baby bijna verloren vlak na de bevalling

Jeetje wat een verhaal zeg!!

Gelukkig heb ik daar geen ervaring mee, maar ik wil je toch sterkte wensen met het verwerken van deze heftige bevalling!!

 

ik heb er ook geen ervaring mee, dus kan je niet helpen maar wil je wel heel veel sterkte wensen met het verwerken van deze traumatische gebeurtenis.
Gelukkig heeft jullie zoontje het wel overleefd, hij is vast en zeker een van de factoren die je hier doorheen gaan slepen!

*door dit soort verhalen twijfel ik altijd zo over thuisbevallen..*

 

Jeetje, wat heb je een nare ervaringen gehad zeg! Allereerst... hoe gaat het nu met je zoontje? Is hij er weer goed bovenop gekomen?

Ik herken je gevoelens wel. Mijn dochter is 6,5 weken te vroeg geboren en heeft 5 weken in het ziekenhuis gelegen. Toen ze thuiskwam, kwam voor mij de klap ook pas en had ik ongeveer dezelfde gevoelens als die jij hier omschrijft. Met name de reactie van anderen deed me veel pijn. Zoals je zelf al zegt helpt de opmerking "maar het gaat nu toch goed" totaal niet en krijg je er niet echt een gevoel van begrip van.

Als je thuis komt, ga je pas nadenken wat er allemaal is gebeurd en wat er mogelijk allemaal had kunnen gebeuren. Erg akelig en je maakt jezelf er helemaal gek mee.

Het heeft me veel geholpen om er aldoor over te praten, ben ook naar de huisarts geweest, die me een tijdje extra in de gaten heeft gehouden. Ik heb veel mensen uitgenodigd in het begin om langs te komen, zodat ik afleiding had. Ook dat vond ik heel fijn. Goed van je dat je nu therapie hebt. Die stap heb ik nog niet genomen. Ik weet nog niet zo goed of ik dat nodig vind voor mezelf of niet... ik twijfel... Hopelijk helpt jou het goed en kun je het daardoor een plekje vinden. Ik hoop ook dat je hier op het forum nog meer mama's treft waarbij je je gevoelens kunt neerleggen, delen en bespreken.

Als je vragen hebt, mag je natuurlijk altijd een PB sturen.

Veel sterkte.

 

@Jammetje
Wat een heftige 'traumatische' ervaring zeg. Ik kan niet praten uit eigen ervaring, maar ik hoop dat je inmiddels wel professionele hulp hebt ingeschakeld.
Gesprekken met de gynaecoloog/kinderarts zullen er ongetwijfeld geweest zijn, maar met iemand praten die er buiten staat wil ook wel eens goed doen.

Kan je er samen met je partner goed over praten?

Heel veel sterkte met de verwerking van alles. Hopelijk kan je wel van je gezin blijven genieten.

Lieve groet Kwebbel

 

Wat een verhaal, gaat nu alles goed? Heeft hij nog wat aan het zuurstof tekort overgehouden?

Hier ook zo'n verhaal maar dan andersom. Aan het eind van mijn zwangerschap liep mijn bloeddruk enorm op en hield ik veel vocht vast. Extra contole's bij de VK en extra bloedprikken wezen niet op zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk zou ik bij 4 dagen na mijn uitgerekende datum ingeleid worden omdat ik ook flinke hoofdpijn erbij kreeg. Die nacht begonnen de weeen vanzelf na een paar heftige uren toch maar naar het ziekenhuis gegaan waar ik aan de monitor gelegd werd. Mijn weeen bleken niet af te zwakken en hadden hevige pieken maar weinig dalen. Toen mijn bloeddruk in eens nog hoger schoot is de gynecoloog erbij gekomen en is onze zoon na een paar uur geboren. Een Heel stuk ben ik daarvan kwijt, ik kreeg morfine en ineens was hij daar. Gelukkig was met hem alles goed en leek het met mij ook goed te gaan. De ochtend erna, we mochten naar huis ging ik erg geel zien. Toch nog even blijven en wachten op de bloeduitslagen. Die waren helaas niet goed, heel slecht eigenlijk. Ik voelde me opzich best lekker maar had flinke hoofdpijn en mijn bloeddruk bleef hoog. Ik mocht geen bezoek meer hebben en mocht niet weten dat mijn opa op sterven lag omdta ik me dan te druk zou maken en mijn bloeddruk verder zou stijgen. Achteraf ben ik door het oog van d enaald gekropen en hebben we een week in het ziekenhuis moeten liggen. Heb heel lang in ene dip gezeten en toen ons 2e kindje geboren werd kreeg ik er nog een klap achteraan. Toen de hormonen na die bevalling weer wat op peil waren voeld eik me ook meteen ene stuk beter. 3 jaar lang was ik down, voelde me niet goed en was echt wel depressief. Na mijn 2e bavalling hebben mijn hormonen weer d ejuiste plek gevonden en ging het een stuk beter. Achteraf weet ik dat ik toen meteen aan de bel had moeten trekken. de 1e 3 jaar van mijn zoon zijn best langs mij heen gegaan. Nu gaat het prima en geniet ik volop van mijn kinderen.

