Steeds als ik alleen ben en dochter komt uit bed heeft ze van die overdreven krijsbuien, niks is goed. Ga k eve naar de winkel hoor je haar niet en thuis begint t weer. Als je boe zegt bij wijze van... Echt compleet overstuur. Douchen wil ze niet in de badstoel dus dan maar huilend op de douchevloer afspoelen Ben er ZO flauw van en heb er helemaal geen zin meer in zo. Wordt er ook kwaad van Ze ligt nu in bed te krijsen en ik ben beneden, als iemand tips heeft graag Ze is 13 mnd (O en excuus voor de "dt" in de titel snel getypt, moet natuurlijk word zijn)
Oh wij hebben dat nu ook maar mijn zoontje is ruim 1,5 (20 maanden) dus wat ouder. Dat is echt wel dreumes/peuterpuberteit. Zelfs de verkeerde beker geven of z'n sok die uitgaat is compleet overstuur raken/boos worden/ driftig. Ik denk dat die van jou in die vreselijke aanhankelijkheids/verlatingsangst sprong zit. Die vond ik ook lastig! Het is een fase.....
O vreselijk he, hier ook al maanden. Gelukkig niet elke dag maar toch wel met enige regelmaat, sinds een tijdje stoppen we haar weer in bed als ze blijft krijsen. Het is een fase, denk ik 😅
Ik denk toch ook verlatingsangst of iets in die trant. Was hier op die leeftijd ook weer even wat erger, hij hing alleen maar aan m'n benen. En nog komt het met regelmaat even terug. Rond de 17/18 maanden ook gehad en nu ook net weer 2 weken van lastige buien en drama's bij naar bed gaan gehad. Het zijn inderdaad geen leuke fases, maar gelukkig gaan fases ook weer over. Probeer te genieten van alle leuke momenten, dat geeft je weer energie. Ons zoontje was vanavond tijdens het eten zo gezellig en hij heeft voor zijn doen ook een keer goed gegeten, hier genieten we dan echt van, het was gewoon echt super gezellig aan tafel.
Verlatingsangst zou best wel kunnen, gek dat ik daar niet aan gedacht heb!. Optillen is vaak wel goed maar met mijn rug en die warmte... ze kan in een split second van lachen naar huilen gaan en andersom. Als een klein dingetje haar niet zint begint ze weer. als ik dan even wegloop komt ze boos en huilend achter mij aan gekropen Ik hou me er ook wel aan vast dat t wss een fase is en ze kan een heerlijk vrolijk kind zijn dat me spontaan komt knuffelen maar merk wel dat ik t moeilijk vind om mee om te gaan, heb een kort lontje en t vraagt juist heel veel geduld dus kom mezelf wel ff tegen zegmaar
Wij zijn net uit die fase idd! Duurde helaas lang! Ook een topic over geopend paar weken geleden. En na 1,5 maand was het ineens over. Gisteren op gemeentehuis bleef ze zelfs lekker spelen toen ik 20 meter verder naar het loket liep. Terwijl ze tot aan vorige week echt meteen met me mee gelopen was. Ik vond het een van de pittigste fases, en heb er ook niet altijd geduld voor. Dan begon het bij opstaan al en word daar zo kriegel van 's ochtends
Herkenbaar! Mijn dochter is afgelopen maandag 1 geworden. Maar sinds een paar maanden kan ze ook heel snel van vrolijk/lachen naar huilen/boos gaan. Ik weet ook niet altijd hoe hiermee om te gaan. Maar ik merk wel hoe meer ik daar aandacht aan geef (lees: boos/krijsen) hoe erger het wordt. Dus ik pak haar gewoon op, en doe net alsof mijn neus bloed. Ik leid haar dan af met een spelletje oid. Op dat moment praat ik dan niet tegen haar (dan wordt ze namelijk nog bozer) en ga "spelen" met haar speelgoed. Ze wordt dan nieuwsgierig en gaat uiteindelijk vrolijk zelf spelen. Ik sluip dan weer weg .. Onder tussen in mijn hoofd... het is een fase, een fase, een fase...
Wat fijn te lezen dat het een "normaal" verschijnsel is. Ik word ook best moe ervan en mijn vriend appte me vanmiddag op m'n werk dat hij er ook gek van werd, hij is vrij vandaag. Niets is goed hè.. werkelijk niets. En ze worden ook moe van zichzelf want ze lag er heel vroeg in. Faaaaaaases!