Ik lees net mijn post nog een keer en ik zie dat ik een foutje heb gemaakt... Daar moet natuurlijk "niet" tussen... Sorry!
Het is heel erg een gevoelskwestie. Ik kan alle meningen begrijpen. Ik begrijp heel erg goed dat je je kindje niet kan laten huilen. Ik heb dat in het begin wel gedaan omdat het heel duidelijk was dat mijn baby oververmoeid was (hij wilde overdag nooit slapen) en huilde van vermoeidheid. Dat ga je als mama op een gegeven moment echt herkennen. Niks hielp, uit bed halen hielp niet, rondragen hielp niet, alles geprobeerd. We zaten in een cirkeltje. Op aandringen van mijn man legde we hem op bed met een voornemen om hem 5 minuten te laten huilen. Tegen de tijd dat ik naar boven wilde rennen omdat 5 minuutues voorbij waren, viel hij in slaap. Ik wist niet wat ik meemaakte. Dat hebben wel 2 weken lang gedaan en na die 2 weken heeft hij bijna nooit meer gehuild bij het slapen gaan. Hij heeft geleerd om in zijn bedje zelf in slaap te vallen. Sindsdien hebben we een heel tevreden, uitgerust en vrolijk kindje. Wij zijn heel erg blij met deze aanpak. Als hij nu een keer huilt dan weet ik dat er wat is en laat hem niet liggen, maar kijk wat er zou kunnen zijn. Achteraf gezien ben ik blij dat mijn man erop aangedrongen heeft. Want het heeft hier super geholpen. Natuurlijk huilt een baby altijd met een reden. Maar soms is de redenen oververmoeidheid en kun je niets anders dan hem te laten liggen. Dus de ongenuanceerde meningen van sommigen dat het "belachelijk" is of "dan had je niet aan een kind moeten beginnen" kunnen van mij de boom in. Ik vind dat men het niet alleen van eigen perspectief moet bekijken. Het leven is niet zwart/wit.
Ik vind het écht heel erg knap als je dat kan hoor Jingles, maar ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van het kindje zoals KaChris hierboven ook al zegt. Mijn mannetje heeft het (naar mijn -moeder-gevoel) soms echt nodig om even te huilen om in slaap te komen, om om dingen te verwerken. Ik vraag me wel een beetje af hoe je dat doet op het kdv, of straks op de crèche (gewoon nieuwsgierigheid). Ik weet uit ervaring dat als de kindjes daar huilen, zo ook niet gelijk getroost kunnen worden. Ik vind het echt heel nobel als je zegt dat je als mama altijd voor een oplossing moet zorgen, maar is het geen illusie om te denken dat je dat altijd kunt? Natuurlijk zijn ze nu nog heel klein, en daar waar je kunt moet je handelen en liefde geven, maar mogen ze ook niet een beetje ruimte om dingen te verwerken op hun eigen manier? En heb je zelf ook geen ruimte nodig soms om ook nog Jingles te zijn en partner voor je vriend/man?
@Ilja: daar zit het hem denk ik in. Ik paste mij aan ,aan mijn kind toen hij nog zo klein was, nu hoeft dat niet meer. Ik volgde mijn kind, en leerde goed zijn behoeftes doorgronden. Als je merkt dat je kind bijv. slecht tegen prikkels kan, dan zorg je toch ook voor prikkelreductie? Je hebt als moeder een zorgplicht, vind ik. Je kan niet voor alles een oplossing hebben/vinden,maar je moet het in ieder geval wel proberen. En ik hou genoeg tijd over voor mijzelf en mijn man , maar ik zet mijn kind wel op de eerste plaats. Als ze straks op de kleuterschool zitten, dan is er weer meer dan genoeg tijd voor andere dingen. Kijk, ze zijn maar heel even zo klein, dan wil ik aan zoveel mogelijk behoefte van mijn kind voldoen in de zin van zorgbehoefte.
Ik las dat je je erin verdiept hebt Jingles, nu wil ik niet flauw doen, maar ben zelf orthopedagoog met als specialisatie jonge kinderen, dus heb me er 5 jaar lang in verdiept, maar sinds ik zelf moeder ben geloof ik steeds minder in 'boeken wijsheid' en steeds meer in het volgen van je moeder instinct en het luisteren naar andere moeders om ervaringen te delen.