 

Oh jeetje meid toch!

Bij mij braken met 36 weken de vliezen, het was s'nachts dus donker op de slaapkamer.
Toen ik naar de wc rende en het licht aan deed schrok ik me kapot...een en al bloed.Het spoot gewoon alle kanten op.
Mijn man kwam ook naar boven, en werd helemaal wit ervan.En we raakte allebei helemaal in paniek.
Ik voelde Damien ook niet meer, en zei alleen maar dit is mis!
Ik dacht meteen aan een loslatende plecenta.
Meteen 112 gebeld, die er in 8 minuten waren.
Ik weet nog dat de ambulance broeder vroeg of ik veel bloed had verloren, mijn man is toen met hem naar boven gegaan en toen ze beneden kwamen zei de broeder al meteen we moeten met spoed naar het ziekenhuis,het was teveel bloed.
Toen raakte ik helemaal in schok.Met gillende sirene's naar het ziekenhuis.
We waren binnen 5 minuten in het ziekenhuis en er werd meteen een CTG gemaakt en een echo.
Gelukkig bleek alles goed te zijn met de kleine en ben ik 2 dgn later nog spontaan bevallen.

Maar zoiets vergeet je nooit meer, ik heb het wel een beetje los kunnen laten.
Ik heb er heel veel over gepraat, vooral met de kraamverzorgster en mijn man.
De rest van de mensen begrijpt het niet zo goed...die zeggen steeds maar: Hij is toch gezond! Je moet er niet meer aan denken!Maar goed ook die mensen bedoelen het goed, maar begrijpen het gewoon niet.
Zoiets zul je nooit vergeten maar wel uiteindelijk een plekje geven.
Ik denk er gelukkig steeds minder aan, maar vaak genoeg moet ik huilen en ben dan zo dankbaar dat de kleine er is!
Over een weekje is het precies 1 jaar geleden, dat zal wel huilen worden.

Ik wil je heel veel sterkte wensen!
En écht het wordt minder, probeer er genoeg over te praten en je mag me altijd een pb sturen!

Liefs Debbie

 

hoi hoi,
ik begrijp je verhaal en weet hoe moeilijk het is.heb zelf ook iets ergs meegemaakt een acute zwangerschapsvergiftiging met 39 wk.+eclampsie en ernstige insulten midden in de nacht en alleen thuis.ik en mijn kind hebben op het randje van de dood gelegen.het is een lang verhaal en heb nu niet zoveel tijd meer om het neer te zetten helemaal.als je er belangstelling voor hebt hoor ik het wel en kan ik het eventueel als ik even tijd heb nog schrijven hier.maar gelukkig toch overleefd.ik praat er eigenlijk niet echt meer over maar ja zo kan ik het beste het verwerken.het blijft erg moeilijk maar blijf positief omdat je het overleefd hebt[of in jou situatie het kind]want bij hoeveel mensen loopt het niet anders?

