Postnatale depressie???

Ik kon maandenlang elke dag alleen maar huilen, was neerslachtig en zelfs zo erg dat ik dacht: "laat maar zitten ik wil niet meer". Ik zag alleen maar beren op de weg en kon echt van niets meer genieten. Constant moe ook als ik goed geslapen had en ook constant piekeren. Vond mijzelf er niet toe doen en dat mijn man maar beter een ander kon zoeken.

Met hulp ben ik er wel bovenop gekomen. Soms nog zware periodes, vooral als ik ongesteld ben. Het is heftig, je wenst dit niemand toe maar het overkomt je.

Sterkte! Als je nog vragen hebt pv me maar

 

Ik heb 2 x een pnd gehad. Een pnd heb je wel in verschillende vormen. Het is dus moeilijk te zeggen waar de grens ligt vanaf wanneer je over een depressie spreekt.
Ik voelde me elke dag ontzettend down, ik had het gevoel alsof iemand constant mijn keel dicht kneep. Ik had geen zin om voor mijn baby te zorgen. Ik wilde het liefst hard wegrennen uit de thuissituatie. Als ik op straat liep met de wandelwagen was ik jaloers op mensen die zonder baby "lekker vrij" op straat liepen. Totale paniek ervaarde ik ook heel vaak. "Als iemand anders voor mijn kindje wil zorgen vind ik dat ook prima", heb ik ook enkele keren gedacht. En ja, zelfs het gevoel van "houden van" ontbrak.
Kortom: 1 grote ellende! Wat heb ik me rot gevoeld. En als ik er nu weer aan terugdenk krijg ik weer tranen in mijn ogen en kippenvel over mijn hele lijf.
Overigens heb ik nooit (echt NOOIT) mijn baby iets aan willen doen. Ook al ontbrak de echte moederliefde, zorgde ik altijd goed voor mijn kindjes.
Het enige wat bij mij goed heeft geholpen is: de tijd. Letterlijk. Hoe verder het eerste jaar vorderde, hoe beter ik me voelde. Pas op de eerste verjaardagen begon ik me weer een beetje mezelf te voelen. Ondanks praten met alles en iedereen (ook psych).
Een pnd is écht zwaar. Nog af en toe ervaar ik restantjes ervan. Ik ben nog steeds af en toe paniekerig maar voel me echt 90% beter dan vorig jaar.
Hoe dan ook, het komt goed. Maar praat erover!

 

Nog even een aanvulling; het leeftijdsverschil tussen mijn kindjes is dus ook de oorzaak van mijn eerste pnd. Ik dacht ook dat ik bij mijn tweede geen last zou hebben van een pnd omdat ik tenslotte 9 jaar ouder was. Niets was minder waar. De pnd was de tweede keer misschien nog wel heftiger!
Een derde komt er dus sowieso niet.... Ik denk werkelijk dat ze me dan beter kunnen opnemen in een inrichting, zeg ik wel een gekscherend. Maar eigenlijk is daar geen woord van gelogen....

Mocht je behoefte hebben, mag je altijd pb-en

 

Ja Sneeuwvlokje verwoord het gevoel heel goed. Zo ervaarde ik het ook. En bij mij zit er ook 5 jaar tussen om die reden.
Ik kon nergens meer van genieten en voelde me vreselijk somber en dus ook schuldig tegenover mijn partner en kinderen.
Ik sliep heel slecht waardoor je in een visieuze circel terecht komt. Het was vreselijk. Ik kan nu nog wel sombere dagen hebben. Maar ik heb gelukkig veel lieve menseb om me heen en ga regelmatig wat voor mezelf doen. Hapje eten met een vriendin oid. Dat vind ik heerlijk

 

