Wij hebben een lief dochtertje van 9 weken oud. Ze drinkt en groeit goed, en als ze net wakker is kan ze erg vrolijk zijn. Ze wordt een uurtje na het ontwaken moe, maar het is erg moeilijk om haar in slaap te krijgen. Het begint steeds erger te worden en we weten niet goed welke aanpak we het beste volgen. Ze heeft een beetje een moeilijke start gehad door snelle bevalling en navelstrengomstrengeling (initiële Apgar was 2/10, wel snel beter) en was een paar uurtjes na de bevalling al meteen erg onrustig. Ze had die eerste weken ook duidelijk krampen maar dat lijkt nu wel gebeterd te zijn. De onrust zorgt er voor dat ze erg moeilijk inslaapt. Ze gaat van vrolijk, glimlachen en ‘babbelen’ meteen naar druk en huilerig. Dat laatste escaleert dan en dan geraakt ze zeker niet in slaap. Aan de borst in slaap vallen doet ze zelden (ik bied de borst aan bij onrust omdat ze een tutje niet wil aannemen). Maxicosi in de auto vindt ze niks, wandelen met de wandelwagen wisselt maar goeie dutjes doet ze daar niet in. Op de schouder of arm in slaap vallen doet ze niet meer: veel te veel te zien. Draagdoek en meitai werd ze kwaad van. Draagzak lukt – gelukkig – wél, en overdag is dat de manier om haar aan haar broodnodige slaap te helpen. Ik probeer haar vaak over te leggen met wisselend succes. ’s Avonds loop ik haar in slaap na het badje en proberen we haar in bed te leggen. Tot voor kort lukte dat maar nu eigenlijk ook niet meer (huilen van zodra ze uit de zak gaat). Ik loop dagelijks halve marathons Vooral met het zicht op terug gaan werken, zou ik graag hebben dat ze leert zelfstandig in slaap te vallen, maar er is geen ‘rustige’ moment in haar gedrag dat dit toelaat. Als ze op bed begint te huilen krijgen we haar ook niet getroost met wat strelen of sussen. Eruithalen helpt wel een beetje maar maakt haar weer helemaal wakker waardoor we terug bij af zijn. Als we haar in slaap krijgen, kan ze momenteel wel klokjerond slapen, wat natuurlijk helemaal fantastisch is. Wat we geprobeerd hebben voor de onrust: Probioticadruppels (leek wel te helpen voor haar krampjes) Osteopathie (merk weinig verschil) Gaviscon wegens vermoeden reflux bij kinderarts (merk weinig verschil) Inbakeren (vindt ze vreselijk dus gestopt) Vaste volgorde (wakker – verschonen – eten – ‘spelen’ – slapen): daar houden we gewoon sowieso aan vast, of het nu helpt of niet Leefregels reflux (bed en box en draagmand met een helling, en ze zit heel vaak in de draagzak) helpt sowieso wel tegen het teruggeven van de melk Kleinere frequentere voedingen: helpt wel maar wil ze soms niet Tutje: weigert ze, tot mijn spijt.Ook soothie geprobeerd maar gaat ook moeilijk Ik maak me vooral zorgen voor wanneer ze over 1.5 maanden naar de onthaalmoeder gaat… Ze wil geen tut, weigert momenteel de fles (heb nog tijd om te oefenen natuurlijk maar alles wat niet mijn tepel is spuugt ze uit – tips zijn welkom) en geraakt niet in slaap.... Dat ik momenteel helemaal leef voor mijn kleintje is een evidentie, maar ik kan niet verwachten dat de OM dezelfde trukendoos gaat bovenhalen… Ik zit dus in tweestrijd tussen volledig leven naar wat zij van mij vraagt, en haar toch een beetje voorbereiden op het feit dat ik helaas terug moet werken. Ik dacht ‘och een derde, dat gaat vlot gaan’ maar niets is minder waar. Wie heeft er tips?
Geen tips. Ja accepteren. Onze oudste was net zo. Op de opvang dacht ik, zo, nu is het jullie probleem. En daar sliep hij gewoon wel. Waarom?? Geen idee. Het werd thuis vanzelf beter.
