@Jammetje jeetje meid wat een verhaal!!!! Heftig maar als je er zo over kan schrijven ben je een sterk persoon en ga je er uitkomen, echt! Moeilijk om niet overbezorgd te zijn over je zoontje maar probeer het niet te zijn, makkelijk gezegd dan gedaan maar je brengt zoiets vaak over op de kinderen onbewust. Hoop dat je steeds meer kan genieten van je kleine spruit! Heel veel sterkte!!!
He Jille, Dat is idd frappant zeg. Weten ze bij jou waar de bloeding vandaan kwam? Was je wel boven de 37 weken? En ben je meteen bevallen of heeft het ook nog even geduurt? Was wel alles goed met de kleine na de bevalling en hoe gaat t nu met je zoontje? Liefs Debbie
Pfff wat een verhalen meiden! En dat andere mensen zich vaak zo slecht in kunnen leven, onbegrijpelijk! Ik heb zelf gelukkig een normale en goede, maar wel zware en lang durende (28 uur) bevalling gehad. En zelfs daar heb ik zeker een half jaar voor nodig gehad om het goed te verwerken! Dus ik moet er al helemaal niet aan denken wat het voor een klap zou zijn als je weet dat je je kindje bijna was verloren...
hai Meiden hartverscheurend al die verhalen, wel een flinke steun, dus bedankt allemaal. Hier gaat het iets beter. Ik heb de ppd meer onder controle. Ik zit in therapie vooral gericht op het verwerken van de gebeurtenissen in de zwangerschap en de bevalling. Het is erg zwaar je beleefd het weer opnieuw, maar heb wel hoop dat het me uiteindelijk beter zal maken. Met Renzo gaat het heel goed. Onze band wordt al iets beter, vooral omdat ik nu elke dag met zo'n heerlijke glimlach wordt begroet, daardoor heb ik het idee dat hij mij wel ok vindt (door de ppd voel ik me vaak een vreselijke moeder:x)
ik zal ook ff een beetje mijn verhaal doen, ik begrijp namelijk heel goed hoe jij je voelt. ik ben 11 mei 2010 bevallen van mijn dochter. ik werd met 38+5 ingeleid ivm bekkeninstabiliteit en de kleine die ik telkens maar niet voelde! om 17.50 werd ze geboren, en wat me als eerste opviel was dat mijn kleine meid heel erg fladderde met de beentjes en armpjes. wij vroegen wat dat was en waarom ze dat deed.. toen zei ze we moeten maar ff op suiker/glucose testen die kan te laag zijn. en inderdaad die was 0.4 terwijl die boven de 2.5 moet zijn. en ze ging temperaturen en wat bleek ze kon zichzelf niet op temperatuur houden. ze ging meteen na de kinderafdeling en kreeg infuus en sondevoeding en ging aan de hartbewaking in couveuse. ik ben zo erg geschrokken dat ik alleen nog maar kon huilen (ook doordat ik een enorme ROT bevalling heb gehad) Nu 5 dagen later ligt ze nog steeds in couveuse, en aan het infuus. hartbewaking is wel weg.. maar ze krijgt nog wel om de 2 uur voeding. ze kan zichzelf goed op temperatuur houden maar zodra ze om de 3 uur borstvoeding krijgt gaat haar suiker/glucose toch weer omlaag.. dus dat lukt haar nog niet super goed zelfstandig. ook heeft ze eergister en gister onder de blauwe bili lamp gelegen ivm geelzien, dit is gelukkig nu ook al weg ma de kans bestaat dat ze nog keertje onder de lamp moet.. voor de rest is ze gezond, maar toch maak ik me nog steeds zorgen en ben ik bang dat ze het niet haalt terwijl het gewoon zoals hun het noemen opstart probleempjes zijn. ik zelf lig nu mijn kraamtijd uit in het Zotel (ziekenhuis hotel)
jeetje wat schrikken allemaal blij te horen dat het nu goed gaat maar toch het zal je nog wel even achtervolgen want het is niet zomaar iets sndy blij te horen dat je dochter het nu goed doet hopen dat ze snel na huis mag
SNDY jeetje zeg het verhaal van jouw dochtertje is ook niet mis. ik hoop dat ze snel naar huis mag. Hebben ze enig idee waarom haar bloedsuikers zo onregelmatig zijn? heel veel beterschap met de kleine, wat zijn ze toch dapper, die kleintjes van ons en wij mama's natuurlijk ook!
