hoi allemaal, ik ben bijna 4 weken geleden bevallen dmv een stort bevalling. van 0 tot de baby er was in nog geen drie kwartier tijd. ze heeft heel even bij mij gelegen, maar omdat ze het moeilijk had door de snelle bevalling is ze met een kinderarts naar de couveuse afdeling gebracht, mijn man heeft zelfs niet de navelstreng mogen doorknippen de hele zwangerschap was zeer heftig en de bevalling vervolgens ook. dit is mijn derde en laatste kindje en ook dat vind ik heel erg moet ineens zoveel dingen verwerken en een plaatsje geven en ik merk aan mezelf dat dat niet zo gemakkelijk gaat ! mijn man is depressief geworden in deze zwangerschap en ook dat was zeer heftig, de kids hebben zo'n leeftijd / fase wat veel geduld en energie eiste ( niet dat dat erg is hoor maar in combinatie met de rest ) hij heeft zich gelukkig wel hulp gezocht wat heel erg goed baat. maar ben bang dat mijn vechtlust een beetje op is .. ik heb er ook veel verdriet van dat mijn andere kids er van gelust hebben omdat ik op een gegeven moment zh in zh uit ging, moest volledige rust houden, íedere keer als onze oudste het woord zh hoorde werd hij helemaal hyper. ik ben ingeleid geworden en in totaal 3 dagen in het zh geweest toen we thuis kwamen kwam de oudste bij me ! en zei MAMA mij nooit meer zolang alleen laten he nou toen brak ik ff hoor wie heeft er ook een stort bevalling gehad, en hoe ben je ermee om gegaan ? veel mensen vragen aan me hoe het met mij gaat en dan zeg ik maar goed.. maar het liefst zou ik willen zeggen hoe het echt met mij gaat, maar veel mensen in mijn omgeving hebben geen kids, en ik denk dat ze mijn gevoel toch niet snappen of zeggen mens stel je niet aan ... het ene moment voel ik me echt helemaal goed en geweldig en kan ik de hele wereld aan, maar dan hoeft er maar iets te gebeuren en voel ik me zo klote ! en kan ik er ook niet vanaf komen van dat gevoel... sorry als het een war verhaal is... Liefs Ladybabs __________________
Ik zou zo wie zo eerlijk tegen de mensen zeggen hoe je je voelt. Verder weet ik het niet en zeker je rust nemen hoe moeilijk het ook is.
heb geen stortbevalling gehad, maar wel wat andere dingen die veel tijd hebben gekost. dat van tegen andere mensen dat t goed gaat, snap ik heel goed, zou t ook zo laten tegen buitenstaanders, vaak wordt je niet begrepen en krijg je opmerkingen als: maar t ging wel lekker snel etc... zoek daarentegen 1-2 mensen waarbij je je hart kunt luchten, en misschien een professionele hulp, gewoon voor een paar gesprekjes, heb het zelf ook nodig gehad en het heeft me erg geholpen. hoop dat je je snel weer de oude voelt en lekker kunt genieten van je gezinnetje!
Wil je even heel veel sterkte wensen! Probeer te blijven praten en zoek hulp. Het lijkt me erg vervelend dat je je verhaar niet tegen je man kwijt kan, omdat hij met een depressie loopt! Succes en blijf er niet mee lopen!
Meid, wat heftig. Praat het van je af (hier bijvoorbeeld) maar ook bij een paar mensen die je daarvoor vertrouwd. En probeer ook met je oudere kids te praten over wat er gebeurd is. Maar gun het ook nog even tijd, je zit nog middenin je kraamtijd, bent hartstikke hormonaal, ook ik moest alles nog verwerken in die tijd hoewel ik het niet zo zwaar had gehad. Heel veel sterkte, en geniet ook van je kraamtijd hoor! Probeer je een beetje te laten verzorgen - als dat kan, en zorg ieg zo goed mogelijk voor jezelf.
Thanks voor jullie reacties! Mijn man zit een stuk beter in zijn vel en ik kan goed met m praten gelukkig. Ik heb gister met de vk gebeld die min bevalling heeft gedaan. As vrijdag heb ik een gesprek met haar.
