Hier wil ik vast even persoonlijk op reageren. Het is iets wat ik zie in mijn omgeving, en ik vind het ook 'raar'. Juist daarom open ik er een topic over om hierover eens met anderen van gedachten te wisselen. Ik ben het dus helemaal met je eens.
Dit is niet raar hoor, mijn dochter komt ook op de eerste plaats want zij heeft mijn zorg nodig. Mijn man komt ook echt niks te kort en ik bij hem ook niet maar we passen ons schema wel aan aan die van Yildiz. Overdag zijn we er voor haar in de avond zij wij er voor elkaar. Het is niet meer dan logisch dat je meer aandacht aan je kindje geeft de eerste tijd, zij heeft jou harder nodig hoor
Ik vind het best moeilijk om aan de "verwachtingen" te voldoen. Een goede moeder zijn EN een goede echtgenote zijn. Het leven is nu heel anders als voor de geboorte van Fenneke,ik ben s`avonds bekaf. Als ik mijn bed zie val ik al in slaap,tsja.....daar gaat je avondje samen.
ik denk freewilly, dat het komt dat jij het raar vind, omdat je zelf (nog) geen kinderen hebt. net als ik. ik denk dat het dan niet kan snappen hoe overweldigend zoiets is in je leven. ik vind het een hele mooie houding van je dat je er nu al over nadenkt hoe jij/jullie je willen gedragen tegenover elkaar. maar zoiets valt denk ik moeilijk te plannen. en ik weet dat je dat van msn als voorbeeld noemde, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je net bevallen bent en er een nieuw leventje bij is gekomen, alles even uit balans is. daarbij ben je de trotste moeder op aarde, en ik vind het dus wel normaal (en gezond) dat moeders hier zo in opgaan. en na een tijdje heb je weer wat meer rust in je leven, en word dat kleintje erbij wat normaler denk ik.
Joh meis maak je er niet druk om. je man begrijpt dat toch ? Het is ook niet meer dan logisch dat je gewoon bek af bent savonds. Ik lig ook om 20.00 uur voor pampes omdat ik zo moe ben. We zetten dan een lekker filmje op en lekker relaxen. Ik begon me pas wat beter te voelen na een jaar, je went dan pas aan het rimte van een kindje ( ik dan in ieder geval)
Papa is betrokken bij de zwangerschap, hoewel het voor hem moeilijk inleven is, zo'n kleintje in je buik. Hij houdt ook niet zo van 'voelen', vindt ie een beetje eng, dus maar af en toe legt hij z'n handen op mijn buik. Als ze schopt schrikt hij een beetje mietje 8) Hij heeft wel op zijn werk kunnen regelen (gelukkig) dat hij 1 dag in de week thuis is straks, hij wil persé een papa dag. Hij vindt het heel raar dat sommige vaders bijna niet betrokken zijn bij de opvoeding, dat ze soms niet eens weten hoe een luier verschoont moet worden want 'dat doet mama wel'. Ik ben wel blij dat hij zo denkt, hij gaat ook zoveel mogelijk mee naar de vk en we zitten samen op de cursus 'samen bevallen', was ook zijn initiatief. Dan maar een mietje met buik voelen, het is een schatje verder Ik merk aan mezelf dat ik alleen maar meer van hem ben gaan houden (voor zover dat mogelijk was..) Ik kan niet wachten om dit wondertje samen te wereld te brengen en deel uit te laten maken van ons gezin. We bespreken dat nu ook al hoe we dat kunnen doen en vooral hoe we elkaar niet uit het oog verliezen. We hebben het voornemen om niet moeilijk te doen over oppas en er samen af en toe even uit te gaan. Ben benieuwd hoe het in de praktijk gaat werken straks, maar we praten er in elk geval wel over.
Hij snapt het wel,maar ik soms niet Ik ben nu een echt moederdier,dat had ik nooit verwacht! Vreemd hoe alles kan lopen hè....
ik denk eerder dat als je zelf een kind heb dat je dan begrijpt waarom! Als ouder zijnde basrt je gewoon uit je voegen van trots! Tuurlijk hou je van je man! Maar je wilt heel de wereld laten weten hoe en wat over je kindje!
mee eens, het gaat overigens ook zonder dat je het doorhebt.........als mijn man me belt vraagt hij ook als eerst hoe het met de kleine gaat en dan pas naar mij maar ik vindt dat juist mooi, dat voor ons beiden de baby op de eerste plaats komt, wil overigens niet zeggen dat onze relatie er slechter door is geworden JUIST STERKER sinds we een kindje hebben alleen anders!
Jesper komt bij mij ook nu op de 1e plaats. Ik vind dat niet raar. Hij heeft immers mijn zorg nodig. Ik ben 24/7 bij hem. Mijn man is aan het werk en komt 's avonds thuis en mag dan lekker met Jesper gaan knuffelen en spelen. Ik dnek dat je dat pas kan zeggen als je zelf een kindje hebt. Ik heb ook altijd gezegd nee jij en de katten en de kleine staan allemaal bij mij op dezelfde plek...nou nee niet dus. Sinds Jesper is geboren is het echt wel anders hahaha. Maar papa komt niks te kort hoor...of toch wel? Nou ja eerlijk gezegd misschien soms toch wel...
