Hoi, Hebben jullie tips voor me. Ik ben zo moe! Mijn baby wil vanaf dat ze 5 en halve maand is niet meer naar bed. Nu dacht ik steeds tandjes enz en weet ik het wat. Maar moet dus elke avond een uur bij d'r bed zitten en dan is ze daarna weer wakker.ze ligt dus al een tijdje bij ons omdat ik gewoon te moe ben om die strijd aan te gaan. Nu wil ze lopen en krijgt ze kiezen ofzo maar ik ben dus de hele dag met haar bezig. Aan m'n man heb ik niks want die zegt altijd, geef maar een zetpilletje of laat maar gewoon spelen. Als ze doodmoe is!! Hij doet verder ook amper wat met haar. Ik werk niet dus ze is zo eenkennig als wat. Ik kan niet naar de wc, de was niet doen, kan overdag niet douchen, niet opruimen niks meer! Ze begint keihard te krijsen. Er komt ook niemand hier op visite, ze gaat ook nergens naar toe alleen naar oma. Dat vind ze dan ook wel leuk. Maar de rest van de Fam. Interesseert zich. Niet voor ons alleen via Facebook. Ik ben nu echt overvallen door verdriet. Ik ben moe, heb hoofdpijn, slaap slecht, voel me onbegrepen door m'n man. Ik ben ontzettend prikkelbaar dus we hebben constant ruzie wat er tot leid dat we het zo samen niet lang meer volhouden. Ik ben echt kapot. Wat moet ik doen? Haar laten huilen?? Help..
Breng je kleine meisje een dag (of twee) naar oma en ga bijslapen en ontspannen! Morgen of overmorgen mag je man gezellig de hele dag voor haar zorgen en heb jij eigen tijd. En vanaf nu moet je dat lekker structureel in gaan bouwen. Een avondje per week voor jezelf ofzo. Verder zou ik een goed gesprek met je man aan gaan en de taken beter verdelen. Jij werkt dan wel niet maar het is ook zijn kind! En je meisje iets minder aandacht geven. Laat haar maar eens huilen als jij gaat douchen of de was moet doen. Ze moet er maar aan wennen dat je niet 24/7 in dienst van haar staat. Veel succes!
Ik herken wel dingen uit jou verhaal. Maar het niet willen slapen, speelt hier vooral overdag. En dt leidt ertoe dat ik nergens aan toe kom momenteel. Hij is ook erg moe maar wil gewoon niet slapen, of ja een half uur. Over de hele dag! Als ik moet stofzuigen of was vouwen etc, zet ik hem in de box. Wat hij niet altijd leuk vind maar dan heeft hij even pech. Ik ben ook echt doodmoe van de lange dagen. Ik slaap veel Bij in het weekend momenteel en savonds vroeg naar bed. Ga een goed gesprek aan met je vriend. Want hij moet jullie echt helpen en taken overnemen.
Kan ze even bij oma blijven? Al is het maar een paar uurtjes, maar bv een nachtje logeren geeft jou natuurlijk ook even een goede nacht. Ik denk dat je met even wat afstand, rust en tijd voor jezelf, er weer tegenaan kan. En dan bv iedere week een paar uurtjes naar oma zodat jij even rustig de tijd voor jezelf hebt?
Heb net oma ( mijn moeder) gebeld en die kwam langs, gaf aan dat ik het erg moeilijk vind dat ik geen stap kan verzetten of ze begint te huilen en dat ik gewoon moe ben. Daarbij zei ik ook dat er ook niemand langs komt, dus als ik haar eens ergens breng is ze bang want het is allemaal vreemd, ook bij de zussen van mijn man. Toen zei m'n moeder tegen mij, waarom zouden wij haar een dagje nemen? Jij bent toch thuis. Ik moet me dus maar niet aanstellen en blijkbaar was ik volgens haar nog niet klaar voor een kind. Nou dat kwetst me erg want ben al vanaf haar geboorte alleen nog maar mama en verder niks meer en ik doe alles voor haar.
Misschien is dat ook wel het hele punt een beetje meid, je hoeft niet bij iedere krijs op te draven voor dr. Ze moet zichzelf ook leren vermaken.
