Hallo, Mijn dochtertje is bijna 17 maanden en sinds een aantal weken is ze vaak onhandelbaar. Het is eigenlijk allemaal begonnen sinds ze kan lopen. Ze is altijd wel een pittige baby geweest, maar nu is het soms zo erg, dat mijn man en ik soms echt niet meer weten wat te doen. Even kort omschreven hoe het nu gaat: Ze is om te beginnen extreem eenkennig. Als iemand (buiten mama en papa) al naar haar kijkt, verstopt ze zich of gaat ze heel hard huilen. Dit geldt ook voor opa en oma. En soms zelfs voor papa (op de dagen dat hij werkt en ze hem pas 's avonds ziet). Daarnaast kan ze moeilijk met prikkels om gaan. Als het druk is, dan doet ze zichzelf pijn. Gooit zich met haar hoofd tegen de grond of de muur. Bijt zichzelf of in wat ze ook maar tegenkomt (kussens, maar ook een deur of muur). Als ze iets doet wat niet mag, en we zeggen heel rustig: "dat mag niet lieverd, kom maar hier met jouw speelgoed spelen", dan nog resulteert dat in een enorme drama-bui, huilen/op de grond liggen/krijsen/gooien met alles. Verschonen lukt gewoon niet meer. Met geen mogelijkheid kunnen wij haar neerleggen om haar luier om te doen. Heel soms lukt het als ik haar tijdens het verschonen de borst geef, en mijn man haar verschoont. Andere keren doen we haar staand maar een luierbroekje aan. Daarnaast eet ze vrijwel niets meer. Ze probeert het ook niet. Ze at altijd al slecht, maar nu weigert ze bijna alle vaste voedsel. Ze eet wel gepureerd fruit, en een boterham (niet de korst) of een plakje kaas. Maar meer niet. Wel krijgt ze nog borstvoeding, maar ook al krijgt ze dat de hele middag niet, dat maakt geen verschil in haar eetlust. We zijn bij een homeopaat geweest en die zij dat het door het vaccineren kwam. Ze is ontstoort, maar het gedrag is alleen maar erger geworden. Haar eczeem is wel weg gelukkig. Ze krijgt ook kinderergotherapie voor haar prikkelverwerking, maar de therapeute krijgt moeilijk contact met haar, omdat mijn dochtertje eigenlijk te bang is voor anderen. Verder is het wel echt een heel leergierig en ondernemend meisje. Ze kan heel goed spelen met haar vormenstoof, torens bouwen, boekjes lezen etc. Maar zodra we buiten de deur komen, of zodra ze moe is, dan gaat het zoals hierboven beschreven. Heeft iemand tips voor ons? Is dit normaal dreumesgedrag? Hoe kunnen wij de connectie met onze dochter houden, zonder dat we op onze tenen gaan lopen om niet de hele dag een huilende, zichzelf pijnigende, krijsende dreumes te hebben? Ik vind het vooral ook zo moeilijk voor haarzelf om haar zo te zien. Is dit gewoon uitzitten, of is er gedragsmatig meer aan de hand?
Dit is geen normaal dreumesgedrag. Mijn advies: medisch laten checken om uit te sluiten danwel vast te stellen of er op dat gebied (n)iets is. Is dat niet zo, dan doorverwijzing vragen om haar te laten zien door een gedragsdeskundige: (ortho)pedagoog. Die kan dan kijken of het ligt in de manier waarop jullie met haar omgaan, (kan soms in hele kleine dingen zitten), of dat er toch meer aan de hand is.
Ik geloof niet dat er iets 'mis' is met je dochter. Wel denk ik dat ze duidelijk laat zien behoefte te hebben aan duidelijkheid/nabijheid en tegelijkertijd behoefte heeft aan autonomie. Probeer dingen positief maar stellig te benoemen. Als je begint met Nee, maar ... hoort je kind de rest van de zin nauwelijks omdat ze als eerste de Nee duidelijk horen. Daarnaast is ze nog geen 1,5... verschonen is dus geen punt van discussie lijkt mij. (Net als wassen, tandenpoetsen e.d... ) gewoon doen dus, en rustig benoemen " we gaan nu je broek verschonen" verdwr geen aandacht besteden aan het duidelijke verzet. Met eten zouik de strijd niet aangaan Niet eten ? Prima dan niet. Ik zou gewoon de eetgewoonten volhouden die je gewend bent (dus ontbijt/ tussendoortje / lunch, etc) .. en al helemaal niet beginnen aan iets anders aanbieden of gepureerd (ze is 1,5 dus écht niet meer nodig) Advies van een pedagoog vragen kan nooit kwaad. In het t advies/de uitspraken van je homeopaat geloof ik absoluut niet, dus dat zou ik ook gewoon naast me neerleggen.... Het is een leeftijd waarop ze heel erg aan het ontdekken zijn dat ze zelf dingen in de hand hebben, kunnen creëren, actie/reactie.... geen makkelijke fase, maar volstrekt normaal.. en ja de ene is daar pittiger in dan de ander....
