Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar ergens heb ik het idee dat mijn zoontje zich niet helemaal ontwikkeld als zou moeten. Nou weet ik wel dat ieder kind zich in een eigen tempo ontwikkeld, maar vanwege een heftige bevalling knaagt er toch iets aan me. Zoon is geboren met de vacuum, waar ze 3 keer mee getrokken hebben, en toen hij eruit kwam had hij een ademstilstand. Volgens de artsen is er nooit sprake geweest van een zuurstoftekort (dit hebben ze gecheckt) en vandaar de conclusie ademstilstand. De volgende dingen die mij opvallen zijn: - reageert niet op zijn naam (maar wel als je bijvoorbeeld zegt 'M... waar ben je') - zegt nog helemaal niks - toont weinig emoties naar mijn idee (nou kan dat ook gewoon karakter zijn natuurlijk) - loopt vaak met zijn armen omhoog langs zijn hoofd bij geluiden, als je bijvoorbeeld niest doet hij dat ook en dan rent hij weg om zich ergens te verstoppen - kijkt je nooit erg lang aan in je ogen - speelt geen fantasiespelletjes - kan heel erg in zijn eigen wereldje zitten - kan zich slecht concentreren (is nu 2 keer gezakt voor de oogtest bij het cb, omdat hij te afgeleid is en moeten nu ook naar de oogarts) Nou zijn er ook genoeg dingen die hij wel goed doet, hij loopt fantastisch, is een echte berggeit betreft klimmen, vindt het heerlijk om te knuffelen, kletst wel veel in zijn eigen taal en doet liedjes na qua melodie, vindt andere kindjes hartstikke interessant, wilt alles ontdekken...genoeg dus. Hij slaapt heerlijk door elke nacht, eet goed, is niet huilerig of wat dan ook, wat dat betreft een heerlijk kind! Maar waarom blijft dat onderbuikgevoel dan zo vervelend doen dat er iets niet helemaal goed is Is het gewoon de angst dat door die bevalling, er wel iets mis is en ik er gewoon overgevoelig op reageer? Ik kan het er ook niet met mijn partner overhebben, want die is daar helemaal gevoelig voor en die gaat dan gelijk spoken zien. Maar zijn er misschien dames die dit gedrag ook herkennen in hun eigen kindje, en mij even een schop kunnen geven dat dit gewoon normaal gedrag is Sowieso heb ik zo meteen een afspraak bij de huisarts om zijn oren te laten checken, en dan zal ik dit ook wel met haar bespreken.
Ik heb nog geen ervaring met een anderhalf jarig kindje. Maar ik heb wel jaren lang op het kdv gewerkt. Ook heb ik met autisten gewerkt en daarvoor een cursus gevolgd. Weet dat jij als mama jou kind het beste kent. En als jij je oprecht zorgen maakt dat je dat altijd kan aankaarten bij wie dan ook. kenmerken van autisme zie je vaak pas na het 2e jaar. Hoe je jouw kindje beschrijft klinkt als een normaal anderhalf jarig kind. Met anderhalf hoeven ze ook echt nog niets te zeggen. dat zou echt vroeg zijn! Mijn neefje is nu 2.5 jaar en begint nu pas echt met praten. Jou kindje kletst in zn eigen taal en dat is goed! Dat kindjes wegrennen bij (harde) geluiden komt ook vaak voor. ik zou zeggen no worries betreft je kindje!
