Eindelijk zwanger, na 2 jaar proberen. Geluk kon niet meer op... Ik heb een hele goede zwangerschap gehad, zonder pijntjes steekjes of wat je je ook maar kan bedenken. Het enige is, stres. Heel veel stres. Ondanks alle stres is de kleine maar een weekje te vroeg geboren met een goed gewicht. Weken heb ik lopen roepen, ik wil bevallen! Ik wil hem vast houden, ik wil hem zien, ik wil weten hoe dat bevallen nou is. Nu eindelijk, mijn kleine is een weekje oud en ik mis het zo ontzettend erg. Al die 9 maanden in me buik leefde ik voor de baby. Alles ging om de baby. In de laatste weken zijn we nog ff snel verhuist. Snel alles geschilderd, baby kamer in elkaar. Echt alles voor de baby... Nu is de kraamzorg weg, mannie weer aan het werk en wat voel ik mij alleen zeg. Uiteraard ben ik super bly en trots op onze kleine man en zou hem niet meer weg kunnen denken. Maar gewoon het idee, al die 2 jaar en ook nog eens die 9 maanden, alles is in één weekje voorbij. De bevalling en die kraamweek, het ging zo snel. En nu, het normale leven is weer begonnen. Maar dan met een kleine jongen erbij. Ik vind het moeder zijn echt super. Maar ik mis het zo erg, dat getrap en het (ja hoe verzin je het) die ontzettend grote buik, dat je niet meer lekker kan slapen en 100 x snachts naar de wc moet zooo erg. Zijn er meerdere mensen die er zo over denken? Ik ga savonds huilend naar bed, gewoon het idee dat er niks meer in mij zit... Sorry maar moest ff me ei kwijt...
Ik herken me heel erg in je verhaal ik had dat in het begin ook heel erg. Mijn zoontje is nu 9 weken oud en inmiddels is het gevoel wel minder. Ik slaap veel beter en de kleine ongemakken die ik had heb ik nu geen last meer van wat opzich wel een verademing is. Ik zou heel graag een tweede willen maar nog niet direct. Misschien dat we over een jaartje voor een 2e proberen als de omstandigheden goed zijn. Bij mij is het gevoel wel voor een groot gedeelte weg gegaan.
Ik ben nu al 'bang' dat ik hier ook last van ga krijgen.. vind het absoluut niet vreemd. Ik geniet van de zwangerschap, ik geniet ervan dat ze trappelt en het goed heeft in mijn buik. Al zal ze het straks ook wel goed hebben buiten mijn buik.... heb er ook al over na zitten denken 'Wat als ik straks bevallen ben....' ben er heus wel blij mee! Maar kan mij voorstellen dat het als een soort leegte aanvoelt.
OW ja heel herkenbaar, Kan nu al janken om het feit dat dit nu echt de laatste X is en ik "al" 33 weken ben... Nog maar 7 weken in heel m'n leven zwanger, dat vind ik echt moeilijk hoor! Vind net heerlijk het getrap, die dikke buik "snik".
hoi dat gaat denk nooit weg bij nummer 1 wou ik gelijk weer zwanger zijn toen kwam al snel nummer 2. na nummer 2 weer het gevoel kwam nummer 3 en nu komt nummer 4. ik kan niet door blijve gaan en moet me zelf wijs gaan maken dat het gevoel blijft ook al na 20 kinderen
Ik herken het wel. Bij mij is het nu eigenlijk erger dan na het krijgen van de 1e.. Ons zoontje is morgen 12 weken. Misschien ook wel omdat het voor ons waarschijnlijk de laatste is (tenminste, als het aan mijn partner ligt. Helaas maak je zo'n beslissing niet in je eentje en ik hoop dat hij zich ooit nog bedenkt. Ik sluit dat ook niet helemaal uit, gezien onze leeftijd) maar ja, erg irritant dat geluid van die rammelende eierstokken wij vrouwen hebben daar nou eenmaal meer last van dan de mannen. Ik hoop voor je dat het gevoel snel minder intens word. Probeer zoveel mogelijk te genieten van je gezin.
Heel herkenbaar! Ik heb een rot zwangerschap gehad, op genomen in het ziekenhuis wegens uitdroging door het spugen, bekkeninstabiliteit, noem maar op, ik had het.... Maar oh wat wil ik graag weer zwanger zijn! (Misschien in de hoop nu wel een leuke zwangerschap mee te maken? Ik weet het niet...) De een na de andere collega raakt zwanger en bevalt, en oh wat ben ik elke keer jaloers! Kreeg gisteren zelfs tranen in mijn ogen bij het zien van de nieuwste collegiale aanwinst.. Mijn meisje is nu 15 weken, dus ik hoop echt dat het weg zal zakken!
