sorry wat ik met dit topic wil weet ik niet, misschien gewoon even van me afschrijven. Ik ben gewoon zo terleyr gesteld in mezelf. Waarom kan ik niet genieten van de baby tijd? Heb 3 kinderen. 6 en 2 jaar en eentje van 9 weken. Deze baby was dan ook een verrassing waar we echt even moesten omschakelen(sorry voor alle mama’s die jaren bezig zijn/geweest) er zit niet voor niets 4 jaar tussen de oudste en middelste. Allemaal zijn ze gewoon heel temperamentvol als baby en vind het gewoon heel zwaar die eerste periode. De oudste moet op tijd op school zijn en de middelste is een echte rebel. Die is mega ondernemend en waar ik nu dus gewoon niet de volle aandacht aan kan geven omdat baby broertje zon beetje de hele dag aan m’n borst hangt. Baby moet ik ook echt in slaap wiegen want valt niet zelfstandig in slaap en dit kost veel tijd. Doe hem wel in de draagzak maar met die hitte gewoon niet te doen en in de wandelwagen slaapt hij niet. Terwijl ik boven baby in slaap probeer te krijgen breekt zusje lief de hele toko af beneden ik probeer uiteraard tot 10 te tellen maar door de gebroken nachten is mijn lontje echt veels te kort bah en daar baal ik zo van dat ik het niet naast me neer kan leggen dat dit allemaal fases zijn en ook weer over gaat. Ik ben gewoon zo mopperig ook naar de oudste en middelste en vind dit echt verdrietig voor ze. Hopelijk ben ik niet de enigste slechte loeder moeder...
Je bent zeker geen slechte loeder moeder! Ik herken mij heel erg in jou verhaal en dan heb ik maar 2 kinderen! Toen onze jongste van nu 4 maanden werd geboren veranderde mijn oudste van 4 jaar ook echt in een terror kind.. De hele dag driftbuien, de hele dag de grenzen overgaan en echt nergens naar luisteren. De jongste is geen makkelijke baby, nu nog steeds niet. Hij moet net als jou baby ook altijd in slaap gewiegd worden anders slaapt hij gewoon niet. De eerste 2-3 maanden hem ook heel veel in de draagdoek gedragen maar nu heb ik daar gewoon geen zin meer in Hij weegt ondertussen ook al 8,5 kilo dua de draagdoek blijft nu in de kast. Het gene wat mij helpt is hulp vragen.. zodat ik even afstand heb van mijn kinderen hoe onaardig dat ook klinkt.. dat maakt wel dat ik het daarna weer beter aan kan allemaal. Mijn vriend heeft een tijd wat vakantie uren opgenomen zodat hij wat eerder naar huis kwam savonds, dit hielp mij ook. En af en toe de kids naar de oppas en even wat tijd voor jezelf om op te laden is heel belangrijk! Makkelijk gezegd ik weet niet of je hier een mogelijkheid voor hebt? Misschien kan je peuter van 2 een of twee halve dagen naar de kinderopvang? Gelijk een goede voorbereiding op de peuterspeelzaal! Toen ik na mijn verlof weer aan het werk ging kwam er wat meer rust, omdat ik niet meer 24/7 met de kinderen was. Wat ik wil zeggen is dus ik snap je! Ik vind het loodzwaar met 2 kinderen en jij hebt er zelfs 3! Hou vol, zet door.. het word makkelijker echt waar! Mij helpt altijd de gedachte dat ik hier over een paar jaar met mijn vriend op terug kijk en dan denk oh pfff weet je nog? Oh en over dat korte lontje, sommige dagen heb ik niet eens een lontje en word ik gewoon gelijk boos
Bedankt @jes12 ze slapen nu allemaal, heb zelf gedoucht en zit nu aan een lekker kopje thee. Kan weer wat helderder denken. De middelste gaat morgenochtend naar de opvang, kan ze zich even uitleven en heb ik even rust momentje met m’n baby. Dinsdags komt m’n moeder altijd om te helpen en dat scheelt ook al echt enorm. Bedankt voor je berichtje
Je bent zeker niet de enige. Ik heb 3 kids. En dat zijn opzich niet eens hele moeilijke kinderen. Ze zijn bijna 5, bijna 3 en net 1,5 jaar. Mijn lontje is vaak ook erg kort. De jongste gaat nu pas redelijk doorslapen. En daarvoor een half jaar kwam onze 2e nog steeds s nachts. Dus ik zit al 2 jaar met gebroken nachten en ben ook totaal op. Probeer je momenten van ontspanning voor jezelf te zoeken. En hoe moeilijk soms, probeer toch te genieten. Al is het maar van iets piepkleins.. En leg de lat niet te hoog voor jezelf. Laat dingen liggen die nu even niet zo belangrijk zijn..
Herkenbaar hoor. Mijn baby is 7 weken, de ander 2 zijn 6 en bijna 4. Oudste 2 hebben continu ruzie en kunnen zich geen seconde zelf vermaken, baby zit het liefst continu bij je dus kom nergens aan toe. Dat+weinig slaap en de Kids de gehele vakantie thuis maakt mij niet de gezelligste.
Je hebt zoete baby's vriendin heeft er zo eentje (onze dochters schelen 3 weken) en de temperament gangers. Van die zoetekes kan je er wel 100 hebben, van die temperament gangers is 1 al veel, 2 een uitdaging en 3....oeioeioei. Het gaat voorbij die babytijd. Laat je 2 jarige stoomafblazen. Hier werkte een zandbak schelp met een klein laagje water en wat schepjes, bakjes en bellenblaas enorm. hele verhalen en avonturen. Alle hens aan dek mama, je mag dit echt ff slopend pittig vinden, ik snap t helemaal (met 1 van 2,5 vind ik t al heftig, broertje ging helaas helemaal mis anders had ik geheid met zo'n zelfde verhaal hier nu gezeten)
Zwaar he! Iedereen heeft natuurlijk momenten dat het ze even teveel is. Het zijn niet voor niks de tropenjaren. Toen ik een keer 's avonds de vaat aan het doen was, zat de oudste (6) buiten in de tuin met papa hoor ik haar zeggen: "mama is net de boze stiefmoeder hè".... Dus Je kan wel raden dat dat een slechte dag was. Maar nu de jongste 1 is en eindelijk wat beter slaapt vind ik het ook makkelijker worden. Mijn motto is: als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.
High five! ALSOF ik mijn verhaal lees, maar dan met 2 temperamentvolle kids. Geen tips verder, behalve dat je er chill onder moet proberen te blijven. Het schuldgevoel los je daarmee helaas niet op...