@Jada:dankje!!!! @Fleur: Ben nu ook in therapie wat vvoral gericht is op verwerking. Fijn om te horen dat het jou goed heeft gedaan. Ik hoop dat het hier ook zal helpen. Mijn zoontje lijkt er niks van mee te krijgen (gelukkig) die is zo rustig en lief. Dat hij huilt is maar zeldzaam. Of hij voelt het wel en denkt juist mama heeft rust nodig. Hoe gaat het nu met jullie kindje?
Natuurlijk ervaart iedere vrouw het verdriet weer anders.. Dat snap ik. En vergeten doe je al helemaal niet. Het krijgt een plekje en af en toe denk je er dan weer aan. Het is wel zo dat positief blijven ieder mens goed doet en je er echt weer bovenop kan helpen. Ik ben nog steeds van mening dat terugkijken goed is voor de verwerking en het verdriet er zeker ook mag zijn. Op een gegeven moment is het juist weer goed om met een lach naar de toekomst te (durven) kijken. veel sterkte nogmaals
ben het daar helemaal, mee eens. Het lastige van een berichtje lezen is dat je soms niet weet op wat voor'n manier iets wordt gezegd, daarom voelde het kwetsend. Maar zoals je het nu beschrijft snap ik je helemaal.
Als ik jullie verhalen lees besef ik pas weer dat wij maar een klein ongemakje hadden.. Mijn hele zwangerschap is stormachtig en stressvol geweest. mijn bloeddruk was vanaf het begin al hoog, waarschijnlijk omdat ik een bloedstollingsafwijking heb waardoor ik dus in principe een grote(re) kans heb op trombose in de navelstreng.. mijn moeder heeft het ook en die heeft daardoor ook een baby verloren met 24 wk. Dus toen Eef eruit kwam en de verloskundige "oh god" zei en totaal stil viel zakte de grond onder mijn voeten weg, ik dacht dat ik ze kwijt was.. Dat moment zal ik nooit vergeten.. "gelukkig" bleek dat Eefje een knie luxatie had, haar onderbeen stond echt totaal de andere kant op, was pas twee keer eerder voorgekomen in 30 jaar en ik kan me wel voorstellen dat de verlos sprakeloos was.. moet bekennen dat ik met afschuw ernaar gekeken heb.. erg he.. was echt een heel vreemd gezicht.. maar ja in twee uur hadden ze haar knie alweer terug gezet, gipsje erom en je zag het niet meer.. maar ik blijf het jammer vinden dat we weinig foto's hebben van na de bevalling en dat ik de eerste momenten totaal kwijt ben.. Je wil zo graag een gewone zwangerschap, bevalling en normaal kindje.. Voor zoveel mensen is een zwangerschap de normaalste zaak van de wereld, mijn vriend wil zo graag een tweede, maar ik moet bekennen dat ik een beetje angstig ben geworden na deze zwangerschap.. Ik heb respect voor jullie hoe jullie hier mee omgaan.. echt waar!
Mijn verhaal is wel niet zo erg als van sommigen van jullie maar wil het toch wel even delen: Met de twintig weken echo was de echo-meneer er vrij zeker van dat ons zoontje een zeer ernstige hartafwijking had. Hij wist verder niks, ik moest maar de specialist. Een gynaecoloog waar we snel terecht konden meende ook vanalles te zien (wel andere dingen) maar hij kon ook niet zeggen wat er mis was. Het kon van bijna niks tot niet-operabel zijn. In het academisch ziekenhuis kwam de kindercardioloog tot de conclusie (2 weken later) dat er niks met het hartje van ons zoontje aan de hand was. De rest van de zwangerschap ging super (kon weer genieten) en de bevalling (thuis) ging ook voorspoedig. Tot op het moment waarop het hoofdje geboren werd, de vk zag dat de navelstreng flink om zijn nekje zat (drie keer geloof ik). Toen heeft ze direct afgenaveld en wilde de navelstreng afwikkelen, maar hij ging alleen maar strakker, ook toen ze de andere kant op wilde ging hij ngo strakker. Uiteindelijk bleek de navelstreng helemaal in elkaar gedraaid te zijn geweest. Na een beetje zuurstof was hij er gelukkig weer snel bij. Ik vroeg halverwege nog of alles wel oké was (had wel door dat er iets aan de hand was), maar mijn vertelde dat het prima ging (gelukkig zei hij dat maar anders was ik zelf volledig in paniek geraakt, ik mocht niet verder persen of wat dan ook). De vk was zo onder de indruk dat ze er slecht van geslapen had de volgende dag, zoiets had ze nog nooit mee gemaakt. Gelukkig ben ik zelf niet zo heel bewust geweest van wat er gaande was dus heb er eigenlijk weinig "last" van overgehouden. Ik was ontzettend blij met het snelle handelen van mijn vk (het had heel verkeerd kunnen gaan). Maar volgens de kraamhulp, de vk en mijn man was het toch wel heftig. Nu na de bevalling blijkt zijn hartje niet helemaal oké, maar gelukkig hoeven we ons hierom voorlopig geen zorgen te maken.
@all wat een heftige verhalen zeg, * slik* @jammetje, ja ik herken het helemaal, mijn zoontje is geboren met 27 weken en 6 dagen. Hij lag kritiek. Toen het na 3 weken beter leek te gaan werd hij ineens weer zo erg ziek dat hij het bijna niet heeft gehaald. dit was voor mij een traumatische ervaring. Ik heb psychische hulp geweigerd, leek me niet nodig en nu ook niet. Ik kan er vrij makkelijk over praten (en dat doe ik ook veel), maar soms moet ik ook wel eens huilen. Dat is mijn manier van het verwerken. Ik heb hier bij forumgedeelte `prematuren` veel steun kunnen vinden.