Mijn zoontje heeft vorige week maandagavond voor het laatst gedronken. Plotseling weigerde hij de dinsdagochtend voeding. Hij wilde niets van mijn borst weten. Ook de dinsdagavond voeding wilde hij niet en zo moest ik woensdagochtend maar op het werk kolven, toen hij ook die ochtend niets meer wilde drinken. Hij wilde niet eens in de buurt van mijn borst komen en duwde mij weg. Ik denk dat het over is, na 575 dagen. Ik voel mij verdrietig, want ik had hem nog zo graag langer gegeven. Het is toch het beste wat een kind kan krijgen. Nu dus over op andere zuivel. Gelukkig is hij op een natuurlijke manier gestopt met drinken en ik kijk terug op de mooiste periode uit mijn leven. Zo fijn mijn zoon zo dicht bij mij te hebben en altijd te kunnen troosten. Ik zal het zo gaan missen! Het is inmiddels een soort hobby van mij geworden. Iets dat ik met zoveel passie gegeven heb. Zoveel mensen die mij voor gek verklaarden. Het was zo onderhand wel genoeg! Gelukkig kon onze zoon zelf kiezen en kon ik er voor hem zijn! Nu moet ik wennen aan de manier waarop hij aandacht bij mij komt halen overdag. Hij is gegroeid en laat zien dat hij mij veel minder nodig heeft dan voorheen. Een nieuwe periode is aangebroken. Mijn zoon is nu zelfstandig, zo voelt het, en ik hoop dat hij gestopt is, omdat wij samen de basis voor een vertrouwensband hebben gelegd die niemand ooit meer doorbreken kan en die niet sterker had gekund. Tot ongeveer 2 a 3 weken geleden begon hij plotseling met doorslapen. Tot de tijd heb ik hem eigenlijk elke nacht 2 a 3 keer gevoed. Hij was ook altijd erg enthousiast als hij mocht drinken. Zelfs die maandagavond nog. Waarom hij is gaan borstweigeren, ik heb geen idee. Misschien heeft dit met mijn cyclus te maken of eventuele zwangerschap, maar het duurt nog eventjes voordat we dat weten. Ik hoop alleen, dat hij niet volgende week plotseling ineens weer wilt drinken. Want dan is het op en zijn er alleen nog de mooie herinneringen van mijn zoon die ik het "vloeibare goud" (zo heb ik eens gelezen) bij mij mocht drinken
He meid, ja verdrietig, lijkt mij ook wel hoor! Misschien wil je hier eens rondneuzen, allemaal mooie verhalen over "weaning", het van de borst af gaan. Child-Led Weaning: It’s not Extreme; It’s Biological | Living Peacefully with Children
Och meid, ik wil alleen maar zeggen 'herkenbaar'. Een paar maanden geleden waren wij een weekje weg. Zoon had het prima naar zijn zin en vergat de borst gewoon! Hij heeft 2,5 dag niet gedronken en toen weer wel een keertje en toen weer 2,5 dag niet. Ik had heel zere borsten, maar miste het bijzondere gevoel vooral en had het er best moeilijk mee. Hij is allang veilig gehecht, is een grote jongen en ik heb altijd gezegd: als hij stopt, lijkt mij dat het mooiste dat er is. Zodra we thuis waren, wou hij weer aan de borst. Verdriet mag samengaan met vreugde! Want het is een feestje wat jullie zo lang samen hebben gedeeld! Alle afscheid is moeilijk!