 

Ik had bij mijn oudste vanaf week 27 verhoogde bloeddruk, maar het bleef steeds acceptabel en geen eiwitten in de urine. Vanaf week 35 voelde ik me wat minder lekker, maar ik had zoiets van zal er wel bij horen. Toen ik met 35 wk 5 dg op controle kwam bleek mijn urine eiwit te bevatten en mijn bloeddruk was heel hoog, de onderdruk was 115. De vk zei later dat ze dacht dat ze doof werd.... We moesten direct door naar het zh en daar werd ik na een aantal controles meteen opgenomen. Dat was best een schok, ik was met 29 weken ook al eens naar het zh gestuurd voor controle, maar toen mocht ik weer naar huis. Nu dus niet. Mijn bloeddruk bleef stijgen en de volgende dag bleek ik rond de lunch een onderdruk van 130 te hebben. Ik bemerkte toch wel enigszins paniek bij de verpleegkundigen, ik moest direct gaan liggen en werd naar een 1 persoons kamer gebracht. Ik mocht niet meer lezen of tv kijken, er alleen nog uit voor toiletbezoek. Ik kreeg medicijnen, maar de bloeddruk wilde niet dalen. Ik moest rusten, maar elke keer weer ging de deur open en keek er een verpleegkundige naar binnen. Blijkbaar waren ze bang dat ik in een eclampsie zou gaan, de zuurstofmaskers enz. lagen ook al klaar. Door miscommunicatie was de echo niet aangevraagd, dus die kreeg ik de volgende dag. Ik was toen 36 weken. Ik moest in de rolstoel naar de poli en de gyn die de echo maakte vertelde dat de kleine erg klein zou zijn bij geboorte, waarschijnlijk 3 tot 4 pond. dat was even schrikken, maar ze maakten er niet veel van (achteraf bleek dat ze me niks vertelden, zodat ik me maar geen zorgen zou maken, want dan zou de bloeddruk weer stijgen). Terug op mijn kamer moest ik aan de CTG. Op een gegeven moment ging de hartslag die we hoorden ineens naar beneden en ik zei nog: "Oh dan heeft 'ie de mijne weer te pakken", maar nee, het was die van mijn baby. Toen ging het snel. Ineens kwam er een delegatie van het personeel binnen. Ik moest mijn vriend bellen want ik zou voor keizersnede gaan en wel zo snel mogelijk. Ik moest wel zeggen dat hij het kalm aan moest doen en dat hij maar snel het fototoestel moest halen. Mijn vriend was aan het werk, en moest nog een half uur rijden. Hij was nog maar een kleine tien minuten onderweg toen hij gebeld werd door een verpleegkundige met de mededeling dat hij NU moest komen. Ik werd op dat moment als naar de voorbereidingsruimte gebracht. Mijn vriend was gelukkig net op tijd. Hij kwam heel even bij me en werd toen meegenomen om om te kleden. Direct daarna startte de operatie. Om 11 uur werd me de mededeling gedaan, om 12.23 uur is mijn zoon geboren. Gezond, klein en licht, maar gezond. Hij moest in de couveuse en ze hebben hem een infuusje gegeven voor glucose en een neussonde, maar verder deed hij het super. Ik heb mijn kraamtijd bij hem in het ziekenhuis doorgebracht.

de echte klap is nooit geweest, ja een momentje toen ik nog in het ziekenhuis lag, maar ik kon me daar niet uiten. Ik merk dat ik nog steeds graag vertel over het hele gebeuren en ik vind het ook zo naar dat mensen er zo lakoniek over doen. Want ook al is mijn zoon nu een gezonde peuter van 3,5 jaar, ik blijf het nog steeds bij me dragen dat ik hem bijna kwijt was en er zelf ook bijna niet meer was geweest. Het leven gaat gewoon door en soms heb ik het gevoel dat ik nu maar gewoon blij moet zijn dat alles ok is. ben ik ook, maar ik vind het nog steeds heel erg wat er gebeurd is. Ik denk dat ik ooit de klap nog wel eens krijg.

Ik denk dat je zeker moet praten over wat er gebeurd is en wat het met je doet. Heb je daar iemand voor? Want het is heel erg en eng wat jou is overkomen en daar moet je over praten, anders blijf je hangen in die emoties. Sterkte meid! Ik hoop dat je het een plekje kunt geven over een tijdje en kunt genieten. Ik kan dat gelukkig wel, al vergeet ik nooit wat er is gebeurd en draag ik het altijd bij me. En bij elke bevalling komt het opnieuw boven...

 

ach meisie toch.... wat vreselijk hoe t gelopen is.
kan me heel goed voorstellen dat dit niet snel je hoofd uit is, en ik hoop dat je er over kan praten met iemand als je daar behoefte aan heb..
ik wens je heel veel sterkte met het verwerken, en hopelijk kan je het op een gegeven moment een plekje geven, en lekker genieten van je kleintje!!!!!!

