hallo allemaal, ik ken een kindje van bijna 2 jaar, hij doet de hele dag niks, kan echt de hele dag zitten en alleen maar staren. als je eten voor ze neus neerzet doet hij niks, je moet helemaal zijn hand begleiden en na 10x doet hij het nog steeds niet zelf, en zo is het ook met drinken, hij drinkt niet hij blijft gewoon stil staan, en er gebeurd niks! dit is toch niet normaal? of ligt het aan mij?
Dat lijkt me niet nee. De kindjes van 2 die ik ken (van mezelf en anderen) die kan je haast niet bijhouden kwa actie! Praat het wel? Ben bang dat hier toch iets speciaals mee aan de hand is... En heb zo een idee maar omdat ik geen dokter ben en geen verkeerde ideen wil geven zeg ik er maar niks over verder...
hij praat amper, maar ik denk dat hij een achterstand heeft omdat hij thuis alleen maar tv kijkt, want thuis doet hij ook niks, dat heb ik van zijn grote zus. hij kijkt, staat en dat is alles.
maar hij kan wel andere kinderen na doen! dan kan hij ook wel spelen, maar zelf niks verzinnen. en als hij naar bed gaat, is het gelijk een heel ander kind, huilen schreeuwen, zijn bed uit klimmen, wel 25 keer!!! dat komt denk ik omdat hij thuis zijn middagdutje op de bank doet en snachts met zijn ouders mee naar bed gaat, omdat hij anders zijn bed uit klimt.
Denk niet dat dit alleen maar van tv kijken komt hoor, ik kan Thijmen voor de tv zetten, maar na 5 minuten staat hij ergens anders. Wat is jouw relatie met dit kindje? Misschien kun je eens met de ouders praten hierover?
ik pas 5 dagen op hem.... maar deze ouders kunnen niet zo goed nederlands, komen uit zimbabwe, ik heb er al wel eens met andere mensen over gepraat, die ook werken met kinderen, en hun zeggen dat hun het ook hebben meegemaakt, het is een heel andere cultuur, en gaan anders met de kinderen om. bijvoorbeeld: hun vinden het belangrijker dat het huis schoon is en zetten de kinderen rustig weg, ik weet niet of dit waar is maar dit hoorde ik van iemand anders
maar ik word er gewoon heel erg verdrietig van als ik hem zo de hele dag zie zitten, het zit gewoon niet in hem en iedereen zegt jaa zo is hij gemaakt...
Als hij 5 dagen bij jou is, heb je toch wel een grote invloed op hem hoor. Komt hij al lang bij jou? En speelt hij wel met dingen of is hij geinteresseerd in dingen? Ik zou toch proberen om met de ouders te praten over wat hij thuis doet of aangeven wat hij leuk vindt. Naar mijn gevoel is dit meer dan een cultuurverschil, ook al ga je anders met kinderen om dan nog gaan ze onderzoeken en ontdekken enzo. Het enige andere wat ik kan bedenken is dat je contact opneemt met het consultatiebureau waar hij loopt (gaan ze daar naar toe?). Misschien zijn er hier professionals die weten wat te doen?
