Hoi allemaal, Pfff, heb ff een onzeker baalmomentje. Mijn zoontje is inmiddels 14 maanden. Het is echt een temperamentvol manneke die het liefste overal bij is waar mensen zijn. Momenteel zit hij volgens mij in die verrekte 15mnd sprong. Mijn god, wat vervelend is ie. Hij wil gewoon de hele dag niks en niks is goed. Hij zet het op een brullen als ie: op het aankleedkussen moet, aan moet kleden, na het eten zijn gezicht poetsen, uit zijn stoel op de grond gezet wordt, als hij alleen moet spelen enz enz Hij wil niet alleen spelen en wil alleen maar bij mij zijn.... Nou oke, het is een fase. De 15mnd sprong.....Maar toch maakt het me heel onzeker. Zeker in vergelijking met de dochter van mijn zus. Mijn zoontje zit van top tot teen onder na zijn boterham, heeft zijn melk aan de kant gegooid na ervan gedronken te hebben en wil zijn bord ook op de grond smijten. Dochter van mijn zus zit gewoon rustig en netjes te eten enz enz. Ik weet dat hij best lomp is. Maar moet ik hem nu dan steeds op zijn kop geven? Ook schoonmoeders zegt dan dat we toch echt streng moeten zijn. Voorbeeld: Hij gooit eten dat hij niet hoeft vaak op de grond. Wij negeren dit omdat we geen strijd willen aan tafel, en vervolgens eet hij gewoon alles op, inclusief de stukjes die op de grond lagen. Mijn schoonouders worden dan steeds boos op hem en zeggen dat dat niet mag. Verder ben ik best wel consequent en weet hij heel goed als hij iets doet wat niet mag. Als ik hem berisp gaat hij heel hard huilen en blijft hij er meestal wel vanaf. Tja, vindt het zelf ook echt moeilijk. Ik heb echt wel regels voor hem maar ben ook van mening dat je niet om alles de strijd aan kan gaan. Ben echt een beetje bang dat mensen vervelend over hem / ons denken. Moet ik echt strenger zijn of is dit een fase? Dat blijft eigenlijk maar de grote vraag. Lang verhaal geworden, hopelijk snappen jullie een beetje wat ik bedoel en met welk gevoel ik zit......
Hij is nog behoorlijk jong hoor, en NEE snapt hij nog niet. Met eten gooien zou ik elke keer vertellen dat het niet mag, maar verder geen drama van maken. probeer een vaste zin te kiezen die je vertelt voor datgene wat niet mag. ' En ieder kindje is anders hoor, dat vergelijken werkt echt niet. Hier heb ik 3 totaal verschillende kindjes, waarvan eentje oost-Indisch doof is, eentje alleen luistert als ie zijn bui heeft, en de derde een klein moedertje uithangt, en zelf 'NEE, mag niet' roept tegen broer en zus. Terwijl ze alle drie precies dezelfde opvoeding krijgen.
Dreumessen hebben een mooi eigen willetje en die van jou zeker denk ik. Probeer idd niet over alles ruzie te maken en zoveel mogelijk gezellige momenten in te bouwen. Geef wel heel duidelijk grenzen aan. Met eten gooien of de poes plagen mag hier bijvoorbeeld absoluut niet. Daar zijn we heel duidelijk in. Dat zijn dingen die wij belangrijk vinden. Opruimen ofzo weer minder en daar ga ik geen ruzie over maken. Probeer haar daar wel zoveel mogelijk in te stimuleren. Geniet zoveel mogelijk van de leuke dingetjes en aan alle sprongen komt een einde. Hier (20 mnd) is het nu al een paar maanden heerlijk rustig
Hier ook een zeer temperamentvol mannetje, en commentaar vanuit de omgeving. Adi heeft gelijk, vergelijken helpt niet en nee snappen ze nog niet. Ties zit nu in de fase dat hij het niet wil snappen. Maar die kwaadheid is ook een uiting van frustratie en die kun en wil je niet helemaal inbinden. Ik heb hier een aantal weken terug heel erg duidelijk gemaakt dat ik bepaal, en donders goed weet wat ik doe (ik werk met kinderen en heb ook ouders begeleid met opvoedingsproblemen) En als anderen het niet goed vinden kunnen ze de pot op en doen ze het naar anders met hun eigen kinderen. Ik was alle kritiek in ieder geval goed zat, alsof ik een randdebiel ben die alles maar toelaat... Het zal nog wel erger worden. Blijf kalm, ga niet schreeuwen en wees consequent. Hij mag best een keer een uur (of langer) gillen als hij boos is en niet wil slapen oid. Zorg dat je duidelijk bent en een vast ritme hebt, zodat hij weet waar hij aan toe is.
