Loesie, onze zoon is bij ons in bed beland op dezelfde manier als bij de meeste andere ouders. Hij had een eigen wiegje en kamertje maar had niet zoveel zin om daar te slapen. Dus belandde hij bij ons in bed, de ene nacht volledig en de andere nacht een stukje. Omdat mijn gevoel zei dat het zo goed was maar mijn omgeving niet, ben ik hierover gaan lezen. Ik heb véél verschillende dingen gelezen maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het een stuk natuurlijker is om bij je kind te slapen dan het in een eigen kamertje te leggen. Ik zie dat je je afvraagt of je je kind niet beperkt in het zelfstandig worden als het langere tijd bij zijn ouders slaapt. Volgens mij bereik je net wél zelfstandigheid als je je kind de kans geeft zélf te bepalen wanneer het de volgende stap naar zelfstandigheid zet. Een kind zal uit zichzelf steeds verder 'weggaan' van zijn ouders. Bij het ene kind gebeurt dit uiteraard wat sneller dan bij het andere maar geen enkel kind wil op zijn 18e nog bij zijn ouders slapen zenne. Edit: je vraagt je toch ook niet af of je je man niet teveel verwent door samen met hem te slapen of hem afhankelijk maakt? Maar je kind, dat wezentje dat je zelf op de wereld gezet hebt en dat nu eenmaal volledig afhankelijk is van jou, dat moet zo snel mogelijk zelfstandig worden? Ik merk dat afhankelijkheid zo'n negatieve bijklank heeft maar baby's zijn nu eenmaal afhankelijk, hè. Snap niet goed waarom dit zo snel mogelijk moet veranderen? (Loesie, bedoel dit trouwens niet op jou persoonlijk maar meer algemeen)
de keren dat ze bij ons in bed slaapt ligt ze tussen ons in. ze heeft haar eigen dekentje. gelukkig vindt ze haar eigen bedje nu ook prima want ik vond het toch een eng idee.
Ik heb een nacht of 7 (in totaal) in de periode dat mijn dochter nog gewoon op het aankleedkussen bleef liggen maar haar in één bed geslapen als ze echt aan het spoken was. Zij op het aankleedkussen en ik ernaast en beide in het logeerbed (2 persoons) Het is sindsdien één keer voorgekomen dat onze dochter bij ons heeft geslapen en toen was zij al 10 maanden. Toen heeft ze gewoon tussen ons geslapen in haar slaapzak. Wij hebben beide een apartdekbed en hebben de kussens even weg gedaan. Lukte prima behalve dat mevrouw zoveel bewoog in haar slaap dat het echt eenmalig was! hahaha.
Mijn dochter slaapt gewoon lekker met mij in bed, ondanks wat iedereen zegt. Ik ben geen slechte moeder, omdat ze nog niet in haar eigen bedje slaapt 's nachts. Ik ben juist meer van mening dat ik een slechte moeder zou zijn als ik haar inderdaad zou behandelen zoals iedereen me adviseert. Dan zou ik namelijk inmiddels al geen borstvoeding meer geven, zodra ze gevoed is haar wegleggen en als ze dan ook nog eens het in haar hoofdje zou halen om te gaan huilen dan moest ik haar lekker laten huilen (ook al duurt dat een half uur of langer). Maar nogmaals, gelukkig is iedereen anders en voed iedereen zijn of haar kind anders op. Dus doe lekker wat voor JOU fijn voelt. PS ik bescherm mijn dochtertje in bed wel als mijn vriend bij ons slaapt! Ik merk al sinds haar geboorte dat ik sensitiever ben dan hij op signalen van onze kleine Julia. Dit verwijt ik hem niet, maar ik hou er wel rekening mee...
Ons meisje ligt meestal tussen ons in, of met naast mij, wel hekje aan mijn kant dat ze er niet af kan rollen. Dan niet onder dekentje, wel in dikke slaapzak, meestal heb ik mijn arm over haar heen. Ik ben pro niet bewegen tijdens mijn slaap aangezien mijn kat altijd mijn bed inpikte, dus ik ben gewend om een bepaalde positie in te moeten nemen zonder te mogen draaien - dus geen angs hier.
Wat ben ik blij dat ik dit topic lees! Wij zijn gelukkig niet de enige. Vind het helemaal niet erg dat Luca bij ons in bed slaapt. Hij is alleen 1 x uit bed gevallen wat dus gebeurt als wij er niet naast liggen. Zijn hier oplossingen voor?
je zou iets aan de zijkant van de bed kunnen monteren waar ze niet overheen kunnen rollen b.v. een hekje. Ik zou het overigens dan wel een beetje stofferen want mijn meid die blijft dan met het hoofdje er tegen aan wrijven en dan krijg je nare plekken.. of tegen hekje schoppen en slaan wat rode knokkels veroorzaakt..