Mijn instinct is mijn leidraad. En deze vertelt mij dat het onnatuurlijk is een kind te laten huilen. even voor de goede orde, ik heb het hier over excessief huilen. Zoals ik al eerder zei; murmelen en mopperen heb ik het niet over, want dat doet iedere baby. Als je zelf orthopedagoog bent, neem ik aan dat je weet wat het natuurlijke gedrag en behoeftes van kleine kinderen inhoudt
, Mee eens. Dat is precies het probleem, Ilja. Heilig geloven in allerlei onderzoeken en cijfers belemmert je om de zaken ook een keer anders te bekijken. Dan krijg je een eenzijdig beeld. Heel jammer.
ja sorry hoor, maar dit gaat me te ver. Prima dat het jouw mening is en dat jouw kindje het goed doet op jouw aanpak.. Maar... het gaat te ver om te zeggen dat IK ME MOET SCHAMEN! Want ik ben zo'n moeder die de babyfoon uitzet en gaat douchen. Of overdag de TV een standje harder zette. En waarom, omdat mijn dochter dat nodig heeft... De eerste weken (haha ze is nog geen 6 weken) ging ik er steeds heen. En maar tutten en sussen, voeden en knuffelen. Kei fijn, maar zij werd er niet beter van, want slapen deed ze niet. ja op mn arm, steeds maar kort. 's nachts sliep ze helemaal niet, ookal knuffelde ik haar de hele nacht. Ook op mn arm kon ze blijven huilen Toen hebben we haar laten huilen. (ach zo;n kleintje laten huilen? ontaarde ouders zijn wij, bel vlug de kb, of mkm)en wat deed ze? een kwartier janken als een gek, en toen sliep ze.. En wij hadden een ander kind! Een slapend kind, en een kind wat het prima deed! Dit deden we bij de late en nachtvoeding. de rest van de dag tutte ik nog steeds de hele tijd. en nu bakeren we in, zeker ook keieieieie zielig? nee hoor, ze vindt het prima. Ligt vaak gewoon wakker in bed, lekker rond te kijken. en valt vanzelf in slaap. Of huilt ook nog soms. Het is gewoon haar manier van in slaap vallen. En daar schaam ik ME NIET VOOR! En waarom ik dan onder de douche ga? Omdat mn t**ten gaan stromen als een vergiet als ik dr hoor huilen.. En omdat ik dan een kwartiertje uit kan zingen en zij slaapt als ik onder de douche uit kom.. En ik vind het veel te kort door de bocht om te zeggen dat je "er maar niet aan had moeten beginnen" als je er niet tegen kunt als de kleine huilt! GRMPH Taliaa
Ik heb van de week voor m'n werk net een pedagigische training gehad en het onderwerp was huilen. Daar werd gezegd dat huilen altijd een reden heeft. Het is een manier van communiceren (een baby laat weten dat het honger/ pijn heeft, zich verveeld, etc) En huilen kan een uiting zijn van opgekropte spanning. Er werd dus ook beweerd dat huilen helemaal niet slecht is. (Uit verschillende onderzoeken blijkt bijv. dat via de tranen afvalstoffen het lichaam verlaten) En dat je huilen nodig hebt. Kijk maar eens naar jezelf, een flinke huilbui kan echt opluchten. Huilen vraagt echter wel altijd reactie! Maar er zijn verschillende reacties. Je kunt bijvoorbeeld je kind oppakken en troosten. Maar dat is niet in alle gevallen de oplossing. Als een kindje huilt door bijvoorbeeld opgekropte spanning, dan zal het kindje pas ophouden met huilen als hij die spanning kwijt is. Als dat nodig is voor het slapen, dan heeft je kind er niets aan als het iedere keer getroost word, omdat het dan telkens uit zijn slaapritme gehaald word. We kregen bijvoorbeeld een filmpje te zien van een leidster op een kinderdagverblijf die een kindje naar bed bracht. Dat kindje was ongeveer 5 maanden en begon te huilen toen ze werd neergelegd. De leidster probeerde het kindje te troosten door zachtjes te praten en te aaien. Hartstikke lief, maar je zag dat het kindje zich door al die prikkels niet kon overgeven aan de slaap. En dus ook alleen maar harder ging huilen. Uiteindelijk ging ze weg, en kon het kindje eindelijk in slaap komen. Eerst nog even een paar minuten hard huilen (van vermoeidheid) en daarna sliep ze. In dit geval is dus even laten huilen niet erg, het is juist noodzakelijk! Je kunt je kind ook troosten door het te laten weten dat je in de buurt bent. En dat je er voor hem/ haar bent als het nodig is. Natuurlijk als je kind huilt omdat het honger heeft, dan geef je hem/ haar voeding. Maar als je kindje huilt, kun je ook gerust laten weten dat je begrip hebt voor zijn/ haar verdriet, dat je er voor hem of haar bent. Een kind moet de mogelijkheid hebben om te huilen. Huilen heeft een functie, huilen lucht op! Maar het huilen wordt steeds meer de kop in gedrukt. Het lijkt wel alsof we huilen helemaal niet meer willen! Als een baby huilt, dan moet het zo snel mogelijk getroost worden. Als een kindje niet gehuild heeft, dan is het pas een grote vent/ meid. En dat vind