Het is dat je me voor hebt want anders had ik precies hetzelfde topic geopend. We zitten hier in precies dezelfde periode. Gillen/krijsen/schreeuwen...en echt om helemaal niets. Gisteren gingen we naar de kermis en we gingen in de draaimolen met hem. Het was zoooo leuk. Tot ie eruit moest. Nou ik had al spijt dat we er in waren gegaan . Ow en mijn zoon gooit ook zn eten op de grond. Ik maak er hier geen drama van. Raap het weer op en zeg, Nee Sven eten moet op het bordje. Consequent blijven en negeren, dat zijn hier toch een beetje de toverwoorden denk ik. En daarnaast houd ik me maar voor: het is een fase en het hoort er allemaal bij. Mijn zoon ontwikkelt zich gewoon op de juiste manier
Herkenbaar hoor! Hier krijgt ze bewust geen eten van een bordje, dan gooit ze het bordje op de grond. Ze gooit hier eten vaak op de grond als ze niets meer wil. Wij zeggen dan 1x dat dat niet mag en negeren haar verder. Soms wil ze nog wel weer wat eten, meestal is ze klaar. Met dingen gooien heeft ze ook net ontdekt. Ik zeg 1x streng 'nee'. Soms is ze gewoon in een bui dat niets goed is, dan laat ik haar maar even uitrazen. Wij waren zaterdag in een atractiepark en daar vond ze ook alles leuk maar was het ook brullen als we weer wat anders gingen doen. Verder hangt ze ook de hele dag aan mij, brullen als ik wegloop. Hihi net nu ik dit zit te typen gooit ze ook wat op de grond en doet mij vervolgens na (haar vingertje opsteken en 'nee' zeggen)
Heel herkenbaar bij mijn meisje van 15 maanden! Ook met eten gooien enzo, blijf wel zeggen dat het niet mag en ze schudt zelf al nee terwijl ze het doet :-/ stouterd... Drijft me soms wel tot kwaadheid, is wel jammer maar ja, ik ben ook maar een mens. Ze zijn nog zo klein en moeten alles nog leren en dat komt ook heus wel. T doet een flinke aanspraak op je geduld, en da's soms moeilijk. Vooral als je zelf ook moe of chagrijnig bent.
Hoi Dank voor jullie reacties. T huilen staat me nader dan t lachen. Net toen ik aan het koken was heeft meneertje de hele tijd gehuild. Krijsen van woede en dan gaat hij op de grond liggen huilen omdat ik niet met hem speel. Daarna op zich goed gegeten, maar als het even niet zo gaat zoals hij wil is het meteen krijsen. Toen hij zijn bord op de grond smeet hebben we hem even met stoel en al ongedraaid van de tafel weg en hem uit laten razen. Daarna weer even wat gegeten. Pfff, weet echt zeker dat hij in zijn sprong zit. Herken hem bijna niet meer. Tis sowieso wel een pittige, maar dit......dit is echt veel erger! @Romy:Ik denk dat we echt in dezelfde fase zitten, onze kindjes schelen maar een week zag ik.... Vind het zo moeilijk. Op zich kunnen we het best handelen denk ik, maar de meningen van anderen maken het zo moeilijk. Tja, en schoonmoeders heeft vast nog nooit gehoord van sprongen en fases denk ik. Die "hadden ze vroeger nog niet"...... Pffff....