Mijn zoon heeft geen autisme maar wel ahdh Ook hij is met de vaciuumpomp gehaald, slechte start dysmatuur en ga zo maar door! Ik had ook snel een onderbuik gevoel dan niet qua ontwikkeling want daar was hij super snel mee maar wel met zijn intense woede aanvallen bv kreeg hij niet gelijk zijn fles als hij aangaf dorst te hebben hield hij zijn adem in. De psy van het cb kon hem niet helpen en net na zijn 1ste verjaardag liep ik met hem bij kinder en jeugdpsygiatrie. Voor zijn 4de mocht de diagnose adhd niet gesteld worden dus noemde ze het regulatiestoornis. Bedoel dus te zeggen...jij kent jou kind het beste dus als jij het gevoel hebt dat er wel eens iets anders dan anders kan zijn met je zoon moet je dat zeker serieus nemen. Ik heb natuurlijk heel veel kindjes gezien met ( klassiek) autisme door de daggroep van mijn zoon maar ik lees uit jou verhaal geen dingen die op deze leeftijd afwijkend zijn maar ben geen prof.
Ik sluit me aan bij AzA. Ik vind de dingen die je noemt niet per se echt opvallend of typisch voor autistische kinderen. Je zoontje is gewoon nog heel erg jong. En dat bang zijn voor harde geluiden, hebben heel erg veel kinderen. Mijn oudste heeft tot ze ruim 3 was altijd haar handen voor haar oren gehouden bij niet eens heel harde geluiden. Als we bijvoorbeeld langs een zingende straatmuzikant liepen dan gingen de handjes gelijk voor haar oortjes en keeg ze een angstige blik in haar ogen. Maar ik kan me wel voorstellen dat het vervelend is om het idee in je hoofd te hebben en er niets mee te kunnen. Kun je er niet eens met je ha of het cb over praten. Wie weet kunnen zij je geruststellen of in ieder geval maar info geven.
Klinkt mij toch echt in de oren als een heel normale anderhalf-jarige. Autisme is een ontwikkelingsstoornis, die (meestal) pas vastgesteld kan worden na het 4e jaar. In ernstige gevallen eerder, (maar dan heb je te maken met serieuze problemen). De reden dat het pas na het 4e levensjaar echt kan worden vastgesteld, is dat gedrag van peuters en van autisten veel op elkaar lijken. Autisten blijven echter dit gedrag vertonen en andere kinderen ontwikkelen door. Op basis van wat je beschrijft, zou ik me vooral geen zorgen maken. Hij lijkt me wel wat gevoelig voor geluiden, maar dat hebben meer kinderen. Zijn zijn oren wel een gecheckt? Is hij vaak verkouden? Dat kan in dat geval meespelen. Maar kan ook gewoon een overgevoeligheid voor geluid zijn en daarvoor hoef je niet bepaald autistisch te zijn
Thanks voor de reacties! Vanmorgen bij de huisarts geweest om zijn oren te laten checken, maar die waren gewoon prima! Dus denk dat meneer toch gewoon oost-indisch doof is Ik weet ook wel dat het normaal gedrag is, ik denk dat het gewoon komt uit angst door die stomme bevalling. En het feit dat hij een fysio had toen hij een paar maanden oud was, die opmerkingen maakte over het feit dat zijn ene oortje anders was en dat dat iets neurologisch was, maakt het ook niet beter natuurlijk. De huisarts zag verder ook niks 'raars' aan hem, behalve dat het een beer is haha, en dat het nog veel te vroeg is om een diagnose te kunnen stellen. Maar dan kan ik het weer een beetje van me af laten glijden door jullie reacties
Wat je huisarts zegt klopt niet. In zeldzame gevallen kan er vanaf 9 maanden al autisme vastgesteld worden. Vanaf 1,5 jaar zijn er al goede testen. Ze geven dan wel een voorlopige diagnose ivm de leeftijd. En daarnaast is een ha absoluut niet opgeleid om zo iets te zien, zelf speciale infant psychologen doen meerdere onderzoek momenten om zoiets vast te stellen. Een ha bezoekje van 10 minuten is echt niet genoeg! Elke persoon zou mijn, met diagnose gestelde ass, in 10 minuten als 'normaal' kunnen beoordelen. Ik zeg absluut niet dat het zo is, maar wel dat je ha niet weet waat hij/zij het over heeft. En dat hoef ook niet, want dat is zijn werkgebied ook niet Maar ik vind, als het gezegd is zoals jij nu typt, wel een gevaarlijke uitspraak. Zeker als het woord 'raar' in de mond is genomen.....
