Hoi hoi, Misschien zijn het mijn hormonen wel, maar zo nu en dan barst ik ineens in huilen uit of raak ik gefrustreerd om het volgende: Mijn dochter is nu ruim 5 maanden oud/jong. Vanaf het begin af aan heeft ze een voorkeur gehad voor haar vader. Zodra ze die ziet, begint ze te lachen en wordt ze vrolijk. Als ik er ben is ze een stuk minder lacherig en vrolijk. Er kan af en toe een lachje af als ik tegen haar praat, maar echt schateren of kraaien zoals bij haar vader, doet ze bij mij niet. Is misschien 2 keer voorgekomen, maar dan was haar vader er ook bij. Omdat zij zo'n grote voorkeur heeft voor haar vader, begin ik aan mezelf te twijfelen of ik alles wel goed doe of goed heb gedaan. Bij andere mensen die een baby hebben van dezelfde leeftijd trekt het dochtertje naar de moeder. Heb ik iets verkeerd gedaan? Zijn er meer moeders die dit hebben meegemaakt of hier in zitten?
Yep hier ook. En heel eerlijk? Uiteindelijk doet papa ook meer leuke dingen met haar... Samen zwemmen, veel wandelen, knuffelen en spelen. Als ik thuis ben wil ik het ookverdelen met tijd voor mijzelf en het huishouden. Daarnaast ben ik wat strenger, maar weet niet of ze dat meekrijgt met 5,5 maand. Maak me er niet druk om, komt vanzelf goed! En ze is gewoon echt een enorm papa's kindje
Ik gaf de eerste 6 maanden borstvoeding. Als zoon vader zag dan ging hij lachen en werd hij enthousiast. Als hij mij zag deed hij zn mond open... hij zag papa als speelmaatje en mama als voeding nu is dat gelukkig voorbij
Mijn oudste had dat als baby ook, altijd schateren als papa in beeld kwam. Maar nu is het toch echt een moederskindje 😄 Mijn jongste is nu ook weer een kleine papafan. Ik vind t wel lief, en mijn tijd komt wel, over een jaartje of zo 😉
Dat is hier ook hoor ... als mijn dochter een huilbui heeft en ik probeer haar te troosten ... du moment dat papa komt kijken dan gaan die armpjes gestrekt naar papa en is ze gelijk stil ... Ze kan ook heerlijk in slaap vallen bij papa.
Hoi! Mijn zoontje ligt ook helemaal in een deuk bij papa en af en toe bij mij. Mijn man doet heel gek en kan druk zijn en dat vind mijn zoontje heel leuk!! Als hij moe is en wilt hangen dan doet hij dat bij mij. Ik snap dat je aan jezelf gaat twijfelen. Dat heb ik ook gedaan maar het komt wel goed. Misschien dat je veel tijd met je dochtertje doorbrengt en dat ze papa juist leuk vindt voor de afwisseling?? Zolang je je dochter veel liefde en geborgenheid geeft doe je niks verkeerds! Niet aan jezelf twijfelen. Je dochtertje houdt net zo van jou als papa. En het kan over een paar maanden zo weer omgedraaid zijn. Wel een rotgevoel kan ik me voorstellen! Sterkte!
Ze zeggen dat meisjes vaak papa's kindjes zijn en wat ik hier al zag staan vaak doen de papa's de leuke dingen met kinderen en zijn de mama's wat strenger en doen de verzorging enz. Je doet het vast goed meid, niet zo veel zorgen maken. Probeer toch lekker te genieten van je kleine meid.
Hier nog gen kindje, maar ik hoop dat ik tegen die tijd er niet verdrietig van wordt. Wat is er nou mooier dan dat je kindje heel blij is met zijn/haar papa? En dat mama voornamelijk voor troosten is, dat komt vast wel goed zoals meer dames hier ook schrijven. Geniet er van nu jullie kleine erg gelukkig is als papa in de buurt is. Dan hebben ze in elke geval een goede band.