De strijd ontwijken zou ik niet doen. Hij moet leren dat nee nee is, en ja ja. Hij kent dit nog niet, maar je moet hem dat wel leren. Wij zijn hier met Julia vroeg mee begonnen (op een leeftijd dat veel mensen nog zeggen 'dat snappen ze nog niet'), omdat we dit belangrijk vonden en ze ook heel vroeg al kon lopen (en dus overal bij kon, razendsnel). Nee, kinderen snappen dit nog niet, maar je kunt het ze wel leren en dan snappen ze het wel! Negeren zou ik alleen doen bij gedrag wat niet uitmaakt, maar wat je niet geweldig vindt. Neus peuteren bijvoorbeeld. Ach, soms laat ik haar, maar in gezelschap zeg ik dat ze dat niet moet doen. Aan tafel zou ik zelf wel strenger zijn. Je hoeft geen drama te maken, maar gewoon 'Nee, niet op de grond gooien.' en als hij het nog een keer doet, zet je z'n bord weg. 2 minuten later zet je zonder commentaar z'n bord weer terug. Hier zou ik verder geen straf ofzo aan verbinden, maar gewoon steeds weer zeggen, en als hij het nog een keer doet dan even buiten bereik halen. Zo heb ik dat met veel dingen gedaan. Slaan terwijl ze op schoot zat? 1 keer vertellen wat ik van haar verwacht (Nee, dat doet pijn. Niet slaan.) en als ze het weer doet gaat ze direct van m'n schoot af. Dat was een paar keer vervelend voor haar (vond ze niet leuk), maar toen wel duidelijk! En nog gebeuren zulke dingen nog wel eens, maar ze weet dat ik 1 keer waarschuw/vertel wat ik verwacht, en bij de 2e keer volgt er een consequentie. Meestal geen straf ofzo, maar haar even aan de kant zetten, bord weghalen, of haar laten helpen met het opruimen of schoonmaken van de rommel. Tot nu toe werkt dit heel goed! Ik zou dus persoonlijk wel strenger zijn, zodat hij ook leert wat jij wel en niet goed vindt van hem. Sprongetjes zijn natuurlijk lastig, maar dat betekend niet dat je zelf niet consequent kunt zijn. Consequent en lief/zorgzaam zijn gaan prima samen!
Enneh, ook zeuren/jengelen kun je aanspreken he! Bij Julia heb ik dit vanaf het begin aangesproken: 'Nee Julia, hier hoef je niet om te huilen. Stop maar. Kom, dan gaan we lekker hier spelen oid.' En dat werkt echt hoor! Iedereen negeert tegenwoordig heel veel, maar ze kunnen echt best leren om bepaalde dingen gewoon niet te doen, zoals van die uitbarstingen. De meester in de klas zal dit ook niet negeren als ze eenmaal wat ouder zijn. Ze moeten toch leren te doen wat jij zegt!
Dan zit jouw schoonmoeder gewoon in een sprong. Die van de ontkenning...hahaha Nee even zonder gekheid, maar probeer daar toch boven te staan. En onthou voor jezelf dat het allemaal tijdelijk is. En let goed op zijn ontwikkeling. Met deze sprong doet mijn zoon weer zoveel nieuwe dingen. Dan ben ik zo trots! Ook ik bereik elke keer weer een punt in zo'n sprong dat ik denk: dit komt nooit meer goed. Waar is mijn leuke kind gebleven. Maar dan duurt het niet lang meer en zit mijn ventje weer vrolijk aan de ontbijttafel en denk ik bij mezelf: waar heb ik me toch zo druk om gemaakt. Komt goed meid!
Sluit me helemaal aan bij Gentle. Zo klein als ze zijn snappen ze best veel en zoeken ze naar grenzen/duidelijkheid.
