Wat is normaal?

Ach meis, herkenbaar herkenbaar! Wij hebben ook een moeilijke baby (gehad). Ook niks goed, uren mee rondgelopen in onze armen. Vreselijk! Lag inderdaad nooit rustig te slapen.
Hier waren het met name krampjes, werd minder met vier maanden. Maar ow, wat voelde ik me rot. Ik kan alleen adviseren: ga erin mee, met je kindje. Doe wat op dat moment goed voelt voor jou.

 

Meid ik herken je gevoel maar eerlijk gezegd: de baby's die je omschrijft als normaal... klinken als wonderkinderen!

 

Om eerlijk te zijn, ik geloof dit niet. Babys die meteen slapen en in het eigen bedje, nooit huilen, nooit spugen, nooit krampen enzo hebben.. dat is echt raar... dus ik denk dat de mensen in je omgeving niet helemaal eerlijk zijn.

Ik denk niet dat je perse een moeilijk kind hebt, 10,5 is nog zo klein, het is echt zoeken wat voor jou kindje werkt.

En wat is normaal? Alles is normaal.. elk kind is anders en er is gewoon niet 1 normaal. Net als dat wij als volwassenen ook allemaal anders zijn. De een slaapt 6 uur en dat is voldoende , de andere 9 uur en is nog moe, de een eet als een bootwerker en komt geen gram aan, de ander komt al kilo's bij van het kijken naar een appel. Allemaal normaal.

 

Wat jij beschrijft is niet normaal... alle baby's hebben in zeker mate last van krampen of spugen, en baby's slapen ook niet zomaar in hun eigen bedje. De mensen die dat zeggen zijn die eerste tijd waarschijnlijk vergeten of maken de waarheid mooier dan het is.

Ik heb geleerd: vergelijken heeft totaal geen zin. De ene dag kan iets werken en de volgende dag niet meer. Kijk naar je kind, volg haar en dan doe je het altijd goed. Want iedereen worstelt en strugglet, maar voor jouw kind ben je gewoon de allerbeste moeder van de wereld!

 

Je ziet inderdaad bij reacties op fb bijv voorbij komen dat een kind van nog geen dag oud gelijk in zijn eigen bedje slaapt van 19.00 tot 7.00 en daarna vrolijk opstaat, met 6 maanden al loopt en met 7 maanden al zinnen met twee woorden kan vormen.
Je moet daar niet teveel op af gaan denk ik...
Het ene kindje heeft meer last van krampjes dan de ander, maar ook die periode gaat weer voorbij en dan krijg je weer de tandjes waar de 1 meer last van heeft dan de ander en zo gaat het maar door.
10.5 week is nog zo jong om echt te denken dat je een moeilijk kindje hebt. De huilpiek is net pas voorbij en je zit nog middenin de krampjes periode.

 

houd in je achterhoofd dat mensen de positieve dingen benadrukken aan de buitenwereld. Misschien slaapt het kind perfect, maar dat de ouders 4x per dag een schoon shirt aantrekken omdat hun kind moest spugen zeggen ze dan niet.
Zo zijn veel mensen jaloers dat mijn kind geen last van de wintertijd lijkt te hebben. Dat ik 2 jaar lang 's avonds uren naast haar bed heb gezeten 's avonds omdat ze niet in slaap kon komen, zeg ik er niet bij. Net als dat het in slaap komen nog steeds vaak wat moeizamer gaat. Als ze eenmaal slaapt, slaapt ze ook door. Maar als we buiten zijn, moet ik ogen in mijn achterhoofd hebben. Mijn dochter is vliegensvlug en vergeet uit te kijken, dus rent zo de weg op. Een vriendin van mij is het met mij eens: je kunt beter een paar keer per nacht je bed uit moeten, dan een kind hebben dat vergeet dat hij/zij bij de ouders moet blijven omdat andere dingen leuker zijn. Simpelweg omdat 's nachts opstaan geen gevaar oplevert.

