Nu ik dit schrijf zit in huilend achter mijn pc. Zit er zooo ontettend doorheen, Heb een schat van een zoontje van 2,5 jaar, maar hij is zoo ontzettend aan het uitproberen en dan vooral bij mij. Het lijkt wel of alles een strijd moet zijn. Slapen wil hij bij mij niet meer tussen de middag, bij mijn man wel maar ja die werkt veel overdag. Ben nu 30 weken zwanger en gewoon erg moe tussendoor. Kan niet bijtanken en heb het gevoel dat ik het niet meer aankan. Kent iemand dit gevoel. Voel me zo machteloos soms en twijfel enorm aan mezelf wat betreft de opvoeding. Scheeld dat ik hier even van me af kan schrijven. Waarschijnlijk ziet de dag er morgen wel weer anders aan maar ja.
Kan me voorstellen dat je er even doorheen zit, meid! Heb je geen ouders/boers of zussen/vrienden in de buurt wonen die misschien even een dagje willen oppassen? Misschien morgen een dagje, dat jij even wat leuks kan gaan doen met je man?
Dat doe ik idd tussendoor ook wel idd. Heb ik ook echt nodig maar met name die 24 uurs diensten van mijn man als ik alleen ben zijn zwaar. Dan begint mijn zoontje echt me uit te testen en moet ik zoo op mijn tenen lopen. Tegen de middag hoop ik dan dat hij gaat slapen maar dat lukt de laatste weken al niet meer. Daarbij is hij snachts ook nog eens vaak wakker. Heb het gevoel dat ik het aan moet kunnen maar lijkt wel of mijn lijf even op is.
het enige wat ik nog weet in de tijd dat mijn dochter zo was op die leeftijd is dat je het proberen te negeren...zo weinig mogelijk aandacht geven als hij je uittest..is moeilijk maar werkt wel vaak..je kan bv ook tegen hem zeggen van als je bij/met niet lief gaat slapen vind papa het ook niet leuk om je in bed te leggen. en idd probeer je kleine een middagje ofzo bij je vader en moeder te doen of een zus zodat jij ff kan bij slapen...dan voel je je ook echt zelf weer beter. sterkte ermee
Ik herken je gevoel. Ik ben 25 weken zwanger en heb een zoontje van 10 maanden (en dan te bedenken dat ik 2 jaar geleden nog twijfelde over kinderen, maar dat terzijde ). Die van mij is nog niet aan het uitproberen, maar slaapt overdag als ik geluk heb een uur en heeft omdat hij nog zo klein is natuurlijk veel aandacht nodig. DAarbij is hij met tijden zeer onrustig en dat heeft me regelmatig tot wanhoop gedreven. Ik ga soms echt naar mijn (kantoor)werk om bij te komen Ik ben hierover wel heel eerlijk tegen mijn omgeving en heb op een gegeven moment echt om hulp gevraagd. Want mijn man is naar zijn werk van 7 tot 17h en heeft een tijdelijk contract, dus hij kan niet zo maar vrij nemen. Ik heb aan familie gevraagd of ze onze zoon misschien soms even van me over willen nemen. Mijn moeder ging eens een uurtje met hem wandelen, mijn vader met hem naar het bos en mijn nichtje nam hem een middag mee naar haar. Zodat ik éven in bad kon liggen of gewoon even voor me uit kon staren, of even kon stoom afblazen in de stad. En dan ging het daarna wel weer. Ik raad jou ook aan om in je omgeving kenbaar te maken dat het gewoon soms heel zwaar is en dat je -vooral nu je zwanger bent- soms gewoon die rustig nódig hebt. En dat heeft helemaal niks te maken met hoe veel je van je kind houdt. Je houdt onvoorwaardelijk van je kind, maar soms is het hebben van kinderen ook enorm zwaar, dat is gewoon de waarheid! En je wordt er alleen maar een beter ouder van als je dat durft toe te geven en daarmee wat tijd voor jezelf creeert. Veel sterkte meid, je bent niet de enige, misschien helpt die gedachte!!!!!!
meid hier net zo eentje. Mijn zoon is 2 jaar en 2 maanden en hij luistert gewoon voor geen meter. Als hij aan de plant zit en ik zeg dat hij het niet mag doen. doet hij het rustig nog een keer en nog een keer. Van alles maakt hij een drama. Een schone luier of warm eten. Alles staat garant voor wegrennen en schreeuwen omdat hij er gewoonweg geen zin in heeft. Echt alles is een strijd en ik wordt er zoo moe van gewoon. Ik twijfel soms ook of ik wel een goed opvoeder ben(want een goede moeder ben ik wel ) Ik heb nota bene een aantal jaren de pedagogische academie gedaan maar als het je eigen kind betreft werken dingen ineens niet meer. Ik zie het maar als een fase en prbeer rustig en consequent te blijven. Het gaat een keer voorbij daar moet je maar aan v asthouden. sterkte ermee.