Ik herken een hoop hoor van wat je zegt,maar wel in mindere mate. Zo heeft ze het 3 dagen vol gehouden om zichzelf pijn te doen door dr hoofd tegen de muur te bonken. het eten kan drama zijn vooral nu dr kiezen doorkomen of ze niet zelf mag eten. driftbuien krijgt ze voornamelijk als we iets afpakken of als ze iets niet mag. verschonen verschilt per keer maar het is nooit zo erg dat ze begint te slaan of schoppen (ze vind het wel leuk om proberen in dr kont te knijpen als dr luier eraf is, ook als ze heeft gepoept haha). Verder heeft ze een sterke wil en weet precies wat ze wel en niet wil. Ze heeft last van verlatingsangst maar is super sociaal (mits ik erbij ben). Ik probeer haar in te prenten dat mama's wil wet is (vooral met dingen die moeten; verschonen, wassen) maar leg wel veel uit. ze snapt al zo veel. als je het niet vertrouwd kan je natuurlijk altijd even overleggen. Hoe gaat het nu?
Je omschrijft exact mijn oudste. Met hem is ook niets mis (ik heb dat ook heel lang gedacht) Nu hij eindelijk meer gaat praten en zich kan uiten gaat het beter
Fijn om tips en herkenning te lezen! Dat in haar kont knijpen doet ze ook haha. Maar dan soms ook echt hard, zodat haar nageltjes erin staan. De kinderergotherapeute stelde toch een bezoek aan de kinderarts voor. Mijn man maakt zich wel zorgen, maar ik denk zelf dat ze gewoon een pittig karakter heeft en erg gevoelig is. Alleen dat zichzelf pijn doen vind ik soms zorgwekkend. Ik probeer nu veel uit te leggen en nog standvastiger te zijn. Dat lijkt wel iets te helpen.
Ter geruststelling mijn zoon bonkte met zijn hoofd gewoon op het beton en heeft periodes met een zwart ja zwarte bult op zijn hoofd rond gelopen omdat hij bezig bleef. Hier was wel hoe meer aandacht de situatie kreeg hoe erger het werd. Hier was een combinatie van negeren en afleiding het beste uiteindelijk. Sterkte het vergt best wat van je weet ik uit ervaring. Natuurlijk kun je een arts bezoeken maar wees op je hoede... Er zijn artsen die heel snel labels plakken. Ze is nog zo jong!
In idd heeeel consequent zijn en op 1 lijn met je partner. Maar ook bijvoorbeeld bij opa en oma of op andere plaatsen waar ze veel is dezelfde regels toepassen.
Ik lees over een dreumes die druk aan het ontdekken is dat ze zelf controle heeft over zichzelf en invloed heeft op haar omgeving. Dat kan best overweldigend zijn waardoor ze bv snel boos of bang is, en met die emoties omgaan is gewoon heel lastig als je 17 maanden bent. Ik zou zorgen dat je er gewoon bent als ze zo'n bui heeft, maar niet ingrijpen met 'niet doen' of 'rustig maar'. Je kunt wel benoemen wat je ziet 'je bent heel boos he?'. Geef haar de ruimte die emoties kwijt te kunnen.
Ik herken eea ook wel, wat minder extreem weliswaar. Eenkennigheid werd bij dl minder naarmate ze zelfstandiger werd (was vooral snel over in winkels met balies waar ze worst of koekjes kon bedelen). Als dl gevaarlijk doet, mag ik er ook weinig van zeggen (anders gaat ze zichzelf idd expres pijn doen). Ik ga wel serieus in op wat ze doet, a la 'dat is een harde muur he? Missschien kan je beter een kussentje pakken'. En als ze over haar toeren is mag ik wel vragen stellen a la 'gaat het?' of 'wil je water?', dat waardeert ze wel. Verder laat ik haar altijd zelf een activiteit afbreken. Ik bied alternatieven. Dus niet: 'we gaan nu weg van het strand naar huis', maar 'we gaan naar de auto wandelen door het zand' (ook leuk).