ik persoonlijk doodzonde! Ik doe er zelf ook aan mee, maar ik probeer er wel bewuster mee om te gaan. Toen ik met mijn zoontje van 2 maanden bij de kinderarts was, omdat hij zoveel huilde, begon hij tijdens het onderzoek te huilen. Om hem te troosten en stil te krijgen, gaf ik hem gelijk zijn speen. De kinderarts zei toen tegen hem: wat doet je moeder nu? Wil je me iets vertellen, stopt ze de speen in je mond... Nu kan ik je niet meer verstaan! Dat heeft me zo aan het denken gezet. Want waarom stond ik gelijk aan zijn zij om hem te troosten als hij huilde? Niet voor hem, maar meer voor mezelf. Omdat IK het vervelend vond dat mijn kindje huilde. Omdat IK er niet tegen kon. Omdat IK bang was wat andere mensen wel niet zouden denken als ik hem liet huilen. Er hangt zo'n taboe om het huilen heen, dat deze uiting van emotie amper nog wordt geaccepteerd in onze samenleving! Minke
Weet je ik ga gewoon op mijn intuitie af...net als gister met dweilen. Ik was bezig mijn huis aan kant te maken toen Yelena begon te huilen. Ik dacht sh*t, net nu ik lekker bezig ben. Toen besloot ik om haar toch te laten huilen...op gevoel. Het enige wat ik had bedacht is dat ik dat schoonmaken ff af wilde maken. En ze was behoorlijk aan het krijsen maar 10 minuten later was het over. Dikwijls heb ik ook dat ze begint te huilen en dat ik denk: poepbroek. Of: boertje. Dan ga ik bij haar checken en 9 van de 10 keer is het dan ook zo. Dus ik volg meer mijn intuitie ipv de wetenschappelijke onderzoeken. Kleine kindjes voelen haarfijn je gemoedstoestand aan. Dan zal mijn ukkie ook haarfijn aanvoelen dat ik zielsveel van haar houd. En zelf vind ik houden van niet altijd oppakken bij elk huiltje, maar ook eens verdrietig laten zijn. Dat mag. En voor mijn meiske is het heel onrustig als ik haar telkens uit bedje haal. Dan ga ik naast haar zitten en zing een liedje of houdt haar handje vast totdat ze haar oogjes weer sluit.
Wow, wat interessant Minke! Het is zo waar wat je zegt; er hangt echt een taboe om huilen heen, terwijl het, zoals ik al eerder schreef, echt niet per definitie slecht hoeft te zijn, ga jezelf maar na, heerlijk potje janken, en dan wil ik ook niet gelijk gesust worden (dan neem je me niet serieus). Je omschrijft het precies zoals ik voel, maar ik kon het niet zo goed verwoorden (vermoeidheid ), vaak troosten we (of ik iig) voor onszelf, wij zijn degene die het vervelend vinden, zonder er bij na te denken wat het kleintje wil...
@ minke, dank je voor de info. Er word heel verschillend over gedacht, maar ik merk bijv. echt aan mn meissie dat zij het huilen nodig heeft om in slaap te vallen..En dara sluit wat jij zegt bij aan.. Ik zou het niet zomaar andersom doen: een onderzoek lezen en daar aan vast hangen, maar idd je moedergevoel volgen
Zo dacht ik er in het begin ook over totdat de buren vertelden dat elk kind huilt. Je voelt dat iedereen kijkt als je kind huilt in de winkel.
Like I said.... Verdrietig zijn mag. Ik zou het ook niet cool vinden als iemand mij constant probeert te laten stoppen met huilen terwijl ik daar echt even behoefte aan heb. Merk zelf dat als je het gevoel gewoon toelaat, dat je er dan het snelst weer vanaf bent. Zelfde sfeertje hangt rondom boos zijn. Boos zijn mag, heerlijk is het om even je helemaal af te reageren. Opkroppen is ongezond, weten we allemaal. Als je huilen probeert te voorkomen, denk ik dat een baby niet leert wat een onaangenaam gevoel is. En op den duur dus ook niet meer gaat huilen en wat meer een binnenvetter wordt. Maarja gelukkig kan je het ook niet voorkomen Van de week op het CB krijsde Yelena de hele boel bij elkaar. Sta ik daar met een rood hoofd maar ik dacht ach wat geeft het ook eigenlijk. Het enige waar mensen zich aan kunnen storen is haar harde volume hihi.
Je kunt 101-duizend onderzoeken lezen, uiteindelijk vindt geen enkele moeder het fijn als haar kind huilt. Het beste is te vetrouwen op je moederinstict, want jij kent je kind het beste. En wat voor het ene kind werkt, werkt voor het andere niet.
Hoi Jingels, ik ben het bijna altijd met je eens maar nu toch net even niet . Tuurlijk heb je een zorgplicht als moeder, maar die zorgplicht kan ook inhouden dat je je kindje even laat liggen omdat het huilt puur van moeheid. Wij hadden net als Kiwi1 ook dat Tobi gewoon te moe was om nog in slaap te vallen omdat wij hem steeds weer prikkelden door hem op te pakken omdat hij huilde. Wij moesten hem echt even met rust laten en dus laten huilen, vervolgens sliep hij heerlijk en werd hij echt een ander kindje. Zo kan het dus ook, dus je mening hierover is wel erg stellig en gaat lang niet altijd op.