Mama's zijn veel vaker bij hun kids dan papa's en als de papa's thuiskomen van hun werk is het feest. Worden ze tot bijna op het plafond gegooid, misselijk gemaakt en dan is het schaterlachen. Mama's zijn vaak veel rustiger waardoor er weinig is om te schaterlachen
Dat is hier ook hoor; papa is de grote party-setter in huis en laat hem onwijs schaterlachen. Heerlijk om te zien, maar ik was soms wel een klein beetje jaloers. Totdat... Totdat het stoeien iets te hard ging en mijn kleintje moest huilen. Papa kreeg hem niet getroost. Daar is de mama voor; voor eten, drinken, verzorging, knuffelen, troosten, slapen, en alles voor zijn eigen bestwil - en soms ook dan iets minder hard schaterlachen, maar we hebben samen best wel wat lol tussendoor. Nou ja, laat papa maar schaterlachen dan Ik heb namelijk al het andere al. Mijn schat hier vind het leuk om tikkertje te spelen, en zijn vader doet dan soms net alsof hij een leeuw is die hem gaat grijpen - gegil en gelach door elkaar heen. Op een gegeven moment vind hij het eng worden en kruipt hij naar mama toe. Je hebt zoveel meer als mama, laat die papa's maar lol hebben
Hier geen leeuw maar een zombie. Ik denk dat als er ooit een zombie uitbraak komt dat Dylan ermee gaat lachen en niet weg gaat kruipen of rennen. Hij zal dan snel ook veranderen in een zombie
Ja ik zou me er ook niet zo druk om maken hoor. Hier is kleine meid zou eenkennig dat ze gaat krijsen als ik haar aan papa geef als hij thuis komt van het werk, echt niet leuk voor hem en ook niet voor mij ! Maar ja het gaat over zeggen ze.
Mijn zoontje heeft ook een duidelijke voorkeur voor zijn papa. Zoals al eerder gezegd papa doet allemaal leuke dingen met hem en mama is vaak ook druk met het huishouden. Ik heb er weleens om moeten huilen omdat ie dan niks van mij moest weten en alles papa papa was. Nu is dat gelukkig een stuk minder.
Hier niet...en soms vind ik dat best vermoeiend hoor. Zodra mannetje moe wordt of jengelig of pijntjes heeft of een nachtmerrie (of misschien gewoonweg niet zo'n best humeur heeft ), moet mama troosten. Lijkt me ook wel eens fijn als papa dat voor elkaar krijgt... Hier is het dus de papa die af en toe een beetje jaloers is. Maar ze kunnen wel lol hebben met z'n tweetjes en dat is fijn om te zien. Jongens onder elkaar .
ik mag door een operatie 6 weken niet tillen ( nu nog 3 te gaan) en had de 2 weken ervoor ook zoveel last dat sindsdien papa de verzorging voornamelijk doet. voorheen deed ik dat meer, en ja nu trekt ze ook meer naar papa, en kan papa haar ook meer troosten dan mamma maar ja op zich wel logisch als mama weinig kon en mag doen. Het zal straks wel weer bijtrekken hoop ik.
Hier is het redelijk gelijk denk ik, we stoeien en gooien allebei even veel . Wat misschien scheelt is dat we allebei 3 volledige dagen met hem thuis zijn. Maar ik kan me best voorstellen dat het pijn doet als je denkt dat je kleine papa leuker vindt. Sidenote: Ben al 10 gelukkige jaren met mijn man, maar als ik hem met zoonlief bezig zie zwelt m'n hart en hou ik nóg veel meer van hem. Wat een rijkdom...
Hier ook en dat terwijl ik al zijn hele leven werkeloos bij hem ben. . Misschien daarom ook wel. . Papa is altijd blij hem te zien en ik ben blij als ik af en toe even voor mezelf heb.
Mijn oudste is de eerste 2 jaar echt onwijs een papa kindje geweest. Ik vond dat ook vaak moeilijk, ik dacht dat ik dingen niet goed deed, dat ik niet leuk genoeg was. Maar toen mijn oudste goed ging praten werd ik ineens populair, ik kan namelijk erg goed verhalen voorlezen en verzinnen... En hij hield ineens niet meer zo van wild stoeien.. Nu bij nr 2 zie ik ook wel dat hij weer erg naar papa toe trekt. Maar ik kan daar nu ook erg van genieten, ooit trekt het wel weer bij. Als de baby tussen ons in in bed ligt, gaat hij met papa liggen geinen en hij rolt dan afentoe even om naar mij voor een slokje borst.