderdaad niet erg maar het word steeds langer en.was de laatste tijd inderdaad gewoon een uur. Bovendien.vind ik het belangrijk dat hij zelf in slaap leery vallen
ik kan je denk niet helpen, ik zou er gewoon naast blijven zitten. Waarom vindt je het belangrijk dat hij dat leert??? Hier met de oudste ook gehad, is vanzelf overgegaan.
Ik vind het goed van je dat je het nu gaat proberen. Ik kan me helemaal voorstellen dat je hart breekt maar hoe langer je het uitstelt, hoe moeilijker het voor hem en voor jou wordt. Wel goed dat je hem laat weten dat je er gewoon bent en af en toe even bij hem komt kijken. Het is een patroon wat je moet doorbreken, en dat is lastig maar op lange termijn is het het wel waard. Zet 'm op! En morgen lekker vaak je mannetje knuffelen.
Dit duurt nu al bijnan1,5 jaar en word steeds langer. Ik heb de oudste ook nog die naar bed gebracht moet worden en.wil.gewoon niet de hele avond kwijt zijn.aan.de kinderen.naar bed doen. Ik.vind dat kinderen.op een.begeven moment gewoon weten, goed nu ga ik naar bed en is het de bedoeling als ik moe ben dat ik ga slapen
Helemaal me eens. Het is zeker moeilijk om consequent te zijn, maar hier moet je ff doorheen. Komt goed! Al eens op de 'supernanny manier' (jo foster) geprobeerd? Naast hem zitten met je rug naar m toe en niet reageren. Collega van me deed het zo en binnen een paar dagen werd het ritueel steeds korter en uiteindelijk niet meer hoeven doen. Misschoen staat er wel een filmpje oid op you tube ofzo.
Dit doen wij van.begin af aan al alleen komen we daar dus niet doorheen. We blijven.bij het punt dat het niet inkort of zelfs helemaal goed gaat. We hoeven alleen maar aanwezig te zijn in de kamer, meer wil.hij niet
En als je nu eerst eens probeert om op de gang te blijven en daar iets te gaan rommelen zodat hij je hoort of te zeggen dat je in de buurt bent, of heb je dat al geprobeerd. Ik heb hier geen ervaring mee maar als ik zelf in zijn positie zou zitten en probeer van hem uit te denken dan is dit misschien iets minder eng dan in een keer helemaal weg te zijn.
Gezien alles wat je zoontje heeft meegemaakt zou ik persoonlijk gewoon bij hem blijven. Dan past hij maar niet binnen het ideaalbeeld dat een kind in eigen bed in slaap valt, alleen. Ik ken een hoop peuters die niet alleen in slaap kunnen vallen. Zelfs kinderen die beneden op de bank in slaap vallen en dan naar bed gebracht worden. Ik snap dat je graag jouw visie wilt volgen. Maar misschien is jouw kindje, vanwege heftige geschiedenis, daar nog niet aan toe?
Ik snap je, laat ik daarmee beginnen. Maar aan de andere kant: juist rond de leeftijd van je zoontje kreeg onze zoon verlatingsangst! Van het een op het andere moment 'snachts brullen, over zijn toeren als we hem gesust hadden en de kamer weer wilden verlaten. Gevolg: mijn man heeft bijna drie maanden lang 's nachts halverwege de nacht, als de sessie weer begon, naast hem geslapen op een matras. Uiteindelijk ook maar een dekbed erbij gepakt. Het was echt een fase. Onze zoon eerst ook laten huilen, met tussenpozen van een paar minuten, maar ik hoorde gewoon dat hij totaal overstuur was. DAN kan ik hem echt niet laten huilen. Ondanks dat we bang waren dat hij eraan zou wennen (daarom mocht hij niet bij ons in bed in elk geval), is het vanzelf weer overgegaan, het bleek achteraf dus een fase.
Wat als je de methode van jo frost toepast, dus wel in de kamer zitten, maar met je rug naar je kindje toe, niks zeggen niet reageren en niet kijken naar hem.. Totdat hij slaapt, dan pas de kamer verlaten. Iedere dag iets verder naar de deur toe, maar verder dus doodstil zitten. Dan ben je toch in de kamer en leert hij zelf in slaap te vallen!
Sorry, ik moedig je niet aan. Ik begrijp je behoefte aan een rustig slaapritueel. Alleen sluit ik me aan bij Adi om je visie van zelf in slaap vallen los te laten. Of op zoek te gaan naar een andere manier ipv een een kindje dat al drie kwartier huilt om z'n moeder. Er bestaan andere methodes. Denk aan het boek Lekker slapen zonder huilen van Elisabeth Pantley.
Ik wil je graag ontmoedigen. Je laat een kind toch niet drie kwartier huilen? Hopelijk slaapt hij inmiddels..
De supernanny manier hebben we bij onze dochter ook getracht toe te passen. Het werkte zolang we op de kamer waren inderdaad, maar de laatste stap konden we gewoon niet maken. Weken zijn we ermee bezig geweest. Toen ik een keer naast haar lag smorgens en een windvlaag de deur dicht deed. Dit zag ik vanuit het bed en dochterlief reageerde heel heftig. Vanaf die dag staat haar deur open en is het licht op de gang aan. Niet wat wij in gedachten hadden, maar werkt (bij haar) wel!! Hoe is het nu? Sterkte!
Ze gaat toch iedere 10 minuutjes bij hem kijken! Dat jij het anders doet, prima. Maar je doet net alsof het uit den boze is om op deze manier een patroon te doorbreken. Als je je kindje drie kwartier aan een stuk laat huilen zonder te troosten of te kijken, ja dat is andere koek. Het is niet mijn bedoeling om je aan te vallen, of om een discussie te starten over het wel of niet laten huilen. Ik vind dat sommige ook een goed punt hebben, gezien de medische geschiedenis van zoontje. En misschien is hij er inderdaad nog niet aan toe. Maar het is wel het proberen waard. En misschien kan hij vanaf vandaag zelf lekker in slaap vallen. Dan is dat toch een win-win situatie.
Tja ik deel die mening niet. Ik denk dat kinderen een reden hebben als ze huilen, ze doen dat nl niet om papa en mama te pesten. En zeker in het geval van jouw zoontje (zeker niet als aanval bedoeld, maar om je een andere kant te laten zien) kan ik mij voorstellen dat hij van alles best iets getraumatiseerd is en dat hij dit als houvast nodig heeft. Maar ook mijn dochter heeft dit lang gehad en die had buiten heel veel oorontstekingen niks meegemaakt verder. Ik accepteer dat sommige kinderen dit nodig hebben. En ik vind het ook niet zo'n punt verder.
Ik ging overigens idd zo zitten dat mijn dochter mij niet kon zien, dus geen oogcontact en legde mijn arm op haar zodat ze wist dat ik er was. Op een gegeven moment was dat niet meer nodig en zat ik bij de deur. Even later ging ik vaak al naar beneden terwijl mijn dochter vast dacht dat ik er nog zat. Maar dat was niet zo 123 natuurlijk.