Dat is niet helemaal waar wat je zegt, beetje achterhaald. Dit is wat voorheen gedacht werd. Tegenwoordig kan een diagnose vaak al gesteld worden bij/vanaf 2,5 jaar. Blij toe, anders had mijn zoon eerst moeten aanmodderen op regulier onderwijs, waar hij ondergesneeuwd zou raken. Nu is hij gelukkig gelijk bij 4 jaar begonnen op speciaal onderwijs waar hij helemaal op zijn plek zit. Ts, jij kent je zoontje het beste. Als jij een onderbuikgevoel hebt, kun je altijd contact zoeken met stichting integrale vroeghulp.
Zoals ik al zei: meestal. Ik heb ook aangegeven dat in ernstige gevallen de diagnose eerder gesteld kan worden. Niks achterhaalds dus Wat betreft dat onderbuikgevoel van moeders: daar wil ik wel even een kanttekening bij plaatsen. Het wordt vaak geroepen door moeders die later gelijk bleken te hebben en in die situaties is het ook helemaal terecht. Echter: er zijn ECHT veel moeders die zich echt onterecht zorgen maken vanuit een totaal verkeerd beeld van stoornissen, vanuit een verkeerd beeld over ontwikkelingsleeftijd en wat een kind wel en niet moet kunnen, enz enz. Dat wordt dan vaak ook als onderbuikgevoel aangehaald, terwijl moeders (ouders) dan gewoon echt een verkeerd beeld zelf hebben en er met hun kind niets vreemds aan de hand is. Ik vind het dus gevaarlijk om iemand die je niet kent, zomaar toe te roepen dat ze maar moeten vertrouwen op hun onderbuikgevoel. Je zou zomaar een totaal verkeerd iets kunnen stimuleren en iemand bepaald niet verder helpen dan. Vraag dan liever door.
Averlhach, mijn huisarts heeft ook niet het woord 'raar' in de mond genomen hoor Maar aangegeven dat op basis van mijn antwoorden, dat ze niet direct dermate afwijkend gedrag daaruit kon halen om het verder te onderzoeken. Zeker omdat hij pas 1.5 is en nog volop in ontwikkeling. Ik denk dat het gevoel vooral komt uit een opeenstapeling van dingen. Na de geboorte was er door een verpleegkundige gezegd, dat hij heel raar met zijn ogen liep te draaien. Daarnaast dus die fysio die een opmerking maakte over zijn oren, en dat dat iets neurologisch is (zijn ene oor is iets anders van vorm, meer ook niet, en het cb vond er niks raars aan). En de angst dat hij inderdaad iets aan de bevalling heeft overgehouden. En als je dan van mensen om je heen ook nog eens te horen krijgt 'goh praat hij nog niet eens'...dan ga je toch twijfelen
In ernstige gevallen kan het met 9 maanden (!) vastgesteld worden. Dus als jij stelt dat het pas vanaf 4 jaar vastgesteld kan worden heb jij foute informatie. Vanaf 3 jaar kan er een definitieve diagnose gesteld worden, voor die leeftijd maakt men vaak liever gebruik van een voorlopige diagnose. Dus ja, het is wel achterhaald wat jij zegt over 4 jaar. En ja ik ken gevallen waarin op 1,5 jaar een voorlopige diagnse ass is vastgesteld EN later omgezet is naar definitief. Ik ben het met je eens dat er vaak meer doorgevraagd moet worden, maar ik vind dat een moeder vaak ook zelf goed in kan schatten of ze zich gewoon zorgen maakt of dat er echt sprake is van een onderbuikgevoel. Maar niemand kan achter een scherm zeggen of het ass is of niet. Ook een psycholoog, gesoecialiseerd in ass, zal dit nooit doen. En stel ts zoekt hulp en het is geen ass? Wat dan? Dan weet ze het. Stel dat het wel ass is? En ze doet niets? Hoe eerder je het weet hoe sneller je aan de slag kunt en, afhankelijk van het kind en de ass, hoe meer je kunt bereiken voordat er echt problemen komen. En nogmaals ik zeg niet dat het ass is. En ik zegt ook niet dat ts onderzoeken miet laten doen. (Ik ben zelfs niet eens over onderbuikgevoel begonnen )