Mijn dochter vond de draagdoek/draagzak pas leuk bij een maand of 4. Ze vond het namelijk vreselijk dat haar armen vastzaten en toen deed ze haar armen erbuiten. En nu, in januari wordt ze 3, gaat ze nog steeds af en toe in de draagzak. We hebben niet eens een buggy!
We zitten wel in de eetstakingsfase. En dat terwijl ze eigenlijk een goede eter is. Het hoort erbij. Niemand is perfect, geen enkel kind is perfect. Luister naar de adviezen en volg alleen degene waar je achter staat op. Jij kent je kindje het beste. Niet de moeder van 4 straten verderop. Jij weet wat juist is voor jullie. Niet de arts van het CB die jullie maar 1x per zoveel weken ziet en uitgaat van de standaarden.

 

Nou dan hier 3 heel abnormale kinderen. Ook prima. Doorslapen begon met ruim 2 jaar, buggy's werd pas een succes met 3 jaar (maar dan hoeft het uiteraard niet meer), daarvoor was het krijsen geblazen, rustig liggen niet voor 3 jaar en dan nog met moeite. Er komt nog elke nacht iemand uit bed en de jongste is al 5.

 

Het enige wat met zekerheid te zeggen is, is dat het normaal is dat je onzeker bent .. Die gevoelens kent elke moeder!

Verder bestaan er geen normale kinderen waar moeders zich niet druk om maken.

Mijn broertje zou je kunnen omschrijven als de ideale baby: meteen doorslapen, willen eten om de 4 uur, nooit huilen ... (vind ik ook niet normaal ) Zeiden ze op het cb tegen m'n moeder dat ze moest oppassen dat ze hem niet ging verwaarlozen. Ging m'n moeder zich druk maken om haar perfecte baby Zo is er altijd wel iets!

 

Moah, denk dat je genoeg referentie materiaal hier op t forum kan vinden hoor. En dat 'wat doe ik fout????' gevoel staat nog vers in mn geheugen.

Pokke bevalling en een kind waarbij ik op dag 3 al aangaf of ze alsjeblieft geen manager of ondernemer wilde worden later want ze zou geen personeel overhouden met dat temperament.

Niks niks niks was goed en alles duurde dr te lang. Madame eerste nacht spuitluier tot dr oksels, kz had dat nog niet uitgelegd met die rompers dus wij met een ongeleid inni minni projectiel met vol bui temperament gaande proberen die romper uit te krijgen. Kreeg de neiging om een schaar te pakken.

Flesjes of in t begin nog bv, duurde allemaal te lang. En bv was voor mij nieuw dus dat hele riedeltje moet je ook goed aanleren, kreeg de tijd er niet eens voor, madame wilde eten en wel nu!!! Ze hapte al als een pitbull maar t uitzicht was er ook niet veel naast. En dan waren we nog ruim op tijd bij de allereerste smak van 'goh begin trek te krijgen'.

Dus de drifmodus was aan bij: uitkleden, wassen, afdrogen, aankleden, eten, slapen en mja veel meer deden we toen nog niet. Alleen verschonen vond ze prima, wel onder luidkeels kabaal (wat dan nog niet heel hard is maar wel heel veel effect teweeg brengt). En met verschonen is ze niet rustiger geworden, ja qua protest maar je krijgt er rodeo voor terug. Op andere punten is t temperament er ook niet minder om geworden, het wordt alleen anders en je merkt ook dat juist dat temperament haar ook heel erg kan helpen. Als ze dr zinnen op iets heeft gezet gaat ze net zo lang door totdat t lukt en geeft zelden op.

 

Mijn oudste sliep ook niet in de box, wandelwagen, draagdoek of maxi cosi...

 

Nou mijn baby heeft zeker wel gespuugd hoor, blegh hele stralen waren het soms. En hij hoefde na 3 maanden geen fles meer in de nacht maar zoals ik in je andere topic al zei kreunde hij heel veel dus lag ik alsnog halve nachten wakker. En tussendoor idd nog de krampjes en later tanden en kiezen, ook pure lol maar hij is wel vreselijk schattig

 

Hier ook een hele onzekere moeder van meisje van 13 weekjes.

Iedereen met altijd zijn positieve verhalen vertellen maar de helft. Die altijd geweldige "roze wolk"......

