Lieve lezers, Ik denk dat ik overspannen ben. Ik ben alleenstaande moeder en dat is zwaar en ik werk fulltime. Ik sta overal alleen voor, de verantwoordelijkheid, de keuzes, het huishouden, de boodschappen, de 'fases', elke luier, elk bad, elke fles, elke nacht. Ik hou zielsveel van mijn dochter en ook van mijn werk maar ik heb al anderhalf jaar geen pauze meer. Ik ben doodop. Ik weet niet wat ik moet doen, ik vraag al zoveel mogelijk aan mijn omgeving en eerlijk gezegd helpt dat niet. Het zijn niet de dingen die ik moet doen, het is de oneindigheid, het onafgebrokene. Als iemand boodschappen voor me doet dan schrapt dat 1 van de 100 things to do, maar dan heb ik nog steeds geen energie voor de andere 99. Ziekmeldingen op mijn werk zie ik ook niet zitten omdat het ook een welkome afwisseling is, even contact met volwassenen, even loslaten. Ik snap dat niemand ideeën heeft hoe dit op te lossen maar misschien herkent iemand dit? Ik ben inmiddels wel in therapie. Jill
Klinkt erg zwaar allemaal, sterkte! Is het een optie om een dagje vrij te nemen maar de opvang/oppas van je dochter wel door te laten gaan? Zodat je een dagje even helemaal niks doet. Is geen structurele oplossing maar geeft je misschien wel even een adempauze.
Pittig meid. Ik herken vooral dat je altijd alles zelf moet regelen rondom het huis, de financiën, klussen etcetera. Dat is de keerzijde van single zijn, nooit even een klus of keuze aan je partner over kunnen laten. Pffff hoe vaak ik niet vriendinnen raadpleeg over wat zij zouden doen. Heb je een vriendin waarbij je kan spuien hierover en dat ze dan samen met jou een paar klus/regelweekenden regelt zodat je samen met vrienden even flink die to do list kleiner kan maken? En dat gewoon elke 6 maanden herhalen? En is het een optie dat je meisje een keertje bij familie of vrienden logeert voor een weekend? Even op adem komen, ondanks dat je je kleine meid zal missen, zal je ook even kunnen bijkomen van de 'pauze' van je gezin. Alleenstaand ouder zijn kan pittig zijn, vooral als je niet op tijd hulp inschakelt. Zorg goed voor jezelf want je kleintje heeft je nodig! Neem je weleens vakantie op terwijl de kleine bij het kdv/oppas is? Sterkte en succes
Als eerste wil ik je een dikke knuffel geven en mijn diepste respect uitspreken. Mag ik je een aantal brutale vragen stellen? Is de vader nog in het spel? Zou het eventueel een mogelijkheid zijn als je lieve moppie voorlopig 1 nachtje in de week bij ouders/familie kan slapen? Ik herken de overspannen situatie, ikzelf een pnd en zit ook in therapie. Ik loop wel in de ziektewet. Mijn kleine mop is regelmatig een nachtje bij Opa of Oma wezen slapen, het lost het onderliggende probleem niet op maar zorgde wel voor meer lucht zodat ik aan onderliggende reden van de pnd kan werken.
Alleenstaand ouder zijn kan inderdaad zwaar zijn. Ik ben zelf ook (bewust) alleenstaand ouder en ik ben soms ook moe, uitgeput. Ik herken die 'to-do-lists' wel. Wat mij helpt is om mij goed te bedenken wat ik van die lijst echt MOET doen en wat ik graag WIL doen. Dat is een groot verschil en het geeft mij rust om te zien dat ik een heleboel wel wil, maar dat die dingen niet noodzakelijk zijn. Die komen echt nog wel. Prioriteiten stellen. Is het een optie om de kleine bijv 1x in de 2 weken een dagje naar opa en oma (of een tante, vriendin) te brengen? Zodat je een vaste dag wat tijd voor jezelf hebt? Goed dat je in therapie bent, hopelijk zal het je helpen. En hoe moeilijk het soms ook kan zijn, vergeet niet te genieten van je wondertje.... X
Lijkt me inderdaad echt mega zwaar.. Wat ik af en toe doe is een dagje of een halve dag vrij te nemen van werk terwijl dochter op kdv is. En dan is het even MIJ tijd.. Schiet ik niets mee op met alles wat ik moet doen...maar geeft wel weer even energie.
Het klinkt erg heftig hoor. Het lijkt mij helemaal geen gek idee eigenlijk om eens even tijd vrij te maken van je werk, als dat mogelijk is. Hoe oud is je dochter? Oud genoeg om eens uit logeren te gaan? Kun je even een weekendje bijtanken. Je zou haar anders ook naar een gastouder/kinderdagverblijf/psz kunnen brengen. Als je daar de financiële middelen voor hebt om dat wekelijks te doen denk ik dat je daar wel van opknapt. Ik heb hier een totaal andere situatie, maar als ik het echt even zat ben stuur ik papa eropuit met de kleine en heb ik even tijd om te douchen, make-uppen of even heerlijk de boel schoon te maken. Hoofd leeg en er weer tegenaan. De therapie vind ik erg sterk van je. Knap dat je die keus hebt gemaakt! Dikke knuffel!