 

* wordt even stil van deze verhalen *

Jeetje zeg, wat een heftige verhalen allemaal. Ik had ook een heftige bevalling (dacht ik!) maar dat is niks vergeleken bij jullie bevallingen! Idd, zoals al gezegd was: dit roept wel wat twijfels op over de thuisbevalling. Tuurlijk gaat het ook vaak goed, maar dit soort ellende en nare ervaringen wens je niemand toe.

@ jammetje: heel goed van je dat je hier je verhaal doet. Blijf er zoveel mogelijk over praten/schrijven en zoek hulp!! Jij en je gezin zijn het waard om van elkaar te genieten, dus ik hoop voor je dat dat over niet al te lange tijd gaat gebeuren! Heel veel sterkte!

Liefs!

 

jeetje meiden wat een verhalen......zoek hulp als het niet meer gaat en heel veel sterkte!!

 

Hier een vergelijkbaar verhala maar lang niet zo erg als die van jou. ook hier geen leuke zwangerschap. Bij de eerste echo naar huis gestuurd met de medeling dat het nog te vroeg was en we volgende week maar terug moesten komen tenzij ik een bloeding had gehad. Nou lekker dan, je eerste echo....En maar spoken hoezo een bloeding? heeft ze iets gezien? etc 2e echo wel goed gelukkig er was een hartje. 3e echo nekplooi was te dik..Naar het ziekenhuis deze zegt van niet. Er kwam een wel en nietus gevecht tussen echopraktijk en ziekenhuis. Uiteindelijk hebben we een vruchtwaterpunctie gehad. Die weken tot de uitslag zijn idd overleven. Zo verschrikkelijk onzeker. Met rvagen door je hoofd of ik straks nog wel zwanger ben, moet ik het laten afbreken etc. Gelukkig goed nieuws na 2,5 week. Daarna is het gelukkig wel goed gegaan tot de bevalling. De bevalling zelf heeft 24 uur geduurd met alleen maar rugweeen. Met mijn dochter ging het niet goed en toen het hoofdje stond is haar navelstreng al doorgeknipt en ik hoorde de verpleging zeggen dat mijn vriend op de gele knop moest drukken. Er kwam vervolgen een heel team binnenrennen en is ze eruit gerukt (daarbij heeft ze haar sleutelbeen gebroken) ik heb haar 2sec op mn buik gehad en ze werd wegenomen naar de reanimatie kamer. Mijn vriend mocht mee. Daar lag ik dan helemaal alleen in een kamer... net bevallen... geen kind, geen vriend, geen verpleging helemaal niemand! Er kwam een verpleegster die wat zenuwachtig spullen ging opruimen. En ik maar vragen of het wel goed ging maar ze wist het niet. Op een gegeven moment boos gezegd dat het nu 10 min geleden was en dat ik wilde weten of het goed ging. Ze ging kijken en er kwam een verpleegster met mijn dochter aangelopen, ik mocht haar even vasthouden maar toen moest ze de couveuse in. Vanaf dat moment is het goed gegana op wat kleine dingen na maar man man wat heb ik een last van deze start gehad en nu nog steeds. Ik kon en kan niet beseffen dat zij uit mij is gekomen. Ik zag het ook helemaal gelukzalig voor me. Ook hier geen traan niks na de geboorte alleen complete shock. Die onzekerheid en eenzaamheid was verschrikkelijk.
Ik hoop dat je je snel beter voelt en het een plekje kan geven.

 

Ik kan helaas je ervaring delen..

Ik kreeg om kwart voor een de eerste wee, half 4 was vk er en mocht meteen naar het ziekenhuis.. Rond half 6 kreeg ik persdrang maar had nog 'maar' 9 cm ontsluiting. Omdat ze tijdens de weeen het hartje in de gaten hielden hoorde ik zelf al dat het hartje wegviel.. besloten om mij aan het infuus te leggen uit voorzorg (achteraf hoorde ik i.v.m. met eventuele spoedkeizersnede) en de kleine aan de CTG.. Hoe langer ik mijn persweeen ophield hoe beter de kleine het ging doen.. Om kwart voor 7 kwamen ze er achter dat mn vliezen nog niet waren gebroken dus hebben ze dat op het laatste moment nog gedaan.. en ondertussen persweeen ophouden Het vruchtwater was echter groen.. In alle paniek werd alles klaargezet omdat ze hier geen rekening mee hadden gehouden naar mijn idee.. Om 7 uur kreeg ik ineens een angstrilling en heb gegild dat ik NU ging persen anders zou het niet goed gaan.. Om 7.10 is hij met een knip en een pomp geboren en mijn gevoel had gelijk.. ondanks het steeds sterker wordende hartje ging het slecht met hem..