Hier ook (gehad), en om die reden komt er wat mij betreft ook nooit meer een tweede. Bij mij speelde ook nog eens mee dat ik vlak voor de geboorte van mijn zoon verhuisd ben naar de andere kant van het land en in een totaal isolement raakte, zeker toen mijn zoon een huilbaby bleek. Ik had niks of niemand die het even over kon nemen. Ik sliep slecht (of niet, eigenlijk. Dutjes overdag deed ik niet), at slecht tot niet, zorgde niet voor mezelf. Ging 2 keer per week douchen of zo. Alles was zwaar, alles was eng. Futloos en nergens zin in. Ik kon ook niet genieten van mijn zoon, zelfs vlagen van boosheid naar hem toe ervaren omdat hij alleen maar huilde. Het voelde echt letterlijk alsof iemand mijn keel dicht kneep. Ik ben weer gaan werken toen hij 11 weken was en dat hielp al heel erg. Zodra hij de 6 maanden was gepasseerd werd het ook alweer iets draaglijker. En pas vanaf zijn eerste verjaardag kan ik zeggen dat ik er weer helemaal ben, ondanks dat ik de restjes van die heftige periode nog wel voel vaak, ook al hangt dat bij mij nog wel samen met de heimwee die ik heb. Ik heb een psycholoog opgezocht toen mijn zoon 9 maanden was, maar dat hielp niet echt. Enige wat hielp was tijd. Het is echt rot! Maar je komt er uiteindelijk wel. Misschien nog een tip: laat even bloedprikken op je vitaminewaardes en je schildklier etc. Die kunnen na een bevalling nogal van slag zijn en bijdragen aan (of zelfs de reden zijn van) een depressie.
Veel sterkte en ook mij mag je pb'en als je behoefte hebt.

 

Je schrijft zelf al: slaapgebrek is de oorzaak van je gevoel. Dan is het geen depressie.

 

Helaas ook een pnd gehad. Een zwarte periode...
Ik sliep slecht of niet, was heel neurotisch, had dwanggedachtes, was futloos en alles was mij teveel. En verder veeeeel angst.

Vervelend dat je je zo voelt. Wij kunnen niet voor jou inschatten of je een depressie hebt. Die is er in allerlei soorten en gradaties. Tijdens mijn pnd had ik meer last van paniek en angst dan somberheid en dat werd idd slechter door bepaalde omstandigheden. Feit is wel dat je je niet goed voelt en hier zorgen over maakt, want anders had je dit topic niet geopend. Heb je wel een goed gevoel bij de psycholoog? Anders een andere zoeken?

 

Ik heb geen pnd gehad maar herken wat je schrijft.

De jongste is een mnd te vroeg geboren en is een erg onrustige baby geweest. Tijdens de eerste week is hij dankzij mijn eigen alertheid op tijd geholpen om op krachten te komen. Fouten door de kraamhulp waren hier de boosdoener. De kraanwerk is erg heftig geweest. Ook kwamen er externe factoren om de hoek kijken. Halverwege mijn kraamweek kreeg ik op een brief van mijn werk met een hoop gezeik. Ik was aan het vechten om.onze kleine man op kracht te brengen en sliep nauwelijks. Na de kraanwerk rolden we van het 1 in het ander. De kleine man huilde/krijst m.n. in de nachten uren achter elkaar. We werden niet gehoord. Al met al hebben we de eerste maanden heel veel slapeloze nachten gehad. Hij heeft 3x in het ziekenhuis gelegen met infectie en de oudste werd pas toen de jongste 4 mnd was 2. En ik ben 2 en zeg tegen alles nee. Met 5 mnd kwam ik er door het werk van mijn man alleen voor te staan. Ik probeerde te genieten. Deed dat ook wel, maar was te moe voor wat dan ook. Had nergens meer zin in en zag al op tegen boodschappen doen. Ik wist gewoon niet meer hoe het aan te pakken. Gelukkig is het goed gekomen. Ok. Ik slaap de nachten nog steeds niet door nu hij 15 mnd is, maar hou ziens veel van mijn kinderen.

Sterkte

 

Hoi,

Wat vervelend dat je je zo rot voelt.
Ik heb 3 jaar geleden een pnd gehad en had ook nergens zin in.
Als ik opstond werd ik al zenuwachtig voor wat de dag zou brengen.
Zou mijn kind de hele dag gaan huilen? Wat als ik hem niet kan troosten? Wat als hij niet wilt slapen? Enz enz.
Savonds voelde ik mij beter en dacht ik dat ik het wel weer aankon.
Maar zodra het weer ochtend werd begon het weer.
Ook ik was jaloers op mensen die nog geen kindje hadden en konden gaan en staan waar ze wilden.
Of mensen die al een ouder kindje hadden.
Ik ben iemand die graag alles onder controle wil houden en door de komst van mijn zoontje werd dit volledig in de war geschopt.
Uiteindelijk ben ik na 3 mnd pas doorverwezen naar GGZ.
Daar heb ik hele goede hulp gehad: gesprekken en deelname aan bijeenkomsten waar ik andere moeders ontmoette met een pnd.
En medicijnenen hebben mij echt goed geholpen.
Zo blij dat ik er niet mee rond ben gaan lopen.

Heel veel sterkte