hij is nog niet zo heel erg lang, pas sinds vorige maand, en sinds dat hij hier is, leerd hij wel dingen. ik ga met hem zwemmen, toen hij daar kwam zat hij helemaal te shaken, hij wist niet wat hem overkwam. hij leerd ook dingen van mijn dochtertje, zij doet van alles voor en we doen veel dingen samen, maar ik kan niet de hele dag met hem bezig zijn. er kwam vooruitgang in, maar nu was hij 4 dagen niet geweest en je merkt gelijk weer het verschil, hij komt binnen, ik vraag wat hij wilt doen, en zijn moeder zegt: tv kijken, en ook al zet ik de tv uit, hij blijft zitten, ik moet hem echt pushen om wat te doen, ook in de speeltuin. maar wat ik ook zo erg vind, hij gaat binnenkort alweer bij mij weg, want dan gaat hij met zijn moeder voor 1 jaar naar het buitenland, en dan past er iemand anders op hem
wat zielig zeg....zo hoort een kindje niet te zijn. als je dan toch 5 dagen pw oppast, zal ik hem gaan stimuleren. Positieve aandacht geven, boekjes lezen met hem, tv uitlaten, van t eten iets gezelligs maken. dat heeft tijd nodig om te groeien...(ik weet niet hoelang je al oppast) t lijkt me ook een vorm van geen aandacht geven. als hij bij t naar bed gaan alles bij elkaar schreeuwt en uiteindeiljk met zijn ouders mee naar bed mag...tja...sommige kindejs halen de schade 's avonds in he...als je van een slaapprobleem af wil moet je zorgen dat het kind op de dag voldoende aandacht heeft gehad. ik zal hier echt beroerd van zijn, zal dit mijn oppaskindje zijn....bah...wordt er nu al naar van. t kan idd een soort van verstandelijke handicap zijn...kan zich niet goed uiten, wordt niet op de juiste manier gestimuleerd...zielig!
ik ben ook hard met hem bezig, maar hij is maar 3 maanden bij mij! en dat is dus harstikke weinig, ik ben bang dat mijn harde werken voor niks is, want thuis of bij de andere oppas, vriendin zal het weer anders gaan, en word hij weer zo. ik vind het ook harstikke zielig om het te zien en daarom zit ik er ook wel mee, maar je gaat je er ook een beetje aan eriteren, iedereen zegt, lekker makkelijk toch hoef je niks te doen, maar ik kan dat niet, een kindje moet niet zitten en niks doen, het hoord te bewegen... bedankt voor jullie reacties!
Misschien heeft hij een soort trauma opgelopen bij de verhuizing van Zimbabwe naar Nederland. Of in het land van herkomst?
als ik op zo'n kindje zou passen zou ik het liefst willen dat ie helemaal bij mij bleef..maar goed dat kan natuurlijk niet denk dat het ook wel wat met de cultuur van de ouders te maken heeft. de (afrikaanse) cultuur is wat makkelijk in het opvoeden van kinderen. (voordat ik het hele forum over me heen krijg.. dit is geen aanval op andere culturen dan de nederlandse!!) maar hoe je het uitje naar het zwembad beschrijft kan dit inderdaad ook een speciaal kindje zijn. ik snap dat je er graag energie in wil steken, maar dat dit waarschijnlijk een soort van 'water naar de zee dragen' is. maar het geeft wel een goed gevoel dat je het kindje op ziet bloeien. dus ik zou zeggen: doe wat je hart je ingeeft!!
Bij mijn gastouder was een meisje van 2 en half die uit Angola kwam. Ze sprak nog geen woord nederlands en kon ook alleen maar zitten en voor zich uit staren. En als de tv aan stond dan keek ze daar na. Ik weet niet echt wat mijn gastouder met haar heeft gedaan, want 2 weken na dat meisje kwam, ben ik gestopt met werken.
Overigens...mijn man komt ook uit Afrika (kameroen) en de opvoeding is inderdaad heel anders. Hij heeft wel gewoon gespeeld hoor, maar hij heeft gewoon nooit zijn moeder tegen gesproken. Er was geen ruimte voor discussie, moeders wil is wet, en daar is niks tegen in te brengen. Daardoor heb ik een man die moeilijk kon praten.... Gelukkig gaat dat nu al stukken beter.
Hoe lang is hij al in Nederland? Wie weet wat hij allemaal in Zimbabwe heeft meegemaakt. Of is hij in Nederland geboren? Wij hadden in ons vorige huis Afghaanse buren, de oudste was toen een jaar of 5. Hij leek autistisch te zijn. Wij kregen toen te horen dat toen hij een jaar of 2 was en al redelijk praatte, vanuit een kast waar hij verstopt zat, had gezien dat zijn opa en oma vermoord werden. Sindsdien had hij niet normaal meer gepraat en geen normaal gedrag meer vertoond. Maar goed, misschien is er wel iets heel anders aan de hand met jouw oppaskindje, maar dit is het eerste waar ik aan moest denken.