Ik kan me echt niet voorstellen dat ik hier naar terug ga verlangen.. Ben net over de helft, maar ben echt he-le-maal klaar met misselijkheid/spugen, harde buiken, rugpijn, na 15 minuten lopen doodmoe, alle onderzoeken en het ge-heen-en-weer, moeheid, om de vijf minuten moeten plassen, huilen om niks, ruzie maken om niks, enz. enz. enz. Zelfs de schopjes vind ik helemaal niet fijn, vind het een prettige bevestiging om te weten dat ze er nog is natuurlijk, maar het kietelt (en daar kan ik heel slecht tegen) en soms is het op een plek dat ik denk oeiiii.. Ik begrijp uiteraard dat sommige dingen hiervan ook na de bevalling nog aanwezig zijn (nog steeds veel onderzoeken, alleen ditmaal voor het kindje zelf, en de vermoeidheid door het huilen/voeden ), maar mennn ik wil zo graag het bewijs waarvoor ik hier doorheen moet in m'n armen hebben.. Ga denk alleen m'n buik missen.
oooh nee!! ik ben nog zwanger, maar mishet nu al.. ik voel me zo fantastisch!! over 7 weken is dat voorbij en daar zie ik zo enorm tegenop,want ik geniet er zo erg van!!
Ik ga ook zeker mn buik en het zwanger zijn missen. Ik geniet er ook echt van, al is het nu wat zwaar aan het worden, ik blijf het leuk vinden. En dat getrappel en dat bewegen in je buik, heerlijk <3 Maar ik heb ook echt een hele fijne zwangerschap gehad.
Ik ben ook nog zwanger, maar ga het zeker missen. Iedereen in m'n omgeving zegt dat ik straks als ik thuis ben met verlof wel graag zal willen dat de kleine komt, maar dat voel ik nog helemaal niet zo. De tijd gaat me te snel, ik wil er nog veel langer van kunnen genieten en zeg ook structureel tegen iedereen dat ik hoop dat de kleine op z'n minst tot het nieuwe jaar blijft zitten. Maar iedereen lijkt me er van te willen overtuigen dat ik daar snel anders over ga denken!?!
heel herkenbaar! ik zou het zelfs helemaal niet erg vinden om 2 weken over tijd te gaan.Bevallen lijkt me ook mooi, maar de hele zwangerschap gaat veel te snel!!
Klinklt herkenbaar, al moet ik nog gaan bevallen. Het kleintje wat je de hele dag bij draagt.. het trappen en bewegen.. praten tegen je buik!! Wrijven.. er de hele dag mee bezig zijn en vooral als je gaat slapen en de kleine beweegt net voor je weg doezelt en je over je buik wrijft van mama houd van je.. zucht.. eigenlijk sporen we niet! We hebben straks de baby in handen sommige hebben het al.. en we missen het in onze buik lol. Ja.. ik ga dat missen! Ik ben echt verlieft op haar karakter in me buik
Ik herken het heel erg, ik zou geen 20 kinderen willen maar wel 20 x zwanger zijn lijkt me heerlijk Het is ook een kwestie van wennen meid, de hormonen gieren nog door je lichaam geef jezelf de tijd te 'landen'.
Ohhhhh wat ben ik bly dat ik niet de enige ben zeg! Niet dat het leuk is voor jullie natuurlijk...maar juist omdat ik nu zo alleen thuis zit, voel ik mijzelf ook de enige die zich zo kan voelen. Ik moet eerlyk zeggen wat een lekker gevoel is het dat ik me kleine man kan vasthouden. Dat is een feit. Maar in me buik, zat ie lekker veilig en warm...en dat gevoel, dat gevoel kon alleen ik weten. Nu moet ik hem delen met de rest van de omgeving. Wat ik niet erg vind hoor,als andere hem vasthouden of wat. Maar hij is gewoon niet meer van my alleen. Heel bizar dus...zit er zelfs over na te denken om gauw voor een 2e te gaan...
Ook ik kan me niet meer voorstellen dat ik het gaat missen. Heb het bij de vorige zwangerschappen wel gehad. Daar miste ik het enorm. Maar nu niet. Nee hoor. Vind het mooi hier na.
Ik moet zeggen dat ik dit gevoel ook had na mijn tweede maar nu na mijn derde en wat oudere kindjes heb ik er nu helemaal vrede mee, ik voel me NU AL compleet en vind het prima! Mijn tante bleef ook dat gevoel houden maar na 3 kids gestopt toen haar kids ouder werden wilde weer heel graag oma worden