hahahaha, ja tja, klopt das een detail, maar goed ook niet geheel onbelangrijk toch hahaha.... Dat zelfstandig worden komt ook echt wel, moet je verder lezen. Juist het samen slapen en opgroeien in vertrouwen bevorderd een heel sterk en zelfstandig mens. Alleen wordt er dus meer gekeken naar het moment dat het er zelf aan toe is en wordt er niets geforseerd en beschadigd. Als je het tegen de natuur in forseerd, dan krijgt een kind heel veel stress en die stress is funest. Dat heeft juist een tegenovergesteld effect, namelijk dat het angsten krijgt of andere belemmeringen op sociaal gebied. Ik lees ook vaak dat als je het 'alleen slapen' aan het kind over laat het vanzelf naar een eigen kamertje wil. Kinderen die langer blijven hangen hebben dat vaak ook nodig. En daarbij...ze liggen echt niet tot hun 18e bij je in bed Ik moest trouwens ook erg wennen aan Veerle haar aanwezigheid, maar inmiddels moet ze flink kuchen wil ik er wakker van worden. Het went dus wel. Kijk, je moet hier achter kunnen staan en het moet bij je passen vind ik. Ze kunnen me nog zo veel zeggen over 'wat goed is'. Als je veel gerichte aandacht geeft en bij het naar bed gaan echt een ouder/kind moment creeert, dan denk ik dat je even goed bezig bent. Ik wilde op veel meer vlakken zo natuurlijk mogelijk met Veerle om gaan, maar ik merk ook dat ik het soms gewoon veel te vermoeiend vind. Loop ik vervolgens met mijn tanden op mn knieën, daar heeft zij zeker niets aan hoor...
OMG daar gaan we weer! Wie heeft het hier over goede of slechte moeders? Of voel jij jezelf beter door dit soort dingen te roepen?
Onze zoon heeft de eerste weken bij ons in bed geslapen. Vaak tussen ons in. Soms viel hij wel in slaap in z'n wiegje naast ons bed. Na de nachtelijk BV vielen we dan in het grote bed in slaap (en ook vaak tijdens de BV ). Als mijn vriend tijdens de BV niet wakker was geworden, dan sliep onze zoon aan mijn kant. Ik heb er wel altijd op gelet dat we beide goed doorhadden dat hij tussen ons in lag. En dan gewoon de kussens aan de kant schuiven, het dekbed omlaag en heerlijk samen slapen. We zijn nooit bovenop hem gerold. Je slaapt anders als je kindje bij je in bed ligt, maar niet minder goed. Ik was prima uitgerust in die tijd.
niet elk kindje gaat na in eigen bed gelegd te worden huilen hoor, en niet ELKE moeder laat haar kind dan vervolgens een half uur huilen! Daar heeft borstvoeding geven niks mee te maken! Want dat kun je gewoon geven en vervolgens terug in wiegje leggen, dat vaak ook naast de moeder staat!
ik heb zowieso een cosleeper naast mijn bed staan en daar heb ik een babynestje inliggen want mijn zoontje houdt er van om zo veel mogelijk ingepakt te liggen. Maar goed, 9 van de 10 keer wordt hij s nachts wakker, leg ik hem aan de tiet en vallen we zo slaap en dan wordt ik een paar uur later weer wakker en heeft hij weer tegen me aangeplakt geslapen Hij ligt trouwens half op de deken zodat hij niet zou stikken ofzo maar als de deken op zijn hoofdje komt (bij het op staan ofzo) begint hij direct te huilen dus ben er zelf niet zo bang voor. En als je kindje tegen je aanslaapt registreer je zijn ademhaling in je slaap. De kans op wiegendood is dus juist kleiner. Als je kindje stopt met ademhalen in zijn eigen bedje merk je dat niet.
val jij dan niet in slaap tijdens het borstvoeding geven? Ik slaap eigelijk gewoon half door tijdens het borstvoeding geven... lukt me niet echt om wakker te blijven, tenzij ik misschien rechtop zou gaan zitten ofzo...
Toen ons zoontje een maand of 8 was, hebben wij hem geleerd om op zijn buikje met de beentjes eerst uit de zetel, bed, ... te gaan en inmiddels kan hij een ganse trap op die manier naar beneden gaan. Dus gewoon elke keer als je in bed of de zetel zit en hij wil eruit, hem op zijn buikje leggen en zeggen dat hij de beentjes eerst eruit moet doen. Zijn ze snel mee weg, zenne.
Zo vatte ik het eigenlijk helemaal niet op. Ze verteld over haar ervaring en ik snap wel wat ze bedoeld in de stukjes dat ze iets feller is. Als je deze opvattingen hebt, krijg je nog wel eens wat tegenwind. Soms voelt dat vind ik wel eens machteloos. Je krijgt vaak amper de kans om uit te leggen waarom je het juist anders doet dan wat algemeen geaccepteerd is. Ik merk ook dat mensen heel vaak niets willen weten over die andere kant, maar er wel regelrecht een hele dikke mening over hebben. Dan wordt je wel een beetje een 'betonblok' om voor je eigen standpunt uit te komen hoor.