Allemaal heel erg bedankt voor de steun, dat had ik echt even nodig. Heb net 1 uur en 45 minuten een poging gedaan hem in zijn bed/kamer te krijgen om te slapen. Uiteindelijk heeft de aanhouder gewonnen ( ik gelukkig) . Nu oop de bank en dan zo lekker mijn oogjes toe. Beagle78: Onze kids hebben bijna dezelfde leeftijd en klinkt heel erg als bij mij thuis. Pittig idd. Ook ik geloof zeker dat het een fase is, hopelijk is die snel voorbij voor die kleine zich aandient. Jij ook succes ermee !!!
Hoe gaat het dan als je hem naar bed brengt? Slaapt hij al in een peuterbed of kan hij zelf uit bed? Mijn zoontje wil ook niet slapen s avonds. Hij gaat direct weer uit bed,doet de lamp aan en gaat spelen. In het begin ging ik dan naar hem toe om hem weer in bed te leggen. Dat doe ik dus niet meer. Ik laat hem spelen en dan gaat hij vanzelf in zijn bed liggen en slapen. Soms speelt ie nog wel 1,5 maar als ik er steeds heenga duurt het nog langer. Wij zijn ook begonnen met de 2 minuten methode. Dus waarschuwen(echt naar hem toe lopen,door de knieen gaan en zeggen dat het niet mag)niet luisteren is afkoelen achter de deur(maar dit kan ook een ander plekje zijn natuurlijk) na 1,5-2 minuten haal ik hem weer op,vertel nogmaals waarom hij achter de deur moest en dan is het klaar.Hij is dan even uit de situatie en dit helpt echt goed. Ik gebruik het echt alleen voor dingen die ik echt niet wil hebben en gevaarlijk voor hem zijn. Als hij op de stoel klimt om boeken uit de kast te pakken bv..Of wanneer hij de hond aan z'n staart trekt. Ik merk ook dat nu ik me weer wat beter voel hij ook weer beter te genieten is.Het is ook actie reactie. Mijn zoon heeft weinig aandacht van me gehad omdat ik echt weken zo misselijk en ziek was dat ik het liefst heel de dag op bed lag en ze voelen feilloos aan dat er iets aan de hand is. anyways....blijf lekker van je afschrijven...dat lucht ook op. je bent zeker niet de enige.
T is echt een schrale troost maar t is echt de leeftijd en t gaat over. Onze dochter heeft t ook gehad en ik kon echt niets meer hebben. Heb BI en veel pijn en voelde me op een gegeven moment zo schuldig tegenover haar. De beste tip die ik heb gekregen is (hoe moeilijk ook!!) Laat je niet frustreren. En dat heeft echt geholpen! Ze ging op allerlei rare plekken plassen ed en dan werd ik boos verdrietig noem maar op. Toen zei ik wel heel rustig nou vind ik niet leuk ruimde t op en klaar. Nou echt bij ons is die houding zo'n ommekeer geweest!!! Langzaam aan werd ze weer t schtje wat ze altijd was. SucceS!
thanx voor de mailtjes, Het slapen gaat als volgt. Elke avond zelfde rondje, boekje lezen ( aapjes weltrusten zeggen op het behang en schilderijtje met dieren weltrusten zeggen, zijn muziekje aan het in bed leggen. Dan begint het eigenlijk al. Gaat hij eruit doet de lamp aan en wil of vaak naar beneden of naar ons bed. Blijft dus niet op zijn kamer spelen, We hebben er wel aan gedacht om de klink omhoog te zetten zodat hij zijn kamer niet uit kan maar vind dit wel ver gaan. We leggen hem er weer in zonder teveel aandacht en zeggen dat hij moet gaan slapen. en zo steeds maar weer. Heb net zelf 1.5 uur middagdutje gedaan want vanmorgen was hij zes uur wakker en moet zeggen dat me dat wel even goed gedaan heeft. Mijn man heeft hem gelukkig uiteindelijk in zijn bedje weten te krijgen. Heerlijk. Nu even tijd voor mezelf. Reppie: Hoe is het nu met je bekken, zie dat je ook al mooi op schiet. Aan het aftellen?