Baby en huilen, hoe erg is dat nou helemaal

Hoe leer je haar dan die verlatingsangst af?

 

Thnx meid doet me goed je lieve bericht en je bent niet hartstikke bejaard hoor.. vind je adviezen heerlijk!
Soms zou ik nu inderdaad wel een man willen die ik er een keer snachts uit kon schoppen voor de voeding haha

 

Nou, DAT kan ik me helemaal voorstellen! Maar je zou eens kunnen oefenen met kolven een een flesje (wacht nog even een weekje). Dan zou je namelijk een keertje een vriendin of je moeder of vader te logeren kunnen vragen (of uit logeren gaan met Kay) en hen de nachtvoeding laten doen! Wedden dat ze het wel willen?
Eén ding.. als moeder slaap je nooit door je kindje heen... dus uitbesteden scheelt in tijd maar wakker word je toch wel

 

Ik geef flesvoeding dus kolven hoeft niet maar mijn ouders doen al zó onwijs veel voor me dat ik ze dat niet wil vragen.. het komt vast snel goed
En eigenlijk moet ik gewoon niet zeuren, Kay is een voorbeeldig kereltje!

 

Ik wil hem soms echt zo graag even laten huilen. Maar kan het echt niet over mn hart verkrijgen. Tegenwoordig brult ie ook al huilend een soort van mama echt zo vertederend.

 

Dit is sowieso niet het hele artikel. Het zal allemaal wel iets genuanceerder zijn lijkt mij zo. En dan nog staat er dat LANG laten huilen slecht is voor een kind. Maar ja hoe lang is lang? Ik vind het op deze manier een slecht artikel met een advies waar je alle kanten mee op kan. Ik zou het hele artikel wel eens willen lezen.

Ik vind dat even laten huilen best kan. Mijn zoontje moet zich ook vaak in slaap huilen om de dag te verwerken. Ook probeert hij al echt aandacht te krijgen als hij iets niet mag. Dan gaat hij heel zielig huilen. Nou dan laat ik hem gewoon even hoor.
En inderdaad zoals anderen ook zeggen op een gegeven moment herken je de manier van huilen wel. Dan weet je wat je moet doen. En hoeveel haast daarbij is.

 

Mijn zoontje is nu bijna 5 maanden. Ik heb hem nog nooit laten huilen. Ik krijg het gewoon niet over me hart. Ik kan ook echt niet iets anders doen terwijl ik hem hoor huilen. Hij heeft in het begin ook veel en best lang last gehad van krampjes, dan is het al helemaal vanzelfsprekend vind ik om je kind te troosten, al duurt het de hele dag (heb het meedere malen meegemaakt.
Het is wel een paar jkeer voor gekomen dat hij hooguit een kwartier heeft zitten huilen, maar niet langer...hij is toen ook wel eens in slaap gevallen, maar ik hoorde hem in zn slaap dan nog snikken, en wanneer hij dan wakker werd...was hij nog verdrietig..dat kon ik aan heel zijn houding merken.

Onderbouwd met wetenschappelijke onderzoeken vind ik ook echt dat het niet goed is om je kind, langer dan 20 minuten te laten huilen. Maar goed ieder zijn eigen ding...ik lees hier soms ook verhalen dat ouders de wieg van de ouderslaapkamer in de kinderkamer plaatste omdat het kind zoveel huilde en zij dan niet konden slapen. Hier gaan me tenen echt krom van staan. Ik vind van je kind is klein en heeft je nodig...dan maar geen slaap v oor mij...een kind is offers maken...

 

helemaal mee eens.....een echt kleintje laat ik ook niet huilen, maar als Sem straks een maand of 8 is en huilt zal ik hem sneller even laten huilen als nu. Ik laat hem nu geen 10 minuten huilen.

 

In het artikel (ik heb alleen de link gelezen verder niet) gaat het ook over excessief huilen, dus als een kindje vaak huilt. Ik denk dat een kindje een keer lang laten huilen de reden is dat je kind niet gehecht raakt. Pas als je het structureel negeert leert een kindje dat er niemand komt om hem te helpen... Dat is denk ik wat ze er mee bedoelen.

Ik laat Jelle ook wel eens huilen, als ik ergens mee bezig ben. Maar ook pas nu hij wat ouder is. Toen hij echt nog zo klein was kon ik dat ook niet... Ik denk dat ik het 2 keer gedaan heb omdat ik echt wanhopig was en zooooo ontzettend moe, dat ik echt niks meer kon bedenken... Maar ik heb me schuldig gevoeld, daarna hoor!