dank voor je reactie. Ja daar zeg je zoiets. Ik herinner me dat bij de 2 oudsten het meeste ook min of meer 'vanzelf' ging als zij er klaar voor waren. Maar bij de jongste loopt het minder vlot. Maar inderdaad: de vorige 2 gedroegen zich op sommige vlakken ook verrassend anders bij de opvang. Wie weet... Soms krijg ik de indruk dat het huilen gewoon bij haar een beetje nodig is om in slaap te vallen. Als ze in de draagzak ik slaap valt gaat dat ook gepaard met (beduidend korter) gewring en gehuil totdat ze plots ontspant en instant slaapt. Ik heb haar net laten clusteren, en daarna half slaperig in bed gelegd. Ze heeft een half uurtje gehuild maar duidelijk het 'ik ben moe' gehuil. Paar keer gaan kijken maar troosten hielp eigenlijk niet. Uiteindelijk even laten doen en het huilen doofde vanzelf. Nu is het 20 min stil... Ik heb altijd gezegd mijn kindjes niet te laten huilen, maar bij haar lijkt dat echt beter te zijn, hoe moeilijk ik dat zelf ook vind. We modderen nog wat verder
Je hebt laten huilen en laten huilen. Een kindje wat echt overstuur is hoor je te troosten. Echter sommige kindjes hebben een inslaaphuiltje. En die hebben het nodig om de dag te verwerken en in slaap te kunnen vallen. Door elke keer te kijken of iets te doen haal je zo'n kindje eruit, maar begint het overnieuw zodra je weg loopt. Ik ben absoluut tegen het zomaar laten huilen van baby's omdat je gewoon niet weet of ze misschien wel pijn hebben oid. Alleen soms kan je wel eens proberen wat helpt. Dus misschien kan je eens, op een rustig moment, haar naar bed brengen en in de buurt blijven. Niet aanraken, niet kijken, maar wel naast het bedje blijven. Wat gebeurd er dan? Raakt ze overstuur of zie je haar even huilen en dan ontspannen. Als het laatste gebeurd, dan kan het zijn dat ze het even nodig heeft. Merk je dat het weinig doet, het heel lang duurt of ze overstuur raakt dan is het dat niet. En persoonlijk zou ik er dan ook mee stoppen. Ik zou het sowieso niet proberen als je denkt dat ze pijn heeft oid. En gaviscon is natuurlijk niet het enige middel bij vermoeden van reflux. En was de dosering wel juist? Vaak beginnen ze zo laag mogelijk, wat heel goed is, maar wel de kans dat het te weinig effect heeft.
Poeh, hier ook mn handen vol aan gehad. Hier bleek t eigenlijk dat we voornamelijk naar eerdere slaapsignalen moesten kijken. Blauwe wallen onder dr ogen, beetje pips gezicht evt rode neus en rode oortjes en warme handjes (als ze moe wordt is ze net als mij een halve kernreactor). Legde ik haar dan op bed ging t goed, wachtte ik totdat ze in dr ogen ging wrijven dan werd t een strijd. Verder heeft ze ook echt in alle rust dr uitraas momentje nodig. Ze was dan aan t huilen en duurde 10-20 minuten en dan was ze vertrokken. Ik ging er in t begin continue heen maar ben toen gestopt daarmee, door er elke keer heen te gaan begon de cyclus weer opnieuw en zo bleven we uren bezig. Wekenlang elke 3-18 minuten een speen gebracht dag en nacht ging de hele tijd door. Als ze alles gehad hebben, geen vieze luier, geen honger, geen boer overdwars en niet in overkill modus huilen of overstuur huilen, ga zelf naar buiten en laat je partner even waarnemen maar daar moet je zelf ook achter staan en aandurven, ik had er toen zelf ook enorm moeite mee om dr te horen huilen ookal hadden we alles gecontroleerd. Kan best een uithuil bui zijn voor de verwerking en dat jij als ouder die verwerking verstoord, hadden wij hier ook feitelijk ondanks onze goede bedoelingen er voor haar te zijn, maar iemand moet wel in de buurt zijn voor t geval t omslaat en je wel nodig bent. Je zit nog in de jonge periode wellicht kan je wat met de Dunstan methode? Dan hoor je aan bepaalde tonen wat de kleine dwars zit. Mjn man kon ze feilloos uit elkaar houden, ik vond t bij sommige best lastig. Edit: bij onze kdv hebben ze een schommelwieg. Dat is een wiegje die met touwen en een veer aan t plafond zit. Door de veer komt er een dein beweging in zodra ze onrustig worden dus eigenlijk kalmeren ze zichzelf. Menig kindje was verzot op die bak, die van ons lag ook gelukzalig met grijns op dr gezicht helemaal gestrekt en wijd in die bak.