@ SNDY, mijn zoontje (voor mijn verhaal zie pagina 1) had dat ook met die suikers. Bij hem herstelde het na iets van een week en kon hij het zelf reguleren. Het zal met jouw meisje vast ook helemaal goed komen.
hey meiden die suikers kan komen doordat ze verwend is in de buik en te weinig reserves heeft aangemaakt. want ze hebben bloed afgenomen paar keer om te kijken of ze een of andere ziekte had dit was gelukkig niet zo! waardoor ze het baseren op opstart probleempjes en verwend in de buik! ik denk ook wel dat t na een week goed gaat morgen is ze 1 week en ze mag al bijna van het infuus af dus het gaat al enorm de goeie kant op! en inderdaad die kleintjes zijn soms sterker dan dat wij denken, maar komt ook vaak door de energie van de papa en mama's he daar worden hun ook sterk van ;D!
oh wat fijn, dat het geen diabetes is, wist niet dat je, je baby in de buik al kon verwennen. Soms denk ik wel, dat Renzo iets heeft van, ik zal mijn moeder weleens bewijzen dat ik sterk en gezond ben!!!!. Hij is ook zo lief en slaapt goed, net als of hij denkt, mijn moeder heeft rust nodig. Tja en dan voelt mams zich weer schuldig dat ik niet in mijn eigen kindje geloof stom he. fijn dat ze bijna van het infuus af mag, heeft ze alweer een mijlpaal in haar korte leventje gezet.
ja ik wist ook niet dat je je baby kon verwennen in je buik haha! haha tis juist goed dat ze willen bewijzen dat ze sterk en gezond zijn is alleen maar goed voor ons en geeft ons ook weer energie ;D! Ja maargoed je hebt bij de bevalling probleempjes gehad en dan geloof je gewoon soms niet zo snel in je kindje dat hoort er gewoon bij vind ik.. omdat het in het begin zo hechtisch is geweest! Mijn kleine meid is inmiddels vanochtend om 10 uur van het infuus gehaald xD. En mag als t goed blijft gaat vandaag met suiker, morgen in t wiegje en snel na huis ;D!
oh wat fijn, voor jullie allebei. misschien van het weekend naar huis? Toen Renzo naar het wieg je mocht verhuizen vond hij het heeeerlijk zo ingepakt onder een dekentje. In de couveuse werd hij altijd heel snel wakker, dacht nog wat een onrustig ventje. Maar sinds hij onder dekentjes ligt heeft hij het slapen ondekt. Nu nog moet ik hem s'morgens wakker maken. hoop dat jullie snel naar huis mogen.
we mogen inderdaad hoogstwaarschijnlijk dit weekend na huis.. we hebben om 10 uur dr infuus eruit gehaald en om 2 uur suiker test gedaan en hij was 7.4 Super goed dus! Morgen wieggie ja mijn meid is heel rustig in de couveuse, ze huilt zowieso alleen als ze dr eten niet snel genoeg krijgt ;P Gulzig dametje hebben wij hier! haha
helaas is ons zoontje vlak na de bavlling overleden door (waarschijnlijk) een afgeknelde navelstreng. ik kan maar 1 ding tegen je zeggen: wees blij dat je je kindje nog hebt en probeer gauw te vergeten wat er voor vervelende ervaring gebeurd is. Kijk met eenlacht naar de toekomst en focus je daar op. Succes!
tuurlijk ben ik heeeeel dankbaar dat ik mijn zoontje nog heb, en weet ik dat het, zoals bij jou heel anders had kunnen lopen. Ik heb respect voor iedereen zijn verdriet. De woorden probeer maar gauw te vergeten zijn dan ook erg kwetsend. Hebben vrouwen die hun kindje bijna hebben verloren dan geen recht op verdriet? Ondanks dat ik enorm dankbaar ben , neemt het niet weg dat ik heel veel pijn in mijn hart voel door de, miskraam, onzekere zwangerschap en rot bevalling. Gauw vergeten omdat ik( zo voelde ik dat zelf) niet moet zeuren want mijn kindje leeft. heeft mij juist genekt!.Werken aan de toekomst doe ik zeker. Ik zit in therapie en alles komt ook wel weer goed. Maar gun iedereen aub zijn eigen verdriet, als we altijd naar een ander kijken, kan het altijd erger, dan zou geen mens meer verdrietig mogen zijn. Gelukkig zijn emoties niet meetbaar.