 

Ik heb Merle nog nooit laten huilen. Huilen is hun enige manier om iets duidelijk te maken, iets te vertellen. Als je man/vriend iets vertelt dan negeer je hem toch ook niet? Ik zie er ook echt het nut niet van in. Kindjes krijgen betekend tijd investeren en offers maken. Dan dweil ik later wel. In slaap huilen heeft ze ook nog nooit gehoeven. We hebben haar vaak rustig gemaakt door te wiegen en dan naar bed. Ze slaapt heerlijk, ik geniet ervan.

 

Een kind heeft het meeste aan een gezonde ouder die niet helemaal overspannen aan het doordraaien is. Het is maar wat je verstaat onder 'offers maken' Ieder z'n ding

 

Een chronisch slaaptekort oplopen is volgens mij onderdeel van het 'pakketje baby'...ik denk dat het ook wel minsten 1 jaar duurt.
Gelukkig raakt ik er niet overspannen van...en inderdaad degene die dat wel zo zal ervaren...moet vooral zijn kind in een andere kamer plaatsen...

 

Ben het er helemaal mee eens dat je een 'echt kleintje' niet zolang kan laten huilen... ik vind een kindje van 8 maanden bijv. al anders..

 

Ik vond het in het begin ook heel erg om mijn zoon te laten huilen. Hij huilde ook alleen maar voor het slapen gaan trouwens.
Maar op een gegeven moment was ik zo kapot van het elke keer weer heen gaan. Dat mijn vriend mij verplichte om beneden te blijven en bram te laten huilen. De eerste keer na 10 minuten naar boven later werd het 15/20 minuten. Maar wij zijn er achter dat hij dat nodig heeft om in slaap te
komen. En nu vind ik er niets zielig meer aan en hij is binnen no time aan het slapen. Ik controleer natuurlijk wel zijn luier en of hij honger heeft. En of het niet te koud/warm is.
Hij is verder ook heel tevreden.
Ik las laatst trouwens dat een baby van 6 weken oud het meeste huilt op een dag en later wordt dat ong. 1,5 op een dag. Dat hebben ze nodig om alles te verwerken.

 

Precies. Huilen hoort erbij. Het zijn de mama's die er aan moeten wennen... en wij associeren huilen met pijn en verdriet maar huilen kan ook gewoon een manier van uiten zijn. Even je frustraties kwijt raken.. (ik doe dat door chocolade te eten.. huilen lijkt me toch gezonder

 

Ik vind dit erg leeftijds gebonden en situatie gebonden.
Simpelweg zeggen "Laten huilen is niet goed" vind ik erg ongenuanceerd en kort door de bocht.

Mijn mening:
In het begin ken je elkaar nog niet zo en is het nodig voor de kleine om te wennen en gevoelsmatig te leren dat je buiten de baarmoeder ook veilig bent. Dan kom je lekker meteen op elk huiltje en pakt de baby op. Door daar op te reageren en te controleren of er iets is leer je de huiltjes van de baby uit elkaar te houden. Op den duur kan je aan t huiltje horen wat er mogelijk mis is.
Naarmate de baby ouder word en dus meer om zich heen kent en al n tikkie geleerd heeft dat t veilig is hoef je niet persee alla minuut naast t bedje te staan. En als je er al staat de baby op te pakken. Je hoort dan ook aan t huiltje wat er loos is. Soms niet helemaal maar goed dan kun je dus gaan kijken . Maar omdat t nog zon klein ukkie is zou ik het toch niet te lang doen ivm het veilige gevoel wat niet mag verdwijnen. Zo'n 5 a 10 minuten hooguit.
Hoe ouder t kindje hoe meer stapjes je terug kan doen. Tja en dan heb je nog verlatings angst en andere dingen. Die kan je natuurlijk niet negeren en dan zijn er net weer even andere regeltjes van toepassing.
In het begin liet ik net als bij de andere 2 Wendy niet huilen. Tja n minuutje ofzo als t niet anders uit kwam (moet toch echt af en toe n grote boodschap bvb ) en nu laat ik haar wel eens 5 minuutjes huilen. Ga er af en toe heen om te kijken wat er scheelt maar pak haar pas op als ik aan haar huil hoor dat t slaapje niet wil. Of als ze bububu doet want dan zit er n boertje dwars (DAT soort geluidjes leer je ook herkennen als je ze in t begin steeds gaat halen ) Even troosten en even kijken of dr dan wat anders moet gebeuren zoals luier/nog wat drinken/boertje of gewoon geen slaap dus spelen. En anders gaat ze lekker weer terug.
Moet er wel bij zeggen dat ik t soms ook even niet meer weet hoor. En dan blijkt t telkens een boertje te zijn die verdorie niet eruit wil komen ondanks herhaalde pogingen. En dan kan ze niet slapen en word overprikkelt omdat ze wakker ligt te liggen (met herhaalde pogingen om die verdraaide boer eruit te krijgen). Dat hadden we dus vanacht weer *gaaap*