Deze uitleg komt beter over dan je eerste. 'Raar' en ass Autisme spectrum stoornis is een aangeboren 'stoornis', dus zal niet door de bevalling komen. Dan zou je eerder aan andere dingen kunnen denken dan aan ass. Praten kan simpelweg prima op 2jarige leeftijd komen, zonder dat er iets is. Net zoals vele andere dingen. Als het twijfels zijn door anderen is het wellicht een ander verhaal, maar ook niet altijd
Als je even goed leest, zie je ook dat ik 4 jaar enkel noem als definitieve diagnose. Ik zeg nergens dat het niet eerder kan, sterker nog: ik benoem juist DAT het wel eerder kan, maar dan heb je het wel over gevallen waarbij je van vrij ernstige problematiek spreekt. Ik ken ook de gevallen waarbij de diagnose er al bij anderhalf jaar lag en ook later absoluut bleek te kloppen. Maar op de beschrijving van TS lees ik een normale anderhalfjarige. Zij beschrijft de dingen die ze beschrijft omdat ze zich juist DAAROVER zorgen maakt, en juist daarover hoeft zij zich geen zorgen te maken.
Maar je laat het zo overkomen dat het alleen in uitzonderlijke gevallen onder de 4 jaar kan worden vastgesteld en dat is niet zo. En ik noem expres integrale Vroeghulp voor bij het onderbuikgevoel, omdat je daar terecht kunt als je denkt dat er mogelijk iets is met je kind. Als dan blijkt dat het gewoon peutergedrag is krijg je dat toch ook wel te horen. Ik ben ook van mening dat de huisarts hier niet de juiste persoon voor is om dat te kunnen beoordelen.
Daarom had ik raar ook tussen aanhalingstekens, ik kon even niet op een goed woord komen Net als dat ik bang heb staan, maar het is niet omdat ik bang ben voor autisme zelf, of dat ik denk oh nee mijn zoon is niet 'normaal', maar meer omdat ik bang ben voor het idee dat mijn zoon wel iets mankeert, maar dat ik er dan te laat achter kom en straks het helemaal verkeerd aanpak. En, zo ver ik weet dan, hebben andere mensen echt geen twijfels over hem of zijn gedrag. Het is echt meer mijn eigen (irrationele) angst dat hij iets aan die bevalling heeft overgehouden, terwijl ik ook echt wel weet dat psychische stoornissen aangeboren zijn en niet het gevolg van eventueel letsel. Maar ik heb wel wat mensen in de familie die last hebben van (verschillende) psychische stoornissen, dus ik denk dat ik daardoor sowieso al gevoeliger voor ben voor ander gedrag. Maar mijn zoon is het grootste knuffelmonster wat er is, die gek is op andere kindjes en ze het liefst achterna loopt naar hun huis haha, die zeer ondernemend is en overal nieuwsgierig naar is, dus ik moet me ook helemaal niet zo druk maken! En zelfs al zou over een paar jaar blijken dat er toch iets anders is aan mijn zoon, maakt mij dat verder helemaal niks uit, hij blijft net zo lief! Alleen is het wel fijn, zoals Ientje ook al aangaf, dat je dan er rekening mee kan houden betreft school, en opvoeding en er beter op in kan spelen
