Wie herkent dit? Mijn zoon van 7 maanden heeft 2 nachtjes in het ziekenhuis gelegen ivm bronchiolitis (soort uit de hand gelopen verkoudheid). Ik ben overdag en snachts bij hem gebleven en heb alles zelf gedaan qua voedingen en verzorging. Er is op vernevelen en neusdruppels na niets geks of pijnlijks gebeurd aan z'n lijf (niet beademd/geprikt/sonde gekregen etc, lag wel in isolatie dus alle verpleegkundigen en artsen in beschermende pakken). Gister kwam hij thuis en was hij vooral moe, maar sinds vanmorgen vroeg/vannacht is hij eigenlijk op wat korte slaapjes na aan het huilen. Hij heeft geen verhoging, hij krijgt pijnstillers voor zn keel en drinkt redelijk oké, maar hij is echt ontroostbaar. Ik snap dat zo'n opname ook voor hem geen feest is geweest en dat hij nabijheid nodig heeft, maar kan het echt dat hij dat nog zó moet verwerken? Hoe lang duurde het bij jullie voor het weer 'normaal' was? Normaal is het een supervrolijke en relaxte baby die alleen huilt als z'n eten te lang duurt, dus dit is zo zielig
Ach gossie, arm kereltje! Is ook niet niks, zo'n ziekenhuisopname en dan ook nog eens die 'gekke' mensen in al die 'gekke' kleding. Wilt hij wel bij je zijn? Veel lichamelijk contact, helpt dat om hem rustig te krijgen? Desnoods overdag even tijdelijk bij je laten slapen en voor de nacht een nachtlampje. Mijn oudste heeft met 10 maanden een week in het ziekenhuis gelegen met het RS virus, kan mij niet echt meer herinneren dat hij zo onrustig was. Mijn jongste heeft 3 keer een week in het ziekenhuis gelegen. 2 keer vanwege huilbaby om de baby te "resetten" (terwijl hij reflux en koemelkallergie had) op leeftijd van circa 1 maand en 2,5 maand. Laatste keer was hij ook zo rond de 7 maanden vanwege een pittige longinfectie. Na de eerste opname bleef hij onrustig, maar niet zo gek bij medische problemen die een kinderarts niet wilde zien/geloven. De tweede en derde keer 1-2 weken van slag geweest nadien. Veel bij ons gehouden om te zorgen dat hij sliep, scheelde voor ons een heleboel lopen naar boven. Op een gegeven moment merkte ik aan hem dat hij niet ging slapen als hij bij ons lag. Dat was het moment om hem bij slapen in bed te leggen en indien nodig in bed of op zijn kamer te troosten. Het ging vanzelf beter. Het is inderdaad een stuk verwerken. Laatste keer was ik fulltime bij hem en deed ook de volledige zorg. Het is heel zielig ja. Sterkte