Nee klopt. Maar omdat ze geen ervaring heeft met stukken eten, dacht ik dat ze misschien gewoonweg niet wist wat ze ermee moest omdat het na een paar keer overal belandde behalve in haar mond, zelfs na heel lang wachten. Maar nee dat werkte inderdaad ook gewoon niet. Ja, ik zal het blijven aanbieden en ondertussen naast me proberen neer te leggen. Scheelt ook weer wat hoofdpijn vanuit mijn kant, want ik kan me om dit soort dingen echt druk maken.
Me kleine was ook best moeilijke groente eter. Oplossing hier was meer soorten groente mixen en beetje roomboter erbij em liefst warm serveren. Ook geef ik het groente hapje na haar ochtendslaapje. Ongeveer begin vd middag. Fruit geef ik savonds. Succes misschien heb je wat aan me reactie.
De belangrijkste les voor moederschap, let it go. Dat kom je nu tegen, maar ga je nog heel vaak merken. Geef je kind de tijd om te ontdekken. Als ze op deze leeftijd nog leeft op 2 happen brood, 2 ministukjes groente en pasta die voornamelijk in haar haar zit, prima! Het komt echt wel. Groente eten is inderdaad vaak een uitdaging, maar hoe moeilijker jij het jezelf nu maakt, hoe lastiger het wordt. Geniet gewoon van de maaltijd samen, maak foto's van de rampplek onder haar stoel en van haar toet onder de pastasaus (leuk voor later) en laat het verder los.
Je hebt al goede tips gekregen las ik wb het zelf laten aanknoeien. Ook alleen structuren voelen is kennismaking met vast voedsel! Een mooi avontuur. En veel interessanter dan hapjes in je mond laten stoppen. De grootste leerschool voor een kindje is echt 'zien' dat mama en papa eten. Mijn zoon heeft altijd gerapleyt icm soms prakjes. Als hij niet wou, liet ik het direct los en ging zelf heerlijk genieten van mijn maaltijd. Vaak zag ik dat hij dan naar me keek en mij kopieerde. Wel serveer ik af en toe de groenten eerst. Dan eet hij zn buik niet helemaal vol met vlees elke dag Zelfs nu werkt dat voorleven nog. Aardbeien eet hij al sinds hij 2 is niet meer (nu 3,5). Toen hij zich verveelde, ik op de camping een tent aan het opzetten was, haalde hij het doosje uit mijn tas en zette zomaar zijn tanden in een aarbei. Nu vind hij het heerlijk. Eerder pogingen met aanbieden, proberen over te halen om te proeven of zelfs aardbeienijs te laten eten hielpen niks. Zelf ontdekken, loslaten en dan vooral niet te enthousiast doen als het ineens wel lukt, maar gewoon doen alsof het heel normaal is, werkt hier het beste.