Ik denk dat je beide die kleine op nummer 1 moet zetten. Kan me goed voorstellen dat zeker in het begin tijd samen er bij inschiet, maar denk dat ook belangrijk is dat je je dat realiseert en hier samen over praat. Dan hoeft dat geen problemen te geven. Ik denk dat je vanzelf een bepaald ritme ontwikkeld. Maar als je er echt moeite mee hebt om de kleine aan papa te geven, moet je wel oppassen. Papa moet ook de kans krijgen om zijn kindje te leren kennen en ervoor te kunnen zorgen. Bij ons is de zwangerschap erg goed voor onze relatie. Nou zat dat al wel helemaal goed, maar ik merk dat ik nog gekker op hem ben geworden en kan niet wachten om die kleine in zijn armen te zien! Hij gaat ook altijd mee naar de verloskundige en de echo's. Ik heb zelf de afgelopen weken een beetje moeite gehad met me te realiseren dat ik echt zwanger ben, maar voor hem voelde het meteen al helemaal echt. Hij ziet het ook echt al helemaal voor zich, terwijl ik daar nog wel eens moeite mee heb. Afgelopen weekend waren bij vrienden van ons, zij hebben een kindje van 10 maanden. En zij maakte allemaal opmerkingen dat ze al tijden niet meer uit eten waren geweest of naar de film samen. Ja dat begrijp ik dus niet. Dat is toch prima te regelen? Ik wil met mijn vriend gewoon minstens 1 dag in de maand afspreken om met zijn 2-en iets leuks te doen. Maar ja, maar eens zien hoe dat straks in de praktijk gaat .
Bij mij staat Jasmijn ook duidelijk op nr. 1! Maar dat geldt ook voor mijn man. Bij hem staat Jasmijn ook op nr1. Zo was ie van de week bij de Hema en belde op om te vragen of Jasmijn nog iets nodig had. Kwam ie thuis met echte lieve meisjeskleertjes. Aan mij vraagt ie niet meer of ik iets nodig heb, hahaha. Maar dat hoeft ook niet dat zit wel goed!
Ik lees hier een paar keer een opmerking in de trant van: 'Ik denk dat je dat pas kan zeggen als je zelf een kindje hebt' of ' dat begrijp je pas als je zelf kinderen hebt'. Ik vind zulke opmerkingen altijd raar. Ik heb zelf (nog) geen kinderen en freewilly volgens mij ook niet. Ik vind het juist goed als je alvast nadenkt over hoe je dingen zou willen of hoe je er staat. Als je dan een reactie krijgt dat begrijp je nu nog niet of pas als je een kind hebt, is de discussie meteen gesloten, want je kunt er toch (nog) niet over mee praten. Tuurlijk is het zo dat je meningen heel anders kunnen worden op het moment dat je iets gaat ervaren. Dat begrijp ik prima. Maar jammer om zo de discussie af te doen met iemand die het nog niet ervaren heeft. Marit
Voor mij zijn mijn man en kind even belangrijk. Ze staan allebei op nummer 1. Natuurlijk heeft een kind intensieve zorg nodig, het zou wel raar zijn als ik voor mijn man ook steeds broodjes ging maken en in stukjes snijden en steeds drinken pakken en hem in bad doen, tja.. dat doe je niet met een volwassene dus dat is voor mij het verschil. Mijn man doet heel veel met ons zoontje, we doen alles echt samen, ik heb hem dus echt nodig om dit te doen. (kind opvoeden) Daarom is hij voor mij net zo belangrijk, we werken samen keihard om van ons kind een gelukkig en stabiel persoon te maken.
Ik heb dat ook geschreven maar ik bedoel dat niet zo, zo van dat weet je nog niet. Maar wat ik er mee wilde zeggen was dat ik er heilig van overtuigd was dat het bij mij niet zo zou zijn dat maarten niet meer op de 1e plek zou staan...maar helaas anders is waar...hij komt echt niet meer op de eerste plaats. En ik bedoel te zeggen dat ik dat toen ook tegen zou hebben gesproken... Ik zeg niet dat het bij iedereen zo is die geen kids hebben, maar bij mij was het wel zo... Sorrie als ik er iemand mee gekwetst heb...dat was niet de bedoeling!
Ik ben pas een ruime zes weken moeder en Fiene staat nu nog echt op de eerste plaats. Haar verzorging en haar voedingen (ik geef borstvoeding) nemen al mijn tijd in beslag. En wat betreft het huilen.....ik snapte ook nooit waarom baby's uit de armen van de papa's werden getrokken als ze huilden....maar nu....mijn hele lichaam ging pijn doen als ik Fiene hoorde huilen. Ik zat regelmatig zelf mee te huilen. Pas als ik haar vast had werd het beter (en stopte ze 9 van de 10 keer). Inmiddels gaat dat alweer een stuk beter en kan ik het ook heel goed aan manlief over laten. Het had ook niks te maken met kunde en onkunde, het was gewoon een lichamelijke reactie.
Ik snap wel wat Free Willy bedoelt. Ik moet eerlijk bekennen dat het hier dus ook gebeurt. Marleen huilt, manlief gaat troosten, maar ze wordt niet stil. Ik ga er naar toe. Doe eigenlijk hetzelfde en ze valt in slaap. Ik ben echt 24/7 bij haar in de buurt. Weet nu ongeveer waarom ze huilt en wat ik het beste kan doen. Veel doe je op je gevoel en bij mannen is dat vaak niet zo. Papa is hier voor de geintjes en grappen en mama is voor de verzorging en troosten. Dat gaat eigenlijk vanzelf zo. Ik geloof niet dat ik daarmee mijn man op de 2de plek zet. Wij zorgen samen voor onze dochter. Die staat bovenaan en wij samen komen op de tweede plek.