Wat een stomme reactie van je moeder zeg, bah! Heb je niet een goede vriendin ofzo waar je meisje heen kan? Een van je schoonzussen? Je stelt je zeker niet aan, moeder zijn is soms gewoon zwaar. Je bent niet alleen mama, je bent ook jezelf nog en het is belangrijk dat je daar vanaf nu aan gaat werken meid! En probeer het te combineren soms, ga erop uit met je meisje. Spreek met iemand af om te lunchen of winkelen. Doe weer dingen die jij leuk vind
Wat naar dat je moeder je zo laat voelen zeg. Heeft echt niks te maken met klaar zijn voor een kind ja of nee. Het eerste jaar is gewoon echt pittig maar echt dat word beter. Je kindje zit nu met 9 maanden echt in de fase van verlatingsangst en ook dat gaat al snel weer beter. Nu is dat echt moeilijk (weet zelf ook nog heel goed dat ik geen stap meer kon verzetten of mijn gezicht in de nacht niet meer moest laten zien want dan kwam ik niet meer weg) maar over een maand zul je zien dat het minder is. Heb je geen vriendinnen met kinderen? Ik ging zeker 2 keer per week de deur uit ergens op visite waar ook kindjes zijn. Zoontje vind dat geweldig om met andere kindjes te spelen en zo kon ik hem ook eens keer keertje daar laten als ik iets anders had. Vaak hebben ze ook van die speeluurtjes voor kindjes die nog niet naar de psz kunnen gaan. Hier is dat elke woe ochtend. Je moet er dan wel bij blijven maar dan leertje je kindje wel met andere kinderen en mensen contact te hebben. Ik ga daar dus niet heen omdat ons zoontje vaak genoeg ergens anders speelt. Het slapen heb ik niet echt tips voor. Wij hebben vanaf een maand of 6 ervoor gekozen om hem wel te laten huilen voor het slapen en hebben een zoontje die toen al snel goed zelf ging slapen en ook niet meer voor uit bed hoefde te komen. Hier heeft wel geholpen om meerdere spenen in bed te leggen want ze vallen uit bed en dan pakt hij in de nacht zelf een nieuwe en gaat verder slapen.
Ik denk dat je moet leren dat je er ook voor jezelf moet zijn. Ik vond dat ook heel moeilijk hoor, maar op een gegeven moment moet je echt even tijd voor jezelf afdwingen; als papa thuis is, even je dochter bij hem installeren en lekker gaan douchen ofzo, dat soort kleine momentjes zijn al heel belangrijk. En hou contact met de buitenwereld; ga op de koffie bij familieleden, ga samen met je dochter bv baby-zwemmen of een cursus met muziek, of met z'n tweetjes de stad in en ergens wat drinken. Dat maakt voor mij zoveel verschil! Als je telkens alleen thuis bent, lijkt het huilen ook veel harder dan als je lekker samen iets onderneemt. En gewoon die activiteiten geven je weer ruimte om te ademen Ik denk ook dat veel moeders dit doormaken hoor, ik vond het eerste jaar echt heftig!
O dat is echt vreselijk he mijn oudste was precies zo. En over dat ze eenkennig is at ligt echt niet alleen aan dat je thuis bent hoor! De één heeft het meer dan de ander. Ik ben ook thuis, bij de oudste ging ik ergens werke en nam haar mee maar dat heeft niks veranderd aan de eenkennigheid hoor. Volgens mij zit jij echt in die fase. Ik heb heel wat afgehuild dat ze niet eens éven in de box wilde maar meteen krijsen. Douchen doe ik sowieso niet trouwens als ik alleen met de kids ben. En ik heb er nu twee dat is iets makkelijker. Maar echt, plan kleine stapjes, bijv. -Nu doe ik even de afwas en beeb gaat in de box. Dat is 5 minuten. Wil ze niet? Laten huilen. Soms gaan ze ineens toch nog spelen en anders kan ze na 5 minuten weer bij je zijn. Mijn was hangt in de bijkeuken en daar heeft mn man een schommel gehangen destijds, lekker bij je dat gaat vaak wel ff. En verder, schandalig van je man.. hij moest juist jouw steunen, het is retezwaar! En dan ook nog je moeder.. ga echt het gesprek aan met je man, vraag of hij een dag thuisblijft, desnoods op zaterdag, kan hij zien wat het is en jij kunt er even uit. Gewoon een uurtje naar de winkel. En inderdaad, ga je wel lekker wandelen enzo? Fietsen misschien al? ook al heb je de energie niet, (herken het helemaal..) toch doen. Je knapt er meestal toch van op. Ik maakte altijd het eten klaar als ze even slipe, en in de moeilijke tijd tussen 5 en 6 uur als mn man er nogniet was fietste ik heel het dorp door. In de winter, was al donker, haha. Maar het werkte, ze was stil. daarna eten opwarmen en manlief was er weer. Niet dat hij zoveel deed maar gewoon de aanwezigheid. Laat je man een uur bij het bed zitten en ga zelf even douchen of naar de winkel dan. Sterkte!
Dank jullie. Vond het ook een rare reactie Heb weinig vriendinnen die ook kindjes hebben. Verder m'n schoonzussen is ook weer zo'n apart verhaal. Ze vragen nooit naar de kleine, komen nooit langs, alles moet van ons af komen. Ze zien haar alleen maar bij familie gebeurtenissen. Of dus op Facebook Ik moet haar ook meer los laten maar vind dat heel moeilijk.
Wat vervelend voor je! De reactie van je moeder is ook geen hart onder de riem. Ik zou ook lekker samen erop uit gaan. Samen fietsen, wandelen..zwemmen. Wat ik doe als ik echt even wat wil opruimen of de was doen...ik stop hem in de draagdoek of draagzak op mijn rug. Wordt hij heerlijk intspannen van en is toch dicht bij me. En 9 van de 10 keer valt hij door het gehobbel nog in slaap ook.