Ik heb de kleine gelukkig wel bij me kunnen vasthouden nadat de kinderarts het slijm uit zijn neus en keel had gezogen.. het was nu afwachten wat het slijm ging doen wat in zijn lijfje was achtergebleven.
Tijdens het hechten namen ze de kleine weer mee en zijn ze hem na gaan kijken.. meteen werd besloten om hem op te nemen op de kinderafdeling.. ze hebben longfoto's gemaakt en niet eens de uitslag afgewacht maar gelijk antibiotica en zuurstof gegeven.. hij hefet het vieze vruchtwater ingeslikt en daardoor E-coli bacterie en een longontsteking opgelopen. Rond 8 uur is hij opgenomen en om 12 uur naar de highcare overgeplaatst.. Hij kon nauwelijks ademhalen, dus aan de beademing.. Daarnaast spierveslappers omdat hij van de pijn overstrekte e.d.Verder zetpillen omdat hij met de pomp gehaald is.. Daarnaast bloeddrukmeter om zn voetje, omdat ze elke 2 uur bloed wilden prikken een buisje in zn ader, hartbewaking en een plakker voor de warmtelamp.. hij zat vol met vocht maar daar konden ze niks aan doen, want er was domweg geen plek meer op zijn lijfje.. Toen was het afwachten wat hij die nacht ging doen.. als hij de nacht haalde en goed doorkwam zou hij het wel redden..
en daar lig je dan.. net bevallen, maar geen kindje.. we konden hem nauwelijk aanraken, hij schrok van de prikkels die hij kreeg en alle apparaten sloegen op hol.. uiteindelijk heeft hij een week in het ziekenhuis gelegen.. toen was de AB kuur afgelopen en het beleid is daar dat een kindje 5 dagen achter elkaar geen pieken mag hebben in de hartbewaking. ze hadden geschat dat hij wel 2 a 3 weken moest blijven..

En idd de opmerkingen "Hij is nu toch gezond?" "Oh, dat viel dan nog best mee aangezien hij zo snel naar huis mocht" Ja kan wel wezen, maar ondertussen was de kans groter dat hij het NIET zou halen dan wel..

Heel veel sterkte meid en blijf praten, praten en praten..

 

echt heftige verhalen allemaal zeg.ik las laatst nog dat er nog een hoog aantal kinder/moede sterfte is in nederland tijdens de geboorte.en eigenlijk sta je daar niet bij stil totdat het zo dicht bij komt.Setteke jij hebt dus net als mij zoiets gehad.het is een heel rare aandoening dat HELLP.en ik had zelfs nergens last van en bij mij was het plots.mijn man moest ook van zn werk opgehaald worden per helicopter maar was er niet bij want dat mocht niet omdat het zo ernstig was.wat fijn dat jij er goed over kan praten,bij mij begrijpt niet echt iedereen het en wat het allemaal inhoud dus vandaar.alleen met mn moeder kan ik er wel goed over praten.

 

Jammetje, ik wil je heel veel sterkte wensen.

En alle anderen die hun heftige verhalen hebben neergeschreven ook.

Het geeft me besef dat niets in het leven vanzelfsprekend is.

 

Mijn bevalling is ook zeer heftig geweest en ik heb ook moeite met de verwerking.

Mijn zoontje bleek een sterrenkijkertje te zijn en hij was heel groot. Die combinatie zorgde ervoor dat hij niet door mijn bekken paste. Daar kwamen ze echter pas achter toen het gewone persen niet lukte en na 3 vacuümextracties hij nog niet naar buiten kwam. Toen viel ineens zijn hartslag weg en hebben ze hem met een spoedkeizersnede moeten halen.