Hoi, ik snap je gevoelens, je zijn heftig en kunt ze niet uitzetten. Mijn bevalling is ook best traumatisch te noemen. Ik kreeg vooral piekergedachten als ik aan het voeden was, 's nachts. Ik had het minder als ik 's nachts voedde als ik in bed zat. Op de babykamer was een drama. Sinds die tijd gewoon op bed gevoed, ook al had mijn man er last van. Ik heb er zeker 3 maanden dagelijks aan gedacht, het is gewoon heel heftig. De laatste tijd denk ik er steeds minder aan en doet het me ook minder. Ga gewoon eerlijk zeggen hoe jij je voelt. Wat ook een optie is, als mensen vragen hoe jij jee voelt, zeg je: redelijk, maar kan beter. als mensen dan interesse in je hebben, vragen ze door. Hebben ze er geen zin in, zeggen ze niks. Maar geef het vooral de tijd, je hebt zoveel mee te maken. Je bent geestelijk gewoon moe/op. Met zoiets stel je je gewoon nooit aan! Heel veel sterkte toegewenst!
Praat en schrijf het van je af. Dat helpt om het te overzien wat je allemaal hebt meegemaakt! Pittig voor je hoor! Sterkte in ieder geval!
I know the feeling... Ik zeg ook altijd dat het goed gaat. Het is me zo erg opgevallen dat als je er wel eens over begint mensen erover heen praten. Of iets zeggen als, je hebt een gezonde dochter, even vergetend dat ik ziek was en nog steeds ben, dat doet er blijkbaar niet toe.
Wat mij goed hielp als ik weer zo'n downmomentje had, is lekker naar mijn meisje kijken en knuffelen, gelijk denken voor haar doorsta ik alles!
Het is nog maar 4 weken geleden dat je bevallen bent ik vind het helemaal niet gek dat je je dan zo voelt. iig niks om je voor te schamen! Heb ook geen makkelijke bevalling gehad en had ook echt de eerste 6 weken last van. Kwam niet bij geslapen want steeds als ik in bed lag kwam die bevalling weer in mn hoofd, ik heb het in gedachten wel duizend keer overgedaan. Waardoor ik erg moe was, en veel minder kon hebben. Was te moe om de deur uit te gaan, kon nergens van genieten. De roze wolk waar iedereen het over had kon ik niet vinden. Twee maanden voor de geboorte van mn dochter was ook mn moeder plotseling overleden wat je psygische gesteldheid op dat moment ook niet bevorderd. Uiteindelijk komt het wel goed denk ik, als alles in je gezin weer zn plekje heeft. Je kleine wat groter is en lekker door gaat slapen. Praat er over, vooral met je man, en steun elkaar, probeer elkaar te begrijpen. Dan kom je er sterker uit als gezin! Sterkte
ik heb het ook,ook nare ervaring gehad dmv baarmoeder scheuring....het word mij afgeraden een 3 e kindje te krijgen......iedereen zegt dan ach je hebt toch 2 gezonde jongens??
dat is juist de reden dat je tegen anderen zegt: gaat goed hoor.... let maar eens op hoeveel mensen er zeggen: heeeejjjj!!!! hoe gaat t? en dan vervolgens doorkleppen zonder te luisteren naar wat je zegt. daarom echt een paar 'echte' mensen uitkiezen die er voor je zijn. ik heb een horrorbevalling gehad, en dan krijg je te horen, ach die bevalling ben je zooo vergeten.... of: lekker makkelijk zo'n keizersnee..... gewoon denken ze weten niet beter, en lekker hier van je af schrijven helpt ook!
