Hey hallo, We hebben een pracht van een dochter van nu bijna 4 weken en bij mij beginnen langzaam van die vervelende onzekerheden de kop op te steken... Eigenlijk zijn hier geen redenen toe, ze groeit goed, slaapt over het algemeen goed, huilt af en toe, zoals alle baby's doen , etc... En toch... soms raak ik gespannen; Doe ik het wel goed, houdt ik genoeg van ons meisje, krijg ze genoeg liefde en aandacht, moet ik nu wel of juist niet troosten/ haar oppakken, wel of niet dit doen of laten...etc... Ik heb een moeilijke start gehad met onze dochter, spoedkeizersnee, opname in ziekenhuis, melkproductie die niet wil vlotten, veel onrust, etc... Herkent iemand die twijfels? Of hoort dit gewoon helemaal erbij en is dit een fase waar ik in zit?
Hoort er helaas allemaal bij, lang leve de schommelde hormoonspiegels! Mocht je echter denken dat het te lang duurt of te ver gaat, kun je altijd contact opnemen met je huisarts of het CB voor een gesprek ter ondersteuning. Komt goed!
Eens met Mykelti.. het is in ieder geval zeker geen raar gevoel waarin je alleen bent.. ik denk dat iedereen wel wat onzeker is in het begin. Weet je wat kan helpen? Spendeer eens 2-3 achter elkaar met je baby in bed. Maak je wereld heel klein, bekijk haar als ze voed, slaapt, gaapt, snurkt, niest etc etc.. Het is heerlijk om zo even echt met elkaar bezig te zijn. Ik weet zeker dat je na 2 dagen echt zal zeggen.. ik KEN jou.. en ik ben jouw mama en dit komt helemaal goed!
Heel herkenbaar zowel bij de eerste als tweede. Ik ervaar het alleen niet als fase. Het blijft met vlagen terugkomen.
Ik denk dat iedereen zo nu en dan wel onzekerheden heeft. Was bij mij vooral met de voeding, krijgt hij niet te veel? Enz.... Ik kan wel zeggen dat het nu al een ruime tijd over is maar dat wil niet zeggen dat het niet terug komt En als je ergens aan twijfelt gewoon hier vragen hoe andere moeders het doen en daar je eigen conclusie uit treken.... Het komt allemaal goed! Ik heb ook gemerkt dat je instinctief weet wat je moet doen.
bedankt voor jullie lieve reacties! Dat doet alleen al goed... Ja, ik wil het gewoon zo graag goed doen, dat ik helemaal in de stress schiet als het anders loopt als ik voorzien had ( en ja, met kinderen loopt het nu eenmaal alleen maar zoals je het niet voorzien had... ). De bevalling heeft een grote impact op me gemaakt en de begeleiding in het ziekenhuis was heel mager... Gelukkig een fijne kraamhulp gehad die veel heeft goed gemaakt, maar ik twijfel nog steeds veel aan mezelf en mijn 'kunnen' als moeder... pfff... lastig hoor... Ja, het loopt me soms een beetje over, dan raak ik het overzicht kwijt... Maar goed, zullen indd hormonen zijn, een stukje persoonlijkheid ( ben nogal perfectionistisch en heb een giga verantwoordelijkheidsgevoel)en het is natuurlijk ook wel een hele verandering... Nogmaals dank! Liefs...
Heeeeel normaal hoor.. wordt vanzelf minder. Maar of het helemaal verdwijnt vraag ik me wel eens af Mijn zoontje is nu ruim 7 maanden en ik twijfel ook nog regelmatig of ik alles wel goed doe. Maar hey, hij groeit als kool, is over het algemeen een vrolijke baby, ontwikkelt zich goed, tandjes schieten als paddestoelen tevoorschijn. Doe blijkbaar wel iets goed dus.. hihi. Maar als hij 's nachts weer eens loopt te spoken, alleen bij mij wil zijn en begint te krijsen als hij alleen wordt gelaten.. pff dan weet ik echt niet of ik daar aan toe moet geven. Gevoel zegt ja, verstand zegt soms "nee, niet aan laten wennen". Twijfels blijven, maar we komen er wel uit. Uiteindelijk komt altijd alles goed,dat is mijn motto!
Heel normaal. Ik heb dit zelf ook heel erg gehad. Ik heb mijn vriend wel eens huilend opgebeld dat hij thuis moest komen omdat ik ik bang was dat ik hem te kort zou doen. Het is allemaal zo overweldigend. Het is fantastisch, maar er is wel veel gebeurt met je lichaam, je hormonen en je leventje zoals je die gewent was. Geloof me meis het wordt beter. Max is nu 10 maanden en ik heb zo'n fantastische band met hem. Hij lacht altijd van oor tot oor naar mij. Hij knuffelt me en geeft me zelfs kusjes op mijn mond (doet die zijn mond open en komt naar mij toe). Ik merk dat de band die wij samen hebben niet te beschrijven is. Ik weet zeker dat ik de beste persoon ben die voor hem kan zorgen. En hij, hij maakt mij de gelukkigste mama op deze aardbol.
Mooi gezegd! Zo voel ik het ook. Als hij verdriet heeft wil ik hem ook echt terug hebben als hij bij iemand anders lag want ik wil hem troosten en hij voelt zich danook fijn bij mij en dat is mooi te merken. Hijlacht ook altijd en zooo breed! Dan smelt ik. Er is niks mooiers, geweldigers en belangrijkers dan hij op deze wereld... Jouw zoontje voelt dat ook bij jou!!!!
Heeel normaal! Ik vond het de eerste weken wel echt een achtbaan aan emoties en onzekerheden, dat is minder geworden, maar nog steeds slaat de onzekerheid soms toe. Hoort er echt bij! Leer op jezelf te vertrouwen, jij weet wat goed is voor je kindje!
Is heel normaal! En mama/papa wordt je echt pas in een actieve rol na de geboorte. Het is dan ook net als met autorijden; Al doende leer je ook al heb je je papiertje in de pocket, en dan nog kan je na jaren ervaring ineens in een situatie komen dat je even niet weet hoe en wat. Ik had het ook, en ik zal het vast nog wel eens gaan krijgen..
Zelfs met nummer 3 heb ik nog weleens mijn twijfels terwijl ik ondertussen weleens beter zou moeten weten,zucht haha. Dat jij je dit afvraagt zegt toch al meer dan genoeg.Je bent stapeldol op je kindje en wilt het allerbeste voor haar en dat maakt dat je het super doet als moeder. Geniet van je meisje. Ingrid,