Nou helaas is het toch weer zover. We dachten dat we de verlatingsangst al een tijdje achter ons hadden maar ineens is het weer raak. Heel erg huilen als papa of mama de deur uit gaat. (Zelfs de container aan de weg zetten of naar 't toilet) Afzetten bij de kinderopvang. Dit vond ze tot 2 weken geleden geen probleem. ( ze duwde ons nog net niet de deur uit) Maar vooral als ze snachts wakker word. Helemaal aan je vast klampen en niet meer los willen laten. Ook niet na 1.5 uur. Bij ons in bed nemen werkt niet. Dan gaat ze spelen of huilen als we haar negeren. Vind het heel lastig want wil haar niet het gevoel geven dat we haar in de steek laten snachts. Maar weet ook ff niet hoe dan wel aan te pakken. Nu hebben we haar uiteindelijk toch maar even laten huilen. Want als we bij der bleven bleef ze maar door huilen en op schoot viel ze niet in slaap. Ze word elke nacht wel een paar keer wakker maar dit was al een hele tijd alleen een kwestie van weer neerleggen doekjes goed leggen en speen als ze die kwijt was. Nu word elke keer een strijd. Overdag probeer ik haar eerst even uit te leggen wat ik ga doen of wat er gaat gebeuren en dat het niet eng is of wanneer we weer terug zijn. En dan toch maar door pakken. Bij de kinderopvang huilt ze gelukkig niet lang. Mijn man wacht vaak even op de gang tot ze stil word.
Herkenbaar (een maart 2015 kindje). En dan ook nog heel sterk op mama. Ik kan niet eens naar de wc 😂😂. "Maaaaamaaa" hoor ik dan al achter de deur. En 's nachts wakker. We hebben maar weer gedaan als altijd: ernaartoe, checken is er iets (luier, warm/koud), is er niks dan zeggen we "het is tijd om te slapen, slaap lekker!" en hij klampt zich echt vast, maar dan leggen we hem toch neer. Helpt het niet gaan we weer terug, Pakken hem op om te troosten, meteen stil, dan weer terug, weer even weglopen en dit tot hij in slaap valt. Heeft 3 nachten geduurd ("gelukkig" in de week voorafgaand aan onze verhuizing), nu gaat het wel weer wat beter. Ook overdag sliep hij veel echter overigens. Daarnaast ook slechter eten en overal nee op zeggen en driftbuien, ik denk wel dat ik weet wat er aan de hand is...
O inderdaad!! Eten is hier ook ineens heel stuk minder. Had de link niet eens gelegd. Van elke morgen en middag 2 boterhammen, moeten we ineens pushen voor een paar hapjes. Afgelopen nacht was gelukkig weer iets beter.
Wat hier goed hielp bij het 's nachts wakker worden was iets zeggen over de babyfoon. Onze zoon werd meer geprikkeld als we erheen gingen en het leek zijn verlatingsangst te voeden. Waren we er even, gingen we weer weg. Door via de babyfoon wat te zeggen, hoorde hij dat we er waren en dit wad voor hem voldoende en viel hij snel weer in slaap. Succes met deze periode. Het is en blijft zoeken naar wat werkt.
Hier die fase net weer achter de rug. Ik hou zijn deur open met licht op de gang en rommel nog een beetje zodat hij mij hoort. S nachts bij ons in bed werkt wel maar hij weet als hij gaat keten hij weer eruit moet haha. Dus slaapt meteen verder in grote bed.