Omdat het zo slecht met hem ging, moest hij er gelijk uit. Ze zijn daarom direct gaan snijden, voordat de verdoving was ingewerkt. Hierdoor voelde ik het mes door mijn buik snijden. Geen fijne herinnering... Toen ik gilde dat ik alles voelde, hebben ze me gelijk iets gegeven waardoor ik de rest van de bevalling niet meer heb meegemaakt.

Mijn zoontje lag klemvast in het geboortekanaal waardoor ze grof geweld hebben moeten gebruiken om hem los te krijgen. Eenmaal uit mijn buik, ademde hij nog maar nauwelijks. Ze hebben hem gelijk moeten beademen en zijn longen schoon moeten zuigen i.v.m. het vervuilde vruchtwater dat hij had binnen gekregen. Hij zat onder de blauwe plekken en zijn hoofd was letterlijk 2x zo groot door de vacuümpomp. Hij is vervolgens naar de intensive care gebracht waar hij nog een week heeft gelegen aan de hartbewaking en beademing.

Ik heb mijn zoon pas 3 uur na de bevalling voor het eerst gezien en ik ben ook hele delen uit de bevalling 'kwijt'.

In het begin kon ik er heel nuchter naar kijken. Het was inderdaad heftig, maar mijn zoon is inmiddels weer helemaal opgeknapt. Maar inmiddels begin ik er steeds meer moeite mee te krijgen. Ik heb last van verdrietige, maar ook boze buien omdat ik gefrustreerd ben over het feit dat ik in het begin echt niks met mijn zoon kon doen. Dat ik zo'n deel van hem gemist heb. Niks leuke kraamtijd e.d. Nee, wij lagen allebei zwaar toegetakeld in het ziekenhuis. Als ik naar foto's van de bevalling kijk, kan ik dan ook alleen maar huilen. Ook van ontroering hoor, maar vooral van verdriet en van de spanning die ik in de tijd voelde.

Ik heb gelukkig geen postnatale depressie, maar desondanks heb ik het er wel degelijk moeilijk mee. Ik probeer mezelf de tijd te geven voor dit verdriet. Ik kijk bewust regelmatig naar de foto's, ookal weet ik dat het veel tranen met zich mee zal brengen, maar het verdriet moet er toch uit. Verder heb ik mijn werk wel weer opgepakt, maar ben ik halve dagen gaan werken zodat ik meer tijd heb met mijn zoon om leuke dingen samen te doen en zo de verloren tijd in te halen.

Geef het de tijd en wees niet te streng voor jezelf. Het is niet niks wat je hebt doorgemaakt. Ookal is het goed afgelopen, je hebt er toch een tik van gekregen. Leg je omgeving uit wat er in je omgaat. Dat het inderdaad goed is afgelopen, maar dat het wel een heftige tijd voor je is geweest. Dan moet men toch begrip hebben voor je gevoel en als ze dat niet hebben dan weet je gelijk wat je aan ze hebt.

Heel veel sterkte!

 

Ik heb geen HELPP gehad (tenminste dat heeft niemand ooit zo gezegd), maar wel hele ernstige pre-eclampsie. En ik kan er idd goed over praten, ook met mijn vriend gelukkig. We hebben het er nog vaak over. Maar het blijft heftig en ik heb idd ook veel moeite mee dat mensen er zo makkelijk over doen. Goed dat jij je moeder hebt.

 

Hoi Debbie,

Jouw verhaal is echt zo'n beetje vergelijkbaar met het mijne. Ook ik verloor veel bloed en ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht (niet door ambulance, maar door mijn man....we wonen 5 minuten van zkh). En helemaal frappant, maar zoon wordt a.s. zondag 1 jaar....zijn ze bijna net zo oud.

Ik moet zeggen dat ik het allemaal erg heftig vond de bevalling en ook omdat we al veel moeite hebben moeten doen voor een baby helemaal. Dit mocht gewoon niet fout gaan en is gelukkig ook niet gebeurd. Ik vond het wel een zwaar jaar en zit nog steeds niet lekker in mijn vel....loop nu bij de haptonoom hiervoor.

Ik wilde niet thuisbevallen, maar mocht dit ook niet vanwege GBS. Na al deze verhalen en mijn eigen "story" word ik al kriebelig als ik eraan denk dat je thuis zou moeten bevallen.

Sterkte allemaal met de heftige bevallingen.

Groeten
Jille