Hoi meiden, Ik heb denk ik gewoon een dosis bemoedigende woorden van mede-moeders en moeders-to-be nodig, maar ik leg het volgende toch even aan jullie voor, omdat ik er een beetje onrustig van wordt . Ik ben nu bijna aan het einde van een zwaar eerste trimester. Ik heb bijna continue op bed gelegen, verschrikkelijk misselijk en ellendig. Aan het begin, net na de positieve test, heb ik het blijde nieuws verteld aan een van mijn beste vriendinnen. Lief en leed deelden we altijd met elkaar, dus ik vond het belangrijk en fijn het haar al zo vroeg te vertellen. Na deze mededeling, waarin ze erg verrast maar leuk reageerde, heb ik echter niet meer van haar gehoord... Dat wil zeggen: nooit meer een woord over de zwangerschap - puur de praktische zaken wanneer ik bepaalde dingen kon afronden ( ze heeft een winkeltje waar ik eigengemaakte tassen ook aan aflever ). Ik deed dat in eerste instantie af als 'het is gewoon niet haar straatje, zo'n zwangerschap'. Maar hoe zieker ik werd en dit haar ook aangaf, hoe vervelender ik het begon te vinden dat zij de zwangerschap negeerde. Nu kreeg ik gisteren een mailtje hoe alles ging, niet zozeer wbt de zwangerschap, meer om weer wat te laten horen. Maar goed, ze vroeg hoe het ging en ik heb haar uitgebreid en leuk teruggemaild. Enthousiast over mijn zwangerschap, zeer geïnteresseerd naar haar leven en de dingen die voor haar belangrijk zijn. Hoewel de toon van die mail aardig en leuk was, moest ik toch ook even in minstens een alinea kwijt waar de schoen bij mij wringt. Ik heb dus aangegeven dat ik ons contact erg mistte en ik me ergens een beetje vervelend voelde onder het feit dat ik mijn verhaal en omstandigheden niet kon delen ( aan mijn beste vriendin nota bene - dat zei ik er niet bij hoor ). Nu is ze van dit soort 'kritiek' over het algemeen snel ontdaan en ben ik bang dat ze boos wordt en ik alsnog mijn verhaal niet bij mijn vriendin kwijt kan. Nu weet ik ergens wel dat ik dit gewoon tegen haar kan en mag zeggen, zeker omdat ik er altijd voor haar geweest ben en ik nu, in deze aantoonbaar lastige situatie, geen medeleven of begrip terug kan verwachten. Maar toch... Ik ben gewoon van het type, ik wil niemand voor de kop stoten en kaart daarom dit soort dingen, hoe dwars ze mij ook zitten, niet aan. Wat denken jullie... Is mijn onrust terecht? Is dit stoken in een goed huwelijk? Of heb ik gelijk mij hierover uit te spreken en mag ik hier best een beetje gebelgd over zijn?
Dit is geen stoken in een goed huwelijk maar je zorgen en ongenoegen bespreken in een rommelend huwelijk. Als ij dit niet bespreekt gaat het blijven klagen. Zou het echter niet via de mail doen maar face to face.
zulke dingen moet je niet via mail doen, als haar bui niet goed is, pakt ze het niet goed op, zulke dingen bespreek je face to face, (hadi k gedaan)
Face-to-face had ook absoluut mijn voorkeur, maar ik weet gewoon niet wanneer ik haar weer spreek. Ik ben nog steeds erg ziek. Maar de mailwisseling was ook van goede toon - als een gesprek nu afspreken even niet kan - en betreft van beide kanten een uitgebreide update over ons beider wel en wee .
Tuurlijk mag je je ongenoegen daarover uitspreken, daar ben je toch vrienden voor om alles tegen elkaar te zeggen? Vind nog dat je je lang ingehouden hebt, ik had er allang eerder wat van gezegd
Tja lastig, misschien beseft ze het ook gewoon niet zo, misschien is het voor haar ook gewoon heel moeilijk te begrijpen.. ook omdat je nog kort zwanger bent en nog niet echt visueel zeg maar. Ik heb dat vroeger (toen ik totaal niet met kinderen bezig was) ook weleens gehad dat ik zo dacht.
Als ze het verkeerd op pakt (hoop het niet), soms is iets op papier ook wel goed hoor...kan zij ook even over haar antwoord nadenken voordat er verkeerde dingen uitfloepen, veranderd er dus niet veel......zoals je zelf schrijft kan je dan alsnog je verhaal niet bij haar kwijt kan. Dus verlies je ook niks toch?
ik vind dat je dit gewoon moet kunnen bespreken. via mail is mss niet zo handig maar daar heb je nu niks meer aan, ik neem aan dat ie al verstuurd is? Als je hiermee door blijft lopen barst straks echt de bom en zijn jullie verder van huis. en al dat gepieker en gestress is uberhaupt niet goed voor je zwangerschap. Het kan meerdere redenen hebben dat ze zo afstandelijk en zakelijk naar je reageert, maar jij kunt toch ook niet ruiken waarom ze zo doet? en als ze er zelf niet mee komt dan is het goed dat jij nu je hart laat spreken en de onderlinge spanningen wilt weghalen. Dan kan ze mss boos worden, maar jij hebt alle recht toe om dit tegen haar te zeggen. Een goede vriendin begrijpt dit en zal er niet moeilijk over doen!