Zo lijkt het momenteel inderdaad... Gisterenavond huilde ze erg na het op bed leggen en wilde haar toen troosten. Gewoon strelen etc hielp niks, dus even eruit gehaald. Ze stopte enkele seconden en huilde gewoon voort, in mijn armen. Oogjes waren toe. Dus zachtjes teruggelegd en naar de middelste gelopen die inmiddels erg hard huilde. Na een minuutje doofde haar gehuil uit en sliep ze. Ik kan het het beste omschrijven als 'vechten tegen de slaap' We zijn nu dag 2-3 dat we haar wakker op bed leggen. Gisteren huilde ze telkens 10min, dan 5 min aan en af. Zonet heeft ze aan en af 5 min gehuild en minder intens. Ze leek zich er redelijk snel aan over te geven. Tussen de slaapjes vind ik haar alert en erg vrolijk. Hopelijk zet deze tendens zich voort, want het knaagt toch een beetje om haar te horen huilen. In haar kamertje heb ik het nog niet gedaan, maar vanochtend in de wandelwagen deed ze hetzelfde: moe, onrustig, ogen vallen toe maar onrust wordt erger, dan (door)huilen en dan ebt het weer weg tot ze ontspannen slaapt. Dat is het 'm ook een beetje: er is niet minder gehuil op de arm, of in de wandelwagen, of in de maxicosi als ze in slaap valt. Enkel draagzak geeft minder gehuil maar dat gaat natuurlijk niet heel de dag. Met mijn tepel in de mond wil zo ook wel eens rustiger in slaap vallen maar dan blijft ze erg oppervlakkig slapen en mag ik eigenlijk niet bewegen. Ik laat haar sowieso wel een deel van de slaapjes in de draagzak doen, zowel praktisch (kinderen van en naar school brengen) als om de mamahonger (en babyhonger ) te stillen. Ze geeft wel vaak terug, maar ik betwijfel of ze daar nu echt wel pijn van heeft? Gisteren gaf ze plots veel zure maaginhoud terug, en zat ze lekker naar me te lachen... En zo is het meestal. Het huilen is voor mij duidelijk gelinkt aan vermoeidheid want komt systematisch 60tal min na het ontwaken. Alvast bedankt voor je reactie
In dit verhaal herken ik ons meisje idd. Ergens 'leuk' om dergelijke herkenning te lezen. Ik wil het zo graag goed doen, en wil dat ze zich prettig voelt. Dat laten huilen vind ik moeilijk maar tot hiertoe stel ik vast dat ze er precies beter mee is. Goede slaapjes (soms 3-4uur aan een stuk) en vrolijker tussendoor. Ik ben nog op zoek naar haar signalen van 'ik ga moe worden'. Wegkijken hoort in het rijtje, maar verder geeft ze weinig prijs (oftewel: ik zie het (nog) niet). Ik houd nu vooral rekening met de klok als leidraad. Die Dustan methode klinkt wel interessant! Dankje, daar kijk ik even verder naar.
Kwa slapen zal je echt zelf moeten kijken hoe ze huilt en zo. Dat is soms heel lastig te bepalen. Alleen als je een kindje die het inslaaphuiltje nodig heeft uit bed haalt en troost kan het niet in slaap vallen waardoor de klachten verergeren door oververmoeidheid. Daarom is het soms wel, voorzichtig, uitproberen. Een baby die overstuur raakt heeft op dat moment geen inslaaphuiltje en heeft juist wel mama nodig. Kwa reflux, heel veel kindjes spugen. Dat is niet vreemd, want de maagklep moet nog volgroeide. De leefregels hebben in principe geen nadelige effecten. Sommige werken minder prettig voor een kindje, maar dan kan je die achterwege laten. Zolang een kindje er geen last van heeft hoef je verder weinig te doen, naast de leefregels.
@Lente1986 Ik herken veel van wat je beschrijft bij zowel mijn zoontje van inmiddels 2 als bij mijn dochtertje van 3 maanden nu. Bij mijn zoontje vond ik het echt enorm onverantwoord om hem ook maar 5 minuten te laten huilen en stond ik er direct naast of haalde hem eruit, waardoor hij uiteindelijk gigantisch overprikkeld was en helemaal nooit meer ophield met huilen. Bij mijn dochtertje op advies van de ouderwetse kraamhulp haar soms even 5-10 minuutjes laten huilen (dwars tegen mijn gevoel in) en dit doet ze nog steeds maar ze slaapt daarna wel 2-3 uur! Dan probeer ik na het op bed leggen maar te bedenken dat het minder zielig is dat ze een aantal keer op een dag 5 minuutjes huilt bij het inslapen dan dat ik met haar rond blijf lopen en ze uiteindelijk ook hele dagen gaat huilen. Want zij word inderdaad ook heel blij wakker maar heeft gewoon echt moeite met het overgeven aan de slaap.. Inbakeren is hier trouwens daarnaast ook wel nodig..