Ik vond de 2de maand echt geen leuke maand, krampjes, alles wat ik deed was voor me gevoel niet goed. Heel ander ritme krijgen.

Nu de krampjes veel minder worden en er beetje ritme in zit (voor hoelang?) word het weer een stuk leuker en is die roze wolk weer beetje te zien.

Maar echt hou in je achterhoofd er is geen baby die helemaal perfect is!

 

Maar zeggen ze dat allemaal specifiek dat er niet gespuugd wordt en ze perfect slapen enz? Of maak jij dat eruit op omdat ze heel positief praten?
Dat eerste geloof ik dan echt niet, elke baby heeft wel wat.

Maar ik heb zelf nooit zo "geklaagd" zoals ik de meeste ouders hoor doen. Mijn oudste spuugde als de exorcist, en de eerste 13 maanden werd ze zo'n 25-30x per nacht wakker.
De jongste had zulke krampen dat hij helemaal niet kon poepen en zijn flesjes waren altijd een gevecht. Iedereen die vroeg hoe dingen gingen vertelde ik dat eerlijk. Maar ik heb altijd super positief over de babytijd gepraat en ik mis het soms echt nog. Ik weet dat die dingen erbij horen met baby's en ik vond dat helemaal niet erg. Oke 8x per dag omkleden is niet mn hobby
Maar ik heb er met volle teugen van genoten. Nou zien sommigen dat misschien als een perfect plaatje naar de buitenwereld, maar ik voelde dat echt zo.

Ik kan mij al dat gezeur en geklaag weer moeilijk voorstellen. Geniet! Ook al is het soms afzien ja

 

Nee die kinderen die jij beschrijft ken ik ook niet. Die van mij zijn 2.5 en 9 maanden en toen ik laatst op een feestelijk etentje om zeven uur met ze naar huis ging, het commentaar! Dat de jongste best ik de kinderwagen kon slapen (doet hij niet met zoveel leuks om zich heen) en de oudste later naar bed kon (kan, wordt mijn leven niet per se gezelliger van).

Ik ken die kinderen niet die altijd lief eb makkelijk zijn. Ik trek me er ook niks meer van aan.

De oudste sliep hier ook niet in kinderwagen, bed, box of maxicosi in de auto. Daar zeiden mensen ook van, elk kind slaapt toch in de auto? Echt niet!

 

Mijn oudste was een hele makkelijke baby (al spuugde hij heel veel) en nu 7 jaar later... ik wil de baby terug

Volg je gevoel, dan is het goed. Wil baby niet in het bedje slapen maar bij jou? Geniet ervan, al heel snel willen ze dat niet meer. In het bedje slapen komt nog wel.

In mijn ogen geldt ook voor baby's: 9 maanden op, 9 maanden af. Van 24/7 warm beschut bij mama naar ds grote koude wereld.... dat heeft tijd nodig

 

Is helemaal niet raar hoor. Herken het precies! Ik vroeg me met 6 weken ook af wanneer hij nou eens door zou slapen want de kinderen van mijn vriendin zouden met 5 weken al doorslapen en de mijne nog niet.
S avonds huilen huilen huilen. Ik kreeg hem niet stil en alle andere mensen in mijn omgeving wel.
Ik durfde niet te slapen s nachts uit angst dat ik weer wakker moest worden om er weer uit te gaan. Of uit angst dat ik mijn kleintje niet zou horen ( met een babyfoon met camera op het hardste geluid en onze slaapkamer deur en die van ons zoontje open.. koekoek...)

Uiteindelijk heeft hij dus tot 12 weken bij ons op de kamer geslapen. En heeft tot een maand of 4 de wieg nog naast bed gestaan. Voor de zekerheid.

Met 11 weken ben ik bij een psycholoog beland met een angst/controle en slaapproblemen.

Pure angst dat ik iets zou missen of niet zou horen en ba g dat ik alles fout deed omdat iedereen in mijn omgeving een perfect kind had. Zonder huilbuien. Zonder regeldagem. Zonder krampen en sliepen als een roosje.

Nou. Ken je vertellen. Is allemaal schone schijn.

Elk kind huilt. Elk kind heeft kramp. Elk kind wordt s nachts wakker.