@ Jammetje, wat een verhaal. Veel praten helpt goed. Zoiets heeft tijd nodig en dat kan lang duren. Ik heb ook een moeilijke tijd gehad omdat mijn mannen 3 mnd te vroeg zijn geboren en 8 weken in het ziekenhuis hebben gelegen met ups en helaas ook downs. Heb veel gehad aan maatschappelijk hulp vanuit het ziekenhuis. Zoals iemand schreef hier: praten, praten en nog eens praten. Het heeft bij mij bijna wel een jaar geduurd voordat het echt een plaatsje had. Succes meid, en probeer vooral te genieten van je kleintje! @onelove: Vind het heel moeilijk om dit tegen je te zeggen omdat jij helaas je kindje bent verloren. Maar ik moet ook zeggen dat ik je tekst kwetsend vind tegen over jammetje en andere vrouwen die hier hun verhaal doen. Iedereen beleeft zo'n heftige ervaring anders, je kan daarom ook niet zeggen: vergeet het zo snel mogelijk. Je wilt het graag vergeten maar zoiets draag je altijd mee. En het heeft tijd nodig om zo'n nare ervaring een plaatsje te geven. Ik wil jou ook absoluut niet kwetsen door wat ik heb geschreven, maar in mijn ogen is het niet terecht wat je hebt geschreven.
Hallo, Mijn dochter is 3 maanden te vroeg geboren.. Heel plotseling voor mijn gevoel. Ik bleek wel al 2 dagen weeen te hebben maar er werd niet naar mij geluisterd en gekeken. (iets wat mij nooit meer zal gebeuren, de volgende keer ga ik niet eerder weg uit het ZH tot ze me goed hebben nagekeken dan had dit voorkomen kunnen worden) Ze heeft 5 weken op de IC gelegen, daarna nog 5 in een streekziekenhuis. Toen moest ze eigenlijk nog een paar weken blijven.. Maar wij hebben haar meegenomen, sonde voeding konden we zelf wel geven. Dat ze eruit was en ik hoorde een heel piepklein huiltje was ik echt opgelucht en blij!! Bij mij kwam de klap pas toen ik haar had gezien en de dokter met ons kwam praten. Dat we per uur moesten bekijken of ze het zou halen en hoe ze "eruit" zou komen. Ze heeft 6 bloedtransfusies gehad... En nog heel veel meer. Ze was echt heel erg ziek, omdat geen enkel orgaan gerijpt was. Ze heeft 7 weken in de couv gelegen en 3 weken in een wiegje. Toen ze eenmaal thuis was nog veel controles in het ZH en sonde voeding, fysio. Mijn verlof was afgelopen toen ze pas net thuis was. Ik heb er nog veel moeite mee gehad.. Je droom over je 1e kindje krijgen.. Thuis bevallen, kraamweek waarin je lekker verwend word, met z'n 3en op een hele roze wolk zitten, verlof waarin je niet in het ZH ben, bezoek etc.. De aanblik van mijn dochter met haar mini armpjes die zo dik waren als de vinger van mijn vriend, ribbetjes die zo duidelijk te zien zijn. Huidje kapot van een pleister was nog zo fragiel dat het huidje mee ging als je er een pleister afhaalde en dan weer bang voor infectie.. Infusen, beademing, monitor etc.. Maar vooral de aanblik van mijn dochter die heel erg veel pijn leek te hebben. Medicijnen en voedingen die werden vergeten door de verpleegster. Maar toch ook mooie momenten van eht kangaroeen, zelf kindje verzorgen, vreugde bij aankomen in het gewicht etc.. We hebben onwijs veel geluk gehad en dat besef ik ook maar dat neemt niet je verdriet van de traumatische ervaring weg. Met mij gaat het nu goed. Maar het verdriet zal nooit meer over gaan. Als ik foto's van haar terug kijk of iets op de tv zie van die kleintjes blijven de tranen komen in mijn goen. Waarschijnlijk ook nog als ze 16 is. Ik was in het begin dat ze thuis