Het naar bed brengen van ons meisje van 8 mnd is een grote strijd zowel overdag als savonds. Ze gilt, huilt en krijst alles bij elkaar ( bijna tot hyperventileren aan toe). Na 5 min gaan we weer bij haar kijken, aai over dr bol, muziekje aan en we lopen weer weg. Dit houdt ze heeeel lang vol. Todat zij en wij volledig uitgeput zijn!! Iemand tips want behalve dat het vermoeiend is vind ik het ook zielig voor haar. En het lijkt wel iedere dag erger te worden. Ze heeft echt slaap, geen honger, geen vieze broek en we hebben n avondritueel. Ps bij haar zitten hebben we ook geprobeerd maar maakt de situatie er ook niet beter op....
mijn zoontje heeft dit sinds vorige week ook, waarschijnlijk agv zijn dubbele oorontsteking. Hij was altijd heel makkelijk, sliep overal, maar sinds dinsdag was het opeens over. Krijsen, krijsen, krijsen. Wat we toen op advies van een collega geprobeerd hebben, is hem volgens zijn gewone ritueel naar bed brengen en dan met oordopjes in en een boek er bij, op zijn kamer gaan zitten en hem straal negeren. De eerste avond heeft hij een uur gekrijst (kostte me een jaar van mijn leven). De volgende dag hebben we 1 aanpassing doorgevoerd, straal negeren, maar als hij ging staan, meteen weer neerleggen, zonder hem aan te kijken of tegen hem te praten. We zijn nu bijna een week verder en hij gaat bijna probleemloos weer slapen, dus bij ons heeft het prima geholpen. Succes, ik hoop dat je snel iets vind dat werkt voor je dochter, want het is echt geen pretje.
Ach gos wat vervelend! Zowel voor jullie als voor haar. Heeft ze dit plotseling? Want dan zou het verlatingsangst kunnen zijn. Had onze dochter een paar weken geleden ook spontaan last van. Heb haar toen steeds bij me gepakt (er naast gaan zitten werkte hier ook niet), soms op de bank, soms in een draagdoek, of ik ging dan even een rondje met haar wandelen. Dan gaf ik nog een klein flesje en probeerde ik het alsnog. De 2e keer lukte het vrijwel altijd. Misschien dat dat nog een idee is?
Tandjes?? Dat kan ook wat last van de oren geven bij neerleggen... Of inderdaad oorontsteking of zo? Misschien dat eerst even uit sluiten voordat je haar inderdaad een tijd overstuur laat huilen...
Alvast bedankt voor jullie reacties. Ze heeft het altijd al gehad. Nog nooit zelf meteen in slaap gevallen! Na 8 mnd zitten we er daarom aardig doorheen.
Poeh, dan kan ik me voorstellen dat je er aardig doorheen zit! Hoe valt ze normaal gesproken dan in slaap? Als jullie het zelf echt niet meer trekken (wat logisch is) zou ik kijken of je er wat ondersteuning bij kunt krijgen. Zodat je een plan hebt in hoe je voortaan met haar slaapgedrag om gaat. Wellicht kun je via het cb een 'verwijzing' krijgen.
Bij ons is het nu ook zo. Hij gaat keihard huilen, en dan gaan hij kokhalzen en overgeven. Op het CB zeiden ze laatst al dat hij verlatingsangst kon gaan krijgen. Nou of meneer het gehoord had! Vanaf toen wilde hij savonds niet meer slapen. Krijsen krijsen krijsen. Ik wil hem niet meteen weer uit zn bed halen, ik ga erbij zitten met tablet oi iets anders om mijzelf te vermaken . Maar als hij zo hard huilt dat hij gaat hoesten, moet hij omhoog, omdat hij anders zn bed onder spuugt. Wij weten nog niet wat we moeten doen. We proberen hem steeds op dezelfde manier naar bed te brengen. En dan licht uit en nu blijft 1 van ons erbij zitten zonder tegen hem te praten. (en gisteren na 3 kwartier heb ik mijn vriend afgelost). Zwaar hoor.