Je zat vooral op het stuk dat ik zou beweren dat de diagnose niet eerder gesteld kan worden. Als je even goed je eigen stuk terugleest ook. En als je dan mijn stuk even goed terugleest, lees je dat ik dat nergens beweer. En nogmaals: ik reageer hier op een unieke situatie van een moeder die een aantal zaken benoemt die zij als zorgelijk beschouwt, maar die juist volkomen normaal zijn voor de leeftijd,
Hier een diagnose met 2 jaar, mijn zoon heeft een zeer zware vorm. Overigens zei hij wel woordjes met 1 jaar, maar nu praat hij niet. Datgene wat mij wel opvalt in je verhaal is dat hij niet op zijn naam reageert, mag ik vragen of hij in zijn handen klapt, wijst en zwaait? Als hij die dingen ook allemaal niet doet, zou ik wel naar je onderbuik gevoel luisteren, als het alleen het niet op zijn naam reageren is, zou ik nog even afwachten. Onze zoon moest trouwens niets van andere kindjes weten, er was wel nog wat meer aan de hand dus. Wel knuffelde hij, was hij motorisch redelijk vlot (liep los net voor zijn eerste verjaardag) en was hij over het algemeen heel vrolijk. Als het toch blijft knagen, heb ik hier ook goede ervaringen met integrale vroeghulp.
Hij klapt wel in zijn handen, zwaaien doet hij ook. Alleen als hij buiten in de wagen zit en je bijvoorbeeld vraagt aan hem om te zwaaien naar iemand, doet hij het vaak niet. Wel zoekt hij oogcontact met mensen in de winkels (ik krijg altijd het commentaar dat meneer loopt te flirten ) en ook als hij buiten zelf loopt, zoekt hij de mensen op. En het stomme is, als je alleen zijn naam zegt reageert hij dus vaak niet. Maar als je zijn naam zegt met iets erachter aan, dan dus wel. Of misschien is het wel de manier waarop ik het zeg (straks eens uitproberen als hij wakker is), omdat ik het een heel anders zeg dan het andere. Nou moet ik er ook bij zetten dat het cb een vermoeden heeft dat hij misschien een lui oog heeft, geen idee of dit ook van invloed kan zijn. Hij heeft er verder qua motoriek geen last van, als in stoten en misgrijpen en dergelijke. Mag ik vragen wat voor jou dan de aanleiding was om je zoon te laten testen hierop?
Mijn zoon reageerde dus niet op zijn naam, zwaaide niet, wees niet, klapte niet in zijn handen. En wat we ons toen niet realiseerden, maar wel heel belangrijk is voor de ontwikkeling, hij imiteerde niet. Waar we toen woonden, konden we niet veel met het consultatiebureau. Toen hij net 2 was zijn we verhuisd en mocht hij starten op de psz, ik had daar nogal een hard hoofd in, maar dacht dat dat mijn overbeschermende aard was. Maar daar ging het dus echt niet, zelfs met mij erbij was hij na een half uur zo gigantisch overprikkeld dat hij alleen nog maar kon huilen. Er is toen iemand naar hem komen kijken en toen viel voor het eerst heel voorzichtig het woordje autisme. De consultatiebureau arts hier gaf ons een folder van Integrale Vroeghulp en toen kwamen we heel vlot in het diagnosetraject. Er speelde bij hem dus veel meer. Als ik jouw verhaal zo lees, zou ik het aankijken hoe hij zich verder ontwikkelt, ik lees niet meteen autisme eigenlijk. Het is natuurlijk wel goed om het goed in de gaten te houden, want als hij toch lijkt te gaan stagneren in zijn ontwikkeling wil je er wel weer vlot bij zijn natuurlijk. En je onderbuikgevoel komt misschien door de slechte start, maar misschien is er toch ook iets waar je net je vinger niet op kunt leggen. Het klinkt in ieder geval niet alsof je nu actie moet ondernemen, want behalve laat praten, ontwikkelt hij zich gewoon prima toch?