Dank je wel voor de lieve reacties. Ik heb een gesprek gehad met mijn baas en ga deels de ziektewet in zodat ik hier en daar wat ruimte kan pakken om bijvoorbeeld korter te werken, ik heb een vrij heftige baan en werk in diensten, mijn werk is 100km verderop. Soms werk ik laat-vroeg en kan ik net even paar uurtje slapen. Nu geeft me dat meer ruimte. Ik vind het heel lastig mijn dochter weg te brengen als ik vrij ben, ik voel me daar enorm schuldig over en doe het daarom ook nooit. Ze is nog nooit gaan logeren ergens, ze is 17 maanden en ik vind haar te jong, ben bang dat ze als ze wakker wordt in de nacht niet kan plaatsen waar ze is en bang is. Ik pak haar vaak bij me in bed als ze in de nacht wakker wordt, ik moet er niet aan denken dat ze ergens in haar bedje staat te huilen en ik kan haar niet troosten. Ik moet al huilen als ik eraan denk. Maar gelukkig heb ik concreet actie nu ondernomen. Mijn dochter is trouwens twee dagen per week bij haar vader (zonder overnachting dus) maar dat zijn dagen waarop ik werk (dus geen tijd voor mezelf). Bedankt voor jullie hart onder de riem <3
Ik denk dat het een deel van het probleem is dat je je dochter moeilijk los kunt laten. Dat je haar niet weg wilt brengen als je vrij bent, of uit logeren. Want dat heb je nodig om te kunnen ontspannen, om het even los te kunnen laten. Uiteindelijk word je daar een betere mamma van! Ik hoop dat je dat ook ziet, en vertrouwen erin krijgt dat ze ook troost bij andere mensen kan vinden. Misschien dat het helpt om mijn verhaal te vertellen. Ik was eerst ook geen enkele minuut alleen, ben alleenstaand + vader niet in beeld. Laat ik de oude situatie even moeder A noemen. Vier dagen per week werk en alle anderen minuten áltijd je kind aan je vastgeplakt dat is gewoon zwaar! Ze zat op een kinderdagverblijf bij m'n werk in de buurt, dus als ik eerder naar huis ging van m'n werk omdat dat niet meer ging (ook deels ziektewet) zat ik vervolgens de hele middag met een kind thuis waar ik misschien nog gekker van werd. En ik was zó moe en zó op dat het echt anders moest anders zou ze deels naar een pleeggezin moeten gaan want het ging echt niet meer (werk niet + zorg dochter niet + psychisch niet). Nu moeder B. Dochter zit nu op een kinderdagverblijf vlakbij mijn huis. Ik kom tussen 17:15-17:30 thuis van m'n werk en ga dan bewust eerst even naar huis. Even neerploffen, even tijd alleen, het is maar 20 minuten maar geeft zoveel rust! Op de uiterste tijd haal ik haar vlak voor 18:00 op bij het kinderdagverblijf. Vaak is ze het laatste kindje. Ik denk ook weleens van 'Oo wat slecht van mij, iedereen haalt zijn kind direct na het werk op en ik bewust later'. Op m'n vrije dag gaat ze ook een halve dag 12:00-18:00 naar het kinderdagverblijf, elke week. Dan breng ik haar weg naar het kinderdagverblijf en roept een leidster 'werkse!'. En denk ik weer 'Oo wat slecht van mij, ik ga helemaal niet werken maar mijn wekelijkse middagje voor mezelf/niks doen!'. Een enkele keer gaat ze uit logeren bij m'n ouders, daar is ze ook 1 dag per week als ik werk dus dochter kent hen goed. Volgende maand ga ik zelfs een hele week op vakantie met een vriendin. Dochter een hele week bij opa en oma logeren. Wederom 'Oo wat slecht van mij?' Als ik de balans op maak, persoonlijk, heeft het mij en m'n dochter zoveel goeds gedaan door tijd voor mezelf in te plannen! Ik heb weer zoveel energie, heb zin om leuke dingen te doen als ik met haar ben, heb alles op orde, ben blij, geniet van m'n dochter, geniet van het leven, m'n werk gaat goed, psychisch gaat het goed, ik zit goed in m'n vel en daarmee dochter ook! Het alternatief was dat ik de hele dag futloos en lamlendig op de bank kon hangen, geen energie om ook maar iets te ondernemen en de minuten aftellen tot ik haar weer op bed kon leggen en telkens hoopte dat ze zo weinig mogelijk aandacht zou vragen... Moeder A of moeder B? Ook al vind ik het ook moeilijk me er niet schuldig over te voelen, ben ik heel heel blij dat ik structureel momentjes tijd alleen heb ingepland in de week. Het heeft me echt een betere mama gemaakt. Ik kan het alleen maar aanraden. Sterkte!
Lieverd, Ik zou je dochter als het mogelijk is lekker ook bij papa laten slapen. Hij kan haar heus opvangen. En als ze dan eens slecht slaapt, troost hij haar heus. Misschien een beetje anders dan jij maar dat is prima, ze kent hem goed genoeg. Hoe eerder ze daaraan went, hoe makkelijker dat gaat. Dan heb jij een avond voor jezelf, of om lekker met iemand af te spreken. Ze is niet meer zo jong dat alles zielig is vind ik persoonlijk. Het is best moeilijk voor jou in het begin maar het went vast. Zeker als je de eerste keren zorgt dat je niet sip thuis op de bank hangt maar iets gaat doen: vriendin, kapper, koopavond shoppen... Je dochter kan het echt wel hebben hoor! Je wordt er vast een meer ontspannen moeder door. En kan je niet afentoe thuiswerken? Hoewel je werk klinkt alsof dat niet kan.