Dat is zeker zo. En ik heb het idee hier dan dat als ik nee zegt dat ze wel snapt dat het nee is. Tuurlijk wel elke keer elke dag wel herhalen maar op dat moment snapt ze het donders goed. Maar hier is onder de douche uit komen een dramatje dikke tranen hihi ach ja moet zeggen het valt hier nog mee maar nooit te hard roepen en ook mijn kindje is 14.5 m
Nou, hij krijgt wel degelijk duidelijkheid. Hij weet ook heel goed dat er grenzen zijn en weet heel goed dat als ik nee zeg, hij dat niet mag. Ik vind mezelf zeker niet te soft en dat hij alles maar mag. Alleen bedoel ik dat het in een sprong moelijker is omdat er dan over veel meer dingen strijd is en je niet de hele dag de strijd aan kan gaan met hem. Ik weet zeker dat we hier beiden niet gelukkiger door worden. We hebben nu samen afgesproken (mijn partner en ik)aan welke gedragingen we echt consequenties gaan verbinden en welke dingen we maar even negeren/benoemen hoe het wel moet omdat het anders alleen maar averechts werkt. Wat betreft het eten: het eten op de grond gooien doet hij niet bewust omdat hij het niet wil. Als hij bijv iets nieuws proeft, gooit hij de eerste 2 stukjes weg en eet hij de rest op. Hier ga ik absoluut geen consequentie aan verbinden omdat ik wil dat het eten gezellig is. Natuurlijk wordt het anders als hij zijn bord of beker weggooit als hij kwaad is. Dan draai ik hem dus even weg van de tafel. Ik ben er inmiddels wel achter dat je dingen vooraf heel mooi in je hoofd kan hebben, maar je ook te maken hebt met het karakter van je kindje...... ik ben de baas, maar tis niet altijd even makkelijk....
o ja en voorheen probeerde hij ook wel eens uit (met ondeugend snoetje en al), maar hij luisterde wel 9 van de 10 keer. Nu is hij gewoon zoveel boos, toch ook wel een hoop frustratie denk ik. Vindt het ook wel weer zielig....
Heeeeeel herkenbaar en ik lees dus even mee! Mijn zoontje is wel iets ouder (bijna 22 mnd), en snapt wel nee denk ik haha, alleen luisterd hij er vaak niet naar....
Ja, het is heel moeilijk om steeds weer NEE te moeten verkopen, ik ga ook uit van het principe "pick your battles" en kies dus een aantal dingen uit die ik absoluut niet goed ga vinden en al het andere ben ik wat minder streng in. Met eten gooien mag dus absoluut niet, met stekkers spelen niet, niet alleen de trap op etc. Maar bv. steeds het licht aan doen of wat boeken uit de kast trekken, ach dat ruimen we (samen) wel weer op. Ik moet zeggen, nu met 22 maanden begint hij echt beter te luisteren, dus echt, het gaat uiteindelijk zijn vruchten afwerpen. En hij kan zich wat beter uiten, we begrijpen hem beter, dat scheelt uiteraard een heleboel frustraties. Sterkte!
Zo waar als een klontje. Zal maar niet vertellen van mijn oudste zoon Pittig karakter honderd keer nee en nog doen. Over al op klimmen geen seconde uit het oog verliezen en met de peuterpubertijd werd het nog erger.... bijvoorbeeld. Met zoonlief de bus in, hij was stapel gek op de kleur blauw. In de blauwe bus wilde hij wel mee maar de groene bus als ik me buggie de bus in wilde tillen( ze hadden toen nog trappen) zetten hij zijn voeten schrap aan de zijkanten van de deuren en kwam ik de bus niet in.:x daar sta je dan met een dreumus van net 2 jaar hoe de bus in te komen zonder drama. Ik keek hem dan streng aan of je doet normaal of ik laat je staan( natuurlijk niet echt) maar oooooo wat heeft hij me getart ooooooo als ik er aan denk ooo dat karakter oook opppf SUCCES Een ding geef ik je mee probeer zo veel mogelijk gedult te houden, En voor je het weet zijn het schatjes van kinderen
Dat hebben wij hier ook gedaan. Werkt toch het beste voor een kindje, dat je beide dezelfde regels hanteert.