Ja, denk ook wel dat het de eenkennigheidsfase is, voorheen sliep ze perfect. Kon alles met d'r doen, wegleggen, wegzetten, etc. Maar nu... Bovendien is ze ook nog heel gefrustreerd omdat ze wil staan maar dat lukt nog net niet helemaal. Ik ga ook wel lekker wandelen hoor, neem dan de honden mee, of lekker fietsen maar vind het zo lastig als ik ff rust wil of ff wil strijken dat zij dan meteen begint te schreeuwen. Kan soms nog geeneens naar het toilet. Omdat ze van de week zon last had van d'r tandjes/kiezen hebben we haar bij ons te slapen gelegd, maar nu krijg ik haar dus helemaal het bedje niet meer in. Als ik wegloop is het drama. Hopelijk gaat het weer over.
Moeder zijn is soms best zwaar. Ik ben zelf blij dat ik werk, daardoor ben ik een betere moeder. Soms denken mensen dat het makkelijk is om thuis te zijn met kids, misschien is dat voor sommige ook zo, maar ik kom tot rust op kantoor Op heel veel plekken hebben ze speelgroepjes, zoals al eerder gezegd. Misschien is dat iets? Ben je wel het huis uit, en even toch iets anders. Of via hier nieuwe vrienden, met kinderen, maken en daar eens mee af spreken. Je partner mag idd ook best eens voor haar zorgen. Ga lekker een dagje op pad met vriendinnen. Vanaf 6 maanden is het helemaal niet zo erg meer als ze eens een keertje wat langer huilt. Dus even een adem pauze nodig? Neem deze. Het is jammer dat je weinig aan je familie hebt voor zoiets. Probeer het te accepteren en leef je eigen leventje. Maak van hun gemis niet jouw gemis. (Zij missen de groei van je dochter )
Enne.. zet vooral geen foto's en updates over je dochter op Facebook (I hate it) misschien krijg je dan wat meer reallife contact. Zo voed je het denk ik dat ze alles toch wel meemaken.
Nog wat aanvullende tips: Ik lees dat je 'alles voor haar doet', alleen nog maar moeder bent en dat ze echt als een blok aan je been hangt. Ik lees geen signalen van medische zaken, behalve dan de tandjespijn, (maar geef daarvoor toch echt een zetpil, al is het maar om even te testen of het daar beter van wordt. Zoja: tandjespijn, zonee: verlatingsangst). Op basis daarvan is het misschien verstandig om een pedagoog eens mee te laten kijken en tips te laten geven. Ik krijg de indruk dat je op echt elke kik reageert en dat is prima als ze niet lekker zijn, maar als ze goed gezond zijn en geen pijn hebben, zal ze ook echt moeten leren zichzelf te vermaken. Een pedagoog kan je helpen om te onderscheiden wanneer je haar even kunt laten piepen en wanneer ze je echt nodig heeft Als je man thuis is: ga er op uit. Hij redt zich wel en hij kan nu zo hard roepen dat je haar maar even moet laten, maar als het echt nodig is, zal hij ook heus voor haar doen wat ze aan zorg nodig heeft. Laat dat dus los en ga af en toe even alleen weg. Al is het maar een kwartiertje voor een brood en melk naar de supermarkt. Uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat dat soort kleine momentjes grote oplaadmomenten zijn! Schaf een draagdoek aan: als ze dan echt niks wil, kun je haar lekker op je rug dragen en kun jij ondertussen gewoon strijken en allerlei andere dingen doen. De ervaring leert hier dat na een uurtje hangen in de doek bij mij, dochterlief vervolgens wel even lekker zelf kan spelen, (wel met de kanttekening dat ik gepiep omdat ze geen zin heeft om zelf wat te gaan doen, langs me heen laat gaan. Dat zal bij jullie ws wat in balans moeten komen ook eerst nog). Succes!
Zoek een mama-ontmoetingsochtend in de buurt. Bijna overal zijn die er wel. Ga naar weegmoment van cb en stel daar je vragen, zij kennen ook allerlei mogelijkheden in de buurt. En dit weekend (en bij voorkeur elke week) ga je zonder kind boodschappen doen. En lekker koffie drinken op terras, naar de kapper, enz. Zorg dat je minimaal 3 uur weg bent en laat kind bij papa. Goede ervaring voor beiden. Niemand wordt beter van een martelaar als moeder of vrouw.
Ik sluit me helemaal bij aan. Je dochter heeft ook een vader. Geef ze 1-op1 tijd om band met elkaar te krijgen. Door simpelweg weg te gaan voor een paar uur. Door zelf zo enorm bovenop te zitten bij haar help je jezelf niet, je dochter niet (ze moet leren dat ze volledig kan vertrouwen op haar beide ouders), en je man niet.
Je dochter zal inmiddels ook wel oververmoeid zijn en ik denk dat je die spiraal moet proberen te doorbreken.. Hoe laat leg je haar s'avonds op bed? Hoe laat is ze dan wakker s'ochtends? Hoe laat leg je haar overdag op bed?