Ik zou het niet doen. Niet omdat ik het raar vindt, maar het lijkt me in dit stadium niet goed voor de hechting tussen moeder en kind. Bovendien is jouw voeding niet afgestemd op dat baby'tje. Ik zat in het begin ook 's nachts te kolven en te fingerfeeden en toen mijn zoontje eindelijk aan de borst wou, dronk hij om de twee uur een uur (dus na een uur weer wakker). Toch verlang ik nog weleens terug naar die fijne hormoontjes die ervoor zorgden dat ik na het voeden meteen weer in een diepe slaap viel, nu heb ik moeite met inslapen na de nachtvoedingen en dat breekt me op. Ik vind dat ze het zelf moet oplossen en eerlijk gezegd denk ik dat 1 nachtje "doorslapen" geen zoden aan de dijk zet. Bovendien zal ze wakker worden van de stuwing, dus kolven moet ze toch wil ze een goede productie in stand houden. Waarom kan haar man geen flesje/cupje gekolfde melk geven 's nachts? Als de baby de borst op zich goed pakt, hoef je voor die ene keer per etmaal niet zo bang te zijn voor tepel-/speenverwarring. De beste oplossing lijkt mij: 's Avonds voordat ze gaat slapen zelf aanleggen, de nacht haar man de eerder afgekolfde melk laten geven uit cupje (dus dat ze dan niet hoeft te kolven 's nachts) en dan weer vroeg in de ochtend zelf aanleggen. Als haar borsten het tenminste aankunnen hoor, zo lang tussen twee voedingen bij een week. Het moet natuurlijk ook niet zo zijn dat hierdoor de productie in gevaar komt. Maar.... vind het een supernobel idee van je; hulde!
ik ben zelf ook echt van het bortsvoeden! maar als ik dit verhaal lees denk ik: een gelukkige moeder die flesvoeding geeft lijkt me beter voor een kindje dan een depressieve moeder die de borst probeert wel heel lief dat je haar zo probeert te steunen!
Ik heb haar net even gebeld, ze krijgt extra kraamzorg en ze gaat vrijdag naar haar ouders dus mijn hulp had ze nog niet nodig. Het is meer dan alleen vermoeidheid, ze zit echt tegen een depressie aan maar ze probeert alle hulp aan te pakken die ze kan dus dat is een goed teken. De borstvoeding gaat inmiddels een stuk beter, en het kindje sliep vannacht 4 uur tussen de voedingen dus slapen ging ook al wat beter.... Ze weet nu dat ik altijd wil helpen dus daar laat ik het nu maar even bij, meer kan ik ook niet doen op dit moment.
Ik denk inderdaad dat alleen dat al veel waard is: weten dat je op iemand kan rekenen mocht dat nodig zijn.
Een depressie is erg, maar hoe weet je of dat het is en niet de vermoeidheid of het zitten in een rollercoaster als verse mama met de hormonen die door je lijf gieren? Ik weet niet hoe het is om een pnd te hebben; ik was zielsgelukkig en kon wel 24 uur naar m'n kind kijken. Hoe gaat ze het doen dan bij haar ouders? Ze zal wel vaak moeten kolven om de bv in stand te houden, maar ik neem aan dat jij als expert daar wel met haar over gepraat hebt? En gaat haar man dan de hele nacht in zijn eentje cuppen? Heeft ze al genoeg melk op voorraad? Sterkte!
Nee ze neemt haar kindje mee dan, die mag inmiddels al naar buiten, ze zijn vandaag al even wezen wandelen. Ze schijnt sowieso heel gevoelig te zijn voor hormoonschommelingen, daarnaast heeft ze een megawinterdip elk jaar en is het nog erfelijk ook want haar moeder had blijkbaar hetzelfde na elk van haar 3 kinderen. Ik kan me er ook niks bij voorstellen, ik moest wel een paar dagen wennen dat ik ineens een kind had (ze kwam nogal onverwacht) maar daarna werd ik een leeuwin en nu moet er niemand aan mijn kind komen want ze is mijn allessie en ik wil er eigenlijk nog wel 2 bij haha!