Vrijdag heb ik mijn eerste werkdag weer na een half jaar thuis te hebben gezeten. Eind maart ben ik de ziektewet ingegaan met bekkenklachten en daarna heb ik mijn zwangerschapsverlof gehad en daarna heb ik er nog een maand vakantie aan vastgeplakt. Maar nu is het toch echt helemaal op, geen ontkomen meer aan ik moet weer centjes gaan verdienen. Eerder zag ik er echt naar uit om weer aan het werk te gaan, weer even een andere mindset en mijn collega's weer zien maar nu zie ik er echt een beetje tegenop We hebben met de kleine wat opstartprobleempjes gehad en gelukkig gaat het nu allemaal al stukken beter maar het slapen blijft een probleem en ook huilt hij nog vrij veel. Ik weet dat hij in goede handen is want papa is dan gewoon thuis en die kan het ook heel goed allemaal maar toch.. Wat als ie gewoon zijn mammie wil (en mammie hem?!) Ik ben nog nooit lang van huis weggeweest. Wel even een uurtje trainen of een bioscoopje pakken maar nu ben ik gelijk 10 uur de deur uit. Ik mis mijn ventje bij wijze van spreken al als hij boven in zijn bedje ligt, zucht volgens mij is de navelstreng nog niet helemaal los.. Ik zie mezelf al jankend met een foto van de kleine en een doos tissues in het kolfhok zitten Hoe hebben jullie de eerste werkdag ervaren? En zagen jullie er ook tegen op? Is er hoop? Waterproof mascara een must? Tips? Liefs van een hele verse mama
Hoi Heb maandag mijn eerste werkavond erop zitten. Heb bijna 4,5 mnd thuis gezeten. Net op die dag voelde mijn zoontje zich niet goed... Ging bijna met tranen naar mijn werk. Ik werk in de zorg met pg-ouderen dus is druk en zwaar. Ik miste hem vreselijk maar vond het heerlijk weer onder de mensen te zijn!!! Even kletsen over andere dingen dan babydingen dat vond ik echt fijn. En even geen mama zijn maar gewoon mezelf zeg maar. Geloof me het komt echt wel goed het is gewoon wennen. Mijn zoontje is ook dan gezellig met zijn papa. Komt goed!!!
Misschien ben ik wel een übermuts, maar ik vind het nog steeds niks dat ik de deur uit moet en mijn zoontje bij papa of oma moet achterlaten. (Niet dat ik hun niet met hem vertrouw hoor!) De eerste weken ben ik iedere keer met een brok in m'n strot de deur uit gegaan, maar gelukkig is dat nu wel verleden tijd hoor. Maar leuk?! Nee! Ik had veel liever 24/7 bij mijn zoontje geweest! Sterkte vrijdag!
Mijn eerste werkdag moet nog komen, ik kijk er wel naar uit. Tuurlijk zal ik mn zoontjes wel missen, ik zie er eigenlijk meer tegenop om zo vroeg de deur uit te moeten en dus mn zoontjes op tijd klaar te hebben, dan het werken zelf. En het schema vind ik lastig, omdat mn zoontje nog niet heel regelmatig komt voor de voeding. Weet overigens van de eerste dat het aan het begin wel wennen was, ik maakte me steeds zorgen of het wel goed ging en dacht steeds aan mn zoontje. Maar dat werd steeds minder, uiteindelijk waren er dagen dat ik nauwelijks aan mn zoontje gedacht had, gewoon omdat het te druk was om er bij stil te staan.
Herkenbaar hoor! Ik zag er ook vreselijk tegenop, maar toen ik eenmaal op mijn werk was viel het me ontzettend mee (terwijl ik huilend thuis heb gezeten toen hij 3 uurtjes ging oefen bij het kdv). Ik moet zeggen dat ik altijd erg graag gewerkt heb, en dat ik toen ik er eenmaal was, het heel lekker vond om dat stuk weer voor mezelf te hebben. Maar ik ga *super* graag naar huis 's avonds ;o)
Oh, help. Ik moet dinsdag weer, of nee, ik mag dinsdag weer. Zie er zooooo tegenop. Heb vlak voordat ik met verlof ging een naar functioneringsgesprek gehad dus dat helpt ook niet echt. Ben wel tijdens mijn verlof regelmatig naar mijn werk gegaan om even bij te kletsen, zodat de stap nu dinsdag minder groot zal zijn. Maar ik ben er nu al een paar dagen helemaal stil van thuis. Mijn man vraagt iedere avond, is er wat??? Dus het valt echt op... Ons zoontje blijft 1 dag bij oma en de andere 1,5 dag vangt mijn man op, dus hij is absoluut in goede handen. Maar toch voelt het alsof ik hem in de steek laat ofzo. Terwijl ik ook al vaker hem heb weggebracht om op te passen. Hij is zelfs al 2 nachten weggeweest en dat vond ik ook niet zo erg... We zullen het dinsdag wel zien...