Wat ik ook heel raar vind dat die down momenten zomaar op komen zetten zonder aanleiding! En zon doen moment duurt dan ook best ! Gelukkig heb ik weinig down momenten als de kids erbij zijn ! Boh meiden wat hebben jullie ook veel mee gemaakt! Ook heftig ieder op zijn eigen manier! Vrijdag met de vk praten die mijn bevalling heeft gedaan ik ben benieuwd hoe dat is.. Maar goed dan zal ik savonds wel weer van mijn padje zijn Mijn HA weet er ook van.. En zij zegt mocht je er niet uit komen ben ik er voor je! Das toch lief van een HA Hihi...
hier ook een stortbevalling gehad, en nog heel veel meer ellende. PB me maar als je dat wilt! Ik snap helemaal hoe je je voelt, ik heb precies hetzelfde gehad! Sterkte!
ik heb het zelf niet mee gemaak maar ik zou zeker aan de mensen in je omgeving een eerlijk antwoord geven... zo zie je dan maar weer dat je weer een opluchting verder bent en misschien begrijpen ze het wel ook al hebben ze geen kinderen.. en staan ze volledig achter je... ook al is het zwaar om het aan hun te vertellen maar het zou ook een hele opluchting zijn om het tegen 1 van hem te zeggen... en stel dat er wat is kan je diegeen altijd bellen en je verhaal kwijt... dus meid ik zeg nodig iemand uit en zeg wat je voelt en hoe je denk...
Ik heb geen stort bevalling gehad. Wel een hele zware voor mijn kleine meisje. Toen ze is geboren is ze meteen bij mij weggehaald. Ik heb haar niet gezien, mijn man heeft de navelstreng niet doorgeknipt en het ging niet goed met haar. Vier uur na mijn bevalling mocht ik haar heel eventjes aanraken en pas nog later vasthouden. Ze lag op de nicu rn daarna op mediumcare maar op beide afdelingen aan slangetjes ed. 9 maanden zat ze in mijn buik. Door de afschuwelijke bevalling moest ik ook in zkh blijven maar mocht niet bij haar zijn. Ik voelde me zo leeg en eenzaam. De volgende dag mocht ik haar wat meer zien en aanraken maar nog steeds niet veel vasthouden. De tweede nacht weer alleen en zonder mijn meisje. Wat gebeurde was dat ze heel hard ging huilen en ontroostbaar was. Ze hebben mij toen wakker gemaakt en gevraagd of ik naar haar toe wilde. Ze werd bij mij in mijn armen in bed gelegd en was meteen stil, zo mooi. Ik wilde ook bv geven maar kon niet ivm sonde en ze mocht geen honger hebben. Op de derde dag pas mocht ik daar mee beginnen. De eerste nachten weer thuis merkte ik dat ze bang was om alleen te zijn In het donker. Ook al lag ze in een wiegje naast mij. Het is nu vier maanden verder. Het heeft een plaatsje maar blijft moeilijk. Vooral als ik verhalen hoor of zie dat moeders hun kindje wel op de buik kregen na de bevalling. Dan huil ik nog steeds. Ik had ook graag gezien dat de papa de navelstreng had doorgeknipt. Gelukkig hebben we dankzij de goede zorg in het zkh een kerngezonde dochter. Ik geef nog steeds bv. De kleine heeft drie maanden bij mij geslapen en ligt nu zonder probleem in haar eigen bedje. Ik geniet elje seconde. Het gevoel van de bevalling gaT nooit over. Wel weet ik dat ik niet de enige ben. Het is jammer dat er tijdens de zwangerschap niet wat meer aandacht wordt besteed aan hoe het na de bevalling ook kan gaan. Want volgens mijn huisarts en de vlos en het zkh is het heus niet zo vanzelfsprekend allemaal.
hier geen stortbevallingen, maar wel couveuses, kinderafdelingen, inleiding, 2 keizersnedes en nog meer shit. Kan nu eindelijk zeggen, nu mijn dochter 3 is (dat was het heftigste, ze was prematuur) en mijn zoontje bijna anderhalf dat ik het zo goed als verwerkt heb. Nou was ik niet echt een wrak, alleen in het begin maar het was wel heel erg lang een heel erg gevoelig punt. Denk dat tijd alle wonden heelt... Op een gegeven moment denk je gewoon niet meer zo vaak aan de bevalling, dan zijn andere dingen belangrijk zoals eerste stapjes enzo...