was ook bang dat ze dood zou gaan. Gelukkig nam dit na een tijdje wel af. Ik heb ook toen het beter ging met haar hulp gezocht en krijg nu EMDR therapie. Dat is trauma verwerking. Misschien een idee?? Je zoontje zal ook voelen dat jij niet lekker in je vel zit.. Ik merkte dat mijn dochter daar wel op reageerde. En idd die opmerkingen zijn heel vervelend net of je er niet meer verdrietig om mag zijn. Nu 11 maanden later heb ik pas het gevoel dat ik het een plekje kan geven.. @onelove: Ik kan niet weten wat jij voelt, maar het moet verschrikkelijk zijn zacht uitgedrukt.. Ik kan me voorstellen dat jij zoiets heb van wees blij dat je kindje nog leeft en kijk naar de toekomst.. Maar je kan niet weten wat iemand anders voelt. Hoe het voelt als je kindje bijna overleden was, of een prematuur kind. Je kan het je slechts proberen voor te stellen. Het zijn beide verschrikkelijk traumatische ervaringen!! En je kan niet voelen wat een ander voelt en ervaart. Ook kan je je pas focussen op de toekomst als het verleden het verleden is. Daarvoor heb je verwerking nodig. En daar hoort verdriet bij.. Dan pas kan je het afsluiten en weer met je neus naar te toekomst richten. Traumatische dingen vergeet je niet eventjes en ga je weer vrolijk verder. Die hebben verwerking nodig. Ik heb daar ruime ervaring mee. Liefs
Ohja ik heb nog het meeste moeite gehad met mijn machteloosheid naar mijn dochter toe... Als ze zich neit lekker voelde, huilde of pijn had kon ik gewoon helemaal niks doen.. Kon haar niet eens lekker knuffelen om te troosten.. En elke keer verscheurd van verdriet als we naar huis gingen en haar daar "achter lieten". We hebben 5 weken in het RMD huis gewoond maar daarna moesten we echt naar huis.. vooral later dat ze wat meer alert werd en liet merken dat ze niet wilde dat we gingen...
Hey meiden, hier nog een HELLP en pre-eclampsie verhaal. HELLP duidt inderdaad op het achteruit gaan van de moeder (bloed en lever). Als ik het goed begrijp is dit bij Setteke niet het geval geweest en dus idd geen HELLP. Ben zelf met 34+5 in het ziekenhuis opgenomen met een enorme pijnaanval vanuit de lever. Mijn man zat nog in Frankrijk en moest van de gynaecoloog direct terug naar NLD komen. En daar lig je dan in het ziekenhuis, zonder je man, horende dat je kind binnen 1 week gehaald zal worden en op 3 pond geschat wordt met 3 weken groeiachterstand.... pfffff. wat er dan wel niet allemaal door je heen gaat.... Uiteindelijk is de bevalling na 6 dagen ingeleid omdat mijn leven ernstig in gevaar kwam (alhoewel ik dat altijd nog niet besef). Dezelfe avond nog aan de magnesium gelegd om insulten te voorkomen. Tijdens de bevalling bleek het echter met mijn zoontje niet goed ging en werd het alsnog een spoed keizersnede. Zoontje daarna kort gezien (zelf suf van de magnesium) en daarna ging hij in de koef naar de afdeling. Ivm magnesium en koef heb ik mijn zoon de volgende dag pas vast mogen houden.......
@ Bjornpijl, jeetje heftig zeg! Zo erg was het bij niet idd, maar ik heb wel begrepen dat we blij mochten zijn dat we er beide nog zijn. Echte details kregen we niet van het verpleegkundig personeel en de doktoren. Ze waren bang dat mijn bloeddruk verder zou stijgen als ik ook maar iets van stress had. Hoe het precies zat weet ik niet, en ik denk er wel eens over om toch nog eens aan de gyn te vragen hoe het er op dat moment nou echt voor stond.