Ik herken het helemaal!!! Ik heb ook een half jaar thuis gezeten... Verlof en hele lange vakantie... Keana is vandaag een paar uurtjes wennen op het KDV... Vind het vreselijk, komt zo dichtbij nu...
Ik vond het heel moeilijk om mijn zoontje voor het eerst naar het kdv te brengen en daar heb ik ook wel even aan moeten wennen. Maar ik vond het heeeeeeeerlijk om weer aan de slag te gaan!
zuuccht de mijne zit eraan te komen. nog 2 weekjes thuis en dan is het voorbij. heb er enigzins wel zin in om weer aan het werk te gaan, heb gisteren ook een vergadering bijgewoond en het was ontzettend leuk om al mn collegas weer te zien. kleintje blijft lekker met papa thuis (opvang is nog niet helemaal rond) dus dat geeft me een goed gevoel. maar ik denk niet dat ik het zo leuk vind als hij naar de opvang moet. hij is zo gewend aan zn papa en mama en wij weten precies wat hij wilt als hij huilt of van die geluidjes maakt. tjah iemand van de opvang weet dat niet. ach wat zal die kleine huilen dan. krijg nu al tranen in mn ogen als ik daaraan denk. voel me zo schuldig! als het financieel gezien mogelijk was zou ik niet meer werken totdat hij naar de basisschool zou moeten gaan
Nou voordat ik weer moest werken, zag ik er verschrikkelijk tegenop, ik ben 5 maanden thuis geweest. Huilen van te voren en op het punt staan om ontslag te nemen om thuismoeder te zijn (kan financieel helemaal niet). Op de dag zelf ging ik fluitend naar mijn werk. Had er enorm zin in. Wat ik vooral prettig vond is doen waar je goed in bent. Weer even wat anders dan de onzeker mama zijn. Ik merk doordat ik weer werk dat mijn concentratie en mijn geheugen weer (bijna) terug is. Ik voel me weer Machtelt en heb wat voor mezelf. En het is extra leuk om thuis te komen en je kindje te knuffelen.
Hier nog een übermuts hoor. Ik vind het ook nog steeds helemaal niks. Als ik het druk heb merk ik het niet zo, maar ik moet er niet aan gaan zitten denken, want dan ga ik mezelf gek maken. Ik vertrouw papa, oma en het kdv echt wel hoor, maar mama weet alles toch het beste
Oh dank jullie wel, ik ben niet de enige (wist ik stiekem wel) Ik lag net met de kleine op bed te knuffelen en ineens was het besef er dat ik morgen om deze tijd niet ben. Boehoe! Ik ben echt een emotionele tuthola geworden maar ik kan er niks aan doen, ik wil niet bij mijn kindje weg. Ik ben het afgelopen half jaar alleen maar bezig geweest met mama worden en een lief klein roze babietje en morgen moet ik me weer hard gaan opstellen. Dat staat me ook gewoon tegen en ik weet niet of ik het nog wel kan, weekdier dat ik ben hihi! Ergens weet ik ook wel dat ik mega overdrijf, ik bedoel ik ga maar 3 dagen per week werken en dat betekend dat ik er 4 bij de kleine ben. Ook gaat hij naar de 2 liefste oma's ter wereld of is hij bij mijn lief en ik heb ook nog eens best wel leuk werk en hele gezellige collega's. Maar toch... *gaat toch eens kijken of de kleine echt niet in haar handtas past*
Ik heb trouwens ook best wel moeite met spelling en grammatica merk ik, daaraan merk ik dat ik er een tijdje uit ben geweest. Grappig eigenlijk, moet ik straks weer op nieuw aan het kofschip hihi (en dat ondanks de vele uren op ZP)
erg he weer werken.. onze kleine meid is vandaag wennen op het kdv en morgen ook! heb wel zin om me nuttig te maken maar ik zal d'r wel enorm missen...gelukkig eerst nog met z'n 3en op vakantie en dan mag ik er weer tegen aan. lfs
Oh spannend, hoe laat komt ze weer thuis? Ben je druk aan het aftellen of valt het allemaal wel mee? Lekker op vakantie meis! Geniet er lekker van met z'n 3-tjes8) Zullen we daarna eindelijk eens bijelkaar op kraamvisite gaan?
ey mies ja lijkt me super gezellig om daarna even bij elkaar langs te komen kunnen we onze kids showen en praten over hoe het is om weer te werken.. Elise is al weer thuis en ligt lekker in d'r bed. dinsdag was ze twee uurtjes wennen vandaag 4 en morgen 8 heb er niet zoveel moeite mee, vind het heerlijk om d'r weer op te halen dat wel.... succes morgen zal aan je denken, laat je even weten hoe het is gegaan een dagje zonder je ventje... liefs Hellen