 

Ik zie werkelijk niet in wat er goed aan is, om je kind te laten huilen. Pruttelen of mopperen heb ik het niet over.

Je kind heeft, op jonge leeftijd, maar 1 signaal, en dat is huilen. Waarom zou je dat doelbewust negeren? Kind kan er toch ook niets aan doen?

Kinderen hebben behoefte aan veiligheid en liefde, daar groeien ze het beste op, en dit is zeker wetenschappelijk aangetoond.

De richtlijn tegen excessief huilen die nu bij de CB's zijn ingevoerd ben ik ook resoluut tegen.

Als een kind van 8 weken huilt, snap ik niet, dat jij als moeder of vader, er een kookwekker bijzet, en die op 30 minuten zet. Waar ben je dan toch mee bezig, vraag ik me af. Je negeert dan doelbewust de behoefte van je kind, en dat vind ik een zeer slechte zaak.
Of ouders die maar gaan douchen om hun kind niet te horen, of ouders, die radio of tv aanzetten om hun kind niet te horen. Die ouders zouden zich moeten schamen!

Kleine kinderen/babies zijn erg vermoeiend, en ja ze huilen, en ja ze willen veel aandacht. Dat kan je toch van te voren bedenken? Begin er dan niet aan, als je er niet tegen kan.

Iedere baby heeft wel eens een huilperiode, doe er wat aan als ouder zijnde, daar ben je voor.
Maar niets doen en je kind laten huilen, is absoluut geen oplossing.

 

Ik heb meegelezen met deze topic en wil mijn verhaal er toch ook even over kwijt.

Ik ben inmiddels mama van twee prachtige jongens Thijmen en Simon.
Nu is het zo dat ik bij Thijmen, wanneer hij aan het huilen was, ik heel onzeker werd van 'wat zou het zijn en wat moet ik doen'. We hebben hem terwijl we op de klok keken 20 minuten laten huilen en dan zat ik als mama ook te huilen op de bank. Ik dacht dat het 'goed' was om er niet aan toe te geven en hield dus ook vol. Dit had tot gevolg dat ik een hele onrustige mama was en ik voelde me helemaal niet happy met hoe het liep.
Ik ben toen 'overgestapt' op hem er uit halen als het niet lekker voelt en dat voelde al een stuk beter, maar toen ik hem weer in bed legde, begon het huilen weer. Achteraf, nu ik een tweede heb, bleek dat hij zich in slaap moest huilen op sommige momenten.
Nu met Simon merk ik dat het heel goed gaat. Ik voel aan wanneer ik hem even kan laten huilen en ook weet ik nu, dat als hij een schone broek/ een warme knuffel (ahum wel honderd knuffels, hahaha) en ook een redelijke poos op is geweest ik alles gedaan heb voor hem en dan moet huilen soms maar even. Het is verwerken.....

Ik denk dat het heel erg afhangt of het je eerste kindje is, hoe goed je tegen het huilen kan (want een emo-mam is ook niks) en ook leeftijd speelt mee. Ik weet nu omdat Thijmen bijna nooit meer huilt, dat als hij dit doet in bed, er wat is....

Je gevoel volgen is belangrijk, maar ook speelde bij mij het stukje dat ik nu echt mama ben ook mee.
Ik denk niet dat je kan spreken van goed of fout, want er spelen zoveel factoren mee!

Groetjes Karin

 

Ilja, ik ben absoluut niet perfect! En dat wil ik ook niet zijn. Maar m.b.t. dit onderwerp ben ik heel resoluut, en heb mij erin verdiept.
Ik ben ook wel eens geirriteerd en zit met mijn handen in het haar, maar daar laat ik mijn kind niet de dupe van worden. Ik als mama moet dan handelen en een oplossing vinden, daarom ben ik de mama.