Het is op zich niet zo dat er een vervelende spanning hangt hoor. De mail ( die ik inderdaad al verstuurd heb ) was eigenlijk heel leuk. Dat ik aangaf dat ik het mistte om dingen met haar te delen ging meer en passant. Daarom hoop ik ook dat ze het goed opneemt en er misschien ook meer naar durft te vragen. Ik heb trouwens ook aangegeven dat als dit niet haar ding is 'zwangerschap' en ze het vervelend vind te praten over iets wat gewoon bij haar nog niet van toepassing is, dat ze dat zeker aan moet geven. Wat dat betreft biedt ik haar ook de ruimte om te zeggen dat dit gewoon een vreemd onderwerp is. Dat begrijp ik natuurlijk ook wel... Ach... Ik heb me inderdaad uitgesproken. Dat gebeurt andersom ook, dus misschien moet ik me niet zo druk maken .
Je mag zeker zeggen wat jij ervan vindt! Het is je beste vriendin! Misschien is je vriendin wel jaloers? Ik persoonlijk verlang al heel lang naar een kindje maar door omstandigheden is het mij nog steeds niet gegund. Mijn beste vriendin was ineens zwanger en ik had het er ook moeilijk mee. Begrijp me niet verkeerd, ik gunde het haar van harte! Maar het steekt ook... en dat begreep zij. Ik moest soms wat afstand nemen want ik ging eraan onderdoor. Ik heb op mijn eigen manier contact met haar gehouden. Ik kon niet telkens mee met haar om babyspulletjes maar op mijn eigen tempo ging ik met haar en met de zwangerschap om. Ze heeft mij gelukkig nooit iets kwalijk genomen. Ik was er dan ook voor haar op moeilijk momenten toen ze alleen kwam te staan en toen haar baby na een moeilijke bevalling in een couveuse terecht kwam. Ze moest er 3 weken verblijven voor ze naar huis mocht. Maar ik ben ook niet de 'overenthousiaste of heel erg geïnteresseerde' vriendin geweest tijdens haar zwangerschap. Dat was gewoon te moeilijk en daar had ze respect voor. Het heeft uiteindelijk ook niets aan onze vriendschap verandert. Zou het kunnen dat zij op één of andere manier ook jaloers is of een kindje wil en dat dat niet lukt? Praat er gewoon over. Daar doe je niets verkeerd mee
Het zou kunnen inderdaad dat ze jaloers is op waar ik sta in mijn leven. Daar heb ik weleens aan gedacht... 'misschien is dat het wel'. Ik woon al jaren samen met mijn vriend, begin nu aan de volgende grote stap... Zij woont thuis, heeft geen vriend en heeft op relatie gebied ook veel gerommeld e.d. Ik denk niet dat ze specifiek jaloers is op mijn zwangerschap. Daar is ze gewoon nog niet mee bezig. Ik ben daarentegen juist ook wel eens jaloers op haar. Ze heeft een geweldige baan, leuke projecten, leuk sociaal leven... Maar ik vind dat oprecht leuk voor haar en vraag er vaak naar. Het is ook niet makkelijk, twee verschillende levens... En ik begrijp het ook zeker, maar ik zou voor mijn gemoedstoestand het fijner vinden als ik weet dat het geen onwil is, maar een soort onwetendheid. Dus niet per definitie desinteresse, maar gewoon a different way of life. Maar vriendinnen zijn vriendinnen en dingen delen hoort daarbij. Ook de dingen die niet zo leuk zijn of waar we zelf niet zoveel van begrijpen... Ik heb namelijk een andere hele goede vriendin, die zelfs geen kinderwens heeft, die er vaak naar vraagt en waar ik mijn hart ook bij kan luchten ( ware het niet dat zij het nu ook erg moeilijk heeft en ik haar dus niet wil belasten met mijn sores ). Bedankt voor jullie reacties!
Jullie komen er wel uit denk ik. Je lijkt me een begripvolle vriendin. Hopelijk is zij dat ook. Enneuh, gefeliciteerd met je zwangerschap!
Wat de reden ook is van haar manier om hiermee om te gaan, het is alleen maar heel erg goed dat jij dit uitspreekt. Misschien ben je bang dat zei niet het antwoord geeft wat je graag zou willen, maar dan is het voor jou duidelijk en ik denk dat dat meer rust geeft, dan een vriendschap waarin je je ei niet kwijt kunt. Wie weet lost dit het juist wel op voor jullie. Hopelijk gaat het weer wat beter, want zo ziek aan huis gekluisterd zijn is niet leuk.
p.s. wat betreft jou vriendin: je (zij dus) kunt ook jaloers zijn op iemand die heel gelukkig is met zijn leven. Vaak blijkt dat juist uit de interesse die je toont en het feit dat jij alleen maar heel blij voor iemand bent. Soms maakt het mensen onzeker dat ze geen greintje jaloezie bij iemand bespeuren. Maar dat is wel hun probleem, het enige dat jij kunt doen is erover praten en goed voor ogen houden dat een vriendschap van twee kanten moet komen. Dat het jou ook iets op moet leveren.