Jij zit nog bomvol hormonen. Alles is nieuw. He moet wennen aan de nieuwe situatie.

Mijn kind is nu 5 maanden oud. En ik loop nog vaak zat met kraamtranen rond.

Kijk niet te veel naar anderen. Doe wat jij denkt dat goed is. He moeder instinct klopt 99 van de 100 keer.

Jij bent de perfecte moeder voor jouw kind. Om de simpele reden dat het jouw kind is.

Kop op. He kan het. En laat al die schone schijn verhalen lekker gaan. Want er klopt geen zak van.

 

Herkenbaar je gevoel hoor! Het is ook allemaal nieuw als je kleintje er ineens is en als je idd FB en boeken etc moet geloven zit voor de rest de hele wereld op een roze wolk ha-ha! Ik krijg vaak van anderen te horen dat ik altijd zo lach en positief ben, maar geloof me iedereen heeft momenten waar ze denken euh help! Ze kunnen je nog niet vertellen wat ze dwars zit, alleen maar dat er iets is, dus het is 1 grote puzzel gewoon. 1 van onze tweeling had last van verstopping en boerde moeilijk. Je zat soms echt lang maar op dat rugje te wrijven om alle lucht eruit te krijgen, terwijl haar broer alleen maar opgetild hoefde te worden bijv en wow wat een lawaai. Alle babies zijn verschillend. Als je evt denkt dat er iets niet helemaal lekker voelt, altijd even hulp vragen natuurlijk. Je ha bijv, is echt niet erg hoor. Die kijken graag als je het echt niet zeker weet of er evt meer aan de hand is.
Lees nu trouwens over een slaapzak, gek genoeg vindt 1 van onze tweeling dat ding verschrikkelijk! Haar broer slaapt er graag in, maar zij krijst de hele boel bij mekaar tot je d'r eruit haalt. Geen idee waarom. We stoppen haar er dus maar niet meer in ha-ha. Ze is nu oud genoeg voor een dekbedje (15m), maar waarom ze dat ding zo haat echt geen idee.
Iig heel veel succes, het is letterlijk puzzelen, kijken wat ze wel en niet fijn vinden etc en er komen ook heel veel leuke, geinige momenten etc hoor.

 

Dat dacht ik bij mijn eerste dus ook. Heb altijd te horen gekregen dat baby's in
hun eigen bed moeten liggen, zelf in slaap moeten vallen, om de 3/4 uur moeten eten, etc.
Ik snapte ook nooit wat er aan de hand was, waarom huil je nou, etc.

Laat de regels los en luister naar je gevoel. Mijn jongste deed ik pas met 3 maanden 's avonds op bed. De eerste weken sliep hij bij mij of mijn man in de armen. Daarna in de kinderwagen zodat we snel bij hem waren met huilen. Toen hij hele avonden beneden sliep hebben we hem naar boven in bed gedaan.
Voeden is met hem altijd al anders gegaan. In de ochtend amper willen drinken en in de avond erg clusteren, ook al krijgt hij de fles. Hier gaf ik maar aan toe, hij had honger. Ook al betekende dat elke 1,5 uur eten geven. Nu gaat dat al wat anders hoor.
Bij mijn dochter zaten ze op cb te liepen dat ze te grote flessen kreeg. Kind had honger en is nooit te zwaar geweest.

Mijn oudste was een fantastische doorslaper. Iedereen vond dat ik niks te klagen had. Maar ik heb heel veel avonden wiegend op haar kamer doorgebracht om haar in slaap te krijgen. En overdag sliep ze de eerste maanden amper. Ja dat zien mensen niet.

Neem rustig de tijd om je kind te keren kennen. Het is niet erg om fouten te maken, ook niet als mama zijnde! Dan denk je een keer dat ze honger heeft en dus geef je een fles terwijl ze eigenlijk moe is of andersom. Dat geeft niks en daar leer je weer van.
Helaas worden baby's niet geboren met een gebruiksaanwijzing. Die mogen wij als papa's en mama's schrijven. Ik denk dat als die van mij een jaar of 18 zijn dat ik dan ongeveer klaar ben