Oh wat vervelend zeg! Steeds terug komen geeft je kind aan dat huilen helpt, want mama komt dan weer. Bij 8 maanden zou ze toch een keert goed door laten huilen, dat helpt echt hoor! Maar je moet wel zeker zijn dat er niks medisch is, geen honger (miss wat melk voor slapen gaan?) En dat je goed ritueel hebt, wellicht moet je dat uitgebreider doen. Wij doen hier altijd wassen, op ons bed bumba kijken en melk drinken, dan boekje in eigen bedje kijken samen, dan alle knuffels welterusten zeggen, in bed stoppen, kussen, muziekje aan en slapen. Ritueel duurt werk erm tijdje, maar die bank ons slaapt super, huilt een enkele keer nog, dan troost ik even, geef haar nog en kus en dan is het echt slapen hoor. Ze valt altijd zelf in slaap, dit hebben wij overigens nooit door wakker in bed te keggen aangeleerd, dit is zo gegroeid
Oh, dacht dat het iets van de laatste tijd was... Kan me voorstellen dat jullie er aardig doorheen zitten! Heb er verder helaas geen ervaring mee en met alles wat je al geprobeerd hebt heb ik ook geen andere tips. Misschien toch 'professionele' hulp zoeken die je hierbij kan helpen?? (klinkt zo dramatisch, maar zo bedoel ik het niet... maar misschien kan iemand die er voor gestudeerd heeft of ermee werkt jullie wat meer bruikbare en verantwoorde tips geven) BTW al ooit het bedje op een andere plek gezet?? of het kamertje laten 'reinigen'?? (noem maar iets..)
Ik lees even mee.. Ik heb dit dus ook zo precies.. Mijn zoon is ook 8 maanden. Man, man, man.. Wanhopig word ik ervan.
Rond 8/9 maanden is de leeftijd van de verlatingsangst. Heel erg eng voor je kindje. Hij/zij heeft door dat jij weg gaat, maar voor hem/haar is het alsof jij echt van de aardbodem verdwenen bent. Probeer het je maar eens in te beelden en dan snap je waarom je kindje gilt en krijst. Dus vooral de veiligheid en zekerheid geven van jouw nabijheid of in ieder geval laten zien dat je niet echt verdwenen bent. *** Wat betreft het altijd al moeilijk in slaap vallen. Mijn dochter is net zo, nog steeds ... Bij haar was die fase ook extra heftig en vermoeiend. T heeft het ook behoorlijk gehad, maar omdat hij veel makkelijker in slaap viel, hebben wij het als minder heftig ervaren. Ik neem aan dat je de standaardtips voor in slaap vallen wel kent: - vast, herkenbaar en duidelijk ritueel - niet te veel prikkels voor het slapen (drukke spelletjes, harde muziek, tv) - zorg ook voor een rust en kroelmoment in het ritueel, zoals een boekje lezen of knuffels dag zeggen en lekker knuffelen/liggen bij mama/papa Als je dat allemaal doet dan is het denk ik ook een kwestie van acceptatie dat je kind moeilijk in slaap valt. Succes ermee, ik weet hoe zwaar het kan zijn
Ik heb wel eens gelezen dat kinderen rond die leeftijd inderdaad denken dat als je de kamer verlaat dat je dan echt weg ben. Misschien kan je spelende wijs hem laten ontdekken dat wanneer hij je niet ziet je er wel gewoon bent. Door bijvoorbeeld je te verstoppen achter een doek en dan tevoorschijn komen... (soort kiekeboe)Of "verstoppertje" spelen met zijn favoriete knuffel. Leg de knuffel (terwijl je baby kijkt) onder een doek en kijk of hij hem er weer onderuit probeert te halen. Goed duidelijk zeggen: je gaat nu lekker slapen en als je wakker word is mama er weer. Ik denk altijd dat kinderen hoe jong ze ook zijn soms meer begrijpen dan wij denken. Een aantal suggesties? Wie weet helpt het. Baat het niet dan schaadt het niet.
Ieder zijn/haar manier en ze zal het heus niet voor d'r lol doen, ze geeft immers al aan dat ze het zelf moeilijk vind hoe het gaat.
Natuurlijk doet niemand dat voor de lol, maar kindjes die bang zijn dat hun mama nooit meer terugkomt laten krijsen (tot bijna hyperventilerend toe) is gewoon heel erg zielig en kan schadelijk zijn op de lange termijn.
Ja klopt, maar soms weten ze heel goed dat door zo hysterisch te doen mama wel komt ik zou inzetten op een ander bedritueel, daarnaast ook steeds laten huilen (15 min) troosten en weer gaan, niet praten, gewoon laten weten dat je er bent. duurt paar dagen!
Ojee daar gaan we weer... En dat weten ze echt nog niet op die leeftijd hoor! Het besef dat jij nog 'bestaat' als ze jou niet zien is er namelijk nog niet. Mijn zoontje zit ook in deze fase, maar hij slaapt bij ons in bed. Momenteel blijf ik erbij, want als hij wakker wordt en ik ben er niet, is hij meteen verschrikkelijk in paniek. Kijk naar de behoefte van je kindje en handel daarnaar. Dat betekent soms andere dingen uitproberen dan je eigenlijk in je hoofd hebt, zoals dus bij jou in bed nemen. Wat mij betreft zou je nooit zo'n strijd moeten hoeven voeren met het naar bed brengen, want echt het is niet nodig. En laten huilen al helemaal niet! Als je er meer over wilt praten, pb me maar
Dat heb ik echt nooit gekund: 15 minuten laten huilen (in dit geval krijsen en in paniek raken), dat is écht lang.... Zowel voor je kindje en ook voor jezelf! Dan zou ik zelf ook in paniek raken als ik zo lang moest wachten om naar haar toe te gaan... Hier hebben we het gelukkig nooit zo erg gehad dat ze ging krijsen en in paniek raakte, maar als ze ooit overstuur was dan ging ik redelijk snel naar haar toe en pakte haar bij me om haar tot rust te brengen weer in slaap te wiegen voordat ik haar terug legde. Licht op de gang aan (niet op haar kamertje) en dan de deur op een klein kiertje dat je zelf nog wel iets ziet! Ben er van overtuigd (zeker nu mijn dochter ouder is) dat kindjes van 8 maanden dit echt nog niet kunnen doen om aandacht te krijgen... Maar iedereen maakt hier z'n eigen keuzes in!
Als ze dit al altijd heeft gehad is het zeker heel vermoeiend. Ik vind die lastige fases die weken duren al zwaar! Hier momenteel ook veel krijsen en vooral weinig slapen op een ander (bij mijn moeder en op het KDV) en iedere avond 1x wakker. Maar zeker omdat ze het altijd al gehad heeft zou ik eens verder op onderzoek uit gaan. Naar de HA, osteopaat etc.. Bedje anders neer zetten, uitzoeken of er een waterader is, zoals al genoemd misschien kamertje laten "reinigen". Je kunt het altijd proberen! Ik ben niet tegen laten huilen. Ik doe dat ook wel eens, maar alleen bij jengelen (vaak met langere pauzes). Als ze overstuur huilen vallen ze in mijn ervaring ook niet zelf in slaap dan hebben ze echt even papa of mama nodig. Zeker in de verlatingsangst fase rond de 8 maanden. Maar goed, omdat de kleine hier de laatste tijd vooral krijst kan ik momenteel niet makkelijk onderscheid maken tussen overstuur en niet overstuur huilen. Dus ik